موشک دوش پرتاب استینگر (FIM-92 Stinger)

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: موشک استینگر یکی از موشکهای دوش پرتاب هدایت شونده است که توسط ایالات متحده امریکا برای درگیر شدن با اهداف پرنده که در ارتفاع پایین پرواز کرده و نیروهای پیاده را تهدید می کنند تولید شده است .
این موشک انداز با استفاده از جستجوگرهای مادون قرمز بر روی گرمای ناشی خروجی های اگزوز اهداف پرنده قفل شده و می تواند هر شیء پرنده را در فاصله کمتر از 11000 پا مورد هدف قرار دهد.
کارآیی فوق العاده این موشک انداز موجب گردیده که واحدهای زمینی ارتش ایالات متحده در تمام درگیری های خود از آن بهره ببرند.
همچنین تعدادی از گروههای تروریستی نیز برای هدف قرار دادن هواپیماهای مسافربری از آن استفاده کرده اند.
این موشک انداز که نام کارخانه ای آن FIM-92A میباشد بمنظور دفاع از نیروهای زمینی در برابر حملات هواپیماها و هلی کوپتر های پرواز کننده در ارتفاع پایین طراحی شده است.و توانسته نگرانی نیروهای زمینی را از بمباران هواپیماها و هلی کوپترها که معمولا موجب وقفه در حرکت ستونهای نظامی می شوند را بر طرف نماید.

مشخصات

این سلاح که سبک و از نظر کاربرد آسان می.باشد در ردهٔ پرتابگرهای دوش پرتاب غیر فعال(passive) قرار می.گیرد و بوسیلهٔ یک نفر هم عملیاتی می.شود؛ هر چند این سلاح رسما به دو نفر خدمه نیاز دارد. FIM92-B قادر است که یک جسم پروازی را در محدودهٔ ۴۸۰۰ متری و در ارتفاع ۱۸۰ تا ۳۸۰۰ متری مورد اصابت قرار دهد.
موشک این سلاح ۱.۵۲ متر طول و ۷۰ سانتیمتر قطر دارد و از باله.های ده سانتیمتری برخوردار است. موشک این سلاح ۱۰.۱ کیلوگرم و به همراه پرتابگر ۱۵.۲ کیلوگرم وزن دارد. استینگر بوسیلهٔ یک موتور کوچک به بیرون پرتاب می.شود که آنرا تا مسافتی ایمن از اپراتور پیش برده و سپس موتور جامدسوز خود موشک فعال می.شود که استینگر را به سرعتی بالغ بر ۲.۲ ماخ (۷۵۰ متر بر ثانیه ) میرساند. سر جنگی 3 کیلوگرمی از یک فیوز ضربه.ای و تایمر خودنابودگر بهره می.برد. به منظور شلیک موشک، یک (BCU (Battery Coolant Unit درون قبضهٔ سلاح جا زده می.شود. این باتری جریانی از گاز آرگون را به سیستم تزریق می.کند و در همان حال با شارژ شیمیایی آن، نشانگرهای دستگاه و موشک به کسب انرژی می.پردازند. این باتریها به دستکاری حساس بوده و تنها میزان معینی گاز درون آنها قرار دارد. با گذشت زمان و عدم سرویس مناسب، این باتریها کارآیی خود را از دست می.دهند. آنتن IFF (آنتنی که توانایی تشخیص تجهیزات دوست از دشمن را به دست می.دهد) این موشک نیز نیروی خود را از یک باتری قابل شارژ دریافت می.کند. هدایت موشک به سمت هدف در ابتدا از طریق ناوبری نسبی صورت می.گیرد و سپس به تعقیب آن از طریق قاب هوایی هدف و نه حرارت اگزوز تغییر حالت می.دهد.
سه ورژن اصلی از پرتابگر استینگر موجود است: STINGER BASIC , STINGER- Passive Optical Seeker Technique(POST) , STINGER - Reprogrammable Microprocessor (RMP) . RMP را بدلیل توانایی این سلاح در بارگذاری نرم.افزارهای جدیدتر از طریق یک ROM که در قبضهٔ این سلاح جای می.گیرد، بدین نام خوانده اند. اگر در حین روشن شدن سلاح، بارگذاری نرم.افزار ناموفق باشد، دستگاه از روی تنظیم اولیه و توسط ROM آنبورد راه اندازی می.شود. RMP از ۴ پردازشگر و هر پردازشگر از یک RAM چهار کیلو بایتی بهره می.برد؛ از آنجا که رمز بارگذاری شده از روی RAM کار می.کند، فضای زیادی بویژه برای پردازشگرهایی که به امر شناسایی و آنالیز هدف اختصاص داده شده اند باقی نمی ماند. RMP از یک جستجوگر DUAL-DETECTOR فرو سرخ و فرابنفش استفاده می.کند. این مسئله RMP را قادر میسازد که اهداف را از ورای عملیات پیشگیرانه آنها بسیار بهتر از Redeye (که تنها از جستجو گر فرو سرخ استفاده می.کرد)، شناسایی و رهگیری کند.

پیشینه

موشک FIM-92 استینگر، جایگزین موشک قدیمی FIM-43 Redeye شد که ردآی، استاندارد غربی MANPADS بود و در سازمان نیروهای دفاعی بسیاری از کشورها به کار گرفته می‏شد.
طراحی استینگر به سال 1967 برمی‏گردد. در آن سال، مطالعاتی برای بهبود عملکرد موشک ردآی انجام شد که منجر به تولید ردآی2 (یا Redeye II) گشت. بهبود اصلی انجام شده بر روی موشک، نصب جستجوگر کامل‏تر، جهت پویش تمام جهات بود. به سال 1971، ارتش ایالات متحده، موشک ردآی2 را به عنوان طرح برگزیده جهت استفادهء آتی در استاندارد MANPADS برگزید. به تاریخ مارس 1972، ردآی2 با اسم‏گذاری جدید به نام استینگر و کد XFIM-92A نامیده شد. آزمایشات مربوط به کیفیت هدایت پذیری موشک XFIM-92A به تاریخ نوامبر 1973 آغاز گشتند اما به دلیل پاره‏ای مشکلات فنی، این آزمایشات چندین بار متوقف شدند. تا سال 1975، مشکلات مهم برطرف شده و در ماه جولای همان سال، اولین پرتاب موشک XFIM-92A از روی شانه انجام شد. سرانجام به تاریخ آوریل 1978، شرکت جنرال داینامیکز موفق شد اولین قرارداد تولید انبوه موشکهای FIM-92A را بدست آورد. با تولید موشکهای استینگر، موشکهای قدیمی ردآی از ردهء خدمت خارج شدند و اولین سری این موشکها به سال 1981 عملیاتی شد.

مقاطعه کار اصلی در تولید استینگر، امروزه شرکت رایتئون (Raytheon) می باشد که این خط تولید را از قسمت موشک سازی کمپانی هیوز، خریداری کرده است. موشک استینگر، امروزه به نیروهای نظامی بسیاری در اقصا نقاط جهان، منجمله کشورهای عقب ماندهء جهان سوم، فروخته شده است؛ البته برخی کشورهای جهان سوم، مانند ایران، این موشک را از طرق غیررسمی بدست آورده اند.

نحوه شلیک و مکانیزم هدفیابی

موشک FIM-92A به وسیلهء یک نفر و از روی شانه‏اش شلیک می‏شود. هنگامی که تهدید یک هدف مشخص شود، خدمهء موشک، به سمتش شلیک می‏کند. این مرحله، 6 ثانیه به طول می‏انجامد و شامل قفل جستجوگر حرارت‏یاب، ژیروسکوپ اندازه‏گیر میزان چرخش حرکتی هدف و فعال شدن سیستم‏های الکترونیکی می‏باشد. هنگامی که جستجوگر مادون قرمز بر روی هدف متصاعد کنندهء حرارت قفل می‏کند، یک بوق کوتاه به صدا درآمده و خدمهء پرتابگر موشک را مطلع می‏کند و این زمانی است که وی می‏تواند ماشه را بکشد. 1.7 ثانیهء بعد، موشک پرتاب می‎شود. پس از اینکه موشک به وسیلهء موتور کمکی از درون پرتابگر خارج شد، لبه‏های کنترلی در جلو و عقب موشک باز می‏شوند. پس از طی مسافتی کوتاه پس از پرتاب به جهت آسیب نرسیدن به خدمهء پرتابگر، موتور دو مرحله‏ای اصلی (موتور بعد از مرحلهء کمکی اولیه) که با سوخت جامد کار می‏کند، روشن می‎شود. این موتور در مرحلهء اول که تنها 2 ثانیه به طول می‏انجامد، سرعت موشک را به 2.2 ماخ می‏رساند؛ سپس جهت دستیابی به سرعت فراتر از 2.6 ماخ و طی مسیر نهایی تا برخورد به هدف، مرحلهء دوم موتور اصلی به کار می‏افتد. اگر موشک به هیچ هدفی تا 17 ثانیهء بعد از روشن شدن موتور اصلی، برخورد نکند، خود به خود منفجر می‏شود.

کارآمدی این موشک انداز به خاطر وزن سبک آن(15 کیلو گرم) و وزن سبک موشک (10 کیلوگرم) و برد مفید نسبتا زیاد آن (در ارتفاع 3500 متری تا مسافت 8 کیلومتر) میباشد.
یک تیرانداز به تنهایی بطور کامل میتواند از این جنگ افزار استفاده نماید. هرچند که تیم استاندارد برای استفاده از این موشک انداز 2 نفر تعیین گردیده است.
این موشک انداز با بهره گیری از تکنیک جستجوگر مادون قرمز از روش شلیک کن و فراموش کن(Fire and Forget) استفاده می کند و به همین علت و همچنین به علت استفاده از یک سامانه رد گیری غیر فعال که برخلاف موشکهای هدایت شونده دیگر از تشعشعات امواج راداری برای دیدن اهداف خود استفاده نمی کند توانسته است امنیت قابل قبولی را برای کادر شلیک کننده ایجاد نماید.
روش شلیک با این سامانه به این شکل است که ابتدا موشک را به سوی هدف نشانه گرفته و زمانیکه جستجوگر بر روی هدف قفل شد با شنیدن یک علامت صوتی که نشان از اتمام هدف گیری دارد ماشه را کشیده و بقیه کارها را به موشک واگذار می کنیم.

موشک استینگر پس از رها شدن از سامانه 2 کار انجام می دهد:

1- در ابتدا با استفاده از یک موتور کوچک از لوله و سامانه پرتاب فاصله گرفته تا شلیک کننده را در معرض خطر قرار ندهد.
2- سپس با رها کردن موتور پرتاب اولیه و روشن شدن موتور اصلی که از سوخت جامد استفاده می کند به سمت هدف حرکت می کند. موتور اصلی می تواند سرعت 2400 کیلومتر بر ساعت که معادل 2 ماخ میباشد را به موشک بدهد.
این سرعت به موشک استینگر اجازه می دهد که اهداف پرنده را در ارتفاع 3500 متری و در برد 8 کیلومتر به پایین مورد اصابت قرار دهد به این معنی که اگر هلی کوپتری در فاصله 2 مایلی باشد و به شکل کامل دیده شود ( نه به شکل نقطه) براحتی مورد اصابت موشکها یپرقدرت استینگر قرار خواهد گرفت.
روش رد گیری موشکهای استینگر به این شکل است که با استفاده از سنسورهای مادون قرمز و ماوراء بنفش بدنبال نور ساطع شده از موتور پرنده ها می گردند و پس از کشف آنها بدنبال گرمای ساطع شده می روند.این موشکها همچنین از سایه ماوراء بنفش هدف استفاده کرده تا بتوانند هدف را از مابقی اشیاء تولید کننده گرمای اطراف آن تمیز دهند.
موشک استینگر یک موشک هوشمند با تواناییهای بسیار بالا میباشد که قادر است انحرافات ایجاد شده در طی مسیر که از جانب هدف پرنده یا حتی از جانب خود موشک صورت میگیرد را بدقت اصلاح نموده و مجددا خود را در مسیر دقیق هدف قرار دهد. و این تصحیح از طریق یک دوربین دیجیتالی مادون قرمز که بر روی دماغه موشک استینگر نصب گردیده است انجام خواهد شد.

برتریهای موشک استینگر نسبت به موشک رد آی

استینگر، دو برتری مهم نسبت به موشک ردآی دارد:
* اولین برتری، جستجوگر نسل دوم حرارت یاب است که امکان پویش و یافتن هدف در تمام جهات را امکان پذیر می سازد؛ به همین دلیل، موشک استینگر می تواند به هواپیماهایی که از روبه رو نزدیک می شوند شلیک کند؛ (یعنی همانند موشک ردآی، لزومی ندارد که حتمن به سمت اگزوز هدف نشانه رود) بدین جهت هواپیمای مهاجم قبل از آنکه فرصتی برای حمله و زیرآتش گرفتن ادوات زمینی به وسیلهء مهمات کوتاه برد خود پیدا کند، هدف موشک بسیار دقیق استینگر قرار می گیرد.
* دومین برتری مهم استینگر نسبت به ردآی، دارا بودن سیستم تشخیص دوست از دشمن به نام AN/PPX-1 IFF می باشد که برای هدف قرار نگرفتن هواپیماهای خودی در زمانی که هر دو نیروی هوایی خودی و دشمن در حال انجام ماموریت هستند، کاربرد دارد.

قسمت جستجوگر و هدایت کنندهء الکترونیکی استینگر، در حین پرواز، می تواند اهداف هوایی را که در حال انجام مانورهایی سنگین تا 8 برابر فشار ثقل می باشند، تعقیب کرده و موشک را به سمت هدف رهنمون سازند. بلافاصله در نزدیکی هدف، قسمت الکترونیکی منطق هدفیاب، موشک را به سمت مرکز هدف هدایت می‏کند (برای مثال موشک به جای اصابت به مرکز ایجاد حرارت یا اگزوز هواپیما، به کابین هواپیما اصابت می‏کند) سرجنگی 3 کیلوگرمی (6.6 پاوندی) که به ترکش‏های فراوانی در حین انفجار تقسیم می‏شود، با یک فیوز مجاورتی یا فیوز زمانی عمل می‏کند؛ همچنین حداقل فاصلهء موثر برای پرتاب موشک، 200 متر (660 فوت) عنوان شده است.

خدمت

درخشش استینگر در رزم در ۲۱ می ۱۹۸۱ در گرماگرم جنگ فالکلند میان آرژانتین و بریتانیا رخ داد. سربازان نیروی ویژه هوایی بریتانیا SAS محرمانه به شش موشک مجهز شده بودند، در حالیکه آموزش اندکی در مورد کار با این نوع موشک به آنان داده شده بود. تنها نیروی SAS که در مورد این سامانه آموزش لازم را کسب کرده بود، طی یک سانحهٔ سقوط بالگرد در ۱۹ می.کشته شد. اولین موشک شلیک شده از استینگر یک شکاری پوکاره نیروی هوایی آرژانتین را سرنگون کرد. علیرغم این، شلیکهای بعدی بعلت عدم آشنایی بریتانیایی.ها با نحوهٔ شارژ سلاح ناموفق بودند[نیازمند منبع]. در آنرمان سلاح دوش پرتاب اصلی که توسط دو جناح متخاصم مورد استفاده قرار داشت، موشک لوله.ای Blowpipe missile بود(نوعی پرتابگر سطح به هوا که تا لحظهٔ برخورد موشک به هدف توسط اپراتور کنترل و هدایت می.شود).

سازمان سیا در دههٔ ۱۹۸۰ نزدیک به ۵۰۰ (طبق ادعای برخی منابع ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ ) موشک را طی عملیات گردباد (Operation Cyclone) به دست مجاهدین که در افغانستان در حال مقابله با تهاجم شوروی بودند، رساند. جایی که استفاده از این موشکها با موفقیت کامل روبرو شد. پس از عقب نشینی نیروهای شوروی از افغانستان در ۱۹۸۹ ، ایالات متحده کوشش نمود که در یک برنامهٔ ۵۵ میلیون دلاری حدود ۳۰۰ موشک را بازخریداری کند(هر موشک ۱۸۳۳۰۰ دلار آمریکا). دولت آمریکا موفق شد اکثر استینگرها را جمع آوری کند، اما بعضی از موشکها به ایران، قطر و کره شمالی راه پیدا کردند. همچنین دولت ریگان در پاره.ای از تلاشهای خود برای سرنگونی دولت آنگولا، در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ موشکهای استینگر را به شورشیان یونیتا (UNITA) داد. در هر دو مورد اقدامات برای بازپس گیری موشکهای باقیمانده پس از رفع تخاصم، ناتمام ماند. حدس زده می.شود که علت عدم کاربرد استینگر به منظور حملات بعدی، به انقضاء رسیدن باتریهای آن می.باشد. با این وجود نسخه.های بومی استینگر که توسط ارتش پاکستان در جنگ کارگیل بکار رفت، یک بالگرد MI-8 و یک میگ ۲۱ به همراه یک هواپیمای شناسایی کانبرا متعلق به نیروی هوایی هند را سرنگون کردند. استینگر ساخت پاکستان حاوی رهیاب فرو سرخ اصلاح شده.ای است که به آن قابلیت ردگیری بهتر هدف را می بخشد.

شایعاتی مبنی بر استتفاده سرویس مخفی ایالات متحده از استینگر برای حفاظت از رییس جمهور بوده است؛ که هیچگاه از طرف آنان تکذیب نشده است. هر چند در صورت وقوع حمله این سازمان مایل به بکارگیری طرحهایی چون انتقال رییس جمهور به یک مکان امن است تا هدف قراردادن هواپیما و احتمالا کشتن افراد بیگناه.

سابقه عملیاتی

استینگر در افغانستان

این موشک به صورت گسترده ای توسط مجاهدین افغان بر علیه جنگنده های شوروی در جریان اشغال افغانستان به کار گرفته شد. این موشکهای پس از عدم موفقیت موشک دوش پرتاب بلوپایپ (Bluepipe) ساخت BAE انگلستان، توسط کانالی از سازمان سیا، به دست مجاهدین افغان رسانده شدند. موشک بلوپایپ در عمل بسیار ناتوان نشان داد، زیرا برای هدفگیری هواپیمای مهاجم، می بایست پس از شلیک، موشک را به وسیلهء فرستندهء موجود بر روی پرتابگر و به صورت چشمی، تا زمان رسیدن به نزدیکی هدف، هدایت نمود و این امر، ضمن کاهش دقت، باعث ایجاد خطر برای خدمهء پرتابگر بلوپایپ می شد.

با ورود استینگر به افغانستان، وضعیت بسیار دشواری برای پرنده های روسی، اعم از هلیکوپتر یا انواع هواپیما ایجاد شد، به طوری که پس از مدتی، از هر دو هواپیمای ورودی یا خروجی به فرودگاه بگرام، یکی مورد اصابت استینگر قرار می گرفت. طبق آمار ارائه شده توسط پنتاگون، حدود 250 فروند هواپیما یا هلیکوپتر شوروی، مورد اصابت استینگر قرار گرفته و سرنگون شده اند. عمدهء پرنده هایی که مورد اصابت موشکهای استینگر افغانی قرار گرفتند شامل سوخوی25 و برخی هواپیماهای ترابری شوروی نظیر An12 و An72 و هلیکوپترهای Mi-8 و Mi-24 بودند.
به غیر از افغاسنتان، حدود 300 فروند هواپیما در سایر نقاط جهان، تا سال 2001، مورد اصابت استینگر قرار گرفته و سرنگون شده اند.
تاکنون 70000 فروند از انواع گوناگون موشک استینگر تولید شده است. امروزه تنها مدل FIM-92F Stinger-RMP Block II بر روی خط تولید انبوه قرار دارد.

مقایسه دوش پرتاب ها

9K34 Strela-3 9K38 Igla 9K310 Igla-1 FIM - 92A استینگر ورود سرویس 1974 1983 1981 1982 , وزن ،
, سیستم کامل ،
آماده به ساقه 16.0 کیلوگرم (35 پوند) 17.9 کیلوگرم (39 پوند) 17.9 کیلوگرم (39 پوند) 14.3 کیلوگرم (32 پوند) وزن ، موشک 10.3 کیلوگرم (23 پوند) 10.8 کیلوگرم (24 پوند) 10.8 کیلوگرم (24 پوند) 10.1 . کیلوگرم (22 پوند) وزن ، کلاهک 1.17 کیلوگرم (2.6 پوند) ،
390 گرم (14 اونس) HMX 1.17 کیلوگرم (2.6 پوند) ،
390 گرم (14 اونس) HMX 1.17 کیلوگرم (2.6 پوند) ،
390 گرم (14 اونس) HMX 2–3 کیلوگرم (4.4 - 6.6 پوند) ،
450 گرم (16 اونس) او نوع کلاهک جنگی Directed-energy
انفجار قطعه قطعه شدن
Directed-energy
انفجار قطعه قطعه شدن
Directed-energy
انفجار قطعه قطعه شدن
انفجار حلقوی تکه تکه شدن نوع فیوزImpact and grazing fuze. ترکیب کردن یا شدن ضربه و چرا. تاخیر به ضربه ،
magnetic and grazing. تاخیر به ضربه ،
magnetic and grazing. ضربه به تعویق افتاد. سرعت پرواز ،
به طور متوسط / اوج
470 متر بر ثانیه (1،100 مایل) پایدار 600 متر بر ثانیه (1،300 مایل)
/ 800 / 800 متر / ثانیه (1،800 مایل) 570 متر بر ثانیه (1،300 مایل) پایدار
(در 15 درجه سانتی گراد) 700 متر بر ثانیه (1،600 مایل)
/ 750 متر / ثانیه (1،700 مایل) حداکثر برد 4,100 متر (13،500 فوت) 5,200 متر (17،100 فوت) 5,000 متر (16،000 فوت) 4,500–4,800 15,700 4،800 متر (14،800-15،700 فوت) حداکثر سرعت هدف ، عقب کشیدن 260 متر / ثانیه (580 مایل در ساعت) 360 متر / ثانیه (810 مایل در ساعت) 360 متر / ثانیه (810 مایل در ساعت) ? ؟ حداکثر سرعت هدف ، نزدیک به 310 متر / ثانیه (690 مایل در ساعت) 320 متر / ثانیه (720 مایل در ساعت) 320 متر / ثانیه (720 مایل در ساعت) ? ؟ نوع سر جستجوگرنیتروژن سرد - ،
سولفید سرب (پی بی اس) نیتروژن سرد - ،
ایندیم ( InSb )
و
سولفید سرب (پی بی اس) نیتروژن سرد - ،
ایندیم ( InSb ) آرگون سرد - ،
ایندیم ( InSb ) اسکن جستجوگرFM-modulatedFM-modulatedFM-modulatedFM-modulated

استینگر در ایران

در سالهای پایانی جنگ ایران و عراق، نیروهای ایرانی، به موشکهای استینگر مجهز شدند. هرچند تعداد و نحوهء ورود آنها به ایران مشخص نشده است اما برخی کارشناسان نظامی، دو امکان را بیشتر محتمل می دانند:
1) به وسیلهء محمولهء منتقل شده توسط هواپیمای مک فارلین به تهران در جریان تلاش ایالات متحده برای نزدیکی سیاسی به ایران؛
2) خریداری از مجاهدین افغان.

با ورود استینگر به ایران، وضع برای پرواز Low Level هواپیماهای عراقی در میادین نبرد، بسیار دشوار گشت. برای مثال تنها در عملیات کربلای5 در شرق بصره به تاریخ زمستان 1366، حدود 80 فروند هواپیمای سوخوی22 و میگ23 عراقی در طول 40 روز نبرد سنگین، سرنگون شدند؛ که بیشتر این هواپیماها توسط موشکهای استینگر و استرلا، مورد اصابت قرار گرفتند.
یکی از خلبانان اسیر عراقی، اظهار می کرد که تنها در طول یک هفته، 12 فروند هواپیمای سوخوی22 پایگاه هوایی ناصریه، سرنگون گشته بودند.

کاربران:

مجاهدین افغان
افغانستان
بنگلادش
بوسنی و هرزگوین
کرواسی : جنگ های یوگسلاوی
چاد
شیلی
دانمارک
مصر
آلمان : نیش های ساخته شده تحت لیسانس
یونان
حماس
عراق
اسرائيل
ایتالیا
ژاپن : کاربر سابق ، در حال حاضر با استفاده از 91 نوع
جمهوری کره ( کره جنوبی )
جمهوری چین (تایوان)
لتونی
لیتوانی
هلند
نروژ
پاکستان
پرتغال
اسلوونی
سوئد چند برای آزمایش ، اما به علت کاهش بودجه پروژه تعطیل شد.
اسپانیا
سوئیس : ساخته شده تحت لیسانس
ترکیه : ساخته شده تحت لیسانس
انگلستان
ایالات متحده: استفاده USArmy و سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا

مشخصات

نوع :موشک دوش پرتاب زمین به هوا
خاستگاه :ایالات متحده
تاریخچه خدمت : خدمت ۱۹۸۱
جنگ.ها :جنگ فالکلند، تهاجم شوروی به افغانستان، جنگ کارگیل، جنگ داخلی آنگولا، جنگهای یوگسلاوی،جنگ ایران و عراق
طراح: جنرال داینمیکس
طراحی شده در: ۱۹۶۷
سازنده : ریتیئون میسایل سیستم و تحت لیسانس توسط EADS در آلمان
قیمت هر واحد: ۳۸۰۰۰ دلار آمریکا
تولید شده در: ۱۹۷۸
مدل.های مختلف: FIM-92A, FIM-92B, FIM-92C, FIM-92D, FIM-92G
وزن : ۱۵٫۲ کیلوگرم
طول : ۱٫۵۲ متر
قطر: ۷۰ م م
طول بال: ۱۰ سانتیمتر
وزن فشنگ : ۱۰٫۱ کیلوگرم
کالیبر: ۷۰ م م
برد نهایی: ۴۸۰۰ متر
کلاهک : 3کیلوگرم
موتور : راکت سوخت جامد
برد موثر : ۴۸۰۰ متر
ارتفاع پرواز : ۱۸۰ تا ۳۸۰۰ متری
سرعت : ۲.۲ ماخ (۷۵۰ m/s )
سیستم هدایت و رهگیر: DUAL-DETECTOR فرو سرخ و فرابنفش
پلتفرم پرواز : پرتاب دوش پرتاب، قابل نصب بر روی خودرو، نفربر و بالگرد

● منابع :
1-en.wikipedia.org/wiki/FIM-92_Stinger

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 381]