نصيحت موقوف؟!

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق:

از دكتر و مشاور و روان.شناس گرفته تا همه برنامه.هاي راديو و تلويزيون و فيلم.ها و سريال.ها. همه.شون ميگن با جوان.ها از در پند و اندرز وارد نشين. چي بگم والا من خودم موندم.

جوان با صدای بلند داد می کشید و می گفت: نه، من حوصله بحث کردن ندارم، حوصله شنیدن حرف های تکراری شما رو ندارم. حوصله ندارم دوباره نصیحتم کنید من از نصیحت کردن و نصیحت شنیدن متنفرم.
با گفتن این جملات، بسرعت از اتاق خارج شد و بدون این که منتظر شنیدن حرف های پدربزرگش باشد خودش را به کوچه رساند.
پدربزرگ با صدای بلند فریاد می زد و نوه اش را به اسم صدا می زد. حمید، حمیدرضا، وایستا، نرو، کارت دارم.و صدایی از دل کوچه شنیده شد که می گفت: ولم کنید تو رو خدا، خسته شدم از بس حرف شنیدم.
پدربزرگ مات و مبهوت بود. نمی دانست چه کند. صدای ضربان قلبش را می شنید. کسی دور و برش نبود که کمکش کند. به زحمت قرص های زیرزبانی اش را از داخل کشوی میزش برداشت و یکی را زیر زبان گذاشت.

علیرضا 2 ساعت بعداز مشاجره پدربزرگ و نوه به منزل آمد. با صدایی لرزان پرسید: پدرجان، بابا چه اتفاقی افتاده؟ چی شده؟

پدربزرگ که آرام تر شده بود، گفت: هیچی پسرم، چیزی نیست راستی حمیدرضا به تو زنگ نزد؟

علیرضا که تازه پی به ماجرا برده بود، گفت: پدرجان باز با نوه جان عزیزت حرف زدی؟ چندبار باید بهتون بگم که ولش کنید. بذارید به حال خودش باشد. من که پدرش هستم، کمتر به پر و پایش می پیچم تا شما که پدربزرگشی.

پدربزرگ با حسرت به پسرش نگاه کرد و گفت: پسرم انگار که دوره آخرالزمان شده. یعنی چی که چیزی بهش نگم. مگه میشه، اون نوه منه. نوه از اولاد خود آدم شیرین تره و آدم غصه دار میشه وقتی می بینه که نوه اش داره به راه خلاف میره.

علیرضا هم آهی کشید و گفت: پدرجان، کدوم راه خلاف، این حرف ها چیه. می دونم، می دونم که حمیدرضا خیلی عصبی شده اما با پند و نصیحت که کاری درست نمیشه پدر.

پدربزرگ آشفته حال گفت: جمع کن پسرم این حرف ها رو. یعنی چه که پند و نصیحت درست نیست. این چه حرفیه من نمی دونم کدوم آدم بلانسبت بی مغزی این حرف رو توی کله شماها فرو کرده که به جوون نباید حرف زد و نصیحتش کرد. هر حرفی می خوای بزنی مد شده که میگن نصیحت کردن ممنوع. پس آدم وقتی می بینه پسرش، نوه اش جلوی چشمش داره راه خلاف می ره نباید حرف بزنه، نباید جلوش رو بگیره که چی؟ میگن نصیحت درست نیست. کی این حرف رو زده؟

و پسر با حالتی مردد گفت: نمی دونم پدرجان چی بگم. می بینی که همه فعلا این حرف رو می زنن. از دکتر و مشاور و روان شناس گرفته تا همه برنامه های رادیو و تلویزیون و فیلم ها و سریال ها. همه شون میگن با جوان ها از در پند و اندرز وارد نشین. چی بگم والا من خودم موندم.

و این داستان تکراری را هر روز و در واقع سال هاست که می شنیدیم؛ داستانی که بزرگ ترها و پدران و مادران و البته افراد مرجع مانند معلمان و استادان و مشاوران را از گفتگوی مستقیم و بی پرده با فرزندان و جوانان بازداشته است. به این بهانه که گفتگوی مستقیم و بی پرده و در قالب پند و اندرز موجب لج و لجبازی جوانان و نوجوانان و خیره سری آنان می شود و جواب عکس می دهد، اما آیا واقعا این نسخه واحد و تکراری را می توان سال ها برای نسل های متوالی پیچید و آن را تکرار کرد و آیا این تنها راه و تنها نسخه تربیت امروزی نوجوانان و برخورد و تعامل با جوانان است؟

پدری تعریف می کرد، از چندسال قبل که پسرم تازه به نوجوانی رسیده بود و دلش می خواست فضاهای تازه را کشف کند و دچار تعارضاتی به دلیل فاصله گرفتن از کودکی و نوجوانی به دوره جوانی شده بود، احساس کردم که او با دوستانی ناباب آشنا شده است. در ابتدا او را نصیحت کردم که این کار را نکند. سپس حتی در یکی دو نوبت او را در خفا و در خانه به صورت مختصری گوشمالی دادم و نتیجه این شد که با دوستان قطع رابطه کرد. اما من از صبح تا شب مشغول کار بودم و نمی توانستم زیاد با پسرم وقت بگذرانم. او جوان و رشید شده بود و نمی توانستم بیش از حد از او بخواهم که محدود باشد. با این حال همیشه خطاهایش را به او گوشزد می کردم. اما او روزی به من گفت که دیگر نباید اینقدر او را نصیحت کنم. گفت که ببین تمام روان شناسان و مشاوران می گویند با فرزند جوان خود دوست باشید و او را نصیحت نکنید. از آن به بعد دیگر او هیچ حرفی را از من نمی پذیرفت و مدام می گفت از حرف های تکراری خسته شده است.

اما واقعا می دیدم که او به كارهای خلاف روی آورده است و به هر کدام از کسانی که مثلا چند کلاس درس خوانده بودند، مراجعه می کردم و می دیدم که می گویند با رفتار خودت باید به فرزندت راه و چاه را نشان بدهی.

اما من که حتی یک روز هم سراغ مواد و دخانیات نرفتم و به نامحرم نگاه بد نکردم، اما چرا فرزندم زیاد به این مسائل توجه نمی کند و چرا نمی توانم به او بگویم که اشتباه می کند. این پدر دلسوز و نگران و بسیاری از والدین دیگر که نگران فرزندانشان هستند، این روزها مدام از خود می پرسند مواردی مانند تجربه، تشخیص خوب از بد و راه از چاه و دلسوزی پدران و مادران از چه طریقی و چگونه باید به فرزندان منتقل شود و اگر پدر و فرزند و مادر و فرزند نتوانند از طریق گفتگو پی به مسائل هم ببرند و گفتگوهایی که رنگ و بوی نصیحت می گیرند، اگر بنا به تجویز درست یا نادرست علوم انسانی وارداتی غربی در جامعه بهانه ای برای فرار جوانان از حرف شنوی شده است، چه باید کرد؟

براستی آیا این سخن درست است که باید باب نصیحت و پند و اندرز را به کلی بست؟ آیا این سخن درست است که گروه های مرجع ما طرفدار پر و پا قرص این نظریه باشند که با جوان نباید بی پرده و اندرزگونه صحبت کرد؟ آیا ترویج این سخن از طریق فیلم ها و سریال های وطنی و غیر وطنی درست و کارشناسی شده است؟

آیا تحقیق و پژوهشی دقیق شده است که اثبات کند نصیحت و انتقال تجربه ها جواب منفی می دهد؟ براستی وقت آن نرسیده است که یک بار هم که شده به فکر فرو برویم و به عنوان متولیان تربیت و فرهنگ و پرورش نسل نوجوان و جوان، سخنان، مشاوره ها و نسخه پیچی های انسانی و اجتماعی خود را به این سمت ببریم که بگوییم شاید گاهی اوقات نصیحت انسان های مشفق تأثیرگذار باشد. این گونه که ما در پیش گرفته ایم و پدر حق ندارد فرزندش را نصیحت کند، به این بهانه که نصیحت کردن به جوان راه درستی برای تربیت او نیست یا حرف مادر برای فرزند نصیحتی است که به مذاق او خوش نمی آید پس چه کسی و چگونه باید با جوان حرف بزند. چه کسی نزدیک تر از والدین به فرزندان هستند؟

والدینی که گویا آنقدر این نظریه در گوششان فرورفته و به ذهنشان نشسته است كه دیگر جرأت حرف زدن ندارند و می ترسند که مبادا با چند کلام صحبت کردن انگ عقب ماندگی از سوی فرزندان، ازسوی جامعه، از سوی مشاوران اجتماعی و روان شناسان به آنان بخورد. آن طرف هم این حرف آنچنان در تار وپود تربیت اجتماعی ما و ذهن جوانان و نوجوانان رخنه دوانده است که گویی آن را مستمسکی و بهانه ای برای فرار از هر نوع حرف شنوی کرده اند.

براستی آیا ما نیازمند تفکری دوباره در این خصوص نیستیم؟ كسی تعریف می کرد و می گفت: بچه ام جلوی چشم من سیگار می کشد، اما تا می آیم به او حرفی بزنم و مادرانه نصیحتش کنم، می گوید که مادر اینقدر حرف نزن، نمی خواد هی نصیحت کنی. من از نصیحت و حرف های این جوری بدم میاد.

واقعیت این است که باید کمی با نصیحت کردن و نصیحت شنیدن مهربان تر برخورد کنیم و اینقدر بیرحمانه باب نصیحت را نبندیم.

نصیحت قالبی از گفتگوست که اگر بموقع و درست بیان شود، می تواند هر انسانی را متحول کند به شرط آن که مدام در ذهن خود و از طریق بلندگوهای مختلف رسمی و غیررسمی تربیتی نشنویم که نصیحت موقوف!...

منبع : jamejamonline.ir - صولت فروتن

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 180]