نويسنده:حميدرضا مظاهرى‏سيف چرا مرگ بر آمريكا؟

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: نويسنده:حميدرضا مظاهرى‏سيف چرا مرگ بر آمريكا؟
خبرگزاري فارس: اين مقاله، كنكاشى براى يافتن پاسخ اين پرسش است كه آيا شعار «مرگ بر آمريكا» به نفع ماست يا به زيان بوده و باعث افزايش تنش با اين كشور مي شود؟ آيا با توجه به اوضاع فعلي جهانى و بين‏المللى مي توان از دوستى و رابطه با آمريكاسخن گفت؟

* كاركردهاى شعارهاى ملى
شعار، ترنم شعور اجتماعى مردمى است كه با بينش، هدفدارى و آرمانگرايى، در راه سعادت قوم خويش مى‏كوشند. از اين‏رو، هر ملت هوشمند و فرزانه‏اى، راه و هدفى دارد كه هويت آن جامعه است. پس هويت جامعه، هم سود و زيان جامعه را از ديدگاه مردم، برجسته و درخشان مى‏كند و هم شعور و حيات جامعه، بر پايه آن دوام مى‏يابد.خاستگاه شعارها شعور جمعى است. شعار، اصرار و تأكيد مردم و افراد جامعه بر ارزش‏ها و اهدافى است كه متضمن منافع ملى آنهاست. مردم مى‏كوشند تا در شعارهايشان قدرت و عزم خود را در حفظ منافع و دفع زيانها، از جامعه خويش متجلى نمايند. بر اين اساس، محتوا و مفاد شعارها دو گونه است: يا اعلام و تأكيد بر منافع يا اصرار و عزم بر دفع زيان‏ها.

* مقدمه
اين مقاله، كنكاشى براى يافتن پاسخ اين پرسش است كه آيا شعار «مرگ بر آمريكا» به نفع يا به زيان ماست؟ آيا با توجه به اوضاع جهانى و بين‏المللى، بهتر نيست كه به جاى شعارهاى تند، از دوستى و رابطه سخن بگوييم يا دست كم اگر رابطه به نفع ما نيست، سر ميز مذاكره نرويم، اما چنين شعارهايى هم ندهيم تا تنش‏ها افزايش نيافته، استكبار جهانى تهديدات خود را عليه ما عملى نكند؟
روش اين پژوهش، توصيفى و پديدارشناسانه است، زيرا اگر استكبار آمريكايى به خوبى توصيف شود، ضرورت مبارزه با آن به همه اشكال، چه علمى، چه سياسى و حتى زبانى آشكار مى‏گردد.

* آمريكا
براى يافتن پاسخ اين پرسش لازم است مقصود از آمريكا تبيين شود. آيا منظور از آمريكا مردم اين كشور است؛ مردمى كه زير زنجيرهاى امپراطورى خبرى و رسانه‏اى استكبارى، تاب برآوردن فريادى را ندارند؟ يا منظور از آمريكا، سياستهايى است كه از سوى حكومت و دولت آمريكا در دنيا اعمال مى‏شود؛ دولتى كه روح استكبارى و خوى فرعونى آن بر كشورهاى بسيارى سايه انداخته است؟
درباره روح آمريكايى نمى‏توان محدوده و قلمرويى براى پژوهش تعيين كرد. روح استكبارى آمريكا تنها در كالبد دولت و حكومت آمريكا دميده نشده است، بلكه بسيارى از مؤسسات اقتصادى، شبكه‏هاى مخفى و آشكار سياسى، مراكز فرهنگى و پژوهشى خصوصى و بين‏المللى، حتى با عنوان خيريه، و بخش عمده‏اى از مطبوعات و رسانه‏هاى جهانى، به منظور پيشبرد انديشه و اراده آمريكا در كار و حركت هستند.براى روشن شدن اين كه آيا شعار دادن عليه آمريكا لازم است يا خير، انديشه و اراده استكبارى آمريكا را در شاخصه‏هاى سياسى، اقتصاد و فرهنگى مطالعه مى‏كنيم.

* شعارى برآمده از تجربه‏هاى بسيار
مردم ايران سالهاست كه خوى استكبارى آمريكا را تجربه كرده‏اند و «مرگ بر آمريكا» همواره از جانشان مى‏جوشد. خاطرات تلخى از آمريكا در حافظه تاريخى مردم ما به يادگار مانده است؛ كودتاى 28 مرداد، فعاليت‏هاى جاسوسى(1) سفارت آمريكا، هواپيماى مسافربرى و... تنها چشمه‏هايى بودند كه شعور ظلم‏ستيزى مردم از آنها جوشيد و به رود خروشنده و با عظمت «مرگ بر آمريكا» فزونى بخشيد. (باشد كه روزى اين سيل خروشان، همه ظلم‏ها را فرو شويد و از ريشه بركند!
دو عامل، موجب تداوم اين شعار شده است: نخست، روح ظلم‏ستيزى مردم ايران كه نيروى ايجاد انقلابى عظيم را داشت و ديگر، رسوايى آمريكا در اينكه نشان داد مظهر بيداد و فرعونيت است و از هيچ تجاوز، جنايت و خيانتى براى شكستن عمود خيمه استقلال و به قفس درآوردن آزادى اين ملت فروگذار نمى‏كند. اين دو عامل، همچون دو بال پر توان، شعار «مرگ بر آمريكا» را در سپهر شعور تاريخى مردم ايران به اوج رسانيد.

* استكبار آمريكا ضد استقلال و منافع ملتها
دليل مخالفت آمريكا با استقلال و آزادى ايران اين است كه اين استقلال، منافع سلطه‏طلبانه را رد جهان به خطر مى‏اندازد. پروفسور آمريكايى پ. رامازانى توضيح مى‏دهد كه «ايران از نظر ايالات متحده آمريكا، به مثابه حلقه دوم استراتژى در سيستم دولتهاى خاور نزديك و ميانه است. ايران بيشتر از همه، دولتى قوى در تمام خليج فارس است».(2)
دخالت‏هاى آمريكا در ايران، از كودتاى 28 مرداد آغاز شد و بهترين طعمه مورد طمع آمريكا، نفت ايران بود. البته منافع آمريكا در ايران تنها نفت نبود، بلكه ايران با توليد بالاى نفت و پولى كه از فروش آن به دست مى‏آورد، بازار خوبى براى كالاهاى مصرفى آمريكايى بود: «از سال 1960 تا 1974، يعنى در مدت 14 سال، حجم صادرات ايالات متحده به ايران بيش از 10 برابر افزايش يافت.»(3)
سلطه‏جويى آمريكا تنها در برابر ايران نيست، بلكه نمونه‏هاى مشابه بسيارى در جهان دارد و اين اراده سلطه‏جو و تسخيرگر، همه جا پنجه خود را نمايان ساخته است: تهاجم اقتصادى به تايوان(4)، ايجاد بحران در مكزيك(5) و آرژانتين، اجراى سياست دامپينگ(6) در كره جنوبى(7)، تحميل برنامه‏هاى تعديل اقتصادى در جهان سوم كه موجب ويرانى اقتصادى آنها گرديد ـ براى نمونه در سال 1991 هند را به زانو درآوردـ(8) طراحى و اجراى كودتاى پينوشه در شيلى و سپس فساد اقتصادى در آن كشور(9) و نمونه‏هاى ديگر كه «بيو» در كتاب «پيروزى سياه» به خوبى به آن اشاره كرده است و نمونه‏هاى جديدتر، چون جنگ در افغانستان و افزايش توليد خشخاش و مواد مخدر يا جنگ در عراق و غارت نفت اين كشور.
اين همه تجاوز و برترى‏طلبى و افساد، نه از منطقه‏اى جغرافيايى در غرب عالم به نام آمريكاست و نه از مردم آن ديار كه گاه، خود قربانيان آن هستند(10)، بلكه اين ظلم‏ها و فسادها از انديشه و اراده فاسدى است كه تمام امكانات آن كشور را در خدمت خويش گرفته است. با تعبيرى پديدار شناسانه، آمريكا شيطانى است در دولت‏ها و ساختارهاى بين‏المللى موجود ماهيت خود را در آن كشور نمايانده است.

* ماهيت استكبارى آمريكا
آمريكا، اراده‏اى معطوف به قدرت است. اراده‏اى در طلب قدرت نامشروع و سلطه‏گرانه، انديشه‏اى كه تنها منافع خود را مى‏بيند و خواستى كه فقط سود و مصلحت خويش را مى‏جويد و در بهاى مصلحت و منفعت خود از هيچ اقدامى رو گردان نيست. حق در نظر او آن است كه بر اعمال قدرت خويش بيفزايد و اساسا ملاك عدالت در انديشه آمريكايى، «منفعت من» است.

تجاوز، خيانت و قلدرى آمريكا، تنها در برابر ايران نيست، بلكه او در همه دنيا همين روش و خواهش را دارد. او مى‏خواهد همه چيز را صاحب شود و بر همه حكم براند و هر چيز را آنطور كه مى‏خواهد تعريف كند و شكل دهد. هم قدرت را مى‏خواهد، هم ثروت را و هم قصد تسخير دانش و فرهنگ و باورهاى مردم جهان را دارد.

بعضى پژوهشها نشان مى‏دهد، كميته‏اى سيصد نفره، حكومت آمريكا و ساير مراكز و نهادها و دولتهايى را كه در راستاى انديشه آمريكايى فعال هستند، زير تدبير خود دارند(11)؛ گروهى كه نزد آنها اقتصاد، سياست، فرهنگ، دانش و جنگ، جملگى به يك چيز تبديل مى‏شود و ماهيتى استكبارى مى‏يابد. دانشى كه جنگ تمدنها و قتل عام مردم بى دفاع را مشروع مى‏سازد، نظرياتى كه در قلمرو رشد اقتصادى، كشورهاى همانند فيليپين، مكزيك و آرژانتين را طعمه آمريكا مى‏سازد، سياست‏هايى كه امثال كره جنوبى را به ورطه سقوط مى‏راند، تنها به جرم موفقيتهاى اقتصادى و اين همان استكبارى است كه هشت سال جنگ را براى مردم ايران به ارمغان آورد.

ا* ستكبار اقتصادى
شركت‏هاى چند مليتى، عضوى از پيكره آمريكا محسوب مى‏شوند و بر اساس انديشه و اراده استكبارى پيش مى‏روند. شركت‏هاى چند مليتى، كارخانه‏ها و مراكز صنعتى و توليدى هستند كه شعبه‏هاى آن در همه دنيا پراكنده است و به ظاهر، نه آمريكايى هستند، نه آلمانى و نه ژاپنى.
شارل لون سون مى‏نويسد:
«گسترش چند مليتى‏ها.... همه چيز را در محل تهديد قرار مى‏دهد. كالاهاى ساخته شده در ژاپن در واقع به دست شاخه‏هاى ژاپنى «تراست»(12)هاى آمريكايى ساخته مى‏شود. هجوم به بازار آمريكا به وسيله نيويورك از طريق توكيو رهبرى مى‏شود. دشمن [و رقيب [كارگران آمريكايى نه كارگران ژاپنى و نه دولت ژاپن، بلكه سرمايه آمريكاست كه هيچ چيزش جز ريشه و نام آمريكايى نيست.»
«بسيارى از تراست‏هاى آمريكايى، فعاليتهاى خود را يكسره به خارج منتقل كرده‏اند. تمامى دستگاه‏هاى عكس‏بردارى كه در ايالات متحده به فروش مى‏رسد، در خارج ساخته شده است... اگر به صنايع پيشرفته نظر افكنيد، تصديق خواهيد كرد كه يك مشت شركت كه بيشتر به صورت كنسرسيوم يا مجتمع به هم پيوسته‏اند، بر جهان مستولى شده‏اند».

اگر مى‏پنداريد اين غولها، چاقو به دست، براى افزايش سهم خويش در بازار جهانى با هم مى‏جنگند، از اشتباه به در آييد. بى ترديد در موارد و در مناسبت‏هايى، بازار رقابت هنوز گرم است، اما در ميان شركتهاى جا افتاده، گرايش به سوى جنگ نيست، بلكه به سوى توافق(كارتل)(13) است. تبانى به سبك جنتلمن‏هاست و هميارى با هدف تحكيم شالوده‏هاى استيلا و راه‏بندى بر نو رسيدگان.

مورد لاستيك‏سازى را در نظر بگيريد، شايد برايتان گفته باشند كه «ميشلين» در آمريكاى شمالى با دردسرهايى روبروست، زيرا مى‏خواهد در اين نيم قاره كارخانه‏هاى بزرگ بر پا كند. بى‏ترديد از اين گفته نتيجه مى‏گيريد كه جنگ ميان غولهاى لاستيك‏سازى «انلپ ـ پيرلى»، «گودرپيچ»، «فايرستون» و «گودير» آتشين است. اما ناگهان كشف مى‏كنيد، كه دانلپ در بسيارى از كشورها به حساب «گودير» لاستيك توليد مى‏كند، «ميشلين» و «دانلپ» در قلب مجتمع‏هاى معاملاتى، دست به يكى هستند و منتهاى شرارت اينكه يك كارخانه ايرلندى كه به حساب يك شركت آمريكايى لاستيك مى‏سازد، متعلق به شركت اتريشى «سمپريت» است كه زير نظر شركت فرانسوى ـ بلژيكى «كلبر ـ كولومب» قرار دارد و شركت اخير، زير نظر شركت فرانسوى ميشلين كار مى‏كند كه كرسى آن در «بال» سوئيس است.

بارى، وقتى با شما از نبرد غولها سخن مى‏گويند، لبخند بزنيد. «غولهاى واقعى با يكديگر نمى‏جنگند». در اين كار خطرهاست. مناقشه‏هاى آن به شيوه مسالمت‏آميز، دور يك قالى سبز حل و فصل مى‏شود. بدينسان كه «شل» در 25 و استاندار اويل آو نيو جرسى «اسو» در 35 مجتمع معاملاتى با ديگر شركتهاى نفتى شريكند».

«تصوير غريبى كه از اين داده‏ها به دست مى‏آيد، تصوير يك «اليگارشى» (حكومت مُتنفذان) جهانى است كه از چند صد شركت بزرگ تشكيل مى‏شود. مديران اين شركتها كه به زودى، مديران روسى هم بر آن‏ها افزوده خواهند شد، از مدارس واحد و از محيط اجتماعى واحدى برآمده‏اند و عقايد يكسانى را ابراز مى‏دارند و هدف واحدى را با وسائل واحدى تعقيب مى‏كنند».(14)

يكى از عوامل مهم توسعه چند مليتى‏ها، اجراى نظريه مراحل رشد بود كه «والت ويتمن روستو» طرح كرد و از سوى بانك جهانى به سياستمداران ملل در حال توسعه تحميل شد.(15) اينجا يكى از همان مواردى است كه به وضوح، يكى شدن سياست، فرهنگ، دانش و اقتصاد در ماهيتى استكبارى پديدار مى‏گردد.

اين توضيحات بدان معنا نيست كه جهانى شدن، مطلقا شرّ است، بلكه اگر قرار باشد در اين فرايند، تمامى صنايع، تكنولوژى و منافع، به گروه اقليتى تعلق بگيرد و آنها با شيوه‏هاى هنرى و ابزار رسانه‏اى، اقتصادى مصرفى ايجاد كنند. از سوى ديگر، با هر نيرنگى بكوشند تا پيدا شدن هر رقيبى را در نطفه خفه كنند و به بهاى گرسنگى، بيمارى، فقر و جنگ، روز به روز فربه‏تر شوند، اين صورت از جهانى شدن در واقع جهان‏خوارى و ظهور روح خود خواه و استكبارى در عرصه اقتصاد است.

در اين شكل از جهانى شدن، توليد به جهان سوم منتقل مى‏شود، اما نه براى اينكه آنها به نان و نوايى برسند، بلكه به منظور تسلط بر نيروى انسانى و منابع طبيعى آنها. از اين رو حاصل اين جهانى شدن، سود بيشتر سرمايه‏داران جهانى و بحران محيط زيست در كشورهاى در حال توسعه است از اين رو كه نمونه‏هاى آن در كاستاريكا، غنا و فيليپين(16)، تجربه شده است.

جهانى شدن زيباست، آنگاه كه صحنه گردانان آن، اهل تقوا و انسانيت باشند و همه انسان‏ها از رشد و رفاه و آسايش سهمى ببرند.

* نقش جنگ‏افروزى در استيلاى اقتصادى
گزارش شارل لون سون، زواياى شرافتمندانه‏تر فعاليت‏هاى اقتصادى حكومت پنهان منتفذان را نمايان مى‏سازد. هولناك‏ترين فرازهاى اين تراژدى نشان مى‏دهد كه كاخ‏هاى ثروت و صنعت بر خون شناور است. مقدمه‏اى كوتاه، همه چيز را روشن مى‏كند: اگر جنگ باشد، خريد اسلحه به هر قيمتى از نان شب ضرورى‏تر است.
براى رسيدن به ثروت و سرورى در جهان، بايد تحريك، تهديد، ناامنى و حتى جنگ به راه انداخت و بعد، با كلّى ناز و منّت و با قيمت گزاف، به فروش اسلحه پرداخت. براى نمونه، در اواسط دهه 1960 كه درآمد حاصل از فروش نفت در عربستان روزبه‏روز افزايش مى‏يافت و اين ثروت بايد به آمريكا مى‏رسيد، بهترين راه، فروش اسلحه بود. البته رونق بازار اسلحه به بهانه‏اى كوچك نياز داشت و آن هم خيلى مشكل نبود. مصر از طريق يمن، عربستان را تهديد كرد و در پى آن، نخستين قرارداد بزرگ اسلحه ميان عربستان و آمريكايى‏ها و انگليسى‏ها امضا شد.(17)

شايد يكى از علل طمع محمدرضا شاه در خريد سلاح، تسليح عربستان بود. تا جايى كه در سال 1973، خريد دو ميليارد دلار اسلحه را از آمريكا تقاضا كرد.(18) طبق گزارش آژانس كنترل تسليحات و خلع سلاح نيز كشورهاى خاورميانه در سالهاى 1977 تا 1987، 3/165 ميليارد دلار خريد اسلحه داشتند.

از اوايل دهه 1960 تاكنون، قاره افريقا شاهد بروز صد فقره كودتاهاى نظامى بسيارى بود كه حاصل آن، گرمى بازار سلاح است. حتى پول آذوقه‏اى كه براى مردم گرسنه اتيوپى از سراسر جهان جمع‏آورى شد، به مردم گرسنه و بيمار تعلق نگرفت، بلكه صرف خريد اسلحه براى جنگ با اريتره شد.
اقتصاد آمريكا به حدود صد ميليارد دلارى كه همه ساله از فروش سلاح، به دست مى‏آورد،(19) كاملاً متكى است.

* استكبار سياسى
استكبار سياسى به معناى نفوذ لجام گسيخته گروه خاصى در عرصه بين‏المللى است؛ نفوذى كه مى‏كوشد، انسان‏ها و امكانات جهان را در راستاى اهداف و منافع خود و با برنامه‏هايى مناسب، سازماندهى و رهبرى نمايد.
مديريت استكبار سياسى آمريكا كه به ساير ابعاد سلطه‏گرى آن پوشش مى‏دهد، بر عهده شوراى روابط خارجى است. اين شورا اولين بيانيه رسمى خود را در سال 1922 صادر و بر اين موضوع تأكيد كرد: «شوراى روابط خارجى در نظر دارد، يك مباحثه مستمر را در مورد جنبه‏هاى بين‏المللى مسائل سياسى و اقتصادى و مالى آمريكا ترتيب دهد... شورا عبارت از گروهى از افراد است كه دست‏اندر كار ترويج دانش در زمينه روابط بين‏المللى به ويژه توسعه يك سياست خارجى به دقت تنظيم شده براى آمريكا هستند».(20)

يكى از اعضاى هيأت مديره شورا ايسايابومن (Isaiah Bowman) بود كه رياست كميته تحقيق را در بيشتر سالهاى دهه 1920 تا 1930 به عهده داشت. وى محدوده جغرافيايى منافع امريكا را منطقه‏اى از آن سوى مدار قطب شمال به طرف جنوب تا ساموا و از شرق تا غرب از چين تا فيليپين و ليبريا تعريف كرد.(21)

اين شورا پس از جنگ جهانى دوم، نهادها و سازمانهاى جهانى براى نظم را طراحى و راه‏اندازى نمود و سازمان ملل، بانك جهانى و صندوق بين‏المللى پول، حاصل فعاليت‏هاى آن بود.

شوراى روابط خارجى تا اوايل دهه 1970 رو به رشد رفت و سياستهاى خارجى آمريكا را طراحى نمود. از مهم‏ترين فعاليتهاى آن در اين سالها، ارائه خدمات مشاوره‏اى و اجرايى به شركت‏هاى سرمايه‏اى ايالات متحده بود. بيش از 50 درصد اعضاى شورا، همواره مديران سياسى، اجتماعى، اقتصادى و.... رسانه‏ها و مطبوعات آمريكا بوده‏اند. شوراى روابط خارجى كه با هزينه سرمايه‏دارانى هم‏چون خانواده راكفلر اداره مى‏شود، در گزارش سالانه 1974، گام‏هاى آغازين برنامه‏اى را برداشت كه امروزه با عنوان جهانى‏سازى، همه را سرگرم كرده و گويا ضرورتى خود پيش آمده است.

شورا براى اين منظور، تشكيلات سازمانى تمام وقت و مفصلى با عنوان «طرح دهه هشتاد» را سامان داد. در پى اين طرح، به ابتكار كلاوز شوآب (Klaus schwab)، هر ساله در اواخر ژانويه و اوايل فوريه، در دهكده داووس (Davos) سوئيس، اجلاسى در راستاى تحقق اهداف جهانى‏سازى برگزار گرديد. اين اجلاس، به قول نويسنده روزنامه گاردين «پر هزينه‏ترين و انحصارى‏ترين تعطيلات دنيا است كه طى آن و در يك ملاقات سالانه، سياست اقتصادى جهان تعيين مى‏شود».(22)

معمولاً مشخص نمى‏شود كه پشت پرده اين اجلاس چه مى‏گذرد، اما «آنچه از داووس به بيرون درز كرد، رفرم اقتصادى ژاپن و كره جنوبى، حركات جديد براى صلح خاورميانه، نحوه تضمين وام‏هاى ايران و آينده پس‏اندازهاى يهودى‏هاى دوره هيتلر در بانكهاى سوئيس بود».(23). اما آنچه مسلم است هدف اصلى، تسلط بر تصميمات سياست‏گذاران جهان است. طرح رهبران آينده جهان كه در سال 1992 با اهتمام و توجه بسيار راه‏اندازى شد، دليلى بر اين راهبرد اساسى است.

«مأموريت رهبران آينده جهان اين است كه شبكه‏اى جهانى از افرادى تشكيل دهند تا در مقابل چالش‏هاى رهبرى پيشرفت‏هاى اقتصادى و اجتماعى، حمايت متقابل و پويايى از يكديگر بنمايند.

رهبران آينده جهان افراد كمتر از 45 سال هستند كه با توجه به مشاغل خود، قدرتمند، متنفذ و مسئول‏اند و توان و كارايى بالفعل آنها جنبه جهانى دارد».(24)

حاصل اين سياستهاى سلطه‏طلبانه و سودجويانه، به يغما رفتن كره زمين و افزايش شكاف فقير و غنى (در كشورها) و فاصله شمال و جنوب (در عرصه بين‏المللى) است. «با وضع قوانين اجتماعى در قرارداد تجارت جهانى، از سهيم شدن كشورهاى فقير در رفاه جلوگيرى مى‏شود».(25)

* نقش جنگ در استكبار سياسى
جنگ افروزى، تنها سلطه اقتصادى را در پى ندارد. آن كه ابزار حفظ زندگى در دست اوست، نحوه زندگى را تعيين مى‏كند. از بارزترين پيامدهاى به دست داشتن بازار سلاح، سلطه سياسى و توان دخالت در تصميم‏گيرى‏هاى داخلى كشورهاى وابسته نظامى است.
وقتى كشورهايى چون كويت، عربستان و ژاپن در امور نظامى به آمريكا وابسته‏اند، چندان غريب نيست كه در راستاى سياست‏هاى اين كشور حركت مى‏كنند.

تسلط و سيطره حكومت پنهان منتفذان ـ كه آمريكا را آلت دست خود قرار داده‏اند ـ در سياست، جدا از سلطه اقتصادى آنها نيست. همين گروه پنهان و پرنفوذ هستند كه تصميم مى‏گيرند، چه كسى در آمريكا رئيس جمهور شود، سازمان ملل به چه امورى توجه كند و چه مسائلى را مهمل گذارد يا بانك جهانى به چه كشورهايى و با چه شروطى وام پرداخت كند. خون سرخ مظلومان گوشه و كنار جهان به دامن ناپاك آنها مى‏ريزد كه در مجالس شيطانى‏شان وقايع جهان را مقدّر مى‏سازند و رقم مى‏زنند. چندان عجيب نيست كه مسئولين نظامى ايالات متحده، به اجماع، از وقوع اغتشاشات در ايران، پيش از رخ دادن آن خبر مى‏دهند. آنها مى‏كوشند در هر فرصتى منافع نامشروع خويش را به دايه ظلم بسپارند و برايشان مهم نيست كه چه بلايى سر فلسطينى‏ها مى‏آيد، يا جوان‏هاى ايرانى پرپر شوند يا مردم افغانستان و عراق در فجيع‏ترين شرايط به سر برند. هر فاجعه‏اى كه در راستاى منافعشان باشد، زيباست؛ حتى اجازه مى‏دهند برج‏هاى ساختمان تجارت جهانى بر سر مردم آمريكا خراب شود تا آخورشان آباد گردد. سياست كلى آنها اين است:
هدف: زر
وسيله: زور و تزوير

* روح استكبارى در علم و فرهنگ
آمريكا دقيقا راه و روشى را كه در عرصه اقتصاد و سياست پيش گرفته، در ميدان علم و تحقيق دنبال مى‏كند. جيره خواران دانشمندى! كه اجير سرمايه‏داران و اسير سرمايه‏دارى هستند، براى مشروعيت بخشيدن به روند توسعه نظام سلطه در جهان مى‏كوشند. نظريات و تئورى‏هايى كه در كارگاه‏هاى توليد دانش دنيوى پرداخته مى‏شود و با ترفندهاى تبليغاتى به سبك اقتصاد مصرفى در مراكز علمى جهان شايع شده، بر سر زبانها مى‏افتد(26)، همگى بيانگر جايگاه تزوير، دورويى و ريا در سياست‏هاى سلطه‏طلبانه آمريكاست.

بنيادهاى فرهنگى كارنگى، راكفلر و فورد و مؤسسات وابسته‏اى چون صندوق پيشبرد آموزش، مركز مطالعات عالى علوم رفتارى، شوراى بين‏المللى توسعه آموزش، شوراى پژوهش‏هاى علوم اجتماعى، آموزش و امور جهانى، كميته خارجى شوراى آموزشى آمريكا و...، همگى در راستاى توسعه سلطه خارجى آمريكا تلاش مى‏كنند و با شوراى سياست خارجى ايالات متحده، رابطه‏اى تنگاتنگ دارند.(27) روند كار آنها به طور خلاصه اين است كه از سويى دانش تسلط و راهكارهاى عملى را مى‏يابند و در اختيار سياستمداران قرار مى‏دهند و از سوى ديگر، مبانى نظرى و زيربناى مشروعيت علمى براى سلطه‏گرى آنها را تدوين و ترويج مى‏نمايند.(28)

فعاليت‏هاى هر بنياد، مكمل فعاليت ساير بنيادهاست و در رقابت با يك‏ديگر عمل نمى‏كنند. آنتونيوگرامشى در نظريه سلطه فرهنگى نشان داده بود كه چگونه طبقات حاكم جامعه، حاكميت خود را از طريق كنترل باورها و فرهنگ، تداوم مى‏بخشند. «بنيادهاى عمده، همگام با نهادهاى رسمى حكومتى و سازمانهاى اداره كننده كمك‏هاى چند جانبه، از سال 1945 به بعد، فعاليت‏هايى اساسى در اشاعه باورهايى معيّن، در ميان كشورهاى در حال توسعه آفريقا، آسيا و آمريكاى لاتين مبادرت ورزيده‏اند تا از اين راه، حمايت آنان را از اهداف سياست خارجى ايالات متحده تضمين كند».(29) اينها در حالى است كه سخنگويان بنيادها همواره بر ماهيت نوع‏دوستانه مؤسسات خود تأكيد كرده، در همان حال، هر اتهامى را رد كرده‏اند؛ چنان كه گويا هدف اصلى‏شان، پيشبرد اهداف سلطه‏گرانه آمريكا در صحنه جهانى نيست.

اين همان شيطان بزرگ و ام‏الفساد روزگار ماست؛ دجّالى كه يك پا در اين سو و پاى ديگر را در آن سو نهاده و همه را به دنبال خود مى‏كشد و سلطه‏گرى‏اش تا درونى‏ترين لايه‏هاى انديشه و روان انسانها نفوذ و رسوخ يافته است. دكتر جان كولمن با پژوهشهايى درباره مؤسسه فرهنگى «تاويستاك» و باشگاه روم، با دهها نهاد فرهنگى كه زيرمجموعه آنهاست، نشان داده است كه چگونه برنامه‏هاى جنگ روانى، موسيقى‏هاى راك و پاپ و...، ساير مظاهر هنرِ مبتذل و مواد مخدر و غيره در ميان مردم جهان ترويج و اجرا مى‏شود.

به طور كلى، دانشهايى كه در مراكز علمى وابسته به سرمايه‏دارى توليد مى‏شود و ماهيت استكبارى است، به دو دسته تقسيم مى‏شود: يكى دانشهاى سلطه‏پذيرى، يعنى علومى كه فراگيرى آنها مردم را به تن دادن و انقياد در برابر نظام سلطه وا مى‏دارد و ديگر، دانش سلطه‏گرى كه راهكارهاى تحقق اهداف استكبارى و نحوه تسلط بر مردم را به سلطه‏گران مى‏دهد.

* دانشهاى سلطه‏پذيرى
اساس دانشهاى سلطه‏پذيرى بر دو محور شكل مى‏گيرد؛ نخست، تقسيم‏بندى‏هايى كه ارزشهاى سرمايه‏دار و كشورهاى سرمايه‏دار و قدرتمند را كه در اختيار اليگارشى پنهان جهانى است، از ساير كشورها با فرهنگ و نظامهاى سياسى متفاوت جدا مى‏كند. دوم، شيوه‏ها و راه‏هايى كه براى رسيدن به ارزشهاى سرمايه‏دارى و شكل دادن نظام اجتماعى، اقتصادى و سياسى بر اساس آن رقم مى‏زند.

از گونه اول، تقسيمهاى بسيارى كه با عناوين توسعه يافته و توسعه نيافته، محور و پيرامون، شمال و جنوب، جهان اول و جهان سوم، صنعتى و غيرصنعتى و... انجام مى‏شود و علوم اجتماعى، سياسى، اقتصاد و مفاهيمى را پيرامون خود مى‏سازد. براى نمونه، استفاده يك قدرت بزرگ سرمايه‏دارى و توسعه يافته از زور و نيروى نظامى و تهديد براى منافع غيرقانونى و جهانى «ديپلماسى زور و فشار ناميده مى‏شود»، اما همين عمل در راستاى اهداف و منافع قانونى و ملى، تروريسم نام مى‏گيرد.(30)

از گونه دوم، راهكارهايى كه براى رشد و توسعه به ما معرفى مى‏كنند، از قبيل سياست درهاى باز، اقتصاد سرمايه‏گذارى براى حركت توسعه، آزادى مطبوعات (هرج و مرج رسانه‏اى)، تساهل و تسامح سياسى و فرهنگ پذيرش ارزشهاى سرمايه‏دارى، برقرارى نظام سياسى بر اساس دموكراسى غربى و رعايت حقوق بشر، به معناى فاصله گرفتن نظام فقهى و حقوقى اسلامى و...؛ در حالى كه اسلام، گذر از حيات طبيعى به حيات طيبه را اساس توسعه و پيشرفت انسان معرفى مى‏كند و توسعه معرفتى و معنوى را مهمترين زمينه‏ساز و علت توسعه و شكوفايى در ساير حوزه‏هاى حيات بشرى مى‏داند.

معمولاً اين دانشها براى سلطه‏پذيران ساخته مى‏شود؛ به اين معنا كه به آنها عرضه گردد و به سوى تمدن رو به زوال ليبرال دموكراسى بكشد. در نشر و گسترش اين علوم، دقيقا از سبك اقتصاد مصرفى استفاده مى‏شود.

اقتصاد مصرفى جهان بر سه پايه است: توليد كالاهاى كم عمر، محصولات جديد و نوبه‏نو و ايجاد مدهاى تازه و تبليغات براى ايجاد نياز كاذب در قلمرو دانش.
نظرياتى كه براى توجيه و ترويج سرمايه‏دارى توليد مى‏كنند، اساسا نمى‏تواند عمرى طولانى داشته باشد، زيرا با واقعيت انسان و حقايق حيات انسانى هماهنگ نيست. اما ايجاد نظريات تازه به تازه، اين فايده را براى آنها دارد كه فرصت تفكر را مى‏گيرد و فراگيرندگان را در دورى بى پايان از تصورات، به چرخشى سرسام‏آور وادار مى‏كند.

تبليغ نظريات از طريق نشريات علمى، دايرة‏المعارفهاى جهانى، سمينارها و همايشها و بزرگ كردن شخصيت صاحبان نظريات، زمينه‏هاى مقبوليت را فراهم مى‏كند. هم از اين رو، پير بوردان، استاد كالج فرانسه، در سخنرانى براى اعتصاب كنندگان پاريس در 12 دسامبر 1995 مى‏گويد:
«بايد در مقابل علم فلج شده‏اى كه آنها از آن استفاده مى‏كنند، دانشى به ميدان آورد كه احترام بيشترى براى انسان و واقعيت قائل است».(31)
البته ظاهرا او درباره علم اقتصاد اين نظر را مى‏دهد، اما دست كم در ساير حوزه‏هاى علوم انسانى هم اين مشكل وجود دارد.

* دانشهاى سلطه‏گرى
از مهمترين ويژگى‏هاى دانش سلطه‏گرى اين است كه اين نظريات، محرمانه بوده و در دسترس همه قرار نمى‏گيرد. شما در هيچ كتاب روانشناسى اجتماعى يا روابط بين‏الملل و يا اقتصاد نخوانده‏ايد كه «براى تسلط بر منابع جهانى بايد همه رسانه‏ها را تصاحب كنيد و براى نفوذ در رسانه‏ها و مطبوعات ملى، طرح كردن شعار آزادى رسانه‏ها و مطبوعات به عنوان شاخص دموكراسى، راهكار مناسبى است.»

البته اين نظريات، بعد از اجرا براى همه قابل درك است و ممكن است محققان با شواهد تجربى و به روش توصيفى، آنها را در پژوهشهاى خود بازگو نمايند، اما هنگامى كه به صورت نظريه‏اى دستورى در حوزه اخلاق سلطه‏گرى طرح مى‏شد، هيچ كس از آنها خبر نداشت مگر سران سرويسهاى جاسوسى و امنيتى، سرمايه‏داران بزرگ (زرسالاران صهيونيست) و محققان و دانشمندانى كه در مؤسساتى نظير باشگاه رم يا مؤسسه تاويستاك و ساير مراكز پژوهشى وابسته به نظام سلطه‏گرى خدمت مى‏كنند. امروزه پس از اين كه سيطره رسانه‏اى استكبار، شالوده‏هاى سياسى و اقتصادى سرمايه‏دارى را در جهان تحكيم نموده، به گونه‏اى كه نمى‏توان از مقتضيات آن سرباز زد، محققانى همچون هرمان و مك چنى در اواسط دهه 1990 نشان دادند كه قدرت شركتهاى فراملى رسانه‏اى «نه فقط اقتصادى و سياسى است، بلكه فرضيات پايه‏اى و شيوه‏هاى انديشه را نيز شامل مى‏شود» در گستره‏اى كه كوچك هم نيست، ثبات نظام بر پذيرش گسترده يك ايدئولوژى شركتى جهانى مبتنى است.»(32)

مى‏توان دانش سلطه‏گرى را تحت يك عنوان خلاصه كرد و آن دانش جنگ روانى (Psychological warfar) است. محور اصلى اين علم، «تأثيرگذارى بر عواطف و عقايد و اعمال فشارهاى روانى براى هدايت جامعه مورد نظر به سوى اهداف طراحان جنگ روانى است.»(33)

نمونه‏اى ديگر از نظريات جنگ روانى و دانش سلطه‏گرى كه چند سال اخير از سوى آمريكا عليه ايران مورد استفاده قرار گرفته، متعلق به «برنارد لوين» در كتاب «دور نماى زمان و اخلاق» از انتشارات «باشگاه» است.

جان كولمن در تبيين اين نظريه مى‏نويسد:
«شخص را در مقام ترديد [و ترس] به ترتيبى نگاه داريد كه از مواضع فكرى خود ناآگاه بوده و نداند بايد در انتظار چه چيزى باشد. افزون بر آن، اگر دودليهاى ميان انضباط سخت [و هراس] و برخورد مطلوب با زندگى، با انتشار اخبار متضاد همراه باشد، به گونه‏اى كه فرد در موقعيتى نامعلوم قرار گيرد، در شناخت راهى كه او را به مقصود نزديك يا دور مى‏سازد، دچار سرگردانى كامل خواهد بود. در چنين شرايطى حتى كسانى كه داراى آرمان مشخصى بوده و براى هرگونه خطر كردن آمادگى داشته باشند، بر اثر تضاد درونى خود، نسبت به آنچه بايد انجام دهند، دچار تزلزل خواهند گشت».(34)
تهديدات جرج بوش عليه ايران پس از جنگ با افغانستان و حمله به عراق، دقيقا اجراى همين نظريه از يك طرف تهديد و از طرف ديگر تطميع بود؛ زيرا همزمان با او، بعضى از اعضاى كنگره و سران سياسى آمريكا از جمله البرايت، وزير خارجه دولت كلينتون، ايران را به گفتگو دعوت مى‏كند. پس از آن، جرج بوش نيز اعلام مى‏كند ايران يا بايد گفتگو كند و يا از نظر ما در ليست محور شرارت و اهداف بعدى آمريكا قرار دارد. اينها نشانه نابسامانى و ناهماهنگى ميان سياست‏مداران آمريكايى نيست؛ زيرا آنها هيچكدام از خود حرفى ندارند، بلكه برنامه‏ريزى مشخصى در پس اين سخنان است. سياست اين است كه همراه با افزايش وحشت، اميدوارى به گزينش راههاى مورد پسند استكبار افزايش يابد.
خلاصه اين كه، دانش سلطه‏گرى كه در اختيار نيروهاى فعال استكبار قرار مى‏گيرد، به منظور انقياد مردم در جهان توليد شده، مورد استفاده قرار مى‏گيرد.

* حكم قرآن
مرگ چه به معناى نابودى زوال و چه به معناى گذر و انتقال در مورد هر چيز كه نامطلوب و ناحق است خواسته مى‏شود. چنان كه زوال بيمارى يا انتقال از آن به سلامتى خواسته مى‏شود. روح فرعونى آمريكا موجب لعن و خواستن مرگ براى اوست. خداوند متعال به جهت همين روح برترى جويى و استكبارى، هم فرعون را لعن كرده و هم شيطان را. در مورد فرعون فرمود: «إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلا فِي الأَْرْضِ وَ جَعَلَ أَهْلَها شِيَعاً يَسْتَضْعِفُ طائِفَةً مِنْهُمْ يُذَبِّحُ أَبْناءَهُمْ وَ يَسْتَحْيِي نِساءَهُمْ إِنَّهُ كانَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ(35)؛ همانا فرعون در زمين گردنكش و برترى‏جويى كرد و ميان مردم تفرقه و اختلاف انداخت و گروهى را به استضعاف مى‏كشيد و پسرانشان را مى‏كشت و زنان را زنده نگه مى‏داشت، همانا او از فسادگران بود.»
و بعد مى‏فرمايد: «وَ أَتْبَعْناهُمْ فِي هذِهِ الدُّنْيا لَعْنَةً(36)؛ و در پى اعمالش در اين دنيا لعنت است.»

خودخواهى، طغيانگرى، فسادانگيزى و خونريزى فرعون سبب شده تا خداوند او را لعن كند. پس لعن بر كسانى كه حقوق انسانها را پايمال مى‏كنند و منافع وهمى خود را بر منافع و بلكه بر هستى انسانها ترجيح مى‏دهند، جايز و بلكه لازم است. آمريكا در دوران ما مظهر روح شيطانى و فرعونى است كه ملعون و نفرين شده حضرت سبحان گرديده. آمريكا، تماميت كفر و حق‏پوشى و حق‏كشى است. و اين كلام خداوند است كه بر انسان به جهت كفرش «مرگ باد» مى‏گويد:

«قُتِلَ الإِْنْسانُ ما أَكْفَرَهُ(37)؛ مرگ بر انسان باد. چه كفر مى‏ورزد.»

در جاى ديگر، درباره كسانى كه به حق گوش فرانمى‏دهند و گردن فرو نمى‏نهند، مى‏فرمايد: «قاتَلَهُمُ اللّهُ أَنّى يُوءْفَكُونَ(38)؛ خداوند مرگ‏شان را برساند از حق كجا مى‏گريزند.»
بر مبناى عقل و وجدان و نيز وحى و قرآن، اصل و قاعده اين است كه با آمريكا، اين جرثومه فساد و تنديس استكبار، در عمل مبارزه كنيم و با زبان نفرين فرستيم و در قلب، بيزارى جوييم.
تنش‏زدايى در رابطه با آمريكا يعنى راضى كردن او و او راضى نمى‏شود، مگر اين كه خود را به تيغ سلطه او بسپاريم؛ زيرا روح استكبارى به غير اين راضى نمى‏شود؛ گرچه اجراى سياستهاى تنش‏زدايى با ساير كشورهايى كه اختلافات عميقى با آنها داريم ممكن است، اما استكبار آمريكايى مانع عقلى اجراى اين سياستها با آمريكا مى‏شود.
قرآن كريم، علاوه بر لعن مستكبران ملعون مى‏فرمايد با ملعونين بستيزيد: «مَلْعُونِينَ أَيْنَما ثُقِفُوا أُخِذُوا وَ قُتِّلُوا تَقْتِيلاً(39)؛ ملعونين را هر كجا يافتيد، با جديت در نابودى آنها همت گماريد.»و در ادامه مى‏فرمايد: «اين سنت و قانون الهى است كه در امم پيشين بوده و در آينده نيز دگرگون نخواهد شد.»(40)
آيه قبل از اين آيات در مورد كسانى است كه وقتى سخن مى‏گويند، چنان زيبا سخن مى‏رانند و شعار مى‏دهند كه انسان را به شگفتى مى‏آورند، ولى در عمل، به جاى رعايت حقوق بشر و مبارزه با تروريسم و غيره، پيشتاز ظلم و فساد هستند.
در سوره توبه نيز آنگاه كه از دشمنان مسلمين سخن مى‏گويد، كسانى كه رسول اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و مسلمانان را از سرزمين خود اخراج مى‏كنند و از خونريزى و خيانت ابايى ندارند، مى‏فرمايد: «أَ لا تُقاتِلُونَ.... أَ تَخْشَوْنَهُمْ فَاللّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ كُنْتُمْ مُوءْمِنِينَ(41)؛ آيا آنها را نمى‏كشيد... از آنها مى‏ترسيد؟ خداوند براى ترسيدن سزاوارتر است؛ اگر ايمان داشته باشيد.»
حاصل اين كه مستكبران كه به فساد در زمين مشغول هستند، ملعون ذات اقدس الهى بوده و بايد قلبا و قولاً و عملاً به نفرت و نفرين و جهاد با آنها همت گماشت.

پى‏نوشت‏ها:
1ـ روزها و رويدادها، تهيه و تنظيم از مركز فرهنگى نور ولايت، انتشارات پيام مهدى(عج)، چاپ چهارم، 1379، ص393.
2ـ نفت و سياست ايالات متحده آمريكا در خاور نزديك و ميانه، نوشته بورونو، ترجمه ماشاءالله ربيع زاده، انتشارات گوتنبرگ، تهران، چاپ اول، 1366، ص 220.
3ـ همان، صص 233ـ220.
4ـ پيروزى سياه، والدن بيو و همكاران، ترجمه احمد سيف و كاظم فرهادى، انتشارات نقش جهان، تهران، چاپ اول، 1376، ص 140.
5ـ پيشين، ص 81ـ74.
6ـ دامپينگ (Dumping) به معنى قيمت‏شكنى، بازار شكنى، ارزان فروشى عمدى و ارزان فروشى مكارانه. فروش يك كالا در بازارهاى خارجى به قيمتى كمتر از هزينه نهايى آن را دامپينگ گويند.
7ـ همان، ص 130.
8ـ همان، ص 124.
9ـ همان، ص 81.
10ـ پيشين، ص 162.
11ـ كميته 300 كانون توطئه‏هاى جهانى، جان كولمن ترجمه يحيى شمس، انتشارات علم، تهران، چاپ چهارم، 1377.
12ـ تراست، اتحاديه واحدهايى است كه داراى هدف متمركز در توليد و فروش بوده و داراى رهبرى واحدى هستند.
13ـ كارتل، اتحاديه آزاد و اختيارى بين بنگاههايى كه در يك رشته اقتصادى مشغول كار بوده و مواد يا كالاهايى مشابهى را توليد مى‏نمايند و به منظور پايان دادن به رقابت تشكيل مى‏شوند. در كارتل هر عضو استقلال خود را حفظ مى‏كند و بايد از مقررات مشترك در بعضى از امور پيروى نمايد و قصدشان انحصار بازار است دو نوع كارتل وجود دارد، ملى و بين‏المللى.
14ـ به نقل از كتاب: توسعه و مبانى تمدن غرب، شهيد سيد مرتضى آوينى، انتشارات ساقى، تهران، چاپ اول، 1376، ص 101.
15ـ پيروزى سياه، فصل 4 و 5.
16ـ همان، ص 107، ص 112ـ110.
17ـ آنتونى سمسون، بازار اسلحه، ترجمه فضل‏ا.. نيك آيين، انتشارات اميركبير، تهران، چاپ اول، 1357، ص 208.
18ـ همان، ص 281.
19ـ توسعه و مبانى تمدن غرب، ص 101.
20ـ محمدحسين رفيعى، آنسوى جهانى‏سازى، چاپ اول، 1381، انتشارات صمديه، ص 22.
21ـ همان، ص 23.
22ـ گاردين، 3/2/1992.
23ـ گاردين، 5/2/1997.
24ـ آن سوى جهانى‏سازى، ص 59.
25ـ در دام جهانى شدن، ص 270.
26ـ كنترل فرهنگ، ادوارد برمن، ترجمه حميد الياسى، نشر نى، تهران، چاپ سوم، 1373، فصل چهارم.
27ـ همان، فصل اول.
28ـ همان، فصل اول و چهارم.
29ـ همان، ص 17.
30ـ نوام چامسكى، 11 سپتامبر و حمله آمريكا به عراق، ترجمه بهروز جندقى، چاپ اول، 1381، انتشارات عصر رسا.....
31ـ هانس پيتر مارتين و هارالد شومن، در دام جهانى شدن تهاجم به دموكراسى و رفاه، ترجمه حميدرضا شهميرزاد، چاپ اول، 1381، مؤسسه فرهنگى دانش و انديشه معاصر، ص 389.
32ـ فك جبان تامليستون، جهانى شدن و فرهنگ، ترجمه: محسن آيتى، چاپ اول، 1381، دفتر پژوهشهاى فرهنگى، ص 117.
33ـ زير نظر مديريت مطالعات و برنامه‏ريزى دانشگاه امام حسين(ع)، جنگ روانى، انتشارات دانشگاه امام حسين، تهران، 1373، صص 7 و 8.
34ـ كميته 300 كانون توطئه جهانى، ص 46.
35ـ قصص / 4.
36ـ قصص / 42.
37ـ عبس / 3.
38ـ منافقون / 4.
39ـ احزاب / 61.
40ـ احزاب / 62.
41ـ توبه / 13.
........................................................................................................
منبع:هفته‌نامه پگاه حوزه، شماره 176
انتهاي پيام/
شنبه 11 آبان 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 146]