ترومن کاپوتی چگونه می.نوشت؟ / انسانی کاملا افقی هستم!

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: ترومن کاپوتی
انسانی کاملا افقی هستم! اگر دراز نکشم نمی.توانم فکر کنم، حالا بخواهد روی تخت دراز بکشم یا روی مبل لم دهم. قهوه و سیگار باید دم دست باشد. باید در حالی باشم که.....

برای ترومن کاپوتی نوشتن یعنی قرار داشتن در وضیعتی راحت و نوشتن آنچه واقعا متعلق به نویسنده است.
ترومن کاپوتی یکی از نویسندگان برجسته آمریکایی متولد 30 سپتامبر سال 1924 و متوفی 25 اوت سال 1984 بود. بسیاری از داستان.های کوتاه، رمان.ها، نمایشنامه.ها و آثار غیرداستانی او جز آثار کلاسیک محسوب می.شوند. یکی از ویژگی.های داستان.های کاپوتی توجه بسیار او به عوالم شخصیت.ها و جزئیات است.
از آثار بسیار مطرح او می.توان به «صبحانه در تیفانی» و «در کمال خونسردی» نام برد که هر دو به فیلم.های بسیار موفقی تبدیل شدند.

در ایران اولین بار «در کمال خونسردی» با عنوان «به خونسردی» به ترجمه باهره راسخ در سال 1347 منتشر شد. این کتاب بعدها با عنوان «در کمال خونسردی» نیز ترجمه و چاپ شد. «صداهای دیگر، اتاق.های دیگر»، «درخت شب» و «خاطره.ای از کریسمس» از جمله آثار کاپوتی هستند که به فارسی منتشر شده.اند.
ترومن کاپوتی در شماره 16 مجله «پاریس ریویو» (بهار و تابستان 1957) شیوه نوشتن خود را چنین توصیف می.کند:
می.دانستم می.خواهم نویسنده شوم، اما مطمئن نبودم نویسنده می.شوم، تا اینکه در پانزده شانزده سالگی دیگر مصمم شدم. در آن موقع شروع کرده بودم به فرستادن داستان.هایم به مجلات و فصلنامه.نای ادبی.

هیچ نویسنده.ای اولین باری را که داستانی از او چاپ می.شود فراموش نمی.کند، و برای من یک روز صبح خبر آمد داستان اول، دوم و سومم برای چاپ پذیرفته شده.اند.
با داستان کوتاه شروع کردم و وقتی خوب به آن فکر می.کنم می.بینم دشوارترین و قانون.مندترین فرم نوشتن است. اگر کنترل یا تکنیکی دارم مدیون تمرین بسیارم با این فرم است.
منظورم از کنترل همان حفظ سبک و تسلط حسی بر نوشته است. به نظرتان این حرف دُر باشد یا بی.معنی به نظرم یک اشتباه در یک جمله، به.ویژه در انتهای داستان می.تواند همه چیز را نابود کند، حتی اشتباه در پاراگراف.بندی یا نقطه.گذاری هم چنین حالتی دارد.

هنری جیمز استاد استفاده از ویرگول است، ارنست همینگوی استاد پاراگراف.بندی و از لحاظ آوایی ویرجینیا وولف یک جمله بد هم ننوشته است. من هم سعی کردم چنین باشم.
چون هر داستان کوتاهی مشکلات فنی خودش را دارد آدم نمی.تواند درمورد تکنیک داستان کوتاه نتیجه.گیری کلی کند، مثل دو دوتا می.شود چهارتا نیست. پیدا کردن فرم درست برای گفتن یک داستان یعنی اینکه متوجه شوی «طبیعی.ترین» راه برای بیان آن چیست. می.توانید نویسنده را اینطور آزمایش کنید: وقتی خواندن داستانی تمام شد سعی کنید داستان را به شکلی دیگر روایت کنید. اگر شد پس نویسنده راه طبیعی را انتخاب نکرده است.
تنها راه تقویت تکنیک نوشتن است. نوشتن هم مثل نقاشی از قوانین پرسپکتیو، نور و سایه پیروی می.کند. اگر مادرزاد اینها را رعایت می.کنید چه عالی. اگر نه یاد بگیرید. بعد قوانین را طوری تنظیم کنید که مناسب شما هستند.

زیاد کتاب می.خوانم. همه چیز هم می.خوانم از نسخه پزشک گرفته تا تبلیغات و مسلما کتاب. دیوانه روزنامه هستم، تمام روزنامه.های نیویورک را می.خوانم و آنهایی را هم که نمی.خوانم همانطور ایستاده در کیوسک روزنامه فروشی می.خوانم. هفته.ای پنج کتاب می.خوانم. یک رمان که از لحاظ حجم معمولی باشد را دوساعته می.خوانم. از کتاب.های تریلر زرد خوشم می.آید و دوست دارم روزی چنین کتابی بنویسم.
هرچند نوشتن داستان.های درجه یک را ترجیح می دهم، چند سالی است که خواندنم متمرکز شده روی خواندن نامه.ها و خاطرات روزانه و زندگینامه. موقعی که می.نویسم اصلا کتاب خواندن مزاحمم نیست. منظورم این است که سبک یک نویسنده با خواندن اثرش سر از نثر خودم درنمی.آورد. هرچند یک زمانی زیاد جیمز جویس می.خواندم و متوجه شدم جمله.هایم بسیار طولانی می.شوند.

دستنویس «صبحانه در تیفانی»

انسانی کاملا افقی هستم! اگر دراز نکشم نمی.توانم فکر کنم، حالا بخواهد روی تخت دراز بکشم یا روی مبل لم دهم. قهوه و سیگار باید دم دست باشد. باید در حالی باشم که دود را بیرون می.دهم و جرعه.ای قهوه می.نوشم.
عصر که بشود به جای قهوه چای نعنا می.نوشم. نه! از ماشین تحریر استفاده نمی.کنم. نه اول کار. نسخه اول را با مداد می.نویسم. بعد با مداد ویرایشی کلی می.کنم. من خودم را یک سبک.گرا می.دانم و سبک.گراها دیوانه استفاده از ویرگول هستند. وقتی اسیر این وسواس می.شوم زحمت و رنج بسیاری می.کشم.
به نظرم سبک آگاهانه به آدم نمی.رسد. مثل رنگ چشم می.ماند. راستش را بخواهید سبک شما یعنی خود شما. راستش شخصیت یک نویسنده رابطه بسیاری با اثر دارد. انسانیت فردی نویسنده، کلام و رفتار او در قبال دنیا باید درست مثل یک شخصیت خودش را به خواننده نشان دهد.

سبک را می.شود ترجمه کرد. چرا که نه؟ نویسنده و مترجم دوقلوهای هنری هستند. کجا بودیم؟ خوب نسخه دوم همان نسخه با ویرایش است.
بعد نسخه سوم را روی کاغذ زرد رنگ تایپ می.کنم، یک رنگ زرد به خصوص. برای این کار هم از تخت پایین نمی.روم. ماشین تحریر را روی زانوانم میزان می.کنم.
خیلی عالی است، در هر دقیقه صد کلمه تایپ می.کنم. وقتی کار نسخه زرد رنگ تمام شد نوشته را کنار می.گذارم، برای یک هفته، یک ماه یا گاهی بیشتر. بعد که دوباره سراغ آن می.روم بدون هیچ احساسی آن را می.خوانم، برای یکی دو تا از دوستان آن را با صدای بلند می.خوانم. آن موقع تصمیم می.گیرم چه تغییراتی بدهم و اصلا داستان را چاپ کنم یا نه.

تا حالا چند داستان کوتاه، یک رمان کامل و نصف یک رمان را دور ریخته.ام. اگر همه چیز طبق انتظار پیش برود نسخه نهایی را روی کاغذ سفید تایپ می.کنم. همین.
تصویری از نقشه داستان در ذهنم هست، همیشه ابتدا، میانه و پایان هم.زمان در ذهنم هست. در یک لحظه همه چیز را می.بینم. اما در هنگام نوشتن غافلگیری بزرگ رخ می.دهد. خدا را شکر که این چرخش داستان، عبارت و فلان قسمت درست به موقع از ناکجاآباد به ذهنم می.آید.
یک زمانی دفترچه یادداشتی داشتم که طرح داستان را در آن می.نوشتم. اما متوجه شدم این کار برای من یعنی کشتن خلاقیتم. اگر ایده.ای واقعا خوب باشد و واقعا مناسب تو باشد دیگر محال است آن را فراموش کنی. این ایده تا وقتی آن را ننوشته.اید رهایتان نمی.کند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 110]