موضوع شبهه: کشتار ایرانیان به دستور علی (علیه السلام)

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: موضوع شبهه: کشتار ایرانیان به دستور علی (علیه السلام)

متن شبهه
در پایین متن نامه ای را خواهید خواند که از طرف علی در زمان خلافتش به فرماندۀ سپاه تازیان، عبدالله بن عباس در ایران نوشته شده است. این شخص همان کسی است که علی او را برای سرکوب دومین شورش استخر می فرستد. همان.طور که می بینید، علی در این نامه تنها به فکر "خراج" گرفته شده از ایرانیان است و نه جان، مال و ناموس ایرانی.
نهج البلاغه، صفحۀ۸۷۱:
از نامه.های آن حضرت (علیه السلام) است به زیاد بن ابیه هنگامیکه در حکومت بصره قائم مقام و جانشین عبدالله بن عباس بود، و عبدالله آن هنگام از جانب امیرالمومنین (علیه السلام) بر بصره و شهرهای اهواز، فارس و کرمان حکمفرما بود:
«و من سوگند بخدا یاد می.کنم؛ سوگند از روی راستی و درستی. اگر بمن برسد که تو در بیت المال مسلمانان بچیزی اندک یا بزرگ خیانت کرده و بر خلاف دستور صرف نموده ای بر تو سخت خواهم گرفت چنان سختگیری که ترا کم مایه و گران پشت و ذلیل و خوار گرداند (ترا از مقام و منزلت برکنار نموده آنچه از بیت المال اندوخته ای میستانم بطوریکه درویش گردیده و توانایی کشیدن بار مئونه و روزی عیال نداشته در پیش مردم خوار و پست گردی) و درود برآنکه شایستۀ دورد است.»1
و موردی دیگر دربارۀ نگرانی علی در مورد وضع خراج در زمان خلافتش:
قرظه از جانب علی(علیه السلام) والی کوفه شده بود و همان جا نیز وفات یافت و علی (رضی الله عنه) بر وی نماز گزارد. علی(علیه السلام) یزید بن حجبه بن عامربن تیم الله بن ثعلبه بن عکابه را ولایت ری و دستبی داد. در خراج آن دیار کسری پدید آمد. علی(علیه السلام) یزید را به زندان افکند.2
درست است که حملۀ تازیان در زمان خلافت عمر صورت گرفت و دستورات از طرف عمر صادر میشد، ولی طبق اسناد تاریخی و گفته های خود علی، علی با رضایت قلبی با هر دو خلیفه، عمر و عثمان بیعت کرده بود. در ضمن در تمام تصمیم گیرهای مهم، علی در کنار عمر و عثمان قرار داشت و با آنها همراهی می.کرد. تنها چیزی که می.تواند نیت واقعی علی را در آنزمان نشان دهد این است که، اگر علی بعد از به خلافت رسیدن شیوۀ وحشیانۀ عرب را علیه ایرانیان تغییر میداد، آن.گاه میشد ادعا کرد که شرکت علی در تصمیم گیریهای خلیفه های اول و دوم به روی اجبار و یا از روی رضای قلبی نبوده است، ولی این درست به نظر نمی.رسد؛ چون علی بعد از به خلافت رسیدنش شیوۀ قتل و غارت تازیان زیر فرمانش را در ایران تغییر نداد.
طبق اسناد تاریخی علی بعد از به خلافت رسیدن بارها دستور قتل عام مردم بیگناه ایران را صادر کرده است. این دستورات به دنبال شورشهایی پیاپی که مردم در شهرهای مختلف انجام می.داند صادر شده که به هیچ وجه توجیح آنها ممکن نیست. کشتن و کشته شدن سربازان در میدان جنگ یکی از عوارض نگون.بختانۀ جنگ است، ولی ما در اینجا در مورد سربازان جنگی سخن نمی.گویم، بلکه سخن از کشتار بی رحمانۀ مردم عادی، زن و بچه و مردان بیگناه است.
ـ در زمان خلافت علی مردم آذربایجان شوریدند و اشعث بن قیس کندی، فرماندۀ سپاه تازیان و فرستادۀ علی به منطقه با کمک سپاهی عظیم از کوفه این شورش را خاموش کرد (بلاذری، فتوح البلدان، صفحۀ ۸۶).
ـ علی بین ۴ تا ۵ هزار نفر از کسانی را، که در جنگ صفین با او همکاری نکردند، به فرماندهی رایع بن خثیم ثوری برای جنگ به دیلمان فرستاد (فتوح البلدان، صفحۀ ۱۵۷ و ۱۵۸).
ـ مردم فارس و کرمان در شورش خود علیه دستگاه خلافت علی نمایندگان علی را از شهر بیرون راندند و از دادن خراج سرپیچی کردند. علی زیاد بن ابیه را به فارس فرستاد که مردم را سرکوب کرد و خراج گرفت. طبری، ج ۶، صفحۀ ۲۶۵۷ ؛ (ابن.اثیر، الکامل، ج ۱، صفحۀ ۳۲۸ و ۳۳۳).
ـ مردم استخر باردیگر علیه اسلام قیام کردند و علی زیاد بن ابیه را برای سرکوبی آنها فرستاد. (تاریخ طبری، ج ۷، صفحۀ ۲۷۲۲؛ علی میرفطروس، ملاحظاتی در تاریخ ایران، صفحۀ ۷۸. در مورد جنایات و خونریزیهای این سردار معروف اسلام نگاه کنید به: مروج الذهب، ج ۲، صفحۀ ۲۹ ؛ آفرینش و تاریخ، ج ۶، صفحۀ ۴؛ انقلابهای اسلامی، صفحۀ ۵۹).
ـ مردم استخر .... دوباره .... قیام کردند و این بار علی عبدالله بن عباس را برای سرکوبی مردم استخر فرستاد. (ابن.بلخی، فارس.نامه، صفحۀ ۱۳۶؛ فتوح البلدان، صفحۀ ۱۴۶).
در سالهای آخر خلافت عثمان نیز، که دستگاه خلافت دستخوش ضعف و تزلزل بود، این گونه زد و خوردهای محلی همچنان وجود داشت؛ چنان.که در دورۀ خلافت پرآشوب علی نیز چون بصره و کوفه در دست وی بود، از این دو لشکرگاه کار "فتوح" همچنان دنبال می شد؛ چنانکه بعد از کشته شدن عثمان باز اهل استخر سر به شورش برآوردند و عبدالله بن عباس به فرمان علی عصیان آنها را در سیل خون فروشست (دکتر عبدالحسین زرین کوب، تاریخ ایران بعد از اسلام، صفحۀ ۳۵۰).
ـ. مردم ری هم در برابر علی قیام کردند و از خراج دادن سر باز زدند به طوریکه: « در خراج آن دیار کسری پدید آمد.»
علی، ابوموسی را با لشکری فراوان به ری فرستاد. بلاذری می.گوید:
«پیش از این نیز ابوموسی به دستور علی به جنگ با مردم ری شتافته بود و امور آنجا را به حال نخستین بازآورده بود.» فتوح البلدان، صفحۀ۱۵۰.
پس این دومین باری است که علی ابوموسی را برای سرکوبی مردم ری روانه می.کند.
ـ مردم خراسان نیز در زمان علی بار دیگر سر به شورش برداشتند و از اسلام سر باز زدند. علی این بار جعدة بن هبیره را به سوی خراسان فرستاد و او مردم نیشابور را محاصره کرد تا تسلیم شدند. مردم مرو هم در همان زمان دست به قیام زدند که او آنها را هم ساکت کرد (طبری، ج ۶، صفحۀ ۲۵۸۲ ـ الکامل، ج ۱، صفحۀ ۳۲۵؛ فتوح البلدان، صفحۀ ۲۹۲).
ـ فتوح البلدان، صفحۀ ۱۵۱ ـ ۱۵۰:
گویند : عبدالرحمن به زرنگ شد. در آنجا ببود تا امر عثمان پریشان گردید؛ آن.گاه امیر، ابن احمر یشکری را بر آنجای گمارد و خود از سیستان باز گشت. زیاد اعجم دربارۀ امیر گوید: اگر امیر نبود، قوم یشکر همه هلاک می شدند. به هر حال لشکریان همه هلاک خواهند گردید.
پس از چندی .اهل زرنگ امیر را از شهر براندند و دروازۀ آن را ببستند. همان زمان که علی بن ابی.طالب (علیه السلام) از امر جمل فارغ شد حسکة بن عتاب حبطی و عمران بن فصیل برجمی با گروهی از راهزنان عرب به زالق شتافتند. اهل آنجای .پیمان شکسته بودند. تازیان .مالی بسیار به دست آوردند و نیای بختری اصم، پسر مجاهد و مولای شیبان را نیز در آن.جای اسیر کردند و سپس از آن شهر به زرنگ روی آوردند. مرزبان زرنگ بترسید و صلح طلبید. تازیان به شهر اندر شدند.
شاعر گوید: دیار سیستان را خبر دهید که گرسنگی و جنگ فرا رسید. ابن فصیل و راهزنان عرب فرا رسیدند. ایشان را نه سیم رضا کند و نه زر .
علی بن ابی.طالب (علیه السلام)، عبدالرحمن بن جرطائی را به سیستان فرستاد، لکن حسکه حبطی وی را بکشت؛ پس علی فرمود: «بباید که چهار هزار تن از حبطیان را به قتل رسانم.» وی را گفتند: «همۀ حبطیان پانصد تن هم نشوند.»
۳۷۶. ابومخنف گوید: علی (رضی الله عنه) عون بن جعدة بن هبیره مخزونی را به سیستان فرستاد. وی بدست بهدالی، راهزن طایی در نیمۀ راه عراق کشته شد؛ پس علی(علیه السلام) به عبدالله بن عباس نامه نوشت و فرمان داد مردی را با چهار هزار تن به ولایت سیستان فرستد. عبدالله، ربعی بن کاس عنبری را با چهار هزار مرد جنگی روانه کرد. حصین بن ابی الحر ـ ابوالحر خود مالک بن خشخاش عنبری نام داشت ـ و نیز ثابت بن ذی الحره حمیری همراه وی شدند. ثابت، .فرماندۀ سپاه پیشرو بود. چون به سیستان رسیدند حسکه به جنگ ایشان آمد و کشته شد و ربعی همۀ آن دیار را به تصرف خود درآورد.»
این.گونه است مهر علی به ایرانیان که نخست ایرانیانی که شوریده بودند (پیمان شکسته بودند) در چنگال راهزنان تازی غارت میشوند و سپس سپاهیان علی، بعد از کشتن راهزنان، مردم را دوباره تسلیم به خراج.گذاری می.کنند.
ـ فتوح البلدان، صفحۀ ۱۶۴:
هنگامی که علی بن ابی.طالب (علیه السلام) به روزگار خلافت خویش در کوفه بود ماهویه، مرزبان مرو به خدمت وی شد. علی (علیه السلام) به دهقانان و اسوران و دهسالاران نامه نوشت که جزیه بدو بپردازند. اهل خراسان سرباز زدند؛ پس علی (علیه السلام) جعده بن هبیره مخزومی را که پسر ام.هانی، دختر ابوطالب بود بدان جای روانه کرد. اما فتحی دست نداد و امر خراسان همچنان پریشان بود تا علی (علیه السلام) کشته شد.
نخستین کس که از جانب علی (علیه السلام) ولایت خراسان یافت عبدالرحمن بن ابزی، مولای خزاعه بود. پس از او جعد بن هبیره بن ابی وهب بن عمرو بن عاثذ بن عمران بن مخزوم به ولایت رسید.
ـ فتوح البلدان، صفحۀ ۱۸۷:
به روزگار خلافت علی بن ابی.طالب (رضی الله عنه) چون پایان سال سی و هشت و آغاز سال سی ونه بود حارث بن مره عبدی به فرمان علی (رضی الله عنه) لشکر به آن حدود (خراسان) کشید و پیروز شد. غنیمت بسیار و بردۀ بی.شمار به دست آورد و تنها در یک روز .هزار برده میان یاران خویش بخش کرد. لکن سرانجام خود و یارانش، جز گروهی اندک، در سرزمین قیقان کشته شدند. قتل او در سال چهل و دو بود. قیقان در دیار سند نزدیک سر.حد خراسان واقع است.
ـ حسن بن اسفندیار، تاریخ تبرستان، صفحۀ ۱۵۷:
لشکر آوردن مصقلة بن هیرة الشیبانی به تبرستان:
و درین وقت خلافت به امیرالمؤمنین، علی (علیه السلام)، رسیده بود. قومی بودند که ایشان را "بنوناجیه" گفتند، به نصرانیان پیوستند و ترسا شده. امیرالمؤمنین بر ایشان تاخت، جمله را به غارت بیاورد و زنان و فرزندان به من.یزید برداشت و تا مسلمانان به بندگی بخرند، مصقلة بن هیرة الشیبانی به صد هزار درهم بخرید و آزاد کرد. سی.هزار درهم برسانید؛ مابقی ادا را وجه نداشت، بگریخت و به معاویه پیوست. امیرالمؤمنین، علی (علیه السلام)، در حق او می.گوید که: «قبح الله مصقله، فعل فعل الساده و فر فرار العبید». به بصره فرستاد و خانه و سرای او خراب کرد و اول.سرایی که در اسلام خراب کردند این بود و از خواهر او مال طلب فرمود و امروز هنوز در بصره آثار سرای او باقی است و فرزندان او به کوفه مقیم.اند ...
در کمال شگفت.زدگی می.خوانیم که چگونه علی به قومی حمله می.کنند و زنان و فرزندان آنان را به بندگی برای مسلمانان اسیر میکند و سپس آنها را به قیمت صد.هزار درهم به مصقله می.فروشد که او هم آنها را پس از خرید آزاد می.کند، ولی مصقله بیش از سی.هزار درهم آن را نمی.تواند بپردازد و قادر به پرداخت مابقی آن نیست و از این رو و از ترس علی دست به فرار می.گذارد و پیش معاویه امان می.طلبد. علی ایرانی.دوست ماموران خود را به بصره می.فرستد و خانۀ او را خراب می.کند و حتی از خواهر مصقله باقی.ماندۀپول را طلب می.کند!
همان.طوری که دیدید میان خلافت علی، عمر، عثمان و دیگر تجاوزگران تازی تفاوتی وجود نداشته است. در هیچ کجا مهری از طرف علی نسبت به ایرانیان شکست.خورده روا داشته نشده است؛ پس به چه دلیلی ایرانیان باید مهر کسی را که دستور قتل عام نیاکانشان را داده است به دل داشته باشند؟ در تاریخ کدام ملتی مردمی را پیدا می.کنید که قاتلان نیاکان خود را بپرستند؟

پاسخ كامل

ط) شبهه.گر، که ایرانی.پرستی وی چشم انسانیت و دیدۀ حقیقت.بین وی را کور کرده است، نامه.ای از امام علی (علیه السلام) را نقل کرده است که حضرت در آن نامه فرماندار خود را از هر.گونه خیانت در بیت.المال باز می.دارد و آن.گاه این نامه را نشان.دهندۀ آن دانسته است که آن حضرت (علیه السلام) فقط به فکر خراج گرفتن بودند، ولی خوانندۀ منصف با خواندن این نامه تنها به عدالت.خواهی و ظلم.ستیزی امام (علیه السلام) پی می.برد و قضاوت جاهلانۀ شبهه.گر را نمی.پذیرد.

ی) شبهه.گر در ادامه گزارشی را از فتوح البلدان بلاذری نقل کرده است که می.گوید: «امام (علیه السلام) آن گاه که در خراج یکی از مناطق کسری پدید آمد والی آن منطقه را به زندان افکند». در پاسخ به این شبهه باید گفت: این گزارش را تنها و تنها بلاذری در فتوح البلدان، جلد 2، صفحۀ 391 نقل کرده و هیچ تاریخ.نگار دیگری جز او این گزارش را نقل نکرده است؛ از این گذشته بلاذری که در.گذشته به سال 279 هجری است با 3 واسطه این واقعه را نقل کرده است؛ در. حالی.که می.دانیم این 3 واسطه هر قدر هم که عمر کرده باشند نمی.توانسته.اند خبری را از پیش از سال 40 هجری به حدود سال 250 هجری برسانند. لاجرم زنجیره.ای به.هم.پیوسته از گزارشگران این نقل. قول تاریخی را ذکر نكرده.اند و این شبیه آن است که کسی در زمان ما واقعه.ای تاریخی در زمان شاه عباس صفوی را نقل کند که هیچ کتاب یا منبع دیگری از آن خبر نداده است. روشن است که از نگاه تاریخ.شناسان باریک..بین، که به دقت اسناد را بررسی می.کنند، چنین گزارشی اعتبار و ارزش تاریخی ندارد و شایستۀ استناد نیست.

ک) شبهه.گر در بخش دیگری از اباطیل خود چندین دروغ بزرگ را یکی پس از دیگری ردیف کرده و نوشته است: «درست است که …»

در اینجا ابتدا دروغهای آشکار وی را می.نمایانیم:

1ـ امام علی (علیه السلام) هیچ.گاه از روی میل با عمر و عثمان بیعت نکرد و نهج البلاغه آکنده از انتقادات امام (علیه السلام) نسبت به شیوۀ سه خلیفۀ نخست است و هیچ گزارش و سند تاریخی که نشان.دهندۀ رضایت امام از بیعت با آنها و اقدامات آنها باشد وجود ندارد. تهمت شبهه.گر مبنی بر رضایت امام به اقدامات آنان یک دروغ بی اساس است.

2ـ شبهه.گر گفته است: «در تمام تصمیم.گیریهای مهم، علی در کنار عمر و عثمان قرار داشت». این نیز دروغ آشکار دیگری است که بی.پایگی آن در بخشهای گذشته به اثبات رسید.

3ـ ادعا کرده است که امام (علیه السلام) بعد از به خلافت رسیدن بارها دستور قتل.عام مردم بی.گناه ایران را صادر کرده است». این نیز دروغی دیگر است. شبهه.گر با چنان هیجانی از اسناد و مدارک مکشوفه !! سخن می.گوید که گویا نیروی جاذبۀ زمین را كشف کرده است، اما در ذیل، بی.پایه بودن آن اسناد و مدارک ادعایی را اثبات می.کنیم. وی برای اثبات این ادعا به گزارشی از فتوح البلدان بلاذری استفاده کرده است که می.گوید:

«مردم آذربایجان در زمان خلافت امام شوریدند و امام با سپاهی عظیم این شورش را خاموش کرد».

به گزارش بلاذری مراجعه کردیم و آن را به دقت مورد بررسی قرار دادیم و به این نتیجه رسیدیم که این واقعه مربوط به دوران عمر بوده است و نه دوران خلافت امام علی (علیه السلام)، ولی شبهه.گر ناجوانمردانه و به دروغ و به احتمال قوی به علت ناآشنایی با زبان عربی گمان کرده است که این واقعه در زمان امام (علیه السلام) رخ داده است.

4ـ ادعا کرده است که امام (علیه السلام) در جنگ صفین حدود 4 تا 5 هزار نفر از کسانی که در جنگ صفین با ایشان همراهی نکردند به فرماندهی رابع [صحیح: ربیع] بن خثیم برای جنگ به دیلمان فرستاد؛ آن.گاه چنین وانمود کرده است که امام (علیه السلام) این عده را برای کشتار مردم بی.گناه بدانجا گسیل داشته است، اما حقیقت آن است که گزارش بلاذری تنها بدین نکته اشاره دارد که امام چهار هزار سپاهی را به فرماندهی وی برای جهاد در منطقۀ دیلم فرستاد. از این گزارش به هیچ.روی دانسته نمی.شود که این عدّه برای سرکوب مردم بی.گناه بدان منطقه رفته.اند.

گویا شبهه.گر، از فرط تعصب نسبت به ایران باستان، تصور می.کند هرگونه درگیری با سپاهیان ایرانی به هدف کشتار است. اگر چنین است باید گفت که گفت.و.گو با وی جز اتلاف وقت چیز دیگری نیست. شبهه.گر آنچنان در اباطیل خود غوطه.ور گشته است که حاضر نیست بپذیرد اسلام برای هدایت مردمانی که از ظلم پادشاهان خود به ستوه آمده.اند نبرد را با سربازانی که مدافع چنین حکومتی هستند مجاز بداند و آن مردم را از زیر یوغ ستمگران خودکامه نجات بخشد. چنان..که در پیش گذشت ایرانیان در آن هنگام که سپاه اسلام به نبرد با ساسانیان می.پرداخت به شدت از ظلم حکومت موبدان در رنج بودند و بسیاری از آنان با آغوش باز اسلام را پذیرفتند.

5ـ ادعا کرده است که مردم مناطق فارس، استخر، کرمان و برخی مناطق دیگر در زمان حکومت امام علی (علیه السلام) به شورش برخاستند و امام (علیه السلام) زیاد بن ابیه را برای سرکوبی آنها فرستاد. در پاسخ به این شبهه به 2 نکته باید دقت کرد:

الف) می.دانیم که بر اساس عقیدۀ شیعه حکومت امام علی (علیه السلام)، حکومت حق بوده است و بر این اساس آن.گاه که امام معصومی بر سر کار باشد کسی را حق آن نیست که با وی به نبرد مسلحانه برخیزد و اگر چنین کند از چارچوب اسلام خارج شده است و واجب است که چنین شخصی را بر سر جای خود بنشانند. علت چنین حکمی نیز معلوم است. آن که ولایت امامی معصوم (علیه السلام) را که از سوی خدا به این مقام نصب شده است نپذیرد در حقیقت از اطاعت و عبودیت خداوند سرباز زده است. (علامه امینی، الغدیر، ج10، ص293؛ عوالی اللئالی، ج2، ص240 پانوشت و از منابع اهل سنت: سنن نسائی، ج7، ص117، عون المعبود، ج1، ص230، مصنف عبدالرزاق، ج10، ص161، المعجم الأوسط، ج8، ص76).
این شخص هر که می.خواهد باشد؛ ایرانی یا عرب، پیر یا جوان، زن یا مرد، به هر حال هیچ کس حقِ مبارزۀ مسلحانه با امام معصوم (علیه السلام) را ندارد و در احادیث متعددی از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به این نکته اشاره شده است که منابع آن گذشت. بر این اساس جانبداری بی.حد و مرز شبهه.گر از هر گونه حركت مسلحانۀ ایرانی، پایه و اساس علمی و دینی ندارد؛ گو اینكه وی را نه پایبندی به دین است ونه دغدغۀ علم.

** شبهه.گر با ذکر مواردی از شورش برخی مناطق در زمان امام علی (علیه السلام) چنین وانمود کرده است که امام (علیه السلام) تنها برای گرفتن خراج و رسیدن به منافع اقتصادی به جنگ با مردم ایران آن زمان دست زده.اند؛ در. حالی.که امام (علیه.السلام) در دستورهایی که به حاکمان منصوب از طرف خود می.دادند بر ضرورت عدالت.محوری و رعایت حقوق مردمان در ابعاد مختلف تأکید می.کردند. کافی است نامه.ای را که آن حضرت (علیه السلام) به أشعث .بن قیس، که آن روز کارگزار ایشان در آذربایجان بود، بخوانیم: [ترجمۀ نامه]:

پُست فرمانداری برای تو وسیلۀ آب و نان [و لقمه.ای چرب و نرم] نیست، بلکه این امانتی در گردن توست. باید از فرمانده و امام خود اطاعت کنی. تو را حق آن نیست که نسبت به رعیت استبداد بورزی و بدون دستور به کار خطرناکی دست بزنی. در دست تو اموالی از ثروتهای خدای بزرگ و عزیز است و تو خزانه.دار آنی تا آن را به من برسانی؛ (نهج البلاغه، نامۀ 5).

ناگفته پیدا است که اگر شبهه.گر اندکی چشم حقیقت.بین خود را، که بر اثر تعصب کور شده است، می.گشود، به راحتی می.فهمید حاکمی که به کارگزاران خود چنین دستورهایی می.دهد و تا بدین پایه بر رعایت حقوق مردمان تأکید می.ورزد نمی.تواند به کشتار مردمان بی.گناه دستور داده باشد. از سوی دیگر، چنان.که گذشت، فرونشاندن آتش شورشی که در برخی مناطق در زمان امام (علیه السلام) شعله.ور شد و سرکوب شورشیان ـ حتی اگر ایرانی باشند ـ به هیچ وجه ضدیت با قوم، نژاد و ملت ایران به حساب نمی.آید.

6ـ شبهه.گر در بخشی از شبهۀ خود چنین وانمود کرده است که امام (علیه السلام) زیاد بن ابیه را با اطلاع از جنایات و اعمال ناشایست او به حکومت برخی نواحی گماشت، اما باید دقت داشت که زیاد بن ابیه تا زمان امام (علیه السلام) چهره.ای ظاهر .الصلاح در میان مسلمانان به شمار می.آمد و آنچه به عنوان جنایات وی مشهور است غالباً مربوط به دوران پس از شهادت امام (علیه السلام) است. آن.گاه که از سوی معاویه سالها حاکم کوفه بود و در آنجا به جنایتهای هولناکی دست یازید.

7ـ شبهه.گر گویا چنین انتظار دارد که هیچ حکومتی از مردم خود خراج (= مالیات) نگیرد؛ زیرا خراج گرفتن از مردم را در زمان امام (علیه السلام) نشانۀ ظلم و ستم امام (علیه السلام) بر مردم دانسته است و این نکته حقیقتاً مضحک است.

8ـ نکتۀ دیگر آن است که شبهه.گر قصد دارد از برخی گزارشهای تاریخی چنین نتیجه گیرد که مردم را به بردگی گرفتن ـ که از سوی حاکمان امام انجام شده بود ـ مورد تأیید امام بوده است؛ در. حالی.که سیرۀ قطعی امام (علیه السلام) آن بود که هیچ بی.گناهی را به اسارت نمی.گرفت و البته ممکن است بسیاری از اقدامات والیانِ منصوب از ناحیۀ امام (علیه السلام) بدون اجازه و دستور ایشان صورت گرفته باشد. بدین نکته باید بسیار دقت کرد تا همۀ عملکردهای والیان را به حساب امام (علیه السلام) ننویسیم.

9ـ مطلب دیگری که شبهه.گر مطرح کرده است آن است که امام آن.گاه که یکی از فرستادگانش توسط برخی از شورشیان به شهادت رسید تصمیم گرفت که در مقابل آن چهار هزار نفر از مردم آن قوم را به قتل برساند. این.چنین نقلها را قطعاً نمی.توان پذیرفت، به ویژه آنکه بدانیم گزارشهای تاریخی.ای که به دست ما رسیده است سرشار از راست.ها و دروغهای بسیار است و نیز با توجه به اینکه بنی.امیه در زمان امام علی (علیه السلام) و به خصوص پس از شهادت آن امام مظلوم (علیه السلام) دروغها بافتند و به ایشان نسبت دادند. در کنار اینها باید توجه داشت که گزارشهای تاریخی نمی.تواند تنها منبع ما برای قضاوت دربارۀ شخصیت امامان (علیه السلام) و دیدگاههای ایشان باشد. بلکه در چنین موضوعاتی باید در درجۀ نخست به کتابهای معتبر حدیثی و کلامی شیعه رجوع کرد.

10ـ در نمونه.ای دیگر شبهه.گر به استناد یک گزارش تاریخی، از یک منبع دست چندم تاریخی، ادعا می.کند که امام (علیه السلام) گروه فراوانی از زنان و مردان ایرانی را به بردگی گرفت. این گزارش نیز بسیار مخدوش است و مورد اعتماد نیست. به ویژه آن.گاه که آن را در کنار سخنانی از امام در همین موضوع که در منابع معتبر روایت شده است قرار می.دهیم و میان آن دو مقایسه می.کنیم. به عنوان نمونه امام (علیه السلام) در نامه.ای که به مردمان شهرهایی که در مسیر عبور سپاهیان ایشان قرار دارند می.نویسد، چنین می.فرماید:

… امّا بعد من سپاهیانی گسیل داشته.ام که از شهرهای شما ـ ان.شاء.الله ـ می.گذرند. من آنان را به حقوق الهی که بر عهده.شان است سفارش کرده.ام؛ از جمله به این که [به هیچ بی.گناهی] آسیبی نرسانند و آسیب خود را باز دارند. من در حضور شما اعلام می.کنم که از اذیتهای احتمالی که ممکن است از این لشکریان به شما برسد بیزارم [و آنان را به آن هرگز فرمان نداده.ام]، نهج البلاغه، نامۀ 60.

و نیز امام (علیه السلام) در نامه.ای دیگر که با سپاهیان خود پیش از جنگ صفین می.نویسد چنین می.فرماید:

با آنان به کارزار بر نخیزید، مگر آن.گاه که ابتدا آنان به جنگ دست گشایند. که شما ـ بحمدالله ـ بر حقید و دارای دلیل روشن هستید… و آن.گاه که به جنگ برخاستید به کسی که قدرت دفاع از خود ندارد یورش مبرید و بر زخمی نتازید. به زنان آزاری نرسانید؛ حتی اگر به ناموس شما و فرماندهانتان ناسزا گفتند…( نهج البلاغه، نامۀ 14).

به راستی کدام دیدۀ حقیقت.بین و کدام ضمیر منصفی می.تواند بپذیرد که حاکمی که این.گونه به سپاهیان خود حقوق دشمن را تذکر می.دهد، بی.گناهان را مورد آزار و بی.مهری قرار دهد؟ از این رو نه ما و نه هیچ انسان منصفی نمی.تواند بپذیرد که گزارشهای طبری و بلاذری که بیش از 200 سال با زمان خلافت امام (علیه السلام) فاصله داشتند و جعلیات و دروغ در تاریخشان وجود دارد درست باشد. با چنین دقتی است که بی.اساس بودن نتیجه.گیری.های سایت افشا بر خوانندگان برملا خواهد شد.

* نکته.ای دیگر که باید بار دیگر بر آن پای فشرد آن است که در برخورد با تاریخ باید از تأثیر تعصبها، گرایشها، دوستیها و دشمنیها بر کنار بود.

در این شبهه، از آنجا که شبهه.گر تنها و تنها به گرایشهای تند و افراطی ایران.پرستی توجه دارد همۀ وقایع را از این زاویه تحلیل می.کند. بدیهی است که با چنین نگاهی هیچ.گاه به حقیقت نمی.رسد. آن.چنان.که از متن شبهۀ وی بر می.آید وی دشمن سرسخت اسلام و مسلمین نیز هست و پیدا است کسی که نه.تنها اسلام و مسلمین را قبول ندارد بلکه به شدت کینۀ آنان را در دل پرورده است نمی.تواند با نگاهی منصفانه واقعیات را بنگرد؛ به عنوان نمونه چرا وی از برخورد مهر.آمیز امیرالمؤمنین (علیه السلام) با فرزندان یزدگرد که به اسارت به مدینه آورده شده بودند اشاره.ای نکرده است؟ در آن هنگام امام (علیه السلام) حتی به عمر3 توصیه کردند که دختر یزدگرد را وانهد تا خود شوهر خود را انتخاب کند (اصول کافی، ج3، ص346، چاپ انتشارات اسوه).

* نکته.ای دیگر که باید بدان توجه داشت آن است که اگر در دهه.های ابتدای تاریخ اسلامی شورشی از ناحیۀ ایران دیده می.شود، غالباً نه ناشی از مخالفت ایرانی با عرب بوده است و نه تلاشی برای مخالفت با اسلام، بلکه این قیامها ـ جز آن دسته که تنها بر پایۀ ناسیونالیسم ایرانی شکل.گرفت ـ حرکتی در جهت رهایی مردم ایران از ظلم بنی.امیه بود و ما بارها گفته.ایم که تکلیف بنی.امیه از اسلام جدا است و جنایتها و ظلمهای حاکمان اموی را نباید به پای اسلام نوشت. آنان خلافت اسلامی را به ناحق به سرقت بردند و نام خود را بر آن نهادند و نه تنها بر ایرانیان که حتی بر اعراب نیز ستمهای فراوان روا داشتند. اهل.بیت (علیهم السلام) خود اولین و مظلوم.ترین اهداف سیاستهای خصمانۀ اموی بودند.

دلیل این نکته که ایرانیان با اسلام و اهل.بیت (علیهم السلام) هیچ.گاه دشمنی نداشتند و اهل.بیت (علیهم السلام) نیز هیچگاه به ایرانیان ستمی نکرده.اند آن است که همین ایرانیان در قیامهای دهه.های میانی سدۀ اول هجری بر ضد بنی.امیه بیشترین نقش را داشتند. آنان در قیام مختار، که به خون.خواهی امام حسین (علیه السلام) پا گرفت، از هسته.های مرکزی به شمار می.آمدند (لغت.نامۀ دهخدا، ذیل کلمۀ ایران؛ به نقل از : ابوالفضل رضوی اردکانی، ماهیت قیام مختار؛ محمدمهدی شمس.الدین، ثورة الحسین، ص 274؛ به نقل از: ماهیت قیام مختار). نیز چنان.که می.دانیم همین ایرانیان در قیام عباسیان به فرماندهی ابومسلم خراسانی رکن اساسی بودند و سر.لوحۀ قیام عباسیان نیز تلاش برای رسیدن حکومت به "الرضا من آل محمد (صلی الله علیه و آله)"؛ آن.که آل.محمد او را بپسندند، بود.

در پایان بر این نکته تأکید می.کنیم که دلیل علاقۀ ایرانیان به اهل.بیت (علیهم السلام) و به ویژه امیرالمؤمنین (علیه السلام) چیزی نیست جز کرامتها و شخصیت الهی آن انوار مقدس که جلوه.هایی از رحمت الهی بودند. آنان ایرانیان را گرامی می.داشتند تا آنجا که فرمودند: «اگر علم به ستارۀ ثریا معلّق باشد مردمانی از فارس بدان دست خواهند یافت»؛ قرب الإسناد، حمیری، ص 109، چاپ موسسۀ آل.البیت (علیهم السلام)؛ بحارالأنوار، ج30، ص224)

آیا توصیف و تمجیدی بدین زیبایی از تعصب.های کور و بی.منطق شبهه.گر نسبت به ایران و ایرانی بسی بالاتر و والاتر نیست؟ خوانندگان منصف خود قضاوت خواهند کرد. ما خود ایرانی هستیم و به اهل.بیت (علیهم السلام) نیز عشق می.ورزیم و برای اجداد خود نیز بسیار بیشتر از شبهه.گر خیرخواهی می.کنیم و نیازی به دایه.های مهربان.تر از مادر نیز نداریم.
1. نهج البلاغه، ص۸۷۱.
2. بلاذری، فتوح البلدان، ص ۷۸.
3. شهربانو دختر یزدگرد در زمان عمر به اسیری به مدینه آورده شد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 512]