تور لحظه آخری
امروز : یکشنبه ، 17 تیر 1403    احادیث و روایات:  امام صادق (ع):تا ده ميل اطراف قبر حسين بن على عليه‏السلام بركت است.
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

اتاق فرار

خرید ووچر پرفکت مانی

تریدینگ ویو

کاشت ابرو

لمینت دندان

ونداد کولر

صرافی ارکی چنج

صرافی rkchange

دانلود سریال سووشون

دانلود فیلم

ناب مووی

رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید

سرور اختصاصی ایران

تور دبی

دزدگیر منزل

تشریفات روناک

اجاره سند در شیراز

قیمت فنس

armanekasbokar

armanetejarat

صندوق تضمین

پیچ و مهره

طراحی کاتالوگ فوری

دانلود کتاب صوتی

تعمیرات مک بوک

Future Innovate Tech

آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت

پی جو مشاغل برتر شیراز

قیمت فرش

آموزش کیک پزی در تهران

لوله بازکنی تهران

میز جلو مبلی

هتل 5 ستاره شیراز

آراد برندینگ

رنگ استخری

سایبان ماشین

قالیشویی در تهران

مبل استیل

بهترین وکیل تهران

شرکت حسابداری

نظرسنجی انتخابات 1403

استعداد تحلیلی

کی شاپ

خرید دانه قهوه

دانلود رمان

وکیل کرج

آمپول بیوتین بپانتین

پرس برک

بهترین پکیج کنکور

خرید تیشرت مردانه

خرید نشادر

خرید یخچال خارجی

وکیل تبریز

اجاره سند

وام لوازم خانگی

نتایج انتخابات ریاست جمهوری

خرید ووچر پرفکت مانی

خرید سی پی ارزان

خرید ابزار دقیق

بهترین جراح بینی خانم

تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی

خرید ریبون

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1805474636




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
archive  refresh

فلسفه اشك


واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: فلسفه اشكپژوهشى نو در باره روایات گریه و آثار گرانبهاى اشك‏در عزاى امام حسین (ع)

در سلسله اشك بود گوهر مقصودگر هست ز یوسف خبر، این قافله دارد    اشك موهبتى الهى است و امام صادق(ع) آن را موجب دفع رطوبت مغز انسان شمرده است. نشاط، زنده‏دلى، سبكبالى و طراوت روح از آثار اشك است.مردم عشقیم و در فصل فراقرود جارى مى‏كنیم از اشتیاقاشك من در فصل باران زاده استهقهقى دارم كه توفان زاده استرود عصمت‏شط اشك گرم ماستباغ عصمت در بهار شرم ماست مراجعه هر یك از افراد جامعه به متخصص و گره‏گشایى اهل فن ازمشكلات اجتماعى، پدیده‏اى مرسوم و براى تمامى انسانها، از هرمرز و بوم و با هر نگرشى، قابل قبول است. این مهم آنجا ارزش‏ بیشتر مى‏یابد كه سلامت‏ باورها و درستى عقاید هر یك از ما بدان ‏وابسته باشد و تغذیه روحى و معنوى‏مان بدان پیوند خورد. موضوعات فراوانى در معارف دین به چشم مى‏خورد كه سخنان ‏معصومان(علیهم السلام) در باره آنها از باورهاى ‏عموم مردم دور مى‏نماید; گاه اغراق‏آمیز تلقى مى‏شود و درمواردى، نوعى تفاوت در تعبیر و حتى تضاد در الفاظ به ذهن‏ مى‏آید، افرادى كه چنین سخنانى در حوزه فهم و تحلیل و بینش ‏آنان نیست، با دیدى غیر اصولى و غلط به مباحث مى‏نگرند، اماچون همین موضوعات در دست صاحبان راى و اندیشمندان پرتجربه‏ قرار مى‏گیرد، چنان لطیف و زیبا معنا مى‏شود كه تمامى آتش درونى‏ و برداشتهاى ناصحیح را خاموش مى‏سازد. پس، پیش از هر نوع نگرشى، باید به اهل فن و ژرف‏نگران موضوع‏مراجعه كرد. یكى از این موارد، روایات گوناگونى است كه یك‏قطره اشك براى امام حسین(ع) را مایه خاموش دره‏هاى عذاب الهى‏شمرده و كمترین ذره گریه براى آن حضرت را موجب ورود آدمى به‏فردوس برین الهى معرفى كرده است. عالمان گرانمایه در برخوردبا احادیث، دو زاویه دید دارند: 1- دقت در صدور سخن و حدیث از زبان معصوم(علیهم السلام);(تحلیل سندى) 2- توجه به مراد معصوم (علیهم السلام) و ابعاد دلالت‏ حدیث (تحلیل دلالتى) دانشى كه این مهم را به عهده دارد، «علم‏رجال‏» یا «دانش پالایش احادیث‏» است كه به سان كیمیایى صحیح ‏را از ناصحیح تشخیص مى‏دهد و فقیه را با خاطرى آسوده، سمت‏ مراحل دیگر استنباط و اجتهاد رهسپار مى‏سازد. روایاتى كه در باره گریه، آثار آن و جلوه‏هاى جاودانه اشك دردنیا و آخرت، حقایقى گرانبها بیان كرده‏اند، بسیارند. و افزون‏ بر تواتر یا كثرت بیان، كه خود دلیلى بر صدور آن از معصومان (علیهم السلام) است، عالمان فرزانه و محققان نكته سنجى ‏به نگارش و بیان آنها پرداخته‏اند كه بدون اطمینان خاطر بدین‏كار دست نمى‏یازند. از اینرو، در باره اصل صدور این روایات ‏براى اندیشمندان هیچ دغدغه خاطرى وجود ندارد و باید در باره‏دلالت هر یك و مراد مجموع احادیث‏ به بحث ‏بنشینیم. پاره‏اى از این‏نظرها را، كه در حوصله این نوشتار است و خوشه‏اى از توشه‏اى ‏انبوه مى‏نماید، با هم بررسى مى‏كنیم و بقیه را به نگاه ژرف‏خوانندگان و دیگر صاحب نظران والاقدر وا مى‏نهیم:

1- ایجاد جاودانگى و پویایى حادثه كربلاحادثه سرخ كربلا و حماسه خونینى كه اندكى بیش از یك نیمروز آفریده شد، جنگ دو قدرت ستمگر و یا نبردى بر سر آب و خاك‏نبود، بلكه نهضتى بر خاسته از شور و شعور الهى به رهبرى ‏دردانه‏اى خدایى بود كه علیه ستم پدید آمد، یك طرف، برترین ‏انسانهاى هستى به رهبرى حجت‏ خدا و امام معصوم(ع) و سویى دیگر،پلیدترین موجودات آفرینش به فرماندهى بدبخت‏ترین موجود هستى. چنین حادثه‏اى با چنان عظمتى باید همانند خورشیدى فروزان همیشه‏زنده و جاودان بماند تا در تیرگیهاى زندگى و صحنه‏هاى حیرت‏ روشنى بخش دلهاى پاك گشته، انسانهاى بى‏شمارى را به سوى سعادت‏ رهنمون شود. این رسالت، با چنین ابهت و عظمت، به ابزارى نیروبخش نیاز دارد تا توان حركت و جاودانگى را بیشتر سازد. پرچم‏كربلا را همیشه در حال اهتزاز نگاه دارد تا اهداف سید شهیدان، راه او و چگونگى حادثه جانسوز نینوا چون آیینه شفاف در برابردیدگان انسانها استوار بماند. اشك، احساس زلال و عشق شفاف است‏ كه از ژرفاى جان پدیدار مى‏شود و نشان دلدادگى و ارادت به‏ محبوب است. آنگاه كه این ارمغان خداوندى به خاطر یكى از بهترین انسانهاى هستى نمایان شود، به دنبال خود، نسیمى از عاطفه، مهر، یكرنگى و هم سویى با امام حسین(ع) همراه مى‏آورد.در این صورت، حماسه سرخ حسینى همیشه زنده و بالنده مانده،حسینیان خود را در كوثر معرفت‏ شستشو داده، با آرمانهاى مولاى‏خود همرنگ مى شوند. هر جا كه دلى است از غم تو بى صبر و قرار و بى‏سكون باد چشمى كه نه فتنه تو باشد از گوهر اشك بحر خون باد رهبر كبیر انقلاب حضرت امام خمینى(ره) در این باره مى‏فرماید: «گریه بر شهید، زنده نگهداشتن نهضت است. همین معنا است كه یك ‏جمعیت كمى در مقابل امپراطور بزرگ ایستاد. آنها از همین ‏گریه‏ها مى‏ترسند. هر مكتبى باید پایش عده‏اى سر و سینه بزن ‏داشته باشد تا حفظ شود.»2- سازندگى و ثمرآفرینى گریه«چشم گریان، چشمه فیض خداست. گریستن براى امام حسین(ع) زمینه‏ ساز پیوندى قلبى است كه عطش روح را فرو مى‏نشاند و هر قطره‏اى، گوهرى شب‏افروز براى سعادت‏خواهى و سازندگى فراهم مى‏سازد. ازاینرو، مسیر اشكها و گریه‏ها به سوى حادثه خونین كربلا هدایت‏شده تا چنین آثار انسان‏سازى همیشه وجود داشته باشد. امام على‏بن موسى الرضا(ع) به ریان بن شبیب فرمود: «یابن الشبیب! ان كنت ‏باكیا لشى‏ء فابك للحسین بن على بن‏ ابى طالب فانه ذبح كما یذبح الكبش ...» اى پسر شبیب، اگر بر چیزى گریه مى‏كنى، بر حسین بن على گریه كن كه او را چون‏گوسفند سر بریدند... . امام حسین(ع) به خاطر ارزشهاى والاى اشك، مؤمنان را به گریستن‏دعوت فرموده است: «انا قتیل العبره، لا یذكرنى مؤمن الا بكى‏» من كشته اشكم، هیچ‏ مؤمنى مرا یاد نمى‏كند، مگر آنكه - به خاطر مصیبتهایم‏ مى‏گرید. از اینرو، گریستن و گریاندن و نیز خود را به شكل گریه‏كنندگان ‏درآوردن (تباكى) كارى ارزشمند و داراى ثواب الهى‏است. مرحوم مطهرى در این باره مى‏فرماید: «گریه بر شهید، شركت در حماسه او و هماهنگى با روح او موافقت‏ با نشاط او و حركت اوست... امام حسین(ع) به واسطه شخصیت عالى‏قدرش، به واسطه شهادت قهرمانانه‏اش، مالك قلبها و احساسات صدها میلیون انسان است. اگر كسانى كه بر این مخزن عظیم و گرانقدر احساسى و روحى گمارده شده‏اند، یعنى سخنرانان مذهبى، بتوانند از این مخزن عظیم در جهت هم شكل كردن و همرنگ كردن و هم احساس‏كردن روحها با روح عظیم حسینى بهره بردارى صحیح كنند، جهانى‏اصلاح خواها شد.3- بزرگى مصیبت و عظمت فاجعه كربلاآنچنان كز برگ گل، عطر و گلاب آید برون  تا كه نامت مى‏برم از دیده آب آید برونتا نسوزد دل، نریزد اشك و خون از دیده‏ها آتشى باید كه خوناب كباب آید برونگر نباشد مهر تو، دل را نباشد ارزشى برگ بى‏حاصل شود گل، چون گلاب آید برون   فاجعه كربلا در محدوده‏اى جغرافیایى و در مدت زمانى بسیار كوتاه ‏اتفاق افتاد ; اما مرز تاریخ و گستره زمان را شكافت و از آغاز آفرینش حضرت آدم(ع) تا رسالت رسولان الهى و تا پایان هستى رافرا گرفت. بزرگى این مصیبت و مظلومیت چنان بود كه گویا خداوند، خود فروزش شعله‏هاى ستم سوز نینوا را عهده دار گشته و برترین نیكیها و بركات را در قلبى لبریز از عشق حسینى وچشمانى گریان از محبت آن حضرت ترسیم كرده است كه: «اذا اراد الله بعبد خیرا قذف فى قلبه محبة الحسین‏» سوزش ماجراى كربلا، اشك حضرت آدم را جارى ساخت. و نفرین حضرت‏ موسى(ع) بر قاتل او را به گوش ملائك رساند. روزى كه سلیمان‏ نبى(ع) بر فرش خود در حال گذر از سرزمین كربلا بود، دچار حادثه‏اى سخت گردید. چون از علت آن پرسید و داستان دلخراش كربلارا شنید. دستان خود را سوى آسمان بلند كرد; یزید را لعن كرد و همراه او تمامى انس و جن آمین گفتند. چون عیسى با حواریون خود از مسیرى رد مى‏شد. خود را با شیرى قوى پنجه رو به رو دید كه‏ راه را بر آنان بسته و تقاضاى لعن و نفرین بر قاتلان حسین(ع) دارد. هنگامى كه حضرت مسیح در باره شخصیت امام حسین(ع) پرسید: و آن حیوان با زبانى فصیح و گویا سید شهیدان(ع) را توصیف كرد، عیسى(ع) با حزنى فراگیر، قاتلان امام را لعن كرد. تمامى حواریون آمین گفتند. پیش از میلاد ابا عبد الله(ع) در باره‏ شباهتهاى حضرت یحیى و امام حسین(ع) سخنان بسیار به میان آمد، جبرائیل تربت كربلا را براى رسول خاتم حضرت محمد(ص) آورد و پیامبر(ص) با غمى جانسوز به انبوه ستم و بزرگى مصیبتى كه بر فرزندش وارد مى‏شود، گریست. آرى، قطره‏اى اشك در ماتم شخصیتى‏چون امام حسین(ع) و به خاطر فاجعه‏اى همانند كربلا، چنان آثار عمیق و گسترده‏اى خواهد داشت كه دریاهاى آتش عذاب را خاموش و سراپرده وجود آدمى را گلستان لطف و رحمت الهى خواهد كرد. از اینرو، امام صادق(ع) فرمود: «كل الجزع و البكاء مكروه سوى الجزع و البكاء على‏الحسین(ع‏») هر ناله و گریه‏اى ناپسند و مكروه است، مگر نالیدن‏ و گریستن بر حسین(ع). چنین مصیبت هولناكى بود كه زلزله‏اى طاقت‏سوز در پیكر مبارك‏امام سجاد(ع) ایجاد كرد. آن حضرت، پس از ماجراى كربلا، بیست‏سال مى‏گریست و با نگاه به آب یا جوان یا ذبح حیوان و دادن آب ‏به یاد گوشه‏هایى از ستم ستمگران در سرزمین نینوا و عطش افراد افتاد، گریه مى‏كرد. حتى جمادات و حیوانات نیز از چنان ‏صحنه‏هاى دردآلود، تحمل از دست داده، به سوگوارى پرداختند. گویا سخن تمامى شیفتگان و درس‏آموزان كربلا حضور ابا عبد الله‏الحسین(ع) این است: «ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است ببین كه در طلب حال مردمان چون است4- تجدید بیعت‏ با امام حسین(ع)اشك زبان دل و فریاد مظلومیت است و رسالت گریه نوعى تجدید بیعت و همرنگى با محبوب و جلوه‏اى از پاسدارى از خونه شهید شیعیان و پیروان ابا عبد الله(ع) افزون بر بینش روشن خویش با منطق و استدلال، آینه قلب خود را نیز با زلال عشق و شوق غبارروبى مى‏كنند و با اشك خویش با امام خود براى خودسازى، خدا ترسى، گناه‏گریزى، اقامه و احیاى نماز، امر به معروف و نهى ازمنكر، عزت نفس، گریز از ذلت و زبونى و مبارزه با باطل و ستمگرپیمان مى‏بندند; و در این راه، با قاطعیت و صلابت در راه عقیده‏ و با روحیه ایثار و شهادت‏طلبى به جهادى مقدس و كربلا گونه‏ مى‏پردازند. بیعت ‏سوگواران و گریستن عزاداران حسینى، بیعتى ناگستسنى درراه حفظ عقاید دینى و پاى‏بندى به ارزشهاى اخلاقى است; و چون ‏امام حسین(ع) الگوى بى‏همتا براى آنان است، ایجاد عاطفه و عشق ‏با اشك چشم، زمینه‏ساز آن بیعت و مقدمه این سنخیت و دلدادگى ‏است. همانگونه كه سید الشهداء(ع) هنگام حركت از مكه به سوى‏كربلا، كسانى را به همراهى خویش در این سفر مقدس و نهضت‏ خدایى‏دعوت كرد كه اهل فدا كردن جان در راه ائمه (علیهم السلام) باشد: «من كان فینا باذلا مهجته موطنا على لقاء الله نفسه فلیرحل ‏معنا...» شیعه باید آبها را گل كند خط سوم را ز خون كامل كند خط سوم خط سرخ اولیاست كربلا بارزترین منظور ماست شیعه یعنى تشنه جام بلا شیعگى یعنى قیام كربلا شیعه یعنى امتزاج نار و نور شیعه یعنى راس خونین در تنور شیعه یعنى هفت وادى اضطراب شیعه یعنى تشنگى در شط آب آرى، اشك، سرفصل محبت و مودت و برخاسته از عشقى است كه ‏خداوند در دلها قرار داده است. رسول خدا(ص) در این باره فرمود: «ان لقتل الحسین حراره فى قلوب المؤمنین لا تبرد ابدا» براى شهادت حسین(ع) گرمایى در دلهاى مؤمنان است كه هرگز سرد و خاموش نمى‏شود. امروز اشك رابطه ما با حسین(ع) است. و ما با شورى اشكهایمان‏ بر خوان محبت‏ سید الشهداء نشسته‏ایم و اشك‏ پرورده ابا عبد الله(ع)هستیم. این مهر با شیر مادر در جان ما وارد شده، با جان هم به‏ در مى‏شود. به راستى آیا مى‏توان براى چنین بیعتى عشق‏آمیز –از دوران كودكى تا هنگام مرگ و بدرود حیات- جایگزین غیر از اشك‏ یافت. گوهرهایى شفاف از شوق و زلال از زمزم معرفت و شعور كه ‏چون بر صفحه صورت مى‏ریزد، سبكبالى، طراوت، نشاط و معنویتى ‏بیرون از توصیف به ارمغان مى‏آورد و ما را جرعه‏هایى جاوید ازفرات بیدارى، بالندگى و تابندگى مى‏بخشد. آنان كه با اشك خود چنین بیعتى با امام حسین(ع) مى‏بندند،خداوند، از بى‏كران رحمت و عنایت‏خویش، آبشارى از مغفرت برآنها ریزان مى‏سازد; گناهانشان را آمرزیده، از گذشته آنان چشم‏مى‏پوشد و آینده‏اى روشن و تابناك از توفیق و معرفت نصیبشان‏مى‏سازد. آیا چنین رحمت و بركتى از پروردگارى بزرگ به خاطر محبوبى چون‏حسین(ع) و به پاس حفظ حماسه كربلا، عمق فاجعه عاشورا، یكرنگى و سنخیت‏ با ابا عبد الله و تجدید بیعت ‏با آن حضرت در راه بندگى وعبودیت‏خداوند، باورنكردنى و دور از واقعیت است ؟! یا آنكه ‏بسیارى از ما نگرش كوتاه، بینشى ناقص و دیدى ضعیف داریم و از پى‏آمدهاى ارزشها و یا حقیقت احكام آگاهى كامل نداریم؟ بدون شك سیره معصومان (علیهم السلام) روش عالمان و اندیشمندان‏دینى در طول تاریخ و حركتها و عزاداریهاى سنتى و همراه با شور و حماسه، شعله‏هاى روشنگرى عاشورا را حفظ كرده و ستمگران‏ عصرهاى مختلف را با توفانهاى ستم‏سوز مردمى رو به رو ساخته‏است. اگر حضرت آیت الله العظمى حاج شیخ عبد الكریم حائرى(ره) هر روزپیش از شروع درس با ذكر مصایب امام حسین(ع) توسط ذاكر حسینى و همراه با اشك دیدگان درس خود را شروع مى‏كرد و یا حضرت آیت‏الله العظمى بروجردى(ره) هر سال به برگزارى جلسه روضه و حضور در محفل ابا عبد الله الحسین(ع) همت مى‏گماشت و یا حضرت امام‏خمینى(ره) عاشقانه بر زمین نشسته و با نخستین سلام مرحوم ‏حجه الاسلام كوثرى به ساحت مقدس سید الشهداء گریستن آغاز مى‏كرد:همه و همه براى حفظ شعارهاى دینى و ارزشهایى انقلابى بوده است. مگر نه این است كه ما هر چه داریم از عاشورا و عاشورا ییان‏داریم ; مه بارقه‏اى است در شبستان حسین شب حادثه‏اى ز درد پنهان حسین هر صبح ز دامن افق خون‏آلود خورشید برآید از گریبان حسیناحمد لقمانى





این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 756]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب







-


گوناگون

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن