هیچ وقت مدرسه نرفته.ام

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: هیچ وقت مدرسه نرفته.ام

وقتی بچه.ها كنكور دارند، بزرگترها از كار و زندگی می.افتند و نمی.توانند یك مهمانی درست و حسابی بروند چون همه ی هوش و حواسشان پیش بچه.هاست.

یك سال تمام حسرت به دلشان می.ماند كه یك دل سیر تلویزیون نگاه كنند و یك شام و ناهار با خیال راحت بخورند. بله بچه.ها كه كنكور دارند انگار همه.ی خانواده كنكور دارند. اما وای به روزی كه بزرگترها كنكور داشته باشند!

علی اكبر آموزگار، یكی از همین بزرگترهاست، پدر با اعتماد به نفسی كه در سن 60 سالگی تازه به یاد كنكور و دانشگاه رفتن افتاده و هرچه دیگران گفته.اند كنكوردادن كار هر كسی نیست به گوشش نرفته است!

«روان.شناسی كودك دانشگاه آزاد و حسابداری دانشگاه سراسری قبول شدم اما آخرش رفتم دانشگاه امام حسین، هم به شغلم می.خورد، هم فكر كردم با محیط دانشگاه امام حسین بیشتر آشنا هستم.»

علی.آقا كارمند سپاه است، اما سال.هاست كه سر كار نمی.رود؛ «جانباز حالت به اشتغال سپاهم، به خاطر درصد بالای جانبازی سر كار نمی.روم ولی دلم می.خواست درسم را بفهمم. فكر كردم من كجا و روان.شناسی كودك و حسابداری كجا، این.جوری لااقل لیسانسم را نظامی می.گرفتم و در كارم پیشرفت می.كردم. این شد كه رفتم دانشگاه امام حسین»

14 سالگی رفتم كلاس اول!
قصه ی درس.خواندن و دیپلم.گرفتن علی.آقا شنیدنی است. او از آن دسته آدم.هایی است كه در تمام مدت تحصیلش همیشه در كلاس.های متفرقه شركت كرده و هیچ.وقت نتوانسته به موقع خودش را برای ثبت.نام در مقطع تحصیلی.اش برساند؛ «خانه ی ما در ده لوشاب، از توابع بخش میمه اصفهان بود، آن روزها دردهات مدرسه نبود و بچه.ها بی.سواد بار می.آمدند. اكثرا از همان سنین پایین می.رفتند سر زمین و به والدینشان كمك می.كردند.

برای همین هم در سن نوجوانی برای خودشان كشاورزی تمام.عیار می.شدند. من هم مثل بقیه بودم؛ صبح می.رفتم سر زمین، پابه.پای پدرم كار می.كردم و شب برمی.گشتم. وقتی اولین مدرسه در روستای لوشاب تاسیس شد، من 14 ساله بودم؛ یعنی دوبرابر سن بچه.هایی كه به كلاس اول می.رفتند. آن روزها خیلی دلم می.سوخت، به.خاطر سن بالایم اجازه شركت در كلاس اول را به من نمی.دادند. نمی.دانید چه حس بدی است، آدم ببیند بچه.های كوچك می.توانند بخوانند و بنویسند و خودش با این قد و قواره سواد ندارد!

سر كلاس اول
علی.آقا می.خواست هرطور شده به كلاس اول برود. برای همین هم شروع كرد به چك و چانه.زدن؛ «خیلی این.در و آن در زدم، دیگر مردم بخش میمه من را می.شناختند. یادش به.خیر نمی.فهمیدند چرا یك نفر آن.قدر اصرار به درس.خواندن دارد؛ درحالی كه بیشتر مردم مملكت بی.سوادند! بالاخره، رفت و آمد.هایم نتیجه داد و اجازه دادند 3 كلاس ابتدایی را خودم در طول یك سال بخوانم. همه ی كارهایم را گذاشتم كنار و چسبیدم به درس.

به عنوان مستمع.آزاد در كلاس.های مدرسه ده شركت می.كردم و سعی می.كردم یاد بگیرم؛ البته یادگرفتن در 14 سالگی از یادگرفتن در 7 سالگی مشكل.تر است اما علاقه.ای كه من به یادگرفتن داشتم هیچ.كدام از 7 ساله.ها نداشتند. این شد كه 3 كلاس اول و دوم و سوم را در یك سال خواندم و قبول شدم و كلاس چهارم را شروع كردم».

علی.آقا از كلاس چهارم تا ششم را به همین صورت مستمع آزاد خواند و به صورت متفرقه امتحان داد، «آن موقع، راه روستای ما تا بخش 40 كیلومتر بود. تابستان و زمستان؛ با هر وسیله.ای شده حتی با پای پیاده خودم را به محل امتحان می.رساندم و امتحان می.دادم».

این كارها یعنی چه؟
اما همه ی این تلاش.ها برای خانواده گرامی قابل درك نبود! «خانواده من به نسبت بقیه خانواده.های ده مخالفت كمتری نشان می.دادند، حتی می.شود گفت پدرم طرفدار آمدن مدرسه به ده و باسوادشدن بچه.ها بود، آن.قدر كه خانه شخصی.اش را برای ساختمان مدرسه در اختیار آموزش و پرورش گذاشت.

پدرم معتقد بود بچه.های ده بسیار بااستعداد هستند و لیاقت این را كه به جاهای بالا برسند دارند. راست هم می.گفت بچه.های ده ما همه.شان نخوانده ملا بودند. آنهایی كه از ده رفتند همه.شان به جاهای بالا رسیدند و آنهایی هم كه مانده.اند، موفق شده.اند.

با همه ی این حرف.ها، برای پدرم عجیب بود كه پسر كاری و سربه.راهش كه تابه.حال همه ی هم و غمش كشاورزی و كار بوده و كم.كم تبدیل به یك كشاورز كامل شده است چطور زیر همه.چیز زده و مثل دیوانه.ها خودش را در اتاق حبس می.كند و درس می.خواند؛ اگرچه سعی می.كرد چیزی نگوید اما دورادور به گوشم می.رسید كه خانواده.ام با خودشان می.گویند این كارها یعنی چه؟»

هم كار هم سیكل!
در 17 سالگی برای ادامه ی تحصیل و كار رفتم اصفهان. می.خواستم درس بخوانم اما برای درآوردن خرج تحصیلم؛ مجبور بودم كار كنم. این شد كه دوباره رفتم سراغ كلاس.های شبانه و امتحان.های متفرقه. در یك چایخانه كار می.كردم و شب.ها می.رفتم مدرسه. بیشتر درس.ها را خودم می.خواندم و می.فهمیدم اما ریاضی خیلی سخت بود.

برای فهمیدن ریاضی حل.المسائل گرفته بودم و با حل.المسائل می.خواندم. با هر سختی بود سیكلم را گرفتم. آن.موقع، آدمی كه سیكل داشت، تحصیل.كرده به حساب می.آمد و می.توانست در ادارات دولتی استخدام شود. من هم در اداره پست استخدام شدم؛ البته درس را كنار نگذاشتم و تحصیلاتم را همین.طور ادامه دادم تا پنجم متوسطه.

دیپلم و دیگر هیچ
اوایل سال 57 بود كه به تهران منتقل شدم. به تهران آمدم و با دو تا از برادرزاده.هایم خانه گرفتم. آن موقع كه برای امتحانات دیپلم آماده می.شدم، سر و صدای انقلاب هم داشت كم كم بلند می.شد. یادم می.آید وقتی اولین امتحان دیپلم متفرقه را دادم و از جلسه امتحان بیرون آمدم، شهید مفتح و باقی راهپیمایان را دیدم كه از تپه.های قیطریه سرازیر شده بودند و شعار می.دادند.

این از اولین راهپیمایی.های دوران انقلاب بود؛ 16 شهریور بود. قاطی تظاهركننده.ها شدم و همراهشان رفتم، تا نماز ظهر شعار دادیم. بعد، نماز ظهر را به جماعت خواندیم و به خانه برگشتیم.

دیپلم.گرفتن علی.آقا مصادف شد با انقلاب و جنگ؛ یعنی زمانی كه دانشجوها و دانش.آموزان هیچ.كدام سر كلاس درس نمی.رفتند، چه برسد به علی.آقا كه هیچ.وقت یك دانش.آموز صددرصد نبود!

این شد كه علی.آقا همراه موج انقلاب شد و بعد هم رفت جبهه! همان كاری كه هر آدم دیگری هم كه به جای علی.آقا بود، انجام می.داد؛ « بیشتر فعالیتم در بیمارستان.های صحرایی بود. چون علاقه داشتم، كار را زود یاد گرفته بودم و وردست پزشك.ها می.ایستادم. دكترها می.گفتند علی.آقا تو خیلی استعداد داری، برو دانشگاه پزشكی بخوان. خیلی دلم می.خواست ولی در آن شرایط نمی.شد. باید می.ماندم و دفاع می.كردم و به خاطر فعالیت.هایم به عنوان مدیرعامل هلال.احمر استان باختران منصوب شدم.

تا اواخر سال 69 باختران بودم و بعد برگشتم به تهران. كارمند پست و تلگراف بودم اما سپاه مرا می.خواست. بنابراین، وارد سپاه شدم. در جنگ آن.قدر صدمه دیده بودم كه نه از لحاظ جسمی توانایی درس.خواندن داشتم و نه از نظر روحی می.توانستم؛ مهره كمرم شكسته بود؛ موج.گرفتگی پیدا كرده بودم؛ در شلمچه شیمیایی شده بودم و مشكلات حاد عصبی داشتم. این شد كه قید كنكور را زدم.

تولد دوباره
علی.آقا دیگر نتوانست ادامه تحصیل بدهد اما رفتن به دانشگاه را فراموش نكرد. دانشگاه همیشه مثل یك موجود دست.نیافتنی در دورترین زوایای ذهنش باقی ماند و انگار تبدیل شد به آرزوی شخصی.اش؛ «می.دانستم یك روز به دانشگاه می.روم. منتظر بودم زمانش برسد، تا اینكه سال 82 احساس كردم دیگر وقتش رسیده است؛ بچه.ها بزرگ شده بودند؛ اوضاع خودم بهتر بود؛ آرامش داشتم و زندگی.ام به نقطه اعتدالی رسیده بود. برای همین هم به خودم گفتم علی، اگر الان شروع نكنی دیگر هیچ.وقت نمی.توانی!»

بابا بی.خیال شو!
تصمیمم را گرفته بودم اما ماجرا را به هركس كه می.گفتم، دهانش از تعجب باز می.ماند؛ البته هیچ.كس توی ذوقم نمی.زد ولی یك.جوری نگاهم می.كردند كه انگار ته دلشان می.گویند؛ بنده.خدا سنش رفته بالا، قاتی كرده، فكر می.كند دانشگاه رفتن آسان است، آن هم با این همه نوجوان و جوان كنكوری.

نه اینكه راست نمی.گفتند، فكرشان، حقیقت محض بود. اما من می.خواستم با خودم اتمام حجت كنم؛ می.خواستم هروقت دلم سوخت چرا دانشگاه نرفته.ام، لااقل پیش وجدانم آسوده باشم كه تلاشم را كرده.ام.

خانه به حالت آماده.باش
از روزی كه علی.آقا تصمیم گرفت برای كنكور بخواند، خانه به حالت آماده.باش درآمد. خانواده از این اقدام انقلابی پدر هم خوشحال بودند هم ناراحت. می.ترسیدند اگر پدرشان قبول شود مثل بعضی پدرها شروع كند به تعریف از خود و خود را به رخشان.كشیدن و هر مشكلی برایشان پیش بیاید، سریع خودش را به عنوان نمونه كامل پشتكار و برخورد با مشكلات مثال بزند.

اما ترس.ها باعث نمی.شد برای به تحقق.رسیدن آرزوی پدرشان با او همكاری نكنند؛ «دلم نمی.خواست اعضای خانواده را به سختی بیندازم، آنها چه گناهی داشتند كه من در سن 60 سالگی، هوس دانشگاه.رفتن كرده بودم. به آنها زحمت نمی.دادم، همه ی كتاب.های تست و جزوه.ها را خودم تهیه می.كردم چون نمی.خواستم هزینه.ای به خانواده تحمیل شود، كلاس كنكور هم نرفتم.

خب، هرچه باشد من تا دیپلم همه ی درس.هایم را خودم خوانده بودم و دلیلی نداشت كه حالا نتوانم. بیشتر، شب.ها درس می.خواندم و تا نیمه شب بیدار بودم. با اینكه خانم و بچه.ها به روی خودشان نمی.آوردند اما دورادور نگرانی.شان را نسبت به سلامتی.ام احساس می.كردم. با جوان.های فامیل دوست شده بودم و با هم جزوه رد و بدل می.كردیم.

سر جلسه ی كنكور هم با هم می.رفتیم. می.گفتند من برایشان قوت قلبم. شده بودم نمونه و مثال برای بزرگترهای فامیل. تا جوانی از درس و سختی كار می.نالید، بزرگترها فوری مرا نشان می.دادند؛ هرچند نمی.خواستم این اتفاق بیفتد.

روز واقعه
بالاخره، شب كنكور می.رسد، خانم آموزگار می.گوید: «سعی می.كردم نگران نباشم. واقعا هم آن.قدر كه برای بچه.ها نگران بودم، برای علی.آقا نگران نبودم. فقط چون تلاشش را دیده بودم دلم می.سوخت؛ خیلی زحمت كشیده بود، حقش بود قبول شود.»

شب امتحان، بچه.ها به پدرشان روحیه می.دادند و چون هر 3 دانشجو بودند، از خاطرات كنكور خودشان می.گفتند. خلاصه اینكه آن شب به پدر غذای سبك دادند و او زود خوابید و صبح فردا با سلام و صلوات راهی.اش كردند؛ «وقتی وارد جلسه شدم اول جوان.ها فكر كردند من مراقبم اما وقتی روی صندلی خودم نشستم، تازه زمزمه.ها شروع شد بالاخره، یكی به خودش جرأت داد و پرسید آقا شما هم می.خواهید كنكور بدهید. خندیدم و گفتم بله، عیبی دارد؟ پسرك رو به بغل.دستی.اش كرد و گفت : یاد بگیر، ببین با این سن و سال آمده كنكور بدهد!

روز فرشته
پدر كه قبول شد، بچه.ها برای رساندن جواب به او یك شیرینی درست و حسابی گرفتند. هیچ.كس باورش نمی.شد قاتی این همه مغز جوان پدر 60 ساله آنها رتبه آورده باشد. حالا همه.چیز به آنها ثابت شد؛ قدرت اراده و پشتكار و اینكه اگر چیزی را بخواهی به هر قیمتی می.رسی. پدرشان درس را با همه وجود می.خواست و هیچ نتوانست مثل آنها با آسایش و آرامش در كلاس.های گرم و نرم بنشیند و به حرف معلم گوش دهد. از همان 14 سالگی برای درس.خواندن، زحمت كشید تا حالا كه در سن 60 سالگی به دانشگاه راه پیدا كرده.

اینك، آخر كار
خلاصه علی گرامی از دانشگاه امام حسین فارغ.التحصیل می.شود. او در كنار هم.كلاسی.های جوانش لباس فارغ.التحصیلی می.پوشد، لوح به دست می.گیرد و رو به دوربین لبخند می.زند.

هرچند در این سال.های تحصیلی برای آوردن نمره خوب، آن.قدر زحمت كشیده كه خودش می.گوید حالاحالاها هوس ادامه تحصیل ندارد اما خدا را چه دیدید شاید 10 سال دیگر باز سراغ همین علی.آقا آمدیم؛ در حالی كه در مقطع دكترا فارغ.التحصیل شده و به تحصیل در مقطع فوق.دكترا می.اندیشد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 180]