مادر يك شهيد

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: مادر يك شهيد كه فوق‏العاده ناآرام بود (زيرا آن پسر تنها فرزندى بود كه از شوهر مرحومش باقى مانده و متكفّل مخارج و كارهاى او بود و حتّى مكرّر تصميم به خودكشى گرفته و به خيال خودش مى‏خواست به نزد فرزندش برود) نقل مى‏كرد كه:

از شهادت فرزندم ده روز گذشته بود و من از بس در فراق او گريه كرده بودم، چشمهايم كم‏سو شده بود.

در عين حالى كه خوشحال بودم كه او به مقام شهادت رسيده ولى از دورى و فراق او فوق‏العاده رنج مى‏بردم.

ناگهان در نيمه‏هاى همان شب ديدم درِ اتاق خوابم باز شد و پسرم با دو نفر ديگر وارد اتاقم شدند، من در ميان رختخواب بودم ولى قطعا به خواب نرفته بودم و فراموشم شده بود كه او شهيد شده لذا با اعتراض به او گفتم: چرا با دو نفر مرد غريبه بدون اذن من وارد اتاق خواب من مى‏شوى، مگر نمى‏دانى كه من سرم برهنه است؟

پسرم به من گفت: مادر مگر يادت رفته كه من از دنيا رفته‏ام، من پدر و دائيم را كه هر دوى آنها به تو محرمند و از دنيا رفته‏اند براى ملاقات با تو آورده‏ام.

وقتى من اين جمله را از او شنيدم تازه يادم آمد كه پسرم شهيد شده لذا مقدارى بدنم لرزيد و ترسيدم و با ناراحتى و ترس به او گفتم: ها، راستى دوستانت مى‏گفتند تو در جبهه كشته شده‏اى؟

گفت: بله درست است، اين روح من است كه نزد تو آمده و آن جسد من بود كه ده روز قبل در جبهه‏ى غرب بوسيله‏ى خمپاره از بين رفت، حالا تو با پدرم و برادرت احوالپرسى كن تا مطلب مهمّى را برايت بگويم.

من با آنها احوالپرسى كردم، آنها خيلى آهسته حرف مى‏زدند ولى هر طور بود جواب آنها را شنيدم. سپس رو به پسرم كردم و گفتم: من فكر مى‏كنم كه شما را الآن در خواب مى‏بينم.

پسرم گفت: نه مادر تو بيدارى، مى‏خواهى برايت نشانى بگذارم تا يقين كنى كه بيدارى؟

گفتم: چه كار خواهى كرد؟

گفت: امضاء مرا كه مى‏شناسى، من الآن روى اين ديوار امضاء مى‏كنم تا هميشه براى تو باقى باشد. و سپس قلم خودكارى را از گوشه‏ى اتاق برداشت و به ديوار امضاء كرد و بعد مغز خودكار را درآورد و جوهرش را سر انگشتش ماليد و اثر انگشت خود را روى ديوار گذاشت و گفت: به آقاى ... كه اثر انگشت من نزد او هست بگو تا بيايد و اين را با آن تطبيق كند.

اين شخص با ما نسبتى داشت و سابقا رئيس دايره‏ى انگشت‏نگارى بود، لذا وقتى به او اين خبر را دادم و او نزد من آمد و اثر انگشت او را با آنچه در ده سال قبل كه به مناسبتى از او انگشت‏نگارى كرده بود تطبيق نمود كاملاً مطابق بود و امضاء او هم با امضاءهائى كه در كاغذها و اسناد بود مطابقت مى‏نمود.

در اينجا توضيح اين مطلب لازم است كه علماء علم‏الرّوح در كتابهاى علمى خود متّفقا نوشته‏اند كه ارواح گاهى تجسّد كامل مى‏يابند و گاهى بعضى از اعضاء آنها به طورى تجسّد پيدا مى‏كند كه از آنها عكس برداشته مى‏شود و حتّى اثر پا و انگشت از خود باقى مى‏گذارند.

دكتر «رئوف عبيد» رئيس دانشكده‏ى عين‏الشمس قاهره در كتاب علمى خود به نام «انسان روح است نه جسد» صفحه‏ى 110، عكسهاى زيادى از ارواح چاپ كرده و حتّى در يك مورد نقل مى‏كند كه از روح تجسّد يافته‏ى «والتر سيتينسون» هفتاد اثر انگشت برداشته كه تمامش با اثر انگشتى كه او قبلاً از خود باقى گذارده مطابقت مى‏كرده است.

بالأخره مادر شهيد گفت: از فرزندم سؤال كردم كه آن مطلب مهمّى كه تو مى‏خواستى براى من بگوئى چه بود؟

او گفت: آن روز من پشت سنگر بى‏توجّه ايستاده بودم، ناگهان خمپاره‏اى به طرف من پرت شد. در اين موقع جوان خوش قيافه‏اى را ديدم كه دست مرا گرفت و با سرعت به يك طرف كشيد. من در همان حال از جسدم (با آنكه نمى‏خواستم جدا شوم) جدا شدم. عينا مثل وقتى كه كسى را به طرفى براى نجات از مرگ مى‏كشند و او نمى‏تواند حتّى كفشهايش را به پا كند. آن جوان خوش قيافه هم مرا در يك لحظه با فاصله‏ى زيادى از جسدم دور كرد. او خيلى به من مهربان بود، حتّى من از پدر و مادرم كه تو باشى و آن همه به من مهربانى كرده‏اى، اين همه مهربانى نديده بودم. بعد به من گفت: تو ديگر از دنيا بيرون آمده‏اى!

گفتم: حالا بايد چه كار بكنم؟
گفت: بيا با هم برويم در آسمانها گردش كنيم!
گفتم: پس سؤال «نكير» و «منكر» و قبر چه مى‏شود؟
گفت: نوبت آنها هم خواهد شد.

در اين موقع ديدم سياهى عجيبى متوجّه من شد، آن جوان خوش قيافه به من گفت: براى رفع گناهانت از خدا طلب آمرزش كن تا اين سياهى از سر راهت به كنارى رود.

من استغفار كردم و از خدا طلب آمرزش نمودم، فورا آن سياهى برطرف شد و نورى به من نزديك گرديد كه در همه جا اين نور راهنماى من بود.

و امّا مادر جان، مطلب مهمّى كه مى‏خواستم به تو بگويم اين است كه خداى تعالى به همه‏ى مؤمنين و بخصوص به شهداء و من اجازه فرموده كه از حال اقوام و خويشان خود مطّلع باشيم و لذا هر وقت تو بخواهى من با تو ارتباط پيدا مى‏كنم، فقط نبايد بترسى و مرا غريبه تصوّر كنى بلكه عينا مثل وقتى كه من در جسدم بودم با من همان گونه رفتار نمائى

در اينجا مادر آن شهيد اظهار خوشحالى مى‏كرد و مى‏گفت: بحمداللّه من مدّتى است كه با پسرم ارتباط دارم و اينكه مى‏گويند انسان وقتى مُرد ديگر نيست و نابود مى‏شود غلط است بلكه مرگ اوّل زندگى انسان است.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 181]