گفتگوی جذاب و خواندنی پرویز پرستویی با دویچه.وله آلمان

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: به گزارش سینمانگار، پرویز پرستویی بازیگر مطرح سینمای کشورمان که این روزها برای اکران ویژه فیلم «سیزده 59» همراه با عوامل آن به کشور آلمان سفر کرده است، در گفتگو با دویچه.وله، از فردیت، از جهان خود، ازعرصه بازی، از تعهد بازیگر و از لذت و رنج نقش آفرینی سخن می.گوید. شرمی که در مرور کارنامه سینمایی.اش، جای خود را آهسته و در طول گفت.وگو، به آمیزه.ای از اعلام سربلندی و احساس مسئولیت می.سپارد.

پرویز پرستویی شهرت فراگیر خود را مدیون نقش رضا مارمولک است، اما در پایان مصاحبه می.گوید که می.خواهد پرستو باشد، زیرا پرواز و اوج.گرفتن را دوست دارد.

این شما و این گفتگوی جذاب با پرویز پرستویی

دویچه وله: آقای پرستویی اسم و فامیل شما با «پر» شروع می.شود. تا به.حال در زندگی یا کار هنری.تان از این «پر»ها استفاده.ی بهینه کرده.اید، دست.کم برای دور زدن یا پریدن از روی چیزی یا حتی پرپر زدن؟
پرویز پرستویی: بله. پاراگلایدر سوار شدم، هواپیما سوار شدم یا خودم پشت بعضی هواپیماهای کوچک نشسته.ام! اصولا پرواز را خیلی دوست دارم. پرواز کردن پرنده را بارها و بارها تماشا کرده.ام. حسی که در پرواز وجود دارد، حس خیلی غریبی است.
در هیچیک از کارهایتان احساس پرواز کرده.اید؟ یعنی از ایفای نقشی آنقدر راضی بوده باشید که انگار پر در آورده.اید؟
بله. اصولاً من در شروع هر کار فکر می.کنم که این فیلم چه چیزی به من اضافه می.کند. خیلی هنرپیشه.ها هستند که فقط قرار است بازیگر باشند و با هیچ جهان دیگری ارتباط ندارند. اما همین جهان دیگر است که مرا به بازیگری کشانده است. انگیزه خیلی.ها از بازیگری این است که دیده شوند و به آن.ها توجه شود. اما وقتی از من می.پرسند انگیزه شما از بازیگری چیست، می.گویم درد!
من در محیط و منطقه.ای زندگی کرده.ام که پر از درد و زیر خط فقر بوده. همیشه احساسم این بود که این بغض فروخورده.ای را که دارم، چه جوری می.توانم بیرون دهم. من در آن محیط، حتی حق تماشاکردن تلویزیون را نداشتم و از پشت شیشه.های قهوه..خانه.ها تلویزیون می.دیدم. البته قهوه.خانه جای امنی برای کودک دوازده سیزده ساله.ای مثل من نبود.
در من جوششی وجود داشت و با توجه به شرایط زیستی خودم احساس می.کردم باید این جوشش را بیرون بریزم. شاید من فریاد زدن را از نمایش.های خیابانی، معرکه.ها و تعزیه.ها یاد گرفته باشم. در چهارده.سالگی وقتی معلمم از من پرسید برای چه می.خواهی بازیگر شوی، می.خواهی جای کدام هنرپیشه باشی، گفتم من اصلاً نمی.خواهم جای کسی باشم. بازی کردن را دوست دارم. این که از خود خارج شوی و تبدیل شوی به کسی دیگر را دوست دارم.
شما از درد و فقر صحبت کردید. آیا خود را هنرمند متعهدی می.دانید؟ اصلا چه تعریفی از تعهد دارید؟
من از همان اوایل نوجوانی فشارهایی را احساس می.کردم. نوع زندگی خانواده.ام و محیطی که در آن بودم، همه در من تلمبار می.شد. عالم بازیگری به نظر من یک.جور سیر و سلوک است و بعد در جامعه هم خود.بخود نگاه آدم دقیق.تر و عمیق.تر می.شود. بعد ناهنجاری.ها را می.بینی، نابسامانی.ها را می.بینی. حتی شادی.ها را می.بینی. اصلاً قرار نیست همه.اش به اصطلاح سیاهی باشد. نه، اصلاً شیرینی.های زندگی را آدم می.بیند. من کار طنز هم کرده.ام که تماشاچی برای آن ریسه رفته است.
وقتی می.بینی به آن چیزی که داری می.گویی توجه می.شود و این ارتباط وجود دارد، خود به. خود مسئولیت.هایی را احساس می.کنی. دیگر یک آدم معمولی نیستی که فقط همان مثلث کار و پول و زندگی را داشته باشی. من از یک.جایی دریافتم که این مثلت برای من بیهودگی است.
یک زمانی آن قدر اسم خودم را تکرار کردم که به پوچی مطلق رسیدم. چرا اسمم شده پرویز؟ یعنی چی، به چه معنا؟ احساس کردم باید هویت داشته باشم. احساس کردم که باید کاری انجام دهم، خدمتی بکنم. یک شرح وظایفی برای خودم داشته باشم، پیش از آن.که بخواهم شعار بیرونی برای خلق بدهم.
احساس می.کردم یک چیزهایی کم دارم و باید بروم کنکاش کنم و خیلی قضایا را فراگیرم. شاید من اولین کسی بود که در ایران در اولین سالی که جشنواره رقابتی بود، جایزه گرفتم. در اولین مصاحبه.ای که با من کردند، پرسیدند که شما چه احساسی دارید؟ گفتم، امیدوارم بیکار نشوم و علتش را هم گفتم. گفتم که من الان دیگر احساس می.کنم مسئولیت دیگری دارم و این سیمرغی که به من داده.اند، حکایت آن است که باید یک جاده بی.انتها را بروم.
من به این دریافت.ها رسیده.ام و این.ها همه توشه راه من هستند. با خودم درگیرم و می.گویم اگر یک کاری بتواند به من اضافه کند، اول برای خودم باشد. من با مخاطبم خیلی ارتباط دارم. این.طور نیست که خودم را در کوچه و خیابان پنهان کنم تا من را نبینند که مبادا مزاحم من شوند. اتفاقا من می.روم مزاحم آن.ها می.شوم.

در واقع آن تعهدی که دارید از آن صحبت می.کنید، زندگی کردن با مردم از قشرها، از نسل.ها و طرز فکرهای مختلف است و شما با نقش.هایی که ایفاء می.کنید، خودتان را به زندگی آن.ها پیوند می.دهید؟
بله، کاملاً! من فیلم «آژانس شیشه.ای» را کار کردم. خودم همدانی هستم و رفتم آنجا که جشنواره.ی دفاع مقدس در همدان قرار بود به من جایزه دهد. وقتی من رفتم و پا گذاشتم به سینمای همدان، ۱۰ روز بود که «آژانس شیشه.ای» آنجا در کنار جشنواره اکران بود. مردم ازدحام کرده بودند و اول وقتی مرا دیدند، خیلی ابراز احساسات کردند.
بعدش دیدم از ته سالن یک نفر با دو عصا و با بدبختی دارد به طرف من می.آید. من هم رفتم طرفش. نیم.متر مانده بود به او برسم که عصا را انداخت و افتاد توی بغل من. او گریه کرد، من گریه کردم. دم گوشش گفتم، چکار می.کنی؟ چرا ما را خراب.مان کردی؟ گفت، من خود عباس.ام! عباسی که در آژانس شیشه.ای ترکش توی گلویش هست و می.خواهد بمیرد. گفتم، یعنی چی خود عباس.ام؟ گفت، فقط اسمم فرق می.کند. من ترکش توی بدنم هست، کمیسیون پزشکی تشکیل شده، باید بروم لندن. ولی من را نمی.فرستند. ولی یک اتفاقی در من افتاده. گفتم چی؟ گفت، من در واقع به ضرب و زور قرص و دارو زنده.ام. وقتی پایم را از خانه می.گذارم بیرون، نمی.دانم پنج دقیقه.ی دیگر می.خورم زمین یا ۱۰ دقیقه.ی دیگر. اصلاً امید به برگشت من ندارند. اما این فیلم باعث شد اتفاقی در من بیفتد. مدیر سینما لطف کرده و من را بیرون نمی.کند. ۱۰ روز است که از صبح میآیم سینما و تا شب آژانس شیشه.ای می.بینم و این موجب شده من ۱۰ روز داروهایم را قطع کنم.
یعنی فیلم به عبارتی داروی او شده بود.
بله. خب چه چیزی مهم.تر از این؟ اینجاست که من می.بینم چه وظایف سنگینی دارم، چه مسئولیت سنگینی.ست. پس هنر آن قدر وسیع و ژرف است که می.تواند زندگی یک انسان را نجات دهد. متاسفانه اکثر فیلم.های.ما الان درگیر سوژه.های دم دستی شده.اند که حتی وقت پرکن هم نیستند. من فکر می.کنم که امروزه مردم ایران با پروسه.ای که طی کرده.اند، انقلاب، جنگ و پس لرزه.های جنگ و بعد بقیه مسائلی که همین طوری می.آید جلو، هنوز حال خوب خودشان را شاید پیدا نکرده.اند. فراغتی پیدا نکرده.اند که به یک آرامش کامل برسند.
آن وقت من هنرمند وظیفه.ام در قبال این مردم چیست؟ هر جای دنیا من فکر می.کنم، این اصلاً خاص ایران نیست که هنرمند یک شرح وظایف خیلی سنگینی دارد. ما می.توانیم یک بیمار را نجات دهیم، لبخندی گوشه.ی لب کسی بنشانیم. خیلی سخت است خنداندن آدمها در خیلی از مواقع. خیلی سخت است اشک آدم را درآوری. ما اگر بتوانیم این ارتباط را داشته باشیم، خیلی وضع خوبی خواهیم داشت. در هر جای دنیا.
هنرمند می.تواند با گرفتن هویت نقش.هایش خودش دچار بحران هویت شود؟ برای شما چنین چیزی پیش آمده؟
خیلی پیش آمده. یعنی من خیلی با خودم درگیر شده.ام. اصلاً بگویم که واقعا زندگی آرامی ندارم. من در طول شبانه .روز شاید سه ساعت بیش.تر نمی.توانم بخوابم. آن سه ساعت هم انگار مثل تکنولوژی امروز فقط موبایلم را شارژ می.کنم. والا خواب اصلاً توی زندگی من وجود ندارد. این شاید بد باشد، ولی گفتم ممنونم از خدا، چون من را به این ابزار مسلح کرده و این اتفاق افتاده است. من بارها گفته.ام که ما خیلی راحت می.توانیم بدون دعوت برویم توی خانه.های مردم. هیچ کس نمی.تواند این کار را بکند. ما راحت می.توانیم برویم توی خانه.های مردم و این خیلی نعمت بزرگی.ست.
اما اول جوری گفتید که انگار این باعث آزار شماست و نمی.توانید خوب بخوابید و آرامش ندارید.
نه، اصلاً دوست دارم. حالا دیگر کلیشه.ای شده که بگوییم من عاشق بازیگری.ام. من خودم با خیلی از جوان.ها برخورد می.کنم که می.بینم تمام دغدغه.شان این شده که علی دایی شوند یا مثل فلان هنرپیشه، چون عشق دیده شدن اصلاً در همه انسان.ها وجود دارد. البته ما آدم داریم که مثلاً ۱۰تا برج توی مملکت.دارد، ولی اصلاً دیده نمی.شود. چه جوری بگوید من ۱۰تا برج دارم تا لذتش را ببرد. ولی من فکر می.کنم که ۱۰تا چیه، صدهزارتا برج دارم. یک فیلم کار می.کنم، می.بینم توی خیلی خانه.ها، بعد از قرآن و حافظ و خیام فرض کنید یک فیلم مارمولک هم هست. یا مثلاً یک فیلم آژانس شیشه.ای هم هست. من همیشه به هنرجویانی که در کنارم بودند، .گفته.ام که اصلاً فکر نکنید که بازیگری در آن شش ماه پروسه.ای که آموزش می.بینید یا آن آکادمی.ست که در دانشگاه می.گذرانید. من از در خانه.ام که بیرون میآیم، فکر می.کنم که کار من شروع شده است.

آقای پرستویی شما در صحبت..تان اشاره کردید به اکران «آژانس شیشه.ای» در همدان، مثالی زدید و همچنین به اولین جایزه.ای که گرفته بودید. حقیقتاً کدامیک از این دو بیش.تر خستگی شما را بعد از فیلم در می.کند ، گرفتن جایزه یا استقبال مخاطب؟
فقط استقبال مخاطب. بی.اغراق بگویم، هر سالی که فیلم داشتم، غیر از یکی دو مورد، همیشه نامزد بودم برای جایزه. ولی اصلاً جایزه برای من اهمیتی نداشته. البته به آن احترام می.گذارم و ازش استقبال می.کنم. چون به.هر حال چند داور نشسته و ارزیابی کرده و لطف کرده.اند. اینجا من فکر می.کنم که دارم نمره قبولی.ام را می.گیرم.
از دید منتقدان؟
بله، از دید منتقدان. اما من همیشه اعتقادم به مردم بوده. ممکن است بگویند دارد شعار می.دهد و ژست می.گیرد که من برای مردم... من برای... همین است دیگر، چرا مردم نه؟ من جایزه اصلی.ام را در واقع از مخاطبم می.گیرم. شاید یکی از زیباترین اکرانی که در عمرم دیدم، همین جا در کلن بود که فیلم "سیزده ۵۹ " را اکران کردیم. هیچکس در طول فیلمی با مضمون جنگ سالن را ترک نکرد و سکوت مطلق شد و من در چشمان تماشاچیان اشک را دیدم.
من به دوستانم می.گویم که اصلاً کاری به نظام و سیستم ندارم. بحث مظلومیت آدمی .و بحث انسان است. آدم.هایی که قربانی شده.اند، آدم.هایی که جان.شان را کف دستشان گذاشتند، بدون این که کسی به آن.ها توصیه کند، رفتند و این کار را کردند. و الان دارد به آن.ها بی.مهری و بی توجهی می.شود. دیده نمی.شوند و طلبی هم ندارند و اصلاً هم نمی.گویند. ما خیلی از این آدم.ها را داریم که اصلاً اسم.شان هیچ جا نیست. من در طول این فیلم «سیزده ۵۹» که کار می.کردم، از کسی انرژی می.گرفتم که توی اتاق ایزوله بود و نمی.توانست حرف بزند. من حرف می.زدم، او با "اس.ام.اس" جواب من را می.داد.
شده که مخاطب.ها به فیلمی از شما بی.مهری کرده باشند، فیلمی که مهرش در دل خود شما نشسته ولی یک جورایی نتوانستید...
نه، اما واقعیت.اش این است که اگر جایی هم انتقاد کرده.اند، درست بوده. الان وقتی یک سناریو به دست ما می.رسد، ناخود.اگاه هزارتا سفارش در آن سناریوآمده. یعنی سناریونویس درنظر می.گیرد که آیا این تصویب می.شود، این را بنویسد، این کار را بکند یا نکند. این می.شود که اصل قضیه، آن موضوعی که قرار بوده روی آن در سناریو و فیلم کار شود، می.رود در حاشیه قرار می.گیرد.

خیلی از فیلم.ها بوده که قرار بوده کار خوبی شود و اصلاً با این نیت ساخته شده. اما من هنوز به یاد ندارم که طی قریب به ۴۰ فیلم، ۵۰ تئاتر و هفت هشت ده سریال، هیچکدام را بدون فکر انجام داده باشم.
یعنی با این حساب از این که در همه این.کارها نقش.آفرینی کرده.اید، پشیمان نیستید؟
چرا، پشیمانم! ببینید من وقتی از خانه بیرون می.روم، نه عینک می.زنم که کسی مرا نشناسد و نه عینک نمی.زنم که بیایید مرا ببینید! بزرگترین زجرمن وقتی است که کسی می.خواهد برایش امضا کنم. در واقع اذیت نمی.شوم، جوری شرم حضور دارم. با خودم می.گویم آخر چرا باید این آدم از من امضا بگیرد؟ من باید از او امضا بگیرم که کار مرا تایید کرده است.
من فیلمی را کار کرده بودم و داشتم توی خیابان در شهرک اکباتان تهران می.رفتم. که دیدم خانمی هلاک، کلی بار کرفس، زنبیل و سبد و این.ها را گرفته و دارد می.آید. به من که رسید با آن حال خسته گفت سلام آقای پرستویی. گفتم سلام خانوم، حال شما خوبه؟ گفت ببینید من کار شما را خیلی دوست دارم. شوهرم مدتی.ست که بازخرید شده و به دلایلی توی خانه.هست و اصلاً بیرون نمی.رود. فیلم از شما آمده بود ومن بهش توصیه کردم بیا برویم این را ببینم، مطمئنم حالت خوب می.شود. ما رفتیم دیدیم. اما آخر این مزخرف چی بود که شما بازی کردید؟
گفتم حیف خانوم که من نمی.توانم شما را در ملاءعام توی خیابان ببوسم. واقعاً تشکر کنم ازتان. ممنونم که این را فهمیدید. ولی بدانید که من این را برای پول انتخاب نکردم. من هیچ وقت هیچ کاری را نگفتم که پولش را می.گیرم و به من چه ارتباطی دارد. من کار را انتخاب کرده بودم. من کار کارگردانی را انتخاب کرده بودم که در واقع برای فیلم اولش که نتوانست موفق شود، سکته کرد. سه بار سکته کرد، زندگیش را فروخت، ماشین.اش را فروخت. حالا فکر کرد از موقعیت پرویز پرستویی استفاده.ای کند و فیلم دیگری را کار کند. با او طی کردم، گفتم خر مراد خودت را باز سوار نشوی، باهم برویم.
سینما درست است که کارگردان حرف اول و آخر را می.زند، ولی قائم به فرد نیست. ولی وقتی آمدیم توی کار، باز همان شد و من واقعاً می.گویم، بارها هم اعلام کردم، توی ایران هم اعلام کردم و گفتم من از حضورم در این فیلم از مردم عذرخواهی می.کنم. چون واقعاً آنی نبود که باید می.شد. بی.اغراق بگویم در طول سال شاید در ایران ۷۰ـ ۶۰ تا کار تولید می.شود. قسم می.خورم که شاید سناریوی۵۰ نیمی از آن.ها را فقط من خواندم. ولی حق ندارم کار کنم.
فیلمنامه.ای هست که برای شما جذاب است یا کارگردانی به شما پیشنهاد همکاری می.کند، اما آیا برایتان مهم است که چه بازیگرانی هم در این فیلم بازی می.کنند یا اصلاً فرقی نمی.کند؟
ممنونم که این سئوال را کردید. من دیگر تصمیم گرفتم با هیچ تهیه.کننده.ای کار نکنم. من الان دو سال است که با آقای نوروز بیگی دارم کار می.کنم. چرا؟ به این خاطر که می.گویم وقتی خودم حضور آنچنانی ندارم، فقط می.شوم یک ابزار به.عنوان یک بازیگر.
بازیگر مقابلم برای من خیلی مهم است. وقتی می.گویم من، از منیت نیست. اصولاً قاعده براین است. این کاری است که باید کارگردان بکند، ولی خیلی جاها اشتباه می.کنند. خیلی جاها من نگاه می.کنم به صورت بازیگر و می.بینیم هیچی پشت چشمش وجود ندارد. با پیچ دوربین راحت.تر گریه می.کنم یا می.خندم تا این که بعضی موقع.ها بازیگری جلوی من باشد که ببینم اصلاً در عوالم دیگری است. چون او به عنوان شغل نگاه کرده به نقش.اش. حالا یا غم نان دارد یا مشکل دیگری دارد. آمده فقط چهارتا دیالوگ را حفظ کند و برود.
پس مهم است که واقعاً نقش.تان را زندگی کنید.
صددرصد.
نه این که فقط بیآیید، حالا نمی.خواهم بگویم انجام وظیفه، ولی...
اصلاً. من در فیلم «بید مجنون»، نمی.دانم شما دیده.اید یا ندیده.اید...
ندیدیم.
کار آقای مجید مجیدی است. من نقش یک نابینا را بازی می.کردم. من برای این که به نابینایی برسم، آقای نوروزبیگی به.عنوان تهیه کننده شاهد هستند، دو ماه ۷/۵ صبح می.رفتم مجتمع نابینایان. ماشین.ام را پارک می.کردم، چشم.بند می.زدم تا ۵ بعدازظهر. یعنی اگر همین الان برای من بریل بیاورید، با چشم بسته برایتان بریل می.زنم. بازی اتفاقاً رنج.اش لذتبخش است. من همیشه به طنز می.گویم که از بازیگری فقط بازی کردنش سخت است، بقیه چیزهایش آن قدر خوش می.گذرد به آدم. ولی مهم این است که من باید برسم به آن آدم. اگر برسم، مخاطب من هم به من می.رسد.
در این تقسیم.بندی.هایی که در مورد سینما می.شود، سینمای مؤلف، متعهد، جنگی، فمینیستی و غیره، به.هرحال شما انتخاب.هایی دارید شخصاً برای خودتان که اگر قرار شود فقط با یک کارگردان و با یک نفر کار کنید، دست شما را می.بندد. از طرف دیگر گفتید که نقش.های مختلف را دوست دارید بازی کنید تا به این وسیله با اجتماع. پیوند بیشتری داشته باشید.
من خوشبختانه هیچ دسته.بندی برای خودم ندارم. نه این که بگویم من فقط قرار است کار جنگی بکنم، اصلاً. یادم هست اولین فیلمی که بازی کردم، «دیار عاشقان» که جایزه هم گرفتم، بلافاصله یک فیلم جنگی به من معرفی کردند ولی بعدش دیگر کار نکردم. گفتم نمی.خواهم در واقع پاستوریزه شوم. جامعه.ی من فقط به این آدم.ها خلاصه نمی.شود. این.ها یک بخش هستند و ما بخش.های دیگری هم داریم. من کار طنز کردم، کار کمدی کردم، کار جدی کردم، سریال کار کردم. مثلاً شما تصور کنید سریال «زیر تیغ» را وقتی ما کار کردیم، خب این خیلی برای من جذاب بود که چقدر من می.توانم روی آدمها تأثیر بگذارم. با این سریال" زیر تیغ" خیلی از آدم.ها رفتند و آشتی کردند. خیلی از آدم.ها از چوبه.ی دار نجات پیدا کردند. یا خود من به تبع پخش آن سریال یک شب رفتم در بندرعباس. ماه رمضان بود و آنجا گلریزان گذاشته بودند. در همان شب مثلاً ۱۵۰ میلیون تومان پول جمع شد. ضمن این که ۹۰ زندانی آزاد شدند.
یک.جا اصلاً این جوری تقسیم کردم و اصلاً برای خودم تزی دارم. می.گویم الان باید بروم تئاتر کار کنم. می.گویند آقا تئاتر که بعدازظهر است. صبح بیا. می.گویم من اصلاً بلد نیستم. تا حالا هیچ کس سابقه.ای از من ندارد که همزمان در دو کار حضور داشته باشم.
تئاتر به شما چه می.دهد که سینما نمی.دهد؟
تئاتر مرا بارور می.کند. تئاتر یکجورهایی من را آماده می.کند . انگار بدن سازی است برای من. من آخرین تئاتری که کار کردم سه سال پیش بود. آن موقع شاید هفت سال بود که تئاتر کار نکرده بودم. احساس کردم که نیاز دارم بروم تئاتر کار کنم. حالا کارهای من هم در سینما همه.اش بیگاری بوده. یعنی هیچ وقت کار مبلمانی به من پیشنهاد نشده که بروم آنجا لباس.های رنگ وارنگ بپوشم یا ماشین.های رنگ وارنگ سوار شوم. همه.اش کارهایی بوده که من دوست داشتم. یکجوری کارگری کردن است. ولی یک.جا احساس کردم که نه الان باید با خودم خانه تکانی کنم. احساس کردم که باید خونم را تصفیه کنم. آنجاست که نیاز پیدا می.کنم بروم تئاتر.
تئاتر یک حس و حال دیگری دارد. حتماً خودتان می.دانید و من دارم اضافه می.گویم. این که رودررو و چشم در چشم، وقتی پرده می.رود کنار، اصلاً آن فضای خامی که در سالن هست در واقع خیلی حال غریبی است. و آن یکجور تزکیه است، یکجور خانه تکانی کردن با خود است.
در شعر و شعار گفته می.شود که هنرمند هرجا رود قدر بیند و در صدر نشیند. از حرف.های شما این طور می.فهمیم که آن قدر دیدن و صدر نشینی را از مخاطبین.تان در درجه.ی اول گرفتید و ارضاء شده.اید. اصولاً نیازی به این بازخوردها و محرک.ها برای ادامه کار خود دارید؟
اصولاً ما برای این که بتوانیم زندگی کنیم و برای انجام کارهای نکرده.مان، نیاز به حمایت داریم. ولی متأسفانه خب خیلی جاها نمی.شود و ناچاراً یک خط قرمزهایی برای خودمان داریم. من هنوز فکر می.کنم خیلی کارها هست که نکرده.ام که در واقع نشده.است که بکنم. ولی هیچ وقت نخواستم از طرف کسانی از من قدردانی شود که با آن.ها سنخیتی ندارم. فقط آن.ها بستر و شرایط را برای ما فراهم می.کنند.

من با مخاطبم معنا پیدا می.کنم. همیشه هم می.گویم که دو پرویز پرستویی وجود دارد. یکی خود پرویز پرستویی که همین الان اگر در همین آلمان دوستی داشته باشم، مثلاً ۴۰ سال است که من را ندیده، اگر الان بیآید باهم بنشینیم، می.گوید اِ این پرویز پرستویی که همان پرویز پرستویی.ست، همان جوری حرف می.زند، نه ادا دارد و نه اطوار دارد. ولی یک پرویز پرستویی هم هست که ساخته پرداخته.ی جامعه است. یعنی آن.ها ساختند این پرویز پرستویی را. درست است که من تلاش کردم، ولی ساختار اصلی را آن.ها تشکیل داده.اند. آن.ها باعث شده.اند که من خودم را پیدا کنم.
من به این وضع خیلی وصلم، به آن خیلی نیازمندترم تا حتی به دولت خودم. دوست دارم این ارتباط با مردم همچنان برقرار باشد وگرنه شاید نیاز به دیده شدن کسی ندارم، یعنی به حمایت کسی نیاز ندارم.
اگر اشتباه نکنم شما دو سه سال پیش همراه با آقای انتظامی و خانم معتمد آریا تلاش کردید که از نفوذ و محبوبیت. خود برای جلوگیری از حکم اعدام چند نوجوان استفاده کنید اما تهدید شدید. برای همین دیگر این تلاش را ادامه ندادید؟
من برای این.که هنر را برای خودم شغل ندانم، همیشه کار کرده.ام. از دوران مدرسه وقتی به خانه می.آمدم، مادرم برای من کار تراشیده بود و باید می.رفتم برای درآمد خانواده در حد خودم کار می.کردم. من حدود ۱۰ سالی هم دادگستری کار می.کردم. ۱۰ سال در دادگاه کار کرده.ام که دو سالش در دادگاه.های خانواده و هشت سالش در دادگاه.های جنایی بود. اتفاقاً ما آن موقع هم در شعبه.ای که کار می.کردیم، آماری داشتیم که چیزی قریب به ۲۰ تا ۲۴ قتل عمدی را رضایت می.گرفتیم.
هدف من این نبود که از قاتل حمایت کنیم که بارک الله شما رفتی همه را کشتی، حالا ما میآییم رضایت می.گیریم و جایزه هم به شما می.دهیم. اصلاً این جوری نیست. اما این مورد به.خصوص را، دوستان یکجوری بد توجیه شدند و آن جوان هم بالاخره اعدام شد.
بهنود شجاعی...
بله، بهنود شجاعی بود. خیلی تلاش کردیم. من خودم دو بار رفتم نزد خانواده.اش، حتی قبل از این که با آقای انتظامی برویم، رفتم و صحبت کردم. یکجورایی هم مجاب شده بودند. منتهی کمی این شیطنت.های مطبوعاتی باعث شد جریحه.دار شوند. به.هرحال آن.ها یک خانواده متعصب شهرستانی بودند. ما بدون این که آن.ها بفهمند، به توصیه آقای انتظامی و پوراحمد گفتیم حسابی باز کنیم که مردم پول بریزند و خانواده مقتول را با پول یکجوری راضی کنیم که رضایت بدهند. اما موضوع درز پیدا کرد و مطبوعاتی شد.
آن خانواده هم بالاخره تعصب داشتند و من حق می.دادم به آن.ها که مثلا قوم و خویش.هایشان در لرستان بگویند که شما بابت خون ریخته شده بچه.ات پول گرفتی. این شد که آن.ها رفتند از ما شکایت کردند و بازپرسی هم که آنجا بود خواست خودی نشان دهد و بدون زمینه قانونی، یک حکم جلب برای ما نوشت.
بله، تجربه.ی بدی بود. ولی معنایش این نیست که شما این قبیل فعالیت را تعطیل کردید؟
اصلاً من تعطیل نمی.کنم. من می.گویم وقتی «زیر تیغ» پخش می.شود، بلند می.شوم می.روم به تبع این رفتن، آن اتفاق.ها می.افتد. من تنها نمی.خواهم سوءاستفاده کنم. اصلاً چرا در قانون قصاص می.گویند اولیای دم باید حضور داشته باشند؟ شاید برای این.که آن حس انسانی و رحم در دل آدم.ها بیفتد که رضایت دهند.
بگذارید گفتگوی ما یک "هپی.اند" داشته باشد. شما اقای پرستویی بالاخره به مارمولک نزدیک هستید یا به پرستو؟
من به پرستو نزدیک هستم. خب پرواز را دوست دارم. اوج گرفتن را دوست دارم.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 256]