امام حسین(ع) و صلح امام حسن(ع)

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: ایا امام حسین (ع) ابتدا با صلح امام حسن (ع) مخالف بود و بعد راضی شد؟

:newComment(539)" target="_blank">
برخی از مورخان و محدثان کوشیده اند تا دو شخصیت متفاوت از این دو برادر نشان دهند.تبلور این گرایش نادرست،درباره عقیدۀ آنها دربارۀ صلح بدین گونه است که گویی امام حسین(ع) به صلح اعتقادی نداشته است و دراین باره به برادر خود اعتراض کرده است.بعنوان مثال از امام حسین(ع) نقل شده است که در اعتراض به برادر گفت:«به خدا پناه می برم از این که علی(ع) را در قبر تکذیب کرده و معاویه را تصدیق کنی!(1)همچنین از مدائنی نیزنقل شده است که حسین(ع)از پذیرفتن صلح امتناع کرد؛تا اینکه برادرش با وی سخن گفت.(2)

دربرابر این ادعاها،شواهد ونقلهایی وجود دارد که نشان می دهد امام حسین(ع) نیز راهی بهتراز صلح نمی شناخته و مردم را به اطاعت از برادرش دعوت کرده است.که ما در اینجا به این شواهد ونقلها اشاره می کنیم:

الف:سیرۀ عملی امام حسین(ع) عدم اعتنا و بی توجهی به سخنان و اقداماتی بوده که ضمن آنها کوشیده شده تا وی را درباره موضع برادرش به مخالفت کشانده و او را بعنوان رهبر شیعیان عراق معرفی کند.او تا پایان زندگی امام حسن(ع)در کنار برادرش بوده و هماند او در مدینه زیست.حتی پس از شهادت برادر نیز،طی یازده سال همان موضع را داشت.این سیره نشان می دهد که او هیچگونه مخالفتی با مسألۀ صلح نداشته است.

ب: زمانی که شیعیان افراطی از موضع صلح ناراحت شدند،به سراغ امام حسین(ع)آمده و از او خواستند تا رهبری آنان را در دست گیرد.علی بن محمد بن بشیرهمدانی می گوید:«همراه سفیان بن ابی لیلی به مدینه آمدیم وبر حسن بن علی(ع) وارد شدیم در حالی که مسیب بن نجبه و عده ای دیگر نزد او بودند.من به او گفتم:السلام علیک یا مذل المومنین.امام حسن(ع) فرمود:سلام بر تو:بنشین من مذل المومنین نیستم؛بلکه معزالمومنین ام.من از صلح چیزی جز حفظ جان شما را نمی خواستم...».او می افزاید:ما به سراغ برادرش امام حسین(ع) رفتیم و او را از آنچه امام حسن(ع) گفته بود آگاه کردیم.امام حسین(ع) فرمود:«برادرم راست می گوید؛هر یک از شما تا وقتی این شخص(معاویه)زنده است در پلاس خانه خود باشد(تا ببینم چه می شود).اگر او مرد وشما زنده بودید امیدوارم که خداوند آن را برای ما پیش آورد که رشد ما در آن باشد و ما را به خود وانگذارد.(3)

امام در برابر شخص دیگری که از وی خواسته بود تا دست به قیام بزند،فرمود:«اکنون عقیده من چنین نیست.خدای شما را رحمت کند،تا هنگامی که معاویه زنده است در خانه هایتان بمانید و از کاری که به شما ظنین شوند پرهیز کنید.(4)

اشارۀ امام به زنده بودن معاویه؛نشانگر آن است که امام نیز به شرایطی که منجر به مسألۀ صلح شده واقف بوده است.معاویه در این تحلیل نقش محوری داشت.به هر روی،پس از آنکه ماجرای صلح به پایان رسید؛دو برادر هردو کوفه را ترک کرده و به مدینه بازگشتند.

پی نوشتها:

1- ترجمة الامام الحسن(ع)،ابن عساکر،ص178.

2- البدایة النهایة،ابن کثیر،ج8ص26؛اسدالغابة،ابن اثیر؛ج2ص20

3- انساب الاشراف،بلاذری،ج1ص150؛اخبار الطوال،ابوحنیفه دینوری،ص221؛الامامة و السیاسة؛ابن قتیبه دینوری،ج1ص187.

4- اخبارالطوال،ص222.

منبع:حیات فکری وسیاسی امامان شیعه(ع)،رسول جعفریان.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 220]