سروهای سروستان نماد اندیشه سبز ایرانی

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: اگر با تاریخ و فرهنگ کشورها آشنا باشیم و یا به برخی پرچم ها نگاه کرده باشیم به این موضوع پی خواهیم برد که هر ملتی نماد مخصوص به خود رادارد.

اغلب ملت ها واقوام که ریشه درتاریخ دارند سعی کرده اند نماد خود را از درختان وحیوانات انتخاب کنند.

براین اساس است که نماد ایتالیا گرگ است ونماد یونان زیتون. درخت خرما نماد اعراب است و کاج نماد واتیکان به عنوان مرکز دینی مسیحیان.

اما اگر بپرسند نماد شما ایرانیان چیست؟درپاسخ باید گفت نماد ملی ایرانیان درخت سرو است.

اما چرا سرو؟

مگر سرو چه وی.ژگی دارد که با ملت ایران همخوان بوده است؟

واقعیت این است که در میان تمام جهانیان ایرانی ها با ذوق و سلیقه وی..ژه ای این نماد را انتخاب کرده و به حق که بهترین انتخاب را داشته اند.

درخت سرو زیباترین خوش قامت ترین درخت است که بارهم نمی دهد و از تعلق آزاد است از این رو آن را نماد آزادگی هم خوانده اند و این عنوان در ادبیات فارسی مورد استفاده است.

این درخت همچنین همیشه سبز است و هیچ گاه خزان ندارد و نشان می دهد که ایرانی همیشه سبز وخرم و شاد است.

سرو در کنار ویژگی های دیگرش مقاومت خوبی در برابر خشکسالی دارد ولی مهمتر از آن اینکه در برابر توفانها سخت مقاومت می کند.

سخت ترین توفان درختان را می شکند اما سرو تا روی زمین خم می شود ولی هرگز کمرش نمی شکند.

این امر برای ایرانیانی که در برابر یورش اقوام مهاجم تسلیم شده ولی ماهیت خود را رها نکرده اند مثال خوبی است. از اینها گذشته دیرپایی و عمر دراز سرو و مقاومت آن در برابر آفات هم مهم است .

مردم ایران باستان در تمام مراسم جشن و سرور خود از برگهای سرو استفاده می کردند.اکنون نیز ایرانی خود را سرو می داند و به جهانیان می فهماند که درست است که حملات دشمنان خارجی به خصوص اعراب و مغول این سرو را خم کرده ولی چون ایرانی ریشه فرهنگی قوی و پر باری دارد خم می شود،

خیلی هم خم می شود،ولی هرگز نمی شکند و زنده و پا بر جا و سر سبز باقی می ماند و روزی فرا خواهد رسید که هویت خود را باز می یابد و دوباره سرش را راست می گیرد و اگر هم نتواند آقای جهان گردد لا اقل کمتر از دیگران نخواهد بود.

بی دلیل نیست که اندیشه سبز ایرانی، سرو را نمادی مقدس و قابل احترام می.داند زیراهمچون سرو ریشه در این خاک کهن دارد.

براین پایه، درخت سرو از دیرباز تاکنون عضوی ثابت و جدانشدنی از باغ های بهشت گونه ایرانی است که یادگار آن باغ های بهشتی هنوز بر روی سنگ نگاره های شهر پارسه و آثار برجای مانده از نیایشگاه های مهری و نقش های ابریشمی قالی های باغی ایرانی و بسیاری دیگر از آثار هنری دوره های مختلف تاریخی از گبه و گلیم و ترمه گرفته تا مینیاتورو کاشی کاری در بناهای مختلف برجای مانده است. سرو با خاک ما انس دارد.

قدیمی ترین سروها و به طور کلی کهن ترین درخت ایران زمین سرو چهار هزار ساله ابرقو است که درباره آن زیاد گفته شده اما سروهای دیرزی دیگری نیز در ایران وجود دارد که شاید قدیمی ترین آنها سروهای سه هزار ساله قلعه سروستان خوزستان باشند.

برای مشاهده این سروهای تاریخی پس از گذر از باغملک و قرار گرفتن در جاده رباط و عبور از روستاهای صحرای خمین، درب، چلچلک و آرزو به روستای عشایری قلعه سروستان می رسیم.

در این منطقه عشایری قلعه و دژهای نظامی وجود دارد که به باور بعضی افراد محلی مربوط به دوره سلجوقیان و به گفته بعضی دیگر مربوط به دوره عباسیان است که ظاهرا فردی به نام سردار ملیح از فرماندهان امیر ارسلان سلجوقی آنها را بنا نهاده است.

لذا این منطقه به واسطه وجود قلعه و سرو به نام قلعه سروستان معروف شده است.

قلعه سروستان خود درزمره آثارتاریخی جای می گیرد ودژی است که به سختی قابل دسترسی می باشد.

همچون قلعه الموت تنها از یک راه دشوار قابل دسترس می باشد و روبرو و اطراف آن را دره، پرتگاه و رودخانه در بر گرفته است. البته از این دژ جز چند دیواره مخروبه و تکه سنگهای مربوط به قلعه چیز دیگری بر جای نمانده است.

رودخانه ای هم که پیرامون این دژ و درختان سرو نزدیک به آن قرار دارد چند سالی است که به علت خشکسالی و کم آبی رو به خشکی نهاده و آب آن اکنون ناچیز است.

منطقه قلعه سروستان که بین کوههای منگشت و در نزدیکی دره زیکی و رزگه قرار دارد منطقه ای بسیار زیبا است که با بهره برداری از جاده جدید باغملک به امامزاده عبدالله از جمله مناطق مستعد گردشگری در کشور محسوب می شود.

روستای عشایری قلعه سروستان انبوهی

از درختان انار، انگور، انجیر، توت، بنه، کلخنگ، گردو، تعداد قابل توجهی گیاه خوراکی و دارویی همچون آویشن، چویل، پونه، گلوفته، چشمه های جوشان، پرندگانی و حیواناتی همچون تیهو، کبوتر، کبک، خرس و پلنگ دارد که استقرار چهار سرو عظیم تاریخی به شکوه و عظمت آن افزوده است.

یکی از این سروها با بیش از هفت متر قطر در تنه درخت و 25 متر ارتفاع بیش از سه هزار سال قدمت دارد و بلندترین سرو در منطقه محسوب می شود.

این درخت پیر سبز، نیاز به کمک و یاری خاص ندارد و همین گونه که هزاران سال توانسته از سختیها و دشواریهای روزگار به سلامت گذر کند باز هم می تواند به زندگی خود ادامه دهد.

اما شایسته است سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خوزستان، سازمان حفاظت محیط زیست،

منابع طبیعی و دیگر سازمانهای مربوطه به عنوان متولیان این امر هر چه زودتر نسبت به ثبت این اثر بسیار ارزشمند طبیعی در فهرست آثار طبیعی کشور شتاب نمایند تا خدای ناکرده،

کژ اندیش یا بدخواهی به هر دلیل و بهانه ای مانند ساختن خانه، راه، جاده، استفاده از چوب و.... قصد از میان بردن این پیر کهن سر سبز که به راستی جزو گنجینه های طبیعی و زنده بر جای مانده از دوران کهن سرزمینمان و در زمره میراث ملی ما به شمار می آید به نابودی کشیده نشود.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 261]