حکایت اخلاقی 2

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: حکایاتی که در این بخش مطالعه می فرمایید همگی توسط استاد محمد علی مجاهدی ( از شاگردان جناب شیخ جعفر مجتهدی ) و به نقل از جلد دوم کتاب در محضر لاهوتیان آمده است که به دلیل نکات برجسته اخلاقی به عنوان یک بخش مستقل تقدیم می گردد .

این خداست که مداح علی علیه.السلام است

در آذرماه 1360 توفیق خلوتی نصیبم شده بود و حال و هوای دیگری پیدا کرده بودم.
روزی که سرگرم مطالعه و بررسی اشعار آیینی شعرای شیعی بودم، ناگهان به ذهنم این مسأله خطور پیدا کرد که هنوز مجموعه قابل مقبولی از اشعار برگزیده «علوی» در اختیار شیفتگان مولا امیرالمؤمنین علی علیه.السلام قرار نگرفته و بسیار به جاست از فرصتی که دست داده استفاده نموده و این خلأ ملموس را در حد توانی که دارم پر کنم.

در نهایت تصمیم گرفتم این مجموعه را در پنج بخش تنظیم کنم:
الف- میلاد مولا علی علیه.السلام
ب- غدیر خم
ج- مناقب مولا علی علیه.السلام
د – مراثی مولا علی علیه.السلام
هـ - رباعیات علوی

و بلافاصله ذهنم به این نکته معطوف شد که چون انجام این کار صبغه ولایی و الهی دارد و مرا باطناً به این کار واداشته.اند زیرا از پیش اصلاً پیرامون این مسأله فکر نکرده بودم و کاملاً به صورت ناگهانی و غیر عادی به انجام این مهم سوق داده شده.ام،
لذا باید اولاً در انتخاب آثار دقت لازم را داشته باشم، ثانیاً طبیعت این گونه امور «حواله»ای اقتضا می.کند که با حال وضو و توجه به استقبال آن.ها رفت و به امید آن که این طهارت ظاهری مقدمه.ای برای طهارت باطنی باشد، باید از توکل به خدا و توسل به مولا علی علیه.السلام غافل نبود و این مأموریت را به گونه.ای سامان داد و به پایان برد که خشنودی خدا وامیر مؤمنان علی علیه.السلام را از پی داشته باشد.

در این اثنا ذهنم به سمت مسأله.ای رفت که برای من بسیار مغتنم و راه گشا بود و تصمیم گرفتم که یکصد و ده شعر ناب را از میان آثار منظوم شصت و شش تن از شعرای گذشته و حال انتخاب کنم!

و با این کار بود که می.توانستم به آرزوی دیرینه خود جام، عمل بپوشانم! چون عدد «الله» به حساب ابجدی «66»، و عدد ابجدی نام مبارک «علی» برابر با «110» بود و من با تدوین این مجموعه می.توانستم به شیفتگان حضرتش بگویم که در واقع این «خدا»ست که ستایشگر«علی» است!

به خاطر دارم که این کار در فاصله زمانی کوتاهی به پایان رسید و روزی که من سرگرم شماره .گذاری صفحات کتاب بودم، زنگ خانه به صدا درآمد!
هنگامی که در را باز کردم با چهره بشاش و خندان یکی از مداحان با اخلاص آل.الله علیه.السلام روبرو شدم.

پس از سلام و احوال پرسی، گفت:
من حامل پیغامی برای شما هستم و باید بروم!
وقتی که از جریان امر جویا شدم، گفت:
ساعتی پیش در خدمت آقای مجتهدی بودم. ایشان به من فرمودند:
آقاجان! می.دانید آقای مجاهدی چه کار جالبی کرده.اند؟!
عرض کردم:
چند روزی است که از ایشان خبر ندارم.
فرمودند:
مجموعه بسیار جالبی از اشعار برگزیده شاعران درباره مولا علی علیه.السلام فراهم آورده.اند، و جالب .تر این که «110» اثر را از «66» شاعر انتخاب کرده.اند تا به ما بگویند:
این خداست که مداح « علی - ع » است!

از ما به ایشان سلام برسانید و بگویید:
آقاجان! عرض ادب شما را پذیرفتند!

گر انگشت سلیمانی نباشد ... !

حجت الاسلام سید شجاع .الدین اولیایی از روحانیون با اخلاصی است که مجالست با آیت الله کشمیری - ره را مغتنم می.شمرد و مورد عنایت آن بزرگوار قرار داشت.
روزی به سراغ من آمدند و گفتند:
مدتی است که آقای کشمیری سکوت اختیار کرده و با کسی سخن نمی.گویند و به جواب سلام و پرس و جوی کوتاه از اشخاص بسنده می .کنند و ارادتمندان ایشان نگران حال این بزرگوار هستند.

پرسیدم:
مگر اتفاق تازه.ای افتاده؟!
گفتند:
چندی پیش که آقا در تهران بودند، خانه ایشان مورد سرقت قرار می.گیرد و برخی از چیزهایی که مورد علاقه ایشان بودند بودند، از جمله انگشتری مخصوص آقا را با خود می.برند!

پرسیدم:
دوستان در این مدت برای رفع نگرانی ایشان چه کرده.اند؟
گفتند:
تلاش.های زیادی برای پیدا کردن سارق صورت گرفته ولی هنوز به نتیجه نرسیده است. حتی برخی از دوستان ار طریق اداره « آگاهی» اقدام کرده.اند و مأموران با حضور در خانه ایشان از نزدیک صحنه سرقت را بررسی کرده و رفته.اند!

پرسیدم:
از دست من چه کاری ساخته است؟
گفتند:
حضور شما در جمع دوستان بی.فایده نیست. اگر مایل باشید به اتفاق به منزل آقا می.رویم، شاید خدا فرجی کند!

با هم به ملاقات آیت الله کشمیری رفتیم. در اتاق دوستان جمع بودند و آقا سر به زیر انداخته و صحبت نمی.کردند.

مرحوم آیت الله
سید عبدالکریم
کشمیری

سلام کردم و پس از مصافحه با آن مرد خدا، در کنار در ورودی نشستم، و ایشان با گفتن «اهلاً و سهلاً» به عرض ارادت من پاسخ گفتند.
فضای سنگینی بر اتاق حاکم بود، و دوستان برای رعایت حال آن ولی خدا از صحبت کردن پرهیز داشتند، ولی با نگاه.های خود به من می.گفتند که باید سکوت را شکست و باب سخن را آغاز کرد!

با مروری بر غزلیاتی که از لسان الغیب حافظ به خاطر داشتم، دو بیت از آن.ها را برای عنوان کردن در آن محضر بسیار مناسب دیدم، و هنگامی که برای چند لحظه نگاه نافذ ایشان به جانب من معطوف شد، گفتم:

حافظ، بیتی دارد که بسیار پرمعناست و استغنای مردان خدا را در نهایت زیبایی به تصویر می.کشد.
پرسیدند:
کدام بیت؟
عرض کردم:
ولی که غیب .نمای است و جام جم دارد
ز خاتمی که ازو گم شود، چه غم دارد؟!

با شنیدن این بیت، تغییر محسوسی در چهره ایشان آشکار شد، و لبخند متینی که بر لب ایشان نشست حاکی از انبساط خاطری بود که رضایت آن مرد خدا را به همراه داشت.

از فرصتی که به دست آمده بود، استفاده کردم و گفتم:
کسانی که فکر می.کنند اگر انگشتری شما را به دست کنند، درهای آسمانی بر روی آنان گشوده خواهدشد! و بدون زحمت و مرارت نادیدنی.ها را به تماشا خواهند نشست! سخت در اشتباه.اند. تا اهلیت نباشد خواص اسماء الهی برای کسی آشکار نخوادشد.

حافظ می.گوید:
گر انگشت سلیمانی نباشد
چه خاصیت دهد نقش نگینی؟!

این بیت، اثر شگرف خود را در وجود آن ولی خدا نشان داد، و بهجتی که در رخساره ایشان از شنیدن این بیت پیدا شده بود، پایان قبض روحی و آغاز بسط باطنی آن عالم وارسته را بشارت می.داد.

دوستان حاضر در محضر از تغییر حال ناگهانی ایشان به حدی خشنود شده بودند که در وصف نمی.گنجید. به خود جرأت داده و گفتم:
بیت دیگری از حافظ به یادم آمده که پرده از روی کار بر.می.دارد و سارق را رسوا می.کند!
خواستم بیت مورد نظر را به خوانم و بگویم که: سارق از آشنایان است و بیگانه نیست! ولی آن مرد خدا با گزیدن لب به من فهماند که: سارق را می.شناسد و در میان دوستان حاضر در جمع حضور دارد! ولی باید کتوم بود و این راز سر به مهر را مکتوم نگاه داشت.
و من از نگاه بعضی از دوستان فهمیدم که شخص مورد نظر را شناسایی کرده.اند! و از اینکه برخی ناخواسته حریم آن بزرگوار را رعایت نکرده و کار را به «آگاهی» کشانده.اند، ناراحت.اند و شرمسار!

شنیده شد که انگشتری مفقود شده، پس از چند روز به جای خود برگشت و سارق به اشتباهی که کرده بود، پی.برد، و با بازگردانیدن آن، اشتباه خود را جبران کرد و به کنه این مطلب رسید که : به دست آوردن« گنج» بدون تحمل « رنج» امکان.پذیر نیست:

اوقات خوش آن بود که ... !

آیت الله کشمیری قدس.سره تا هنگامی که در قم در کوچه « آبشار» سکونت داشتند، در نهایت طراوت روحی به سر می.بردند و به هیچ عارضه جسمی مبتلا نبودند و از وقتی که به خانه جدید منتقل شدند، غالباً با ناملایمات روحی و جسمی مواجه بودند.

روزی که در همین خانه جدید به محضرشان شرفیاب شدم، با قبض روحی عجیبی دست و پنجه نرم می.کردند.
به ایشان عرض کردم:
از هنگامی که به این خانه آمدید گرفتاری.ها هم با شما آمد!
ایشان ضمن اینکه مطلب مرا تصدیق کردند، پرسیدند:
شما علت این گرفتاری را از چه می.دانید؟
گفتم: مخلص را امتحان می.فرمایید؟
گفتند: نه به جدم! می.خواستم نظر شما را در این باره بدانم. البته خودم به علت این امر پی برده.ام، و می.خواهم ببینم که شما هم در این قضیه به همان مطلب رسیده.اید یا نه؟!
عرض کردم:
این جسارت را بر من خواهید بخشید اگر بگویم تمامی این مشکلات شما ناشی از سکونت در این خانه است!
از در و دیوار این خانه قبض و گرفتگی می.بارد! خانه قبلی شما اگر چه استیجاری بود ولی صفا و صمیمیت و انبساط و یکرنگی در آن موج می.زد.

حضرت عالی تا هنگامی که در آن خانه بودید، یکی از این حالات قبض در شما دیده نمی.شد، چهره نورانی شما همیشه باز و خندان و حالات روحی شما با روح و فتوح همراه بود ولی از وقتی که به این خانه آمده.اید غالب اوقات از مرارت.ها و ملالت.ها رنج می.کشید!

فرمودند:
همین طور است که گفتید، ولی به اصل مطلب اشاره نکردید!
عرض کردم:
اگر خاطر شریف .تان باشد قسمتی از بهای خانه فعلی را انسان پرهیزگار و بزرگواری تهیه کرد که به خاطر اقتضائات شغلی با اموال مصادره.آی و مجهول المالک و رد مظالم سر و کار داشت.
او اگر چه شرعاً مأذون در تصرف این گونه اموال بود ولی طبیعت شما بزرگواران به اندازه.ای لطیف و نورانی است که کوچکترین کدورت.ها را تحمل نمی.کند اگر چه شرعاً محظوری در میان نباشد!

من تردیدی ندارم که آن مرد بزگوار مبلغ مذکور را از محلی پرداخته که هیچ شبهه شرعی در آن نبوده و جوانب کار را از هر جهت رعایت کرده است، ولی نفس سر و کار داشتن با این اموال طبعاً « قبض آفرین» است و موجبات ملالت و کدورت خاطر را فراهم می.سازد.

اگر به خاطر داشته باشید بارها خودتان به من فرموده.اید:
وقتی که طبق دعوت برای صرف ناهار و یا شام به منزل کسی می.روید، اگر غذا را از روی محبت و صمیمیت پخته باشند اشتهای شما را بر می.انگیزد و برای شما هیچ جرم و سنگینی ندارد، ولی اگر با بی.میلی و یا از روی کراهت آماده شده باشد اگر بسیار هم گرسنه باشید رغبتی در خود به خوردن آن غذا نمی.بینید! و اگر دچار شرم حضور شوید و از آن غذا تناول کنید، فوراً آثار سوء آن را در روح و بدن خود احساس می.نمایید!
در حلیت و مشروعیت این دو نوع غذا هیچ مشکلی وجود ندارد ولی یکی بهجت افزا و دیگری ملالت زاست!

قضیه قبض خانه فعلی حضرت عالی شاید به همین امر مربوط باشد! و یا شاید حکمت آن، در ریاضتی باشد که حضرت عالی ناخواسته ولی دانسته با اقامت در این خانه بر خود روا داشته.اید!
مرحوم شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی قدس.سره بر این عقیده است که: هر چه ایام «قبض» به درازا بکشد، ایام «بسط» و گشایش روحی نیز برای سالک به همان اندازه طولانی خواهدبود، کسی چه می.داند شاید حضرت عالی برای نایل آمدن به یک «انبساط» دامنه.دار روحی، قبض مستمر این خانه را آگاهانه پذیرفته باشید!

مرحوم آیت الله کشمیری پس از شنیدن عرایض من، نگاه سرشار از محبت خود را به من دوخت و فرمود:
فلانی! چه بیان شیرینی دارید!
شما «صغری» و «کبرای» این قضیه را چنان منطقی و در عین حال با ذوق و سلیقه در کنار هم چیدید که من از شنیدن آن لذت بردم!
توجیهاتتان عاقلانه بود و تأویلات .تان عارفانه! من هم با شما در این قضیه هم عقیده.ام که در پذیرفتن آن کمک به جهات مالی و اخلاقی ناگزیر شدم ولی در مورد این که این « قبض طولانی» یک « بسط طولانی» به دنبال داشته باشد چه عرض کنم؟
دعا می.کنم که انشاالله همین طور باشد که گفتید! بله آقای مجاهدی! اوقات خوش آن بود که در « کوچه آبشار» به سر رفت ...!

تلفنی که من به خدا زدم!

سالها قبل ، در اتاق کار خود نشسته بودم که مرد روحانی خوش چهره.ای وارد شد. از چین.های عمیق پیشانی.اش پیدا بود که مردی دنیا دیده و سرد و گرم روزگار چشیده.است. سر و وضع نسبتاً مرتبی داشت و پنجاه ساله به نظر می.رسید و رفتار متین او انسان را به احترام وامی داشت.

پس از سلام و احوال پرسی، گفت:
شنیده.ام که روحانی زاده.اید و اصیل و درد آشنا. کتابی نوشته.ام که اگر مجوز چاپ آن را صادر کنید برای هیمشه ممنون شما خواهم بود.

نگاهی به کتاب.هایی که در روی میز کارم بر روی هم انباشته شده بود، انداختم و گفتم:
ملاحظه می.کنید، این کتاب.ها به ترتیب در انتظار نوبت نشسته.اند تا پس از رسیدگی به دست چاپ سپرده شوند و مؤلفان آنها همه، همین تقاضای شما را دارند.
شغل اصلی من دبیری است و با حفظ سمت آموزشی، این وظیفه سنگین اداری را نیز به من محول کرده.اند تا در ساعات فراغت به بررسی کتاب بپردازم! و طبیعی است که کار به روز نباشد. جانا! چه کند یک دل با این همه دلبر؟! اگر شما به جای من بودید چه می.کردید؟!

با لحن پدرانه.ای گفت:
فرزندم! فکر نمی.کنم در تشخیص خود اشتباه کرده باشم، شما اهل دردید و درد مرا خوب می.فهمید! این کتاب، ماجرای تلفنی است که من به خدا زده.ام! و فکر می.کنم که مطالعه آن برای عموم مردم خصوصاً جوانان جوانان مفید باشد. برکاتی که این تلفن به همراه داشته، نه تنها زندگی من بلکه زندگی صدها نفر را تا به امروز دگرگون ساخته است. اگر من به جای شما بودم نگاه گذرایی به مطالب کتاب می.انداختم و اجازه چاپ آن را صادر می.کردم!

آن روز، حدود هفت سال از آشنایی من با عزیز نادرالوجودی چون آقای مجتهدی می.گذشت و طبعاً تشنه شنیدن مطالبی از این دست بودم، خصوصاً که سفارش اکید آن مرد خدا را همیشه به خاطر سپرده بودم که:
« فرصت.ها را نباید از دست داد.»

گفتم:
نیازی به بررسی کتاب نیست! دوست دارم فهرست .وار مطالب کتاب را از زبان شما بشنوم.

گفت:
اسم کتاب را: « عبرت.انگیز» گذاشته.ام به خاطر عبرت.های بسیاری که از آن می.توان گرفت.
این کتاب دو بخش دارد، بخش اول آن درباره تلفنی است که به خدا زده.ام! و بخش دوم آن مربوط به برکات بی.شماری می.شود که این تلفن به همراه داشته.
بعد آمار مفصلی را ارایه کرد که تا آن روز توفیق انجام چه خدماتی را خداوند نصیب او کرده است؛ از قبیل: احداث چند باب دارالایتام، دبستان ، دبیرستان، مسجد و ... و گفت: آمار این خدمات به تفکیک سال، دقیقاً در این کتاب آمده است.

از توفیق بزرگی که خداوند سبحان نصیب این روحانی خدوم کرده بود، دچار حیرت شده بودم و از او خواستم ماجرای تلفن خود را به خدا برایم بازگو کند، و او در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود، گفت:
طلبه جوانی بودم که در زمان مرجعیت آیت الله بروجردی از اراک به قم آمدم، و با آنکه بیش از 25 سال نداشتم بایستی هزینه یک خانواده 5 نفری را تأمین می.کردم، و شهریه ناچیزی که هر ماه از حوزه می.گرفتم، پاسخگوی اجاره و هزینه.های زندگی.ام نبود، و با آنکه همسرم با فقر و نداری من می.ساخت ولی اغلب ناچار می.شدم برای امرار معاش از این و آن قرض کنم.
دو سه سال به این روال گذشت و کار من به جایی رسید که به تمامی کسبه محله گذرخان از نانوا گرفته تا بقال و قصاب بدهکار شده بودم و شرم می.کردم که برای تهیه مایحتاج زندگی به آنها مراجعه کنم.

در این شرایط دشوار و کمرشکن، صاحبخانه نیز با اصرار، اجاره.های عقب افتاده را یک جا از من طلب می.کرد و بار آخر که به سراغم آمد، گفت: اگر تا دور روز دیگر بدهی خود را پرداخت نکنی، اثاثیه.ات را از خانه بیرون می.ریزم و خانه.ام را به مستأجری می.دهم که توان پرداخت این مال الجاره را داشته باشد!

دیگر کارد به استخوانم رسیده بود، سحرگاه از خانه بیرون زدم. بایستی خود را گم و گور می.کردم! زیرا دیگر تحمل آن همه سختی را نداشتم و نمی.توانستم به چشمان بی.فروغ فرزندانم نگاه کنم، و نگاه طلبکارانه کسبه محل را نادیده بگیرم، و از همه بدتر شاهد لحظه.ای باشم که اثاثیه مرا از خانه بیرون می.ریزند!

از محله گذرخان که بیرون آمدم، چششم به گنبد و گلدسته حرم مطهر حضرت معصومه علیها.السلام افتاد، بی اختیار دلم شکست و قطرات اشک بر گونه.ام نشست، و با زبان بی زبانی، ناگفته.های دلم را برای آن بانوی بزرگوار گفتم. نماز صبح را در حرم بی.بی خواندم، و از صحن بیرون آمدم:

چند اتوبوس در کنار «سه راه موزه» سرگرم پرکردن مسافر بودند. دلم از غصه پر بود و جیبم خالی! بسیار کاویدم و سرانجام یک اسکناس 50 ریالی را در گوشه جیب بغلم پیدا کردم! سوار اتوبوسی شدم که به تهران می.رفت و قرار بود مسافرهای خود را در میدان شوش پیاده کند.

در طول راه، لحظه.ای ارتباط قلبی.ام با خدا قطع نمی.شد. مدام اشک می.ریختم و می.سوختم. التهاب عجیبی تمام وجودم را فرا گرفته بود، انگار بر سر آتش نشسته.ام! ناگهان با صدای راننده اتوبوس به خود آمدم که می.گفت:
آقا! آخر خط است. میدان شوش همین جاست!

از ماشین پیاده شدم، ساعتی از طلوع آفتاب می.گذشت. باید به کجا می.رفتم؟ پاسخی برای این سؤال نداشتم!

مغازه.ها یکی پس از دیگری باز می.شد، و من در میانه آنها به آدم آواره.ای می.ماندم که جایی برای رفتن ندارد، ولی سعی می.کند تا کسی پی به رازش نبرد!
ناگهان به خاطرم خطور کرد که برادرم می.گفت در خیابان شمالی منتهی به این میدان، نمایشگاه فرش دارد، و تابلوی بزرگی به چند رنگ سردر نمایشگاه او را زینت داده است.
تصمیم گرفتم که از او دیدن کنم، هر چند او تمایلی به دیدن من نداشت.
محل کارش را پیدا کردم، نمایشگاهی بود چهار در و بسیار بزرگ، پیدا بود که تازه درها را باز کرده، و یادش رفته که در ماشین بنز خود را ببندد، و شاید عازم محلی بود و می.خواست از مغازه چیزی بردارد!

وارد نمایشگاه شدم و سلام کردم. همین که نگاهش به من افتاد به طعنه گفت: علیکم! امروز آفتاب از کجا سرزده که یاد فقیران کرده.ای؟!
شما کجا؟ اینجا کجا؟
می.دانی چند سال است که همدیگر را ندیده.ایم؟ ولی نه، تو تقصیری نداری! آدم عاقل که قم را نمی.گذارد به تهران بیاید! هر چه باشد شما در قم برو و بیایی دارید، حق دارید ! باشد ما هم خدایی داریم!

گفت: اگر کاری نداری، همین جا باش! من باید تا بازار بروم و برگردم، یک ساعت بیشتر طول نمی.کشد! شاگردم امروز مرخصی گرفته، وقتی که برگشتم بیشتر با هم صحبت می.کنیم!

او رفت و من ماندم و آن نمایشگاه بزرگ که از قالیچه.های ابریشمی گرانبها انباشته شده بود .

دیدن آن همه مال و منال، بغضی شد و راه گلویم را گرفت!
رو به آسمان کردم و گفتم:
آ خدا! ما هر دو بنده توایم و هر دو برادر هم، و این تویی که روزی ما را مقدر می.کنی. او در نهایت آسایش است و توانگری، و من که جوانی خود را صرف آموختن علوم دینی کرده.ام، لحظه.ای نیست که با فقر و تنگدستی دست و پنجه نرم نکنم! تو را به عزت.ات و جلال ربوبی.ات که بیش از این شرمسار این و آنم مگردان، و از مال دنیا چنان بی نیازم کن که پناه بندگان نیازمند تو باشم که برای مرد، دردی بدتر از تنگدستی نیست که: من لا معاش له، لا معاد له.

در این اثنا نگاهم به تلفن روی میز برادرم افتاد که انگار مرا صدا می.زند! و حسی غریب از درون بهمن نهیب می.زد که گوشی را بردار و با خدا دو سه کلمه.ای درد دل کن!
گوشی را برداشتم، چشمان خود را بستم، و پشت سر هم چند شماره را گرفتم، صدایی در گوشی تلفن پیچید که: الو! بفرمایید!
چرا حرف نمی.زنید؟ الو! الو!

از کاری که کرده بودم، پشیمان شدم، خواستم گوشی را قطع کنم، که شنیدم صدایی ملتمسانه می.گفت:

تو را به آنکه می.پرستی، تماس خود را با ما قطع نکن!
ما منتظر تلفن شما بودیم! و به کمک شما احتیاج داریم!
لطفاً نشانی خود را بگو و ما را از این انتظار بیرون بیار!
مگر نمی.خواستی با خدا درد دل کنی؟

ناخواسته نشانی مغازه برادرم را دادم و بعد، از کاری که کرده بودم به قدری پشیمان شدم که از مغازه بیرون زدم و به انتظار آمدن برادرم نشستم!
با خودم می.گفتم: که خود کرده را تدبیر نیست! باید تاوان این گستاخی خود را بدهی.
آخر کدام آدم عاقلی تا به حال تلفنی با خدا تماس گرفته است؟ این چه اشتباه بزرگی بود که امروز مرتکب شدی؟ از یک روحانی واقعی این کار بعید است!

از اینها گذشته، کسی که گوشی را برداشته بود از کجا می.دانست که من می.خواستم با خدا درد دل کنم؟ ثانیاً چرا التماس می.کرد که گوشی را قطع نکنم؟ و...

اینها سئوالاتی بود که مرتباً در ذهن من نقش می.بست، ولی پاسخی برای آنها نداشتم! ناگهان سواری مدل بالایی جلوی نمایشگاه توقف کرد، و راننده آن با لباس فرم نوار دوزی شده با عجله از ماشین بیرون پرید و در عقب سواری را با احترام باز کرد، و چند لحظه بعد پیرمرد موقری بیرون آمد. از وضع لباس فاستونی اطو کرده و کلاه فرنگی و عصای دسته استخوانی او پیدا بود که از طبقه مرفه و اشراف است.

پس از آنکه راننده با نشان دادن تابلوی مغازه به او اطمینان داد که آدرس را درست آمده است، پیرمرد از جلو و او از عقب با گام.های شمرده به طرف مغازه حرکت کردند.

در آن لحظات با سر درگمی عجیبی دست به گریبان بودم و نمی.دانستم چه باید بکنم؟
آنها داخل مغازه شدند، و من در کنار در ورودی ایستادم. . پیرمرد همین که چشمش به من افتاد، گفت:
این مغازه از شماست؟!
گفتم: نه! تشریف داشته باشید، صاحب مغازه تا دقایقی دیگر خواهدآمد!
از لحن پیرمرد و شیوه صبحت کردن او فهمیدم که همان کسی است که گوشی را برداشت و با من صحبت کرد!
در آن لحظه خدا خدا می.کردم که مبادا در این حال براردم برسد و از ماجرای تلفن مطلع شود و بهانه تازه.ای برای تحقیر کردن من به دست او بیفتد!

پیرمرد که از پریشانی حال من به واقعیت امر پی برده بود، با مهربانی پرسید:
شما نبودید که حدود نیم ساعت پیش به خانه ما زنگ زدید؟! صدای شما برای من کاملاً آشناست!
خواستم عذری بیاورم، و از مزاحمتی که ناخواسته برای او فراهم آورده بودم، پوزش بطلبم، ولی با درنگی که از خود نشان دادم، پیرمرد آنچه را باید بفهمد، فهمید. جلو آمد و در آغوشم گرفت و گفت:

خدا را شکر که گمشده « بانو» را پیدا کردم! و بعد به راننده خود تشر زد که چرا ایستاده.آی و ما را تماشا می.کنی؟! آقا را راهنمایی کن! باید زودتر خود را به « بانو» برسانیم!

هرچه از رفتن خودداری کردم، اصرار پیرمرد بیشتر می.شد و در همین اثنا برادرم از راه رسید و دید که آن مرد اشرافی با چه اصراری به من می.خواهد که برای چند ساعتی مهمان او باشم و من استنکاف می.کنم! سرانجام تصمیم گرفتم خود را به دست سرنوشت بسپارم و پیش از آنکه برادرم از ماجرای تلفن آگاه شود، به همراه پیرمرد بروم!

فراموش نمی.کنم هنگامی که می.خواستم سوار ماشین شوم و آن پیرمرد موقر به احترام من شخصاً در عقب سواری مدل بالای خود را باز کرده بود، برادرم که در عالم خیال حتی تصور نمی.کرد که برادر طلبه او از چنان موقعیتی برخوردار باشد به هنگام خداحافظی در بیخ گوشم گفت:
حالا می.فهمم که چرا ما را تحویل نمی.گرفتی! کاش خدا تمام ثروت مرا می.گرفت و در عوض یک مرید پر و پا قرصی مثل این پیر مرد اشرافی نصیب من می.کرد!
این خدا بود که آبروی مرا خرید و ان قدر مرا در چشم برادرم بزرگ جلوه داد که حالا به موقعیت من حسرت می.خورد و از من می.خواست زیر بال او را هم بگیرم!

ماشین سواری با سرعت از خیابان.ها می.گذشت ولی من ابداً حرکتی احساس نمی.کردم! انگار سوار کشتی شده.ام و امواج کوه.پیکر دریا ما را آرام آرام به پیش می.برد!

اتوبوس از رده خارج امروز صبح کجا، و این سواری بنز مدل بالای خوش رکاب کجا؟! واقعاً انسان در کار خدا در می.ماند و در برابر عظمت او با تمام وجود احساس کوچکی و ناچیزی می.کند.

از پیچ شمیران هم گذشتیم، و راننده پس از عبور از یک خیابان طولانی و مشجر، سواری را به سمت خانه ویلایی بسیار بزرگی که دو نگهبان د رسمت راست و چپ در ورودی آن با لباس فرم ایستاده بودند، هدایت کرد.
نگهبانان به محض دیدن سواری، در ورودی را باز کرده و دست خود را به رسم سلام بالا بردند، و پیر مرد با اشاره دست به احترام آنان پاسخ گفت و با نواختن عصا به شانه راننده از او خواست تا به حرکت خود ادامه دهد و توقف نکند!

از خیابان نسبتاً عریضی که باغچه.های زیبا و گلکاری شده در دو طرف آن خود نمایی می.کردند گذشتیم.
ساختمان با شکوهی که توسط پرچین.های سرسبز از سایه قسمت.ها مجزا شده بود و در وسط محوطه.ای چمن.کاری شده قرار داشت.
ما پس از پیاده شدن از ماشین با راهنمایی آن پیر مرد از پله.هایی که دایره وارد ساختمان را احاطه کرده بود، بالا رفتیم و از در شمالی وارد ساختمان شدیم.

تماشای سرسرایی بسیار بزرگ و مجلل، با چلچراغ.های نفیس، و فرش.های عتیقه و... برای من و امثال من این پیام را به همراه داشت که آدمی موجودی است طبعاً سیری ناپذیر و آزمند! که هر چه از خدای خود بیشتر دور می.شود، به مال و منال دنیا بیشتر دل می.بندد و سرانجام از سراب عطش.خیز دنیا در نهایت ناکامی و عطشناکی به وادی برزخ کوچ می.کند در حالی که جز کفنی از مال دنیا به همراه ندارد و باید پاسخگوی وزر و وبالی باشد که بر دوش او سنگینی می.کند!

به خاطر دارم که در آن لحظات، از فرط حیرت قادر به سخن گفتن نبودم، و آرزو می.کردم که این نمایشنامه هر چه زودتر به پایان برسد!
پیر مرد که دقایقی پیش مرا تنها گذاشته بود به اتفاق خانمی که سعی می.کرد با کمک خدمتکار مخصوص خود سر و روی خود را با چادر بپوشاند! وارد سرسرا شد.

آن خانم، همین که به چند قدمی من رسید، با دیدن من فریادی کشید و از حال رفت!
خدمتکاران دویدند و آب قند و گلاب آوردند دقایقی بعد که خانم حال طبیعی خود را پیدا کرد، رو به پیرمرد کرد و گفت:
به روح پدرم قسم همین آقا را با همین شکل و شمایل دیشب در خواب به من نشان دادند! کسی که باید این گره کور را از کلاف سر در گم زندگی من باز کند همین آقا است!

به پیرمرد گفتم:
آیا وقت آن نرسیده که ماجرای خود را برای من بگویید و مرا از این همه دلهره و حیرت بیرون بیاورید؟!

گفت:

این خانم، همسر من هستند. پدرشان که از خاندان سرشناس قاجار بود، سال گذشته عمر خود را به شما داد و هنگام مرگ به همسرم که تنها فرزند او بود، وصیتی کرد که باید از زبان خود او بشنوید.

همسر او که سعی می.کرد آرامش خود را حفظ کند، گفت:
پدرم در دقایق واپسین عمر گفت:
تو تنها وارث منی و تمام ثروت کلان من از این پس متعلق به تو خواهد بود، من در این لحظات آخر در قبال مال و منال هنگفتی که برای تو می.گذارم، از تو فقط یک تقاضا دارم و باید به من قول بدهی که در اولین فرصت تقاضای مرا برآورده سازی.
گفتم: تقاضای شما هر چه باشد انجام خواهم داد.

پدرم گفت:
متأسفانه در طول عمر خود، توفیق خدمت به مردم را کمتر پیدا کرده.ام و از ثروت بی حسابی که خدا نصیبم کرده است نتوانسته.ام برای رضای خدا گام مؤثری بردارم. چند روز پیش نشستم و بدهی خود را به خدا مشخص کردم.
نیمی از بدهی خود را تسویه کردم، ولی به خاطر بیماری نتوانستم بقیه بدهی خود را پاک کنم. صندوق در زیر تخت من است، پس از مرگ من آن را بردار و در میان افراد نیازمند قسمت کن. تقاضای من از تو همین است و بس!
من هم به پدرم قول دادم که در اولین فرصت به وصیت او عمل کنم. ولی متأسفانه پس از مرگ پدرم، به خاطر آمد و رفت.ها و مراسمی که بود وصیت پدر را فراموش کردم!

دیشب در عالم خواب، صحنه دلخراشی را به من نشان دادند که تا آخر عمر از یاد من نخواهد رفت!
در عالم رؤیا دیدم که به حساب پدرم رسیدگی می.کنند و او مرتب التماس می.کند که من تقصیری ندارم!
دخترم کوتاهی کرده است! در آن اثنا نگاه پدرم به من افتاد و با تندی به من گفت:
دیدی چه به روز من آوردی؟ مگر به من قول نداده بودی که در اولین فرصت به تنها تقاضایی که از تو داشتم عمل کنی؟
چرا محتویات صندوق را به نیازمندان ندادی؟

در آن لحظات آرزو می.کردم که زمین دهان باز می.کرد و مرا می.بعلید! از شدت شرم نمی.توانستم به چشم پدرم نگاه کنم!
گفتم: چگونه می.توانم کوتاهی خود را جبران کنم؟
و پدرم در حالی که دو مأمور عذاب می.خواستند او را با خود ببرند به من گفت:
دخترم! به این آقا خوب نگاه کن! این آقا فردا صبح درست سر ساعت 9 از شدت فقر و درماندگی و ناامیدی گوشی تلفن را بر می.دارد تا با خدا دو سه کلمه درد و دل کند!
لطف خدا شامل حال من می.شود و شماره.ای که می.گیرد، شماره خانه شماست! تو باید گوش به زنگ باشی و این فرصت را از دست ندهی! آن صندوق متعلق به این آقاست! دخترم! این آخرین فرصت است! مبادا آن را از دست بدهی!

به طرفی که پدرم اشاره کرده بود، نگاه کردم. دیدم شما با همین لباس و با همین شکل و قیافه آنجا ایستاده.اید و به من نگاه می.کنید!

و امروز درست ساعت 9 صبح بود که تلفن زنگ زد و شوهرم به سفارش من ملتماسنه از شما خواست که تلفن را قطع نکنید و بقیه ماجرا را که خود بهتر می.دانید!

مثل اینکه از یک خواب دراز بیدار شده باشم، نفس عمیقی کشیدم و نگاهی به اطراف خود انداختم. شرایط تازه.ای که داشت در زندگی من اتفاق می.افتاد به اندازه.ای خارق.العاده و غافل.گیر کننده بود که نمی.توانستم باور کنم! مگر می.شود زندگی یک انسان در کمتر از چند ساعت این.قدر دستخوش دگرگونی شود؟!

من ، طلبه.ای که از ترس آبرو و بیم طلبکاران، همسر و فرزندانم را در شهر قم به امان خدا رها کرده و به تهران آمده بودم، الآن در موقعیتی قرار داشتم که یکی از ثروتمندترین خانواده.های اشرافی تهران عاجزانه از من می.خواستند که به کمک آنها بشتابم و صندوق پول و جواهری را از آنان بپذیرم که نمی.توانستند آن را در جای خود به مصرف برسانند؟!

راستی از دیشب در من چه تغییر شگرفی رخ داده بود که این دگرگونی اساسی را به دنبال داشت؟!
جز روی آوردن به خدا و از ژرفای دل خدا را صدا زدن؟!
بر درگاه کریمه اهل بیت علیها.السلام سر ساییدن و ارتباط قلبی خود را با عوالم مارورایی برقرار کردن؟!
و سفره دل خود را در پیشگاه خداوند مهربان گشودن واز او استمداد کردن؟!

به دستور بانوی خانه، کلید صندوق را آوردند و او از من خواست تا قفل آن را باز کنم، و من پس از دو رکعت نماز و عرض سپاس از الطاف خداوند چاره ساز، در صندوق را باز کردم. محتویات صندوق از این قرار بود:

الف- یکصد هزار تومان پول نقد!
ب – یکصد و پنجاه عدد سکه طلا!
ج – پنجاه قطعه الماس و جواهر!
د- سند مالکیت قطعه زمین مرغوبی به مساحت بیست هکتار در شمال تهران.
هـ - و نوزده قطعه اشیاء عتیقه و قیمتی!

سردفتری را به آنجا احضار کردند و فی.المجلس مالکیت زمین یاد شده را به نام من تغییر دادند و پس از صرف ناهار و ساعتی استراحت به همراه راننده به طرف قم حرکت کردیم.

هنگامی که به قم رسیدیم، به راننده گفتم:
در نزدیکی میدان آستانه توقف کند، و من پس از تشرف به حرم مطهر کریمه اهل بیت، حضرت معصومه علیها.السلام
عرض نیایش به درگاه خدا و سپاس از مراحم کریمانه آن حضرت در گشودن گره کور زندگی.ام، در آن مکان مقدس با خدای خود پیمان بستم که از ثروت بی.حسابی که نصیب من شده، در بر طرف کردن نیازهای اساسی نیازمندان جامعه استفاده کنم و آن را در اموری که خشنودی خدا و خلق خدا در آنست، مصرف نمایم.

اولین کاری که پس از مراجعت به خانه انجام دادم، پرداخت بدهی.هایی بود که از آن رنج می.بردم، و بعد خانه نقلی کوچکی را به مبلغ سی و پنج هزار تومان خریدم و همسر و فرزندانم را پس از سال.ها خانه به دوشی در خانه.ای که متعلق به خودم بود سکونت دادم.
من مشورت با افراد خدوم و کاردان نیمی از آن ثروت هنگفت را در امور مشروعی سرمایه.گذاری کردم و که منافع قابل ملاحظه.ای داشت و با نیم دیگر آن چندین باب دارالایتام، دبستان، دبیرستان، مسجد و درمانگاه و داروخانه شبانه.روزی احداث، و آب آشامیدنی و بهداشتی اهالی چندین روستا را با صدها متر لوله.کشی تأمین کردم

از آن روز تاکنون از منافع سرمایه.گذاری.هایی که کرده.ام هزینه تحصیلی ده.ها کودک بی.سرپرست را از دوره دبستان تا تحصیلات عالی و نیز هزینه.ها جاری چندین مؤسسه عام.المنفعه را پرداخت می.کنم و آمار دقیق این خدمات را به تفکیک در کتابی که ملاحظه می.کنید ذکر کرده.ام و آرزو می.کنم افراد نیکوکاری که این کتاب را مطالعه می.کنند، در گره گشایی از کار بندگان خدا و تأمین نیازمندی.های آنان، اهتمام بیشتری از خود نشان دهند.

مردان خدا را نمی.توان شناخت

مرحوم آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی (1276-1355) پس از سال.ها اقامت در عراق و کسب فیض از محضر علمیا بزرگ در سال 1332 به اراک عزیمت کرد، و به هنگام ترک عراق 56 سال از عمر شریف ایشان می.گذشت.

چون این ماجرا برای این عالم بزرگوار در نجف اتفاق افتاده، می.توان حدس زد که ایشان در آن زمان بیش از 40 سال داشته.اند و اماراتی که در این ماجرا وجود دارد این حدس را تقریباً تأیید می.کند.

از مرحوم حاج شیخ نقل شده است:
در ایام تحصیل در نجف اشرف، از مسأله خود سازی و تزکیه نفس نیز غافل نبودم و منتهای آرزویم این بود که محضر یکی از مردان خدا را درک کنم. تا آنکه روزی به صورت کاملاً اتفاقی، یک نسخه خطی به دستم افتاد که حاوی ادعیه برگزیده و برخی دستورالعل.ها بود، و من مانند تشنه.ای که به سرچشمه زلالی رسیده باشد، با دقت به مطالعه آن پرداختم تا عطش دیرپای خود را از معارف و نکات آموزنده.ای که داشت بر طرف کنم.

در یکی از صفحات آن نسخه خطی، شیوه ختم اربعینی تعلیم داده شده بود که اگر کسی توفیق انجام این عمل عبادی را به مدت چهل روز در ساعت معین و محل مشخص پیدا کند و به شرایط این اربعین تماماً عمل نماید، و در روز چهلم به هنگام سحر به حرم مطهر حضرت امیر المؤمنان علی علیه.السلام مشرف گردد، اوین کسی که از حرف بیرون خواهد آمد از اولیای خدا است، باید دامن او را بگیرد و خواسته.های شرعی خود را با او در میان بگذارد.

از فردای آن روز در ساعت معین به محل ساکت و خلوتی می.رفتم و طبق و طبق دستور عمل می.کردم. روز چهلم فرارسید و من پس از پایان اربعین به هنگام سحر به حرم مطهر علوی شرفیاب شدم و در کنار در ورودی حرم به انتظار نشستم تا دامن اولین کسی که از حرم بیرون می.آید بگیرم.

لحظاتی گذشت که پرده حرم به کنار رفت و مردی که از ظاهر او پیدا بود از مردم عادی و عامی و زحمتکش نجف است. بیرون آمد. همین که خواستم به طرف او بروم و او را در آغوش بگیرم، نفس به من نهیب زد که:
عبدالکریم! پس از سال.ها زحمت و مرارت و تحصیل علوم دینی و احراز مقام علمی، کار تو به جایی رسیده است که حالا باید دامن یک مرد عامی و بی.سواد را بگیری؟!

مگر نه اینست که مردم عامی نیازمندند و باید در خدمت آنها باشند؟ از راهی که آمده.ای برگزد و برگرد این کارها دیگر مگرد!
هنگامی به خود آمدم که آن مرد رفته بود و من پس از چهل روز تلاش در اثر وسوسه.های نفسانی، خودم را از توفیقی که به سراغم آمده بود، محروم کرده بودم! و خود را به این مطلب تسلی می.دادم که شاید شرایط اربعین را به درستی به جای نیاورده باشم! و باید به اربعین دوم مشغول شوم.

اربعین دوم هم به پایان رسید و سحرگاه به حرم نورانی امام علی علیه.السلام مشرف شدم و در کمین مردی نشستم که قرار بود ملاقات او به منزله پاداش معنوی زحماتی باشد که در طول این مدت برخود هموار کرده بودم.
پرده حرم مطهر به کنار رفت و بازهمان مردی که در پایان اربعین اول دیده بودمش، بر سر راه من سبز شد! تصمیم گرفتم این بار راسخ و استوار به استقبال او بروم، که باز هواهای نفسانی من سد راهم شد .

با خاطری آزرده و خاطره.ای تلخ و ناگوار از حرم مطهر بیرون آمدم و در راه بازگشت به خانه با خود می.اندیشیدم که علت ناکامی من در چیست؟
آیا امکان ندارد که در میان مردم غیر روحانی نیز افرادی باشند که خدا آنان را دوست داشته باشد و آنان نیز از ژرفای جان به خدا عشق ورزند، و از صالحان و پاکان روزگار به شمار آیند؟ ...

با مرور این مطالب بود که تصمیم نهایی خود را گرفتم و عزم خود را جزم کردم که تشخیص خود را کنار بگذارم، درباره بندگان خدا پیش.داوری نکنم و در پایان اربعین سوم هر مردی که در مسیر من قرار بگیرد، او را رها نکنم.

اربعین سوم را با موفقیت به پایان بردم، و در نهایت فروتنی و دلشکستگی به حرم مطهر مولا امیرالمؤمنین علیه.السلام مشرف شدم و در گوشه.ای از رواق بیرونی نشستم تا توفیق زیارت یکی از مردان خدا نصیبم گردد.

پرده در ورودی حرم کنار رفت، و باز همان مردی که دو بار از فیض صحبت او محروم مانده بودم، بیرو آمد و به طرف کفش کن رفت.
برخاستم و به دنبال او به راه افتادم، از صحن مطهر علوم بیرون آمد و به طرف قبرستان وادی.السلام حرکت کرد.
من سایه.وار او را تعقیب می.کردم. صفای عجیبی بر وادی.السلام حکفرما بود. او گاه بر سر مزاری توقف کوتاهی می.کرد و پس از قرائت فاتحه به راه خود ادامه می.داد.
در سکوت وادی.السلام، ابهتی بود که مرا هراسناک می.ساخت. آن مرد به اواسط قبرستان که رسید، لحظه.ای مکث کرد و به طرف من برگشت و گفت:
عبدالکریم! از جان من چه می.خواهی؟ چرا مرا به حال خود رها نمی.کنی؟!

فهمیدم که در مورد آن مرد اشتباه کرده بود، و بایستی در همان بار اول دامن او را می.گرفتم و راه خود را این قدر دور نمی.کردم.
گفتم:
خدا را شکر می.کنم که پس از سه اربعین توفیق همصحبتی شما را پیدا کرده.آم و دیگر از شما جدا نخواهم شد، چون خود را به لطف شما نیازمند می.بینم و می.دانم که شما عنایت خود را از من دریغ نخواهید کرد.

او آه سردی کشید و گفت:
چاره دیگری ندارم همراه من بیا تا خانه خود را به تو نشان دهم.

از قبرستان وادی.السلام بیرون آمدیم و پس از پیمودن مسافتی، کلبه.ای را به من نشان داد و گفت:
من به اتفاق همسرم در آن کلبه زندگی می.کنیم. امروز وقت گذشته است. فردا همین موقع به کلبه من بیا تا ببینم خداوند چه تقدیر می.کند؟

من که از شادی در پوست خود نمی.گنجیدم، پرسیدم:
حداقل به من بگویید از چه طریقی امرار معاش می.کنید؟ گفت:

من از قماش بار برانم، و برای این و آن خرما حمل می..کنم، و خدا را سپاسگزارم که سال.ها است این رزق حلال را نصیب من کرده تا با کد یمین و عرق جبین امرار معاش کنم.
آن مرد خدا پس از گفتن این جملات، از من جدا شد و به طرف کلبه.ای که نشانم داده بود، به راه افتاد و رفت، و من با نگاه ملتمسانه خود او را بدرقه کردم در حالی که قطرات اشک شوق در چشمانم حلقه زده بود! چرا که خود را در چند قدیم مقصود می.دیدم.

در راه بازگشت، احساس می.کردم که به خاطر سبک بالی در آسمان.ها پرواز می.کنم، و انبساط خاطر و طراوت باطنی خود را در آن لحظات هنوز پس از گذشت سال.ها فراموش نکرده.ام.

به یاد دارم که آن روز به هر کاری که دست می.زدم با برکت و خیر همراه بود، و به سراغ هر عالمی که می.رفتم با اقبال بی.سابقه او مواجه می.شدم، و مطالب اساتید خود را در حلقه درس به گونه.ای باور نکردنی تجزیه و تحلیل می.کردم، و در فراگیری آنها با هیچ مشکلی مواجه نمی.شدم و می.دانستم که اینها همه از برکات دیدار زودگذری بود که امروز صبح با آن مرد خدا داشتم.

مقارن اذان صبح فردای آن روز پس از تشرف به آستان مقدس علوی و قرائت نماز صبح و زیارت مزار مطهر آن بزرگوار، عازم محل موعود شدم، و در اثنای راه چه بشارت.هایی که به خود نمی.دادم! چه فتوحاتی که در اثر دیدار آن مرد خدا برای خود تصور نمی.کردم!

همین که به چند قدمی کلبه رسیدم، احساس کردم که زمزمه دردمند غریبی تنها مانده، با زمزم گریه کائنات هماوایی می.کند! ، به زحمت نفس می.کشیدم و یاری گام برداشتن به سمت کلبه را نداشتم.

ناگهان در چوبی کلبه، آهسته بر روی پاشنه خود چرخید و بانویی قد خمیده و سیاهپوش در آستانه در پیدا شد و با اشاره دست، مرا به درون کلبه فراخواند.
پیش رفتم و قدم در دورن کلبه گذاشتم. جسد بی.روح آن ولی خدا در وسط کلبه، آرامش روحی مرا در هم ریخت ولی لبخند رضاتی که بر لبان او نقش بسته بود، مرا از بی.تابی بازداشت.
بی.اختیار به یاد قراری افتادم که مرد خدا در سرگاه دیروز با من در همین کلبه گذاشته بود. همین که خواستم از همدم دیرینه آن مرد _همسرش _ جریان امر را جویا شوم، با لحن بغض آلوده.ای گفت:
این مرد از سحرگاه دیروز، کارش مدام گریه و ناله بود! گاه به نماز می.ایستاد و با خدای خود به راز و نیاز می.پرداخت، و گاه دستان خود را به طرف آسمان دراز می.کرد و از کوتاهی.هایی که در بندگی خدا داشته است سخن می.گفت، و گاه سر به سجده می.گذاشت و خدا را به غفاریت او سوگند می.داد تا از سر تقصیرات او بگذرد و او را با مقربان درگاهش محشور کند.

ولی ساعتی پیش، پس از انجام فریضه صبح لحن مناجات او تغییر کرد و خدا را به حرمت مولا امیرالمؤمنین علی علیه.السلام سوگند داد که او را از تنگنای قفس تن رهایی بخشد، و می.گفت:
خدای من! تا دیروز این بنده ناچیز تو را کسی نمی.شناخت و فارغ از این و آن در حد توانی که داشت به بندگی تو می.پرداخت، ولی چه کنم ای کریم! که تقدیر تو عبدالکریم را بر سر راه من قرار داد.
می.ترسم که او پرده از روی راز من بردارد و آفت شهرت به دینداری و پرهیزگاری، از سلامت نفسی که به من ارزانی داشته.ای، بکاهد و با فاصله انداختن در میانه من و تو، مرا از بندگی تو دور سازد.
تو را به عزت و جلالت سوگند که این ناروایی را بر من روا مدار که تاب شرمساری در پیشگاه تو را ندارم، و لحظاتی بعد با اطمینان از این که دعای او به اجابت رسیده است. روی به من کرد و گفت:
چیزی به پایان عمر من باقی نمانده است. وقتی که عبدالکریم آمد به او بگو:
همان خدایی که موجبات دیدار او را با من فراهم ساخت، به درخواست من نیز پاسخ گفت و مرگ مرا در این لحظه مقدر کرد.
اگر زحمت غسل و کفن و دفن مرا برخود هموار کند ممنون او خواهم بود، و پس از ادای شهادتین رو به قبله دراز کشید و رفت!

و من که از سخنان آن ولی خدا با همسر خود در لحظات پایانی عمرش، به عظمت روحی او بیشتر پی برده بودم، و فقدان او را برای خودم یک مصیبت می.دیدم، همسر او را دلداری دادم و گفتم:
تألمات روحی من در سوگ این مرد کمتر از شما نیست. شما اگر شوی وفادار و پرهیزگاری را از دست داده.اید، من از داشتن معلم بزرگی چون او محروم شده.ام چرا که او در حکم پدر معنوی من بود، اگر چه فقط یک بار توفیق همصحبتی او را پیدا کرده بودم.

پس از انجام وظایفی که در مورد آن مرد خدا و همسر وفادار و داغدارش داشتم، چاره.ای جز بازگشت نداشتم. اگر به هنگام رفتن از فرط شوق سر از پا نمی.شناختم، در موقع بازگشت گام.هایی سنگینی می.کرد، انگار بار غم.های دو عالم را بر دوش من گذاشته بودند.

و امروز که مرجعیت جهان شیع را بر عهده دارم، و به احیای وجهه علمی حوزه علمیه قم کمر بسته.ام، می.دانم که دعای خیر آن ولی خدا بدرقه راهم بوده که خداوند این توفیق بزرگ را به من ارزانی داشته است.

آقا را تا منزل همراهی کنید!

مرحوم آیت الله سید عبدالکریم کشمیری خاطرات بسیاری از حاج مستور شیرازی رحمه.الله در طول اقامت خود در نجف اشرف به خاطر داشت و از او به عنوان مردی « فوق.العاده» یاد می.کردند و برای او کراماتی قایل بودند.

روزی برای من تعریف کردند:
مرحوم حاج مستور تا هنگامی که در کوفه اقامت داشت، هر سال به مناسبت عید غدیر جشن بسیار مفصلی ترتیب می.داد و از محبان حضرت امیر علیه.السلام به نحو شایسته.ای از لحاظ معنوی پذیرایی می.کرد.
یکی از سا.ل.ها، چند روز به عید غدیر مانده، به منزل مسکونی من در نجف، آمد و مصراً از من خواست تا در جشن آن سال شرکت کنم، و گفت پس از نماز مغرب و عشاء کسی را برای بردن من به کوفه خواهد فرستاد.
در آن روزگار وضعیت حوزه نجف به گونه.آی بود که مراوده عالمان دینی با عارفان، پیامدهای ناخوشایندی برای آنان به همراه داشت، لذا مرحوم حاج مستور علی رغم علاقه وافر خود نسبت به من، از شرکت در نماز جماعت که به امامت من در ص

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 566]