انبساط ابر کهکشان

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: انبساط ابر کهکشان پدیده دوپلر در کهکشان
پس از روشن شدن انبساط ابر کهکشانها ، اسلیفر (Slipher) اخترشناس آمریکایی تغییر مکان سرخ را در خطوط طیف کهکشانی مشاهده نموده بود. این پدیده که در فیزیک موسوم به اثر دوپلر می.باشد، هنگامی که فاصله بین منبع نور ناظر در حال افزایش است، مشاهده می.گردد. در نتیجه باید فرض نمود که کهکشانهای دور یا منابع نور که از زمین مشاهده می.گردند، از سیاره ما دور می.شوند. به دنبال کار فریدمن (Fridman) یکی دیگر از اخترشناسان آمریکایی ادوین هابل (Edwin Habble) ثابت نمود که هر چه فاصله یک کهکشان دورتر باشد، تغییر مکان با فاصله نسبت مستقیم دارد. این مطلب از دیدگاه اثر دوپلر چنین مفهومی را در بر دارد. که فاصله کهکشانهای دور از یکدیگر و فاصله آنها از زمین در حال افزایش است و هر چه فاصله کهکشان زیادتر باشد، سرعت دور شدن آن بیشتر می.گردد. بر مبنای چنین طرحی که حرکت کهکشانها را بوسیله اثر دوپلر توضیح می.دهد.

عوامل تردید در نظریه انبساط ابر کهکشان
میزان تغییر مکان در این حالت برای خطوط مختلف طیف یکسان نیست. در عین حال مشاهدات نشان می.دهند تغییر مکان سرخ در طیف کهکشانی به گونه.ای است که برای خطوط مختلف یک طیف تغییر فرکانس مقدار ثابت نمی.باشد، بلکه بطور دقیق نسبت این تغییرات به فرکانس ثابت است. به نظر می.آید چنین توضیحی به عنوان استدلال مستحکمی در تأیید اثر دوپلر می.باشد.

حال به نابودی فوتونها در ابر کهکشان برمی.گردیم: اگر تغییر مکان خطوط طیف به فرکانس بستگی نداشته باشد، در آن صورت این تغییر مکان باید در فرکانس نسبتا پایین.تر (نظیر امواج رادیویی) مشخص.تر باشد.

عمر اجرام آسمانی
به موجب فرضیه انبساط ابر کهکشان ، دوره انبساط 10 تا 20 بیلیون سال به درازا کشیده است. در دورانی واقعا به نظر می.رسید که طول مدت برآورده شده برای انبساط با عمر اجرام آسمانی مطابقت نمی.کند، ولی عقیده پذیرفته شده کنونی این است که عمر کلیه اجرام آسمانی شناخته شده در حدود 10 بیلیون سال است. با این وجود برآوردهایی حاکی از این که دوره انبساط حدود 20 بیلیون سال به درازا کشیده بر اساس فرضیه جهان همگن ایزوتروپیک پی .ریزی شده است. اگر این مطلب از دیدگاه نظریه عمومی.تری بررسی شود. این زمان می.تواند بطور محسوسی افزایش یابد.

موانع انبساط ابر کهکشان
باید توجه داشت جهان همگن ، ایزوتروپیک تغییراتی را مجاز می.دارد که بوسیله آن مدت انبساط می.تواند افزایش یابد. اکثر تعبیرهایی که از این فرضیه به عمل آمده گویای آن است که در مراحل اولیه انبساط ، نیروی گرانشی متقابل توده.ها وارد عمل می.شوند و به عنوان مانعی برای جریان انبساط می.باشد. ولی با ادامه انبساط جاذبه گرانشی کم می.شود، در حالی که نیروی دافعه (که در شرایط خاصی بوسیله معادلات نظریه عام نسبیت مجاز می.باشد) دست به کار می.شود. کاملا امکان دارد در نقطه.ای نیروی جاذبه و دافعه باهم برابر شوند.، بعد نیروی دافعه غالب می.گردد و سرانجام انبساط کند شده ، شتاب پیدا می.کند.

حال فرض کنیم، چنین حالتی در ابر کهکشان وجود داشته باشد و ما در مرحله انبساط شتاب.دار به سر ببریم. در آن صورت می.توان فرض نمود که در گذشته سرعت این عمل کمتر بوده و از سوی دیگر جهان را نیز می.توان جوان.تر فرض نمود.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 142]