«پالاس هتل تاناتوس» داستانی در ژانر وحشت

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: پالاس هتل تاناتوس (داستانی در ژانر وحشت)
ژان مونیه پرسید: سهام فولاد؟
یکی از دوازده خان ماشین نویس جواب داد: یک چهارم 59 دلار.
تق تق ماشین.های تحریر گویی موسیقی جاز اجرا می.کرد. از پنجره، ساختمانهای غول آسای مانهاتان پیدا بود. تلفن.ها همه به کار بود و نوارهای باریک کاغذ، پوشیده از حروف و ارقام؛ با مارپیچ.های شوم خود فضای دفتر را می.انباشت.
ژان مونیه باز پرسید: سهام فولاد؟
خانم جرترود آون جواب داد: 59 دلار.
جرترود لحظه ای دست نگه داشت و به ژان مونیه نگریست: فرانسوی جوان در مبل فرو رفته بود و سر را میان دو دست گرفته و گویی خرد شده شود. جرترود در دل گفت: این هم یکی دیگر که زندگی.اش به باد رفت. بدا به حال او!... و بدا به حال فانی!...
زیرا ژان مونیه وابسته دفتر بانک هولمان درنیویورک، دو سال پیش با فانی، منشی امریکایی خود، ازدواج کرده بود.
ژان مونیه باز پرسید: و سهام شرکت کنکوت؟
جرترود آون جواب داد: 28 دلار.
صدای کسی از پشت در شنیده شد. هاری کوپر به درون آمد. ژآن مونیه از جا برخاست. .هاری گفت:
چه اوضاعی! سهام همه شرکتها بیست درصد افت کرده و باز هم احمق.هایی هستند که می.گویند وضع بحرانی نیست!
ژان مونیه گفت: پس معنی بحران چیست؟
این را گفت و از دفتر بیرون رفت. هاری کوپر گفت: این هم از پا درآمد.
جرترود آون گفت: بله. دارو ندارش به باد رفت. فانی این را به من گفت. امشب فانی ولش می.کند و می.رود.
هاری کوپر گفت: چه می.شود کرد؟ بحران است.
**********
درهای زیبای برنزی آسانسور باز شد: ژان مونیه به درون رفت. گفت: همکف.
آسانسورچی جوان گفت: سهام فولاد چند است؟
ژان مونیه گفت: 59 دلار.

خودش به 112 دلار خریده بود. و اکنون درهر سهم 53 دلار ضرر می.داد. خریدهای دیگرش وضع بهتری نداشت. ثروت مختصری را که سالها پیش با مشقت در آریزونا به دست آورده بود تماما در این معاملات ریخته بود و اکنون همه باد هوا شده بود. هنگامی .که به خیابان رسید همچنان که به طرف مترو می.رفت کوشید تا آینده را درنظر آورد. دوباره از صفر شروع کند؟ اگر فانی جرئت به خرج می.داد این کار شدنی بود. نخستین تلاش.ها و مبارزه.هایی که کرده بود، گله.هایی که در بیابان می.چراند، پیشرفت سریعش همه را به یاد آورد. وانگهی سال عمرش تازه به سی سال رسیده بود. ولی می.دانست که فانی رحم نخواهد کرد.
فانی رحم نکرد.

فردا صبح که ژان مونیه بیدارشد و خود را در بستر تنها دید، حس کرد که دیگر نیرویی به تن ندارد. فانی را با همه خشکی و سردی.اش دوست داشت. زن خدمتکار سیاه پوست صبحانه را برایش آورد و تقاضای پول کرد. بعد پرسید: خانم کجاند، آقا؟
رفت سفر.

پانزده دلار به خدمتکار داد و بعد چمدانش را بست .فقط ششصد دلار برایش مانده بود. با این پول می.توانست دو ماه گذران کند، شاید هم سه ماه....و بعد؟ از پنجره به بیرون نگریست. تقریبا هر روز، از یک هفته پیش، در روزنامه شرح خودکشی.ها فراوان بود. بانکداران، سوداگران، سفته بازان مرگ را به مبارزه ای که شکست در آن از پیش مسلم بود ترجیح می.دادند. از این طبقه بیستم خود را به پایین پرتاب کند؟ چند ثانیه طول خواهد کشید؟ سه؟ چهار؟ و بعد له شده بر روی زمین.... ولی اگر سقوط به مرگ نینجامد؟ رنجهای جان گداز، دست وپای شکسته، گوشت.های تباه شده. آهی کشید. روزنامه را برداشت و رفت تا در رستوران غذا بخورد و تعجب کرد که هنوز غذا به دهنش مزه می.کند.
**********

«پالاس هتل تاناتوس، نیو مکزیکو...» کی با این نشانی عجیب به من نامه نوشته است؟
از.هاری کوپر نیز نامه ای برایش رسیده بود که اول آن را خواند. رئیس از او می.پرسید که چرا دیگر به دفتر کارش نمی.آید. حساب بانکی اش 893 دلار بدهکار است... در این مورد چه می.خواهد بکند؟....سوال بی رحمانه، یا ساده لوحانه. ولی ساده لوحی از عیوب .هانری کوپر نبود.
نامه دیگر را باز کرد. در زیر نقش سه درخت سرو، این مطلب خوانده می.شد:
«پالاس هتل تاناتوس
مدیر: هنری بوئرس تیچر
آقای مونیه عزیز،

اگر امروز این نامه را برای شما می.نویسیم از روی تصادف نیست، بلکه براساس اطلاعاتی است که درباره شما به دست آورده ایم و امیدواریم که خدمات ما برای شما مفید واقع شود.
شما بی شک ملاحظه کرده اید که در زندگانی شجاع ترین مردم گاهی وقایعی چندان ناگوار رخ می.نماید که دیگر مبارزه و تلاش ناممکن می.شود و اندیشه مرگ به مثابه امید رهایی به ذهن راه می.یابد. چشم.ها را بستن، به خواب رفتن، دیگر بیدار نشدن، پرسش.ها و سرزنش.ها را نشنیدن.....بسیاری از ما این رویا را دیده و این آرزو را در دل آورده اند. با این همه؛ جز در موارد بسیار نادر، انسان توانایی ندارد که خود را از رنج.هایش برهاند و دلیل این ناتوانی را با مشاهده کسانی که دست به این کار زده.اند می.توان درک کرد زیرا بیشتر خودکشی.ها به ناکامی. موحش منجر شده است. آن که می.خواست با خالی کردن گلوله ای درمغزش بازندگی وداع گوید فقط عصب بینایی خود را قطع کرده و محکوم به ادامه زندگی در نابینایی شده است. آن دیگری که با خوردن چند قرص خواب آور می.پنداشت که به خواب ابدی فرو می.رود چون نمی.دانست که باید چه اندازه مصرف کند سه روز بعد چشم باز کرده درحالی که مغزش از کار افتاده و حافظه اش از میان رفته و دست و پایش فلج شده است. خودکشی هنری است که ناشیگری و تفنن را بر نمی.تابد و بدبختانه،به حکم ماهیتش درخور تجربه کردن و مجاب شدن نیست.

آقای مونیه عزیز، ما آماده ایم که اگر مایل باشید این تجربه را در اختیار شما بگذاریم. ما هتلی داریم که در مرز ایالات متحد امریکا و کشور مکزیک قرار دارد و به سبب بیابانی بودن منطقه، از هرگونه نظارت مزاحمان در امان است. ما وظیفه خود می.دانیم که برای آن دسته از برادران همنوعمان که بنابر دلایل جدی و قاطع آرزوی ترک این زندگی را دارند امکانی فراهم کنیم که بی تحمل رنج و حتی با جرئت می.گوییم بی تحمل خطر از عهده این کار برآیند.

در پالاس هتل تاناتوس، مرگ به هنگام خواب شما به آرام ترین و شیرین ترین شکل روی خواهد داد. مهارت فنی ما که حاصل پانزده تجربه و توفیق مداوم است (ما در سال گذشته بیش از دو هزار نفر مراجعه کننده داشتیم)، اندازه دقیق و نتایج فوری را به ما امکان می.دهد. این نکته را هم بگوییم که برای آن دسته از مهمانانمان که شرعا دچار دغدغه مذهبی اند ما با روشی مدبرانه –که اگر ما را به دیدار خود مفتخر کنید برایتان شرح خواهیم داد- هرگونه مسئولیت اخلاقی را از ذمه ایشان برمی.داریم.
این را خوب می.دانیم که مهمانان ما توان مالی چندانی ندارند و میزان خود کشی.ها با حساب بستانکار بانکی نسبت معکوس دارد. لذا بی آنکه در تامین آسایش و رفاه مشتریانمان ذره ای کوتاهی کنیم سعی کرده.ایم تا قیمت.های تاناتوس را به نازل ترین حد ممکن کاهش دهیم. کافی است که هنگام ورود به هتل دیگر در طی اقامتتان در نزد ما (که مدت آن باید برای شما نامعلوم بماند) معاف خواهد کرد و کلیه مخارج عمل وحمل و دفن و نگهداری مدفن نیز از همین محل تامین خواهدشد. بنابر دلایل واضح، خدمات جزو همین مبلغ است و شما ملزم به پرداخت انعام نخواهید بود.

این را نیز بگوییم که تاناتوس در یک منطقه طبیعی بسیار زیبا واقع است و چهار میدان تنیس و یک میدان گلف با هجده چاله و یک استخر صد متری دارد. چون مشتریان هتل، اعم از مرد یا زن، تقریبا همگی به محیط اجتماعی فرهیخته تعلق دارند لذت معاشرت با ایشان، همراه با زیبایی و شکوه مناظر، بر جذابیت بی.مانند هتل ما می.افزاید.

از مسافران درخواست می.شود که در ایستگاه دیمینگ، واقع در نیومکزیکو، از قطار پایین بیایند و در اتوبوس هتل که منتظر آنهاست شوار شوند. خواهشمند است ورود خود را به وسیله نامه یا تلگراف، لااقل دو روز زودتر به اطلاع برسانید. نشانی: تاناتوس، کورونادو، نیومکزیکو.»
ژان مونیه یک دست ورق خواست. ورق.ها را روزی میز گسترد تا فال بگیرد. فال ورق را فانی به او یاد داده بود.
**********

سفر بسیار طولانی بود. ساعتها قطار از میان مزارع پنبه با غوزه.های سفید که سیاه پوستان درآن جا به کار مشغول بودند عبور کرد. سپس دو روز و دو شب تمام، مدتی به کتاب خواندن و مدتی به خوابیدن سپری شد. سرانجام به بیابانی سنگلاخی با صخره.های عظیم و وهم آسا، رسیدند. قطار درته دره از میان کوه.های سر به فلک کشیده می.گذشت. رشته.های پهناور بنفش و زرد و سرخ بر سینه کوه.ها خط می.انداخت و در کمرکش کوه.ها توده.های ابر خیمه زده بود. در ایستگاه.های کوچک، مکزیکی.ها با کلاه.های لبه پهن وکت.های چرمی .سجاف دار دیده می.شدند.
خدمتکار سیاه پوست واگن به ژان مونیه گفت: ایستگاه بعدی دیمینگ است. کفش.هاتان را واکس بزنم آقا؟
مونیه کتاب.هایش را مرتب کرد و چمدانش را بست. از این که آخرین سفرش به این سادگی گذشته بود تعجب می.کرد. ترمزها به صدا درآمد. قطار ایستاد.
باربر سرخ پوست که با شتاب از کنار واگن.ها پیش می.آمد از او پرسید: تاناتوس می.روید آقا؟
قبلا چمدان.های دو دختر جوان موبور را که همراهش بودند در چرخ دستی خود گذاشته بود. ژان مونیه با خود گفت: آیا ممکن است که این دخترهای خوشگل برای مردن به این جا آمده باشند؟
آن دو دختر نیز با حالتی جدی و موقر به او می.نگریستند و چیزهایی با هم زمزمه می.کردند که او نمی.شنید.

می.نی بوس تاناتوس، به خلاف آنچه تصور می.کرد شباهت به نعش کش نداشت. با رنگ آبی تند و با صندلی.های مخملی آبی و نارنجی اش، درمیان آن همه اتومبیل.های لکنته که محوطه را به صورت بازار قراضه فروشی درآوده بودند و اسپانیایی.ها و سرخ پوستان درآن جا قیل و قال می.کردند و با هم کلنجار می.رفتند، زیر آفتاب برق میزد. صخره.های دو طرف جاده پوشیده از گلسنگ.هایی بود سراسر به رنگ آبی خاکستری، بالاتر، رنگ.های تند کوه.ها مانند فلز براق می.درخشید. راننده می.نی بوس، که لباس خاکستری راننده.ها را به تن داشت مرد فربهی با چشم.های برجسته بود.

ژان مونیه از روی ادب، و برای این که مزاحم دو دختر جوان نباشد در کنار راننده نشست. سپس همچنان که می.نی بوس در جاده پر پیچ وخم از سینه کش کوه بالا می.رفت، سعی کرد تا با راننده سر صحبت را باز کند:
خیلی وقت است که شما راننده هتل تاناتوس هستید؟
راننده زیر لب جواب داد: سه سال می.شود.
شغل عجیبی دارید.
راننده گفت: عجیب؟ چرا عجیب؟ من راننده می.نی بوس هستم. چه چیزش عجیب است؟
مسافرهایی که به هتل می.برید آیا شده که از آن جا برگردند؟
راننده که کمی .ناراحت شده بود جواب داد: نه همیشه، نه همیشه. ولی می.شود هم که برگردند. خود من یک نمونه اش.
شما ؟ راستی؟ شما هم این جا به عنوان مهمان آمده بودید؟
راننده گفت: آقا من این شغل را قبول کرده ام که از خودم حرف نزنم. گذشتن از این پیچ وخم.ها هم دشوار است. شما که نمی.خواهید جان شما و این دو دختر خانم را به خطر بیندازم؟
ژان مونیه گفت: البته که نمی.خواهم.
سپس اندیشید که جوابش خنده دار بوده است و لبخند زد.
دو ساعت بعد، راننده بی آنکه لب از لب بردارد، با اشاره انگشت، بر دامن دشت هموار، ساختمان هتل تاناتوس را به او نشان داد.
**********
هتلی کم ارتفاع به سبک معماری اسپانیایی و سرخ پوستی با بام.های ایوان وار بود و دیوارهای سرخ با روکش سیمانی –تقلید ناشیانه ای از خاک رست – داشت. اتاق.ها رو به جنوب بود و درها به رواق.هایی آفتاب گیر باز می.شد. نگهبانی ایتالیایی به پیشباز مسافران آمد. صورت تراشیده.اش، دردم، کشوری دیگر و کوچه.های شهری بزرگ با خیابان.های پرگل را به یاد ژان مونیه آورد.

خدمتکاری پیش آمد و چمدان او را برداشت. ژان مونیه از نگهبان پرسید: شما را کجا دیده ام؟
-درهتل ریتز بارسلونا....اسم من سارکونی است....در گیرودار جنگ داخلی، اسپانیا را ترک کردم.
- ازبارسلونا تا مکزیک! چه سفر دور ودرازی!
- آقا، نگهبان همه جا نگهبان است و کار من همیشه همین بوده است... فقط کاغذهایی که این بار به شما می.دهم که پر کنید کمی .مفصل تر و پیچیده تر از کاغذهای هتل.های دیگر است.... البته مرا خواهید بخشید.
کاغذهای چاپی که به سه مسافر تازه وارد داده شد تا پرکنند پر از مربع.ها ی کوچک و پرسش.ها و یادداشت.های توضیحی بود و توصیه شده بود که تاریخ و محل تولد خود را و نیز نام کسانی را که درصورت وقوع حادثه باید خبردارشان کرد با دقت کامل بنویسند.
«خواهشمند است دو نشانی از خویشان و دوستانتان بدهید و بالاخص با دست خط خود و به زبان معمول خود ف عبارت زیر را باز نویسی کنید:
«این جانب امضا کننده زیر، درعین سلامت تن و روان، تایید و تصدیق می.کنم که با اراده شخص خود از زندگی کناره می.گیرم و در صورت وقوع حادثه مدیریت و کارکنان پالاس هتل تاناتوس را از هر گونه مسئولیتی معاف می.دارم.»
دو دختر خوشگل همسفر ژان مونیه که رو به روی یکدیگر پشت میز مجاور نشسته بودند همین عبارت را با دقت تمام به زبان خود رونویس می.کردند و ژان مونیه متوجه شد که زبان آنها آلمانی است.
**********
هنری بوئرس تچر، مدیر هتل، مردی آرام با عینک دسته طلایی بود که به موسسه خود بسیار می.نازید. ژان مونیه پرسید:
-هتل مال خودتان است؟
- نه آقا. هتل متعلق به یک شرکت سهامی .است ولی فکر تاسیس آن از من است و من رئیس مادام العمر آن هستم.
- و چه طور تاحالا با مقامات محلی درگیری پیدا نکرده اید؟

آقای بوئرس تیچر که متعجب و رنجیده خاطر می.نمود گفت: درگیر؟ ولی آقای عزیز ما هیچ کاری نمی.کنیم که خلاف وظایف هتل داری باشد. ما به مشتری.هایمان آنچه می.خواهند تمامی. آنچه می.خواهند می.دهیم و نه چیزی دیگر.... وانگهی، آقای عزیز، این جا مقامات محلی نداریم. محدوده این سرزمین به قدری نامشخص است که هیچ کس دقیقا نمی.داند آیا این جا جزو خاک مکزیک است یا خاک امریکا. این فلات مدتها خارج از دسترس بود. برطبق افسانه ای که برسر زبان.هاست، چند صد سال پیش عده ای سرخ پوست به این جا آمدند تا برای نجات از مظالم اروپایی.ها دسته جمعی خودکشی کنند و اهل محل ادعا می.کنند ارواح آن مرده.ها مدخل کوه را بسته.اند و نمی.گذارند که کسی وارد این فلات شود. به همین دلیل بود که ما توانستیم این زمین را به قیمت بسیار مناسب خریداری کنیم و برای خودمان زندگی مستقلی داشته باشیم.
-و هیچ شده است که خانواده مشتری.هاتان از شما عارض بشوند؟
آقای بوئرس تچر رنجید و با صدای بلند گفت: عارض بشوند؟ خداوندا، برای چه عارض بشوند؟ و به کدام محکمه و دادگاه؟
خانواده مشتری.های ما خیلی هم خوشحال.اند که بی جارو جنجال از یک رشته سوال و جواب و کارهای بسیار پیچیده و حتی غالبا پرمشقت خلاص شده اند. نه، نه، آقا همه چیز در این جا به خوبی و خوشی و به نحو صحیح طی می.شود و مشتری.هامان دوستانمان هستند.... آیا میل دارید اتاقتان را ببینید؟ اتاقتان، اگر ایرادی ندارد، شماره 113 است. شما که خرافاتی نیستید؟
ژان مونیه گفت: ابدا. من با تربیت مذهبی بار آمده ام و باید اعتراف کنم که فکر خودکشی برایم سخت ناخوشایند است....
آقای بوئرس تچر گفت: ولی این جا صحبت از خودکشی نیست و نخواهد بود.
این جمله ر ابا لحنی چنان قاطع گفت که ژان مونیه دیگر اصرارنکرد. سپس خطاب به نگهبان گفت: سارکونی، آقای مونیه را به اتاق 113 راهنمایی کنید. ضمنا آقای مونیه، راجع به مبلغ سیصد دلار، لطف کنید و این را سر راه به صندوقدار هتل که دفترش بغل دفتر من است بپردازید.
دراتاق 113،که پرتو درخشان غروب آفتاب آن را روشن کرده بود آقای مونیه هرچه گشت اثری از ابزارهای کشنده نیافت.
**********
-چه ساعتی شام حاضر می.شود؟
خدمتکار گفت: ساعت هشت ونیم آقا.
-آیا باید لباس مرتب بپوشم؟
-اغلب آقایان این کار را می.کنند، آقا.
-بسیار خوب. من هم می.کنم. بی زحمت یک کراوات سیاه ویک پیراهن سفید برایم آماده کنید.
هنگامی.که از پله.ها پایین رفت آقای بوئرس تچر با رفتاری مودبانه ومحترمانه به پیشبازش آمد: آقای مونیه،دنبالتان می.گشتم...چون شما تنهایید فکر می.کردم که شاید بی میل نباشید با یکی از مهمان.های ما، خانم کربی شا، بر سر یک میز شام بنشینید.
مونیه از روی بی حوصلگی حرکتی کرد و گفت: من این جا نیامده ام که زندگی مجلسی و تشریفاتی داشته باشم... با این حال اگر ممکن است، این خانم را به من نشان دهید ولی معرفی ام نکنید.
-به چشم آقای مونیه. آن خانم جوان با پیراهن کرپ ساتن سفید که نزدیک پیانو نشسته است و مجله ای ورق می.زند همان خانم کربی شاست... گمان نمی.کنم صورت ظاهرش ناخوشایند باشد... بله مسلما چنین نیست. خانمی.است خوش برخورد با رفتاری دلپسند باهوش و هنرمند...
مسلما خانم کربی شا زن بسیر زیبایی بود با موهای سیاه تابدار که به شکل دم اسبی تا پایین گردنش فرو می.افتاد و پیشانی بلند و محکمی .را آشکار می.کرد. چشم.هایش خوشحالت و بشاش بود. خداوندا، زنی چنین زیبا و دل آرا برای چه می.خواست بمیرد؟
-آیا خانم کربی شا هم...؟ یعنی این خانم هم با همان خصوصیت من، همان دلایل من، مهمان شماست؟
آقای بوئرس تچر گفت: بله و با لحنی که معنای سنگینی به این کلمه می.بخشید تکرار کرد: البته.
-پس مرا معرفی کنید.
هنگامی .که شام را که ساده ولی عالی بود و به خوبی بر سر میز آنها آورده می.شد خوردند، ژان مونیه از زندگی گذشته کلارا کربی شا،دست کم از وقایع عمده زندگی او، آگاه شده بود. کلارا به مردی ثروتمند و خوش قلبی ازدواج کرده بود ولی چون او را دوست نمی.داشت شش ماه پیش او را ترک کرد تا به دنبال یک نویسنده جوان فتان و لاابالی که در نیویورک با او آشنا شده بود به دیگر کشورهای اروپا برود. کلارا گمان می.کرد پس از طلاق گرفتن از شوهرش با این پسر ازدواج خواهد کرد، اما به مجرد بازگشت به انگلیس، آن مرد لاابالی بر آن شد تا هرچه زودتر کلارا را از سرخود باز کند. کلارا که از خشونت او متعجب و دل شکسته شده بود سعی کرد تا به او بفهماند که چه چیزهایی برای خاطر او از دست داده و در چه موقعیت رنجباری قرار گرفته است. اما آن پسر خنده بسیار کرد و گفته بود: «کلارا شما زنی هستید متعلق به گذشته. اگر می.دانستم که این همه وابسته به تربیت و آداب دوران ویکتوریا هستید شما را پیش همان شوهر و بچه.هاتان می.گذاشتم.... عزیزم، حالا هم باید پیش همان.ها برگردید. شما برای این ساخته شده اید که زندگی عاقلانه ای درپیش بگیرید و بچه.های فراوان بار بیاورید» آن گاه کلارا به آخرین امید خود دل بسته بود امید اینکه شوهرش نورمان کربی شا را بازبیابد و او را برسر مهر آورد. مطمئن بود که اگر او را درجایی تنها می.یافت، می.توانست با او آشتی کند. اما خانواده و شرکای نرومان او را در حلقه خود گرفته بودند و به او فشار می.آوردند و با کلارا خصومت می.ورزیدند. نرومان سرسختی کرد و او را از خود راند. کلارا پس از چند بار کوشش خفت بار و بی نتیجه سرانجام یک روز صبح نامه پالاس هتل تاناتوس به دستش رسید و فهمید که این تنها راه چاره فوری و آسان مشکل دردناکش است.ژ ان مونیه پرسید: شما از مرگ نمی.ترسید؟
-چرا، البته می.ترسم، ولی نه به اندازه زندگی.
-جواب قشنگی دادی.
کلارا گفت: من نخواستم کلام قشنگ بگویم. حالا شما به من بگویید که چرا این جا هستید.
کلارا همین که از ماجرای زندگی مونیه آگاه شد شروع به سرزنش او کرد: باورکردنی نیست! چطور ممکن است؟ شما می.خواهید بمیرید چون قیمت سهامتان پایین آمده است؟ نمی.بینید که اگر جرئت زندگی کردن داشته باشید یک سال دیگر، دوسال دیگر، منتها چهار سال دیگر، همه این.ها را فراموش خواهید کرد و چه بسا ضررهاتان هم جبران خواهد شد؟....
-ضررهای من فقط بهانه است اگر دلیل برای زنده ماندن داشتم اینها اصلا مهم نبود ولی به شما گفتم که زنم هم مرا ترک کرده است...من درفرانسه هیچ خویشاوند نزدیک ندارم و با هیچ زنی دوست نیستم... وانگهی راستش را بگویم، من وطنم را بعد از یک شکست عشقی ترک کردم. حالا برای کی مبارزه کنم؟
-برای خودتان، برای کسانی که شما را دوست خواهند داشت و شما حتما با آنها آشنا خواهید شد. چون شما در شرایطی دشوار بی لیاقتی بعضی زن.ها را دیده اید درباره همه زنها قضاوت نادرست نکنید.
-آیا حقیقتا خیال می.کنید زن.هایی باشند... مقصودم زن.هایی که من بتوانم دوست شان بدارم... و شهامت این را داشته باشند که لااقل مدت چند سال، زندگی پرمذلت مرا، زندگی پرتلاطم مرا تحمل کنند؟
کلارا گفت: من مطمئنم. بله، زنهایی هستند که مبارزه را دوست دارند و زندگی توام با فقر برایشان جاذبه شورانگیزی دارد....مثلا خود من....
-شما؟
- نه همین طور مثل زدم.
سخن خود را قطع کرد، لحظه ای مردد ماند، سپس گفت: گمانم باید بروم به سرسرا... ما تنها کسانی هستیم که هنوز سرمیز شام نشسته ایم و سر خدمتکار با نومیدی دوروبرمان می.گردد.
مونیه درحالی که شنل پوست قاقم کلارا را بر روی دوش او می.انداخت گفت: شما فکر نمی.کنید که... همین امشب..؟
کلارا گفت: نه مسلما. شما تازه رسیده اید.
- و شما؟
- من دو روز است که این جا هستم.
هنگامی.که از یکدیگر جدا می.شدند قرار گذاشتند که فردا صبح با هم در کوهستان گردشی کنند.
*****************
آفتاب صبحگاهی ایوان واتاق را در نور و گرمای ملایم خود غرق می.کرد. ژان مونیه که تازه از زیر دوش آب سرد درآمده بود شگفت زده دریافت که با خود می.اندیشد: «زندگی چه شیرین است!»سپس اندیشید که فقط چند دلار و چند روز دیگر برایش باقی مانده است. آهی کشید و گفت: ساعت ده است. کلارا منتظرم است.
به سرعت لباس پوشید و در کت وشلوار کتانی سفید خود احساس سبکی کرد. هنگامی.که نزدیک میدان بازی تنیس به کنار کلارا رسید دید که کلارا نیز لباس سفید به تن دارد و با آن دو دختر اتریشی مشغول قدم زدن است. دو دختر جوان با دیدن مونیه به سرعت از آن جا دور شدند. مونیه پرسید: ترساندمشان؟
-از شما خجالت می.کشند... زندگیشان را برایم شرح می.دادند.
-اگر جالب است برای من هم بگویید..دیشب توانستید کمی .بخوابید؟
-بله، خیلی هم خوب خوابیدم. گمانم این آقای بوئرس تچر هیبت آور در نوشابه ما داروی خواب آور می.ریزد.
مونیه گفت: گمان نمی.کنم. من هم به خواب عمیقی فرو رفتم، ولی خوابم طبیعی بود و امروز صبح حس می.کنم که کاملا سرحالم.
وپس از لحظه ای به سخن خود افزود: و کاملا سرخوش.
کلارا لبخند زنان به او نگریست و چیزی نگفت. مونیه گفت: از این جاده برویم و ماجرای آن دو دختر را برایم نقل کنید. شما شهرزاد من هستید.
-ولی شب.های ما هزار و یک شب طول نخواهد کشید.
-افسوس!.....گفتید شب.های ما...؟

کلارا سخن او را قطع کرد: این دخترها دو خواهر دو قلو هستند و با هم بزرگ شده اند، ولی در وین و بعد در بوداپست، و هیچ دوست صمیمی .غیر از خودشان نداشته اند. در هجده سالگی با یک مرد مجار از خانواده اشراف قدیم که موسیقیدان و نوازنده و بسیار زیباست آشنا می.شوند و هر دو، در همان روز، دیوانه وار به او دل می.بندند. بعد از چند ماه، آن جوان یکی از دو خواهر را می.پسندد و از او خواستگاری می.کند. خواهر دیگر از فرط نومیدی خود را در رودخانه می.اندازد تا خودکشی کند ولی موفق نمی.شود. آن وقت خواهر دیگر تصمیم می.گیرد که از ازدواج با کنت چشم بپوشد ونقشه می.کشند که با هم بمیرند....دراین وقت است که مثل من مثل شما، نامه هتل تاناتوس به دستشان می.رسد.
ژان مونیه گفت: دیوانگی است! آنها جوان و دلربا هستند چرا در امریکا نمی.مانند تا مردهای دیگری آن.ها را دوست بدارند؟ فقط چند هفته صبر و حوصله می.خواهد.
کلارا با لحن افسرده ای گفت: به علت همین نداشتن صبر و حوصله است که ما همه این جا هستیم. ولی هرکدام از ما برای دیگران عاقلانه فکر می.کند. کیست آن حکیمی. که میگوید: همه آن قدر دل و جرئت دارند که دردهای دیگران را تحمل کنند؟

درسراسر آن روز ساکنان هتل تاناتوس یک زن و مرد سفید پوش را می.دیدند که در خیابان.های پارک و بر دامن تپه.ها و در کنار دره قدم می.زنند. هر دو با شور وهیجان مشغول گفت وگو بودند. هنگام غروب آفتاب، آنها به سوی هتل باز گشتند و باغبان مکزیکی که آنها را دست دردست هم دید سربرگرداند.
**********
پس از صرف شام، تا نزدیک نیمه شب درآن سالن کوچک خلوت، ژان مونیه درکنار کلارا کربی شا نشسته بود و سخن.هایی می.گفت که ظاهرا در دل زن جوان موثر می.افتاد. سپس قبل از رفتن به اتاق خود سراغ آقای بوئرس تچر را گرفت و رئیس هتل را در اتاق کارش، در برابر دفتر بزرگ گشوده.ای نشسته دید. آقای بوئرس تچر حاصل جمع ارقام را بررسی می.کرد و گاه گاه با قلم قرمز روی یکی از سطرها خط می.کشید.
- سلام آقای مونیه! چه فرمایشی داشتید؟ آیا از دست من خدمتی برمی.آید؟
- - بله، آقای بوئرس تچر.... لااقل امیدوارم. آنچه می.خواهم بگویم باعث تعجب شما خواهد شد. یک تصمیم ناگهانی... خوب، رسم زندگی همین است، خلاصه، آمده ام به شما بگویم که تصمیم من عوض شده است دیگر نمی.خواهم بمیرم.
آقای بوئرس تچر حیرت زده سرش را بلند کرد: جدی می.گویید،آ قای مونیه؟
مرد فرانسوی گفت: می.دانم که درنظر شما آدم غیر منطقی جلوه خواهم کرد ولی اگر اوضاع و احوال تازه ای پیش بیاید آیا طبیعی نیست که تصمیم.های ما هم تغییر بکند؟ یک هفته پیش که نامه شما به من رسید، خودم را ناامید و تک و تنها دردنیا حس می.کردم. و باور نداشتم که مبارزه در این جهان دیگر فایده ای داشته باشد. امروز همه چیز تغییر کرده است... واین همه مرهون شماست، آقای بوئرس تچر.
-مرهون من، آقای مونیه؟
-بله، چون خانمی .که مرا به سرمیز او بردید این معجزه را کرده است. خانم کربی شا زن جذابی است، آقای بوئرس تچر.
-من که به شما گفته بودم، آقای مونیه.
-جذاب و شجاع. وقتی که از زندگی فقیرانه من باخبر شد قبول کرد که شریک این زندگی شود. لابد تعجب می.کنید؟
-ابدا. ما این جا به دیدن این اتفاقات ناگهانی عادت داریم. من از شنیدن این خبر خوشحالم و به شما تبریک می.گویم. آقای مونیه، شما جوانید، خیلی جوان.
-پس اگر ایرادی ندارید، فردا من و خانم کربی شا از این جا می.رویم.
-بنابراین خانم کربی شا هم مثل شما صرف نظر می.کند از..؟
- بله البته. به علاوه خودش هم تا چند دقیقه دیگر این را به شما خواهد گفت. فقط یک موضوع کوچک باقی می.ماند که نمی.دانم چطور مطرح کنم... آن سیصد دلاری است که به شما پرداختم و تقریبا کل دارایی من بود آیا برای همیشه به حساب هتل تاناتوس منظور می.شود یا لااقل قسمتی از آن قابل برگشت است تا من بتوانم بلیت سفرمان را تهیه کنم؟
-ما آدم.های درستکاری هستیم آقای مونیه. ما هرگز بابت خدماتی که عملا انجام نداده ایم پولی نمی.گیریم. فردا صبح اول وقت صندوق هتل به حساب شما از قرار روزی بیست دلار بابت پانسیون و خدمات رسیدگی می.کند و مابقی را به شما برمی.گرداند.
-شما بسیار شریف و بزرگوارهستید! آقای بوئرس تچر، نمی.دانید چقدر نسبت به شما احساس قدردانی می.کنم! خوشبختی دوباره... زندگی تازه.....
آقای بوئرس تچر گفت: درخدمتم آقای مونیه.
به دنبال ژان مونیه که از اتاق بیرون می.رفت و دور می.شد نگریست. سپس با انگشت دگمه زنگ را فشار داد و به خدمتکار گفت: آقای سارکونی را بفرستید پیش من.
چند دقیقه بعد نگهبان وارد شد: مرا خواسته بودید آقای رئیس؟
- بله. سارکونی همین امشب گاز را وارد اتاق 113 بکنید.... حدود ساعت دو بعد از نیمه شب.
- آیا قبلا باید گاز خواب آور را هم وارد کنم؟
- گمان نمی.کنم که لازم باشد... او خواب بسیار خوشی می.کند... برای امشب همین کافی است، سارکونی. همان طور که قرار بود فردا شب نوبت دو دختر اتاق 17 است.
وقتی که نگهبان بیرون می.رفت، خانم کربی شا در آستانه اتاق پدیدار شد. آقای بوئرس تچر گفت: بیا تو. داشتم دنبالت می.فرستادم. مهمانت آمد و خبر رفتنش را به من داد.
زن گفت: گمانم لایق مشتلق باشم. کار خوب و کاملی انجام دادم.
-و خیلی هم سریع.... این را به حساب می.آورم.
- پس برای همین امشب است؟
-برای همین امشب است.
زن گفت: طفلک! خیلی مهربان بود و خیلی هم احساساتی...
آقای بوئرس تچر گفت: همه شان احساساتی اند.
زن گفت: ولی توهم خیلی بی رحمی. درست درلحظه ای که دوباره به زندگی دل می.بندند سر به نیستشان می.کنی.
-گفتی بی رحم؟ اتفاقا رحم و مروت ما در انتخاب همین لحظه است که آشکار می.شود. این مرد دغدغه مذهبی داشت که من آن را رفع کردم.
نگاهی به دفتر خود کرد و گفت: فردا نوبت استراحت است. ولی پس فردا تازه واردی برای تو هست. او هم بانکدار است منتها این بار سوئدی است. این یکی خیلی هم جوان نیست.
زن که در رویای خود سیر می.کرد: از این پسر فرانسوی خوشم آمده بود.
مدیر با لحن تندی گفت: شغل که به میل و اختیار نیست. بیا بگیر، این هم ده دلار دستمزد، به اضافه ده دلار پاداش.
کلارا کربی شا گفت: متشکرم.
و چون اسکناس.ها را درکیف دستی خود می.گذاشت آهی کشید.
همین که او رفت، آقای بوئرس تچر قلم خود را برداشت و با دقت به کمک یک خط کش فلزی، بر روی یکی از نام.های دفترش خط قرمز کشید.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 103]