رفع برخی شبهات راجع به امام حسن (ع)

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: بر مبنای همین شخصیت والا بود که، چون امام علی(ع) او را به عنوان جانشین خود به مردم معرفی نمود، مردم عراق و بسیاری نقاط دیگر با او به عنوان خلیفه رسمی بیعت کردند. با این حال، از طرف مغرضین در گوشه و کنار سعی گردید تا شخصیت امام را خدشه دار کنند و او را از یک طرف بی بهره از تدبیر و سیاست و از طرف دیگر دنیا طلب، و بالاخره موضع او را در مقابل علی(ع) و حسین(ع) معرفی کنند. به عنوان نمونه کوشش می شد تا با جعل و ترویج اخبار پوچ، امام مجتبی(ع) را شخصیتی معرفی کنند که دایما در حال تزویج و طلاق بوده است. در مورد دیگر می بینیم که در اخبار مربوط به صلح این گونه عنوان شده که امام تنها با چند تعهدی که جنبه مالی داشته حاضر شده است از حکومت کناره بگیرد. یعنی او به دنبال تصاحب خراج دارابجرد، اهواز اموال موجود در بیت المال کوفه بوده است.

در همین اخبار سعی شده تا عنوان کنند امام برای خویش چنین حقی نمی دیده که خلافت را برای خود نگه دارد و لذا تسلیم معاویه کرده است. در صورتی که این صرف ساتهام است. چرا که خود امام بارها بر این نکته تصریح فرمود که: «خلافت حق اوست و تنها از روی اجبار به معاویه واگذار می کند.» مخالفان امامت و ولایت در کنار این تخریب شخصیت- که عمدتا از ناحیه بنی عباس به دلیل فشاری که بنی الحسن بر آنها واردمی کردند توسعه یافته- استفاده دیگری نیز از این موضع امام(ع) می بردند و آن اثبات محکومیت علی(ع) و حتی برادرش حسین بن علی(ع) بود. از قول امام به دروغ نقل شده است: «من به خاطر ملک حاضر نیستم با معاویه بجنگم.» این می توانست برای محکومیت جنگهای امام علی(ع) به کار متعصبان اهل سنت بخورد.

در همین زمینه نقل شده است که در هنگام تولد امام حسن(ع) پدرش بر آن بود تا اسم وی را «حرب» بگذارد. این بدان معنا بود که امام از همان آغاز جنگ را به طور طبیعی دوست می داشته است. در برخی نقلها آمده است که امام حسن(ع) گفته است: «تمامی قدرت عرب در دست من است، اگر صلح کنم یا بجنگم در کنار من خواهند بود.» و دیگر این که: «صد هزار و یا چهل هزار نفر با او بیعت کردند و حتی او را بیشتر از پدرش دوست داشتند.» اگر کسی این نقلهای خلافت حقیقت را بپذیرد، به طور طبیعی تصور خواهد کرد که امام آزادانه حکومت را به معاویه واگذار کرده نه آن که به اجبار تن به این کار داده است. تفاوت این دو نظر کاملا روشن است.

نکته دیگر این که، این دسته از مورخان، در روایات تاریخی خود بر آنند ثابت کنند دو برادر با یکدیگر اختلاف داشته اند به طوری که امام حسین(ع) موضع برادر را نپذیرفته و دیدگاه دیگری داشته است.

درنقل دیگری از رسول خدا (ص) آورده اند که فرمود: «حسن از من است و حسین از علی(ع)» در حالی که یکی از فضایلی که مکرر درباره امام حسین(ع) نقل شده این است که «حسین منی و انا من حسین». هدف از جعل این روایت، آن است که علی را با فرزندش حسین چنان پیوند دهند که هر دو خواستار قتل و خونریزی بوده اند. درباره همین دوگانگی میان این دو برادر آورده اند که امام حسین(ع) به برادرش گفت: «کاش قلب من برای تو بود و زبان تو برای من». از قول ابوبکر نیز گفته اند که با مشاهده حسن بن علی(ع) می گفت: «بابی شبیه بالنبی- لیس شبیها بعلی». این مطالب را متاخران به عنوان فضیلت نقل کرده اند در حالی که بسیاری از آنها برای همان هدفی که اشاره شد جعل شده است. چنین تصویر می توانست برای تخریب چهره امام علی(ع) و عاشورا، بکار کسانی بیاید که طرفدار گرایشات عثمانی بودند.

یکی از اتهاماتی که به امام زده شده، داشتن موضع عثمانی است. خلاصه این اتهام آن است که امام با پدرش مخالف بوده و خونریزی در جنگهای داخلی را قبول نداشته است.

چنین اتهامی به دلیل برداشت نادرست از مفهوم صلح صورت گرفته و به دروغ وانمود شده است که امام با در دست داشتن قدرت کافی، حکومت را به معاویه واگذار کرد. اما واقعیت این است که چنین مطالبی یک اتهام کذب است. این اتهام تا جایی شایع گردیده که نقل کرده اند او پدر خویش را متهم به شرکت در قتل عثمان کرده است.

جز بنی امیه که امام علی(ع) را متهم به شرکت در قتل عثمان کرده و از این کار هدف سیاسی داشتند، کسی امام را متهم نمی کرد. دراین صورت چگونه ممکن است که فرزند امام، آن حضرت را متهم به شرکت در قتل عثمان کند؟ جالب است که برخی از مورخان گفته اند: امام فرزند خود را برای دفاع از عثمان به درخانه عثمان فرستاده بود. این مسئله اگر هم درست باشد، به هدف جلوگیری از قتل عثمان بود. افزون بر این، امام حسن(ع) خود از کسانی بود که در جنگ جمل که اساسا بر ضد عثمانیها بود نقش مهمی داشت. وی نماینده امام برای تحریک مردم کوفه و آوردن آنان به صحنه جنگ بود. آن حضرت با سخنرانی خود در مسجد کوفه، توانست حدود ده هزار نفر را به میدان جنگ بر ضد عثمانیها بکشاند. او پیش از آن نیز در جریان نزاع ابوذر با عثمان، از وی دفاع کرده و در هنگام وداع با ابوذر، در وقت تبعید، به او گفت: از ناحیه اینان برای تو مسائلی رخ داده که می بینی... صبر پیشه کن تا رسول خدا (ص) را ملاقات کنی، در حالیک ه از تو خوشنود است. در بحبوحه جنگ صفین، عبیدالله فرزند عمر- که از دست قصاص امام علی(ع) به دلیل قتل هرمزان و زن و فرزند ابولولو به سوی معاویه گریخته بود- ابلهانه کوشید تا امام حسن(ع) را بر ضد پدر بشوراند. امام خواسته او را با تندی رد کرد. پس از آن بود که معاویه گفت: او نیز فرزند پدرش می باشد.

امام مجتبی(ع) در صفین مردم را بر ضد سپاه قاسطین بر می انگیخت. آن حضرت در یکی از سخنانش فرمود: «فاحتشدوا فی قتال عدو کم معاویه و جنوده فانه قد حضر و لا تخاذلوا فان الخذلان یقطع نیط القلوب.» در جنگ با دشمنتان معاویه و سپاهش متحد شوید و سستی نکنید، چه سستی عصب قلب را قطع می کند.

امام ضمن نامه ای نیز که در آغاز خلافت خود به معاویه نوشتند حقانیت اهل بیت و مظلومیت آنان را پس از رحلت رسول خدا (ص) یادآور شدند. همه اینها دلیل قاطعی است بر این که امام معین و یاور پدر در همه مراحل بوده است. در نقلی آمده است: زمانی ابوبکربر سر منبر بود، امام مجتبی(ع) به او گفتند: «انزل عن منبر ابی»، از منبر پدر من پایین بیا! در همان لحظه امام علی(ع) فرمود: ان هذا لشی عن غیر ملا منا.

موضع قاطع امام حسن(ع) در جنگ با معاویه پس از آن که به خلافت رسید، شاهد یگانگی موضع امام با موضع امام علی(ع) می باشد. شدت مخالفت امام با خاندان امویان به اندازه ای بود که مروان دروقت دفن امام مجتبی(ع) اجازه دفن او را در کنار رسول خدا (ص) نداده و گفت: «چگونه عثمان در خارج از بقیع دفن شود اما حسن بن علی(ع) در کنار قبر پیامبر دفن شود؟»

همه این موارد نشانگر موضع محکم و قاطع امام مجتبی در ضدیت با تفکرعثمانی است. اما همان گونه که گذشت، به دلیل مسئله صلح و برای مشروع نشان دادن حکومت معاویه، به تحریف موضع امام پرداخته اند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 219]