واضح آرشیو وب فارسی:ابتکار: چشم ها را بايد شست حرف و حديث هاي واليبال پاياني ندارد
يكم: فكر نكنيد كه حاشيه فقط مربوط به ورزش موسوم به گوي و پاست و ديگر رشته ها در امن و امان كامل به سر مي برند. به واليبال بنگريد كه حرف و حديث هايش را پاياني نيست. داورش به المپيك دعوت مي شود، مي گويند قاليچه كاشان داده، مربي اش موفق مي شود، مي گويند با پسته و كادو به مسند رسيده است و به تيم هاي جوانان و نوجوانانش هم كه وصله ناجور صغر سني چسبانده اند و حالا هم كه تيم ملي بزرگسالانش پس از نيم قرن قهرمان آسيا يا به عبارتي ديگر، اولي AVC كاپ شده، مي گويند چين، ژاپن و كره جنوبي با تيم هاي سوم و چهارم خود آمده بودند.راستي با اين طرز تفكر منفي و تحقيرآميز كه چيزي جز ناديده گرفتن توانمندي هاي ايرانيان را نمي رساند، مي توانيم شاهد پيشرفت را در آغوش بكشيم؟در همه جاي دنيا، پيروزي ها و قهرماني ها عامل وحدت بيشتر مردم بويژه ورزشي ها مي شود، اما در منطقه ما، تازه آغاز بحث و جدل هايي مي شود كه بعضي از آنها را در طبله هيچ عطاري نمي توان يافت. انگار برخي واليبالي هاي عزيز اين توپ را كه عامل وحدت و سمبل ورزش هاي گروهي است با توپ هايي كه مخصوص جنگ و گريز است، اشتباه گرفته اند كه سر شاخه نشسته اند و بن مي برند.
دوم: هيچ بقالي نمي گويد ماست من ترش است، بنابراين فكر نمي كنم فردي پيدا شود كه ادعا كند واليبال ما گل بي عيب است.ما قهرمانAVC كاپ (جام كنفدراسيون آسيا) شديم، اما تيم اول آسيا نيستيم. ژاپن، چين و كره جنوبي با تيم سوم خود هم در اين رقابت ها شركت نكرده بودند، اما آنها هميشه دست خود را رو نمي كنند. سيماي واقعي ژاپن و چين را مي توانيم در جام ملت هاي آسيا كه مردادماه سال آينده در كويت برگزار خواهد شد، ببينيم.تا آن زمان چشم بادامي ها حتي با همين تيم هايي كه به تايلند آورده اند، چند تورنمنت از جمله ليگ جهاني از ما جلوترند و ما هنوز بر سر دوراهي ترديد و تصميم گيري قرار داريم كه مربي خارجي استخدام كنيم يا به حسين معدني دل ببنديم كه خيلي ها هنر كوچينگ او را نديده مي گويند چرا پس از بازي آخر با كره جنوبي و مسجل شدن قهرماني ايران مثل فنر از جا پريده و توپ بازي را بغل كرده است؟!چشم ها را بايد شست، جور ديگر بايد ديد.
سوم: مصاحبه يكي از مربيان را كه خواندم، تعجب كردم چطور مردي با اين همه پيشنهادها، در واليبال ما غريب مانده است؟نمي خواهيم بگوييم آن ادعاها درست است يا نه، اما ما در جمع ايرانيان مربياني داريم كه در آمريكا و اروپا كه مهدهاي واليبال دنيا هستند مربيگري مي كنند و موفق هم هستند، اما نديديم و نشنيده ايم كه بگويند من آن هم كه طاووس عليين شده... پرويز كاظمي پس از سال ها حضور در واليبال آلمان به زحمت به يكي از شهرستان ها راه پيدا كرد، جلال شاهسون در سوئيس، حسن شمشيري در سوئد، ماشا»الله فرخ منش در آمريكا و... عملكردي درخشان و كارنامه اي موفق دارند، اما به اندازه يك مربي بازنشسته صربستاني مورد حمايت قرار نمي گيرند. مي دانيد چرا؟ براي اين كه مردان توپ و تور ما آنقدر كه در كارگاه پنبه زني، پته همديگر را روي آب مي ريزند و دنبال آدم معصوم مي گردند، كاري به غريبه ها ندارند.
چهارم: وقتي رئيس سازمان ليگ فدراسيون واليبال اعلام كرد كه از 25 سال پيش دنبال گرفتن حق پخش از تلويزيون بود، اما تلاش هايش به جايي نرسيد به اين همه اعتماد به نفس احسنت گفتم كه ليگ باشگاهي ما هنوز اندر خم يك كوچه است و عمرش هم به 25 سال نمي رسد، اما محمود حداد فراموش كرده طي همين سال اخير چگونه چندين بار زمان برنامه هاي مسابقه ها را تغيير داديم تا سيما گوشه چشمي بيندازد و مسابقه اي را پخش مستقيم كند. لطفا قاچ زين را بچسبيد، اسب سواري پيشكش!
پنجم: تيم واليبال دختران ايران كه با يك مشاور فني و يك آناليزور مرد در مسابقه هاي قهرماني نوجوانان آسيا در فيليپين شركت كرده است، در ميان 11 تيم دوازدهم شد. سريلانكا را 2 بار برد و با هندوستان 5 گيمه بازي كرد. شايد براي ما كه روزگاري برنز زنان آسيا را داشتيم، نتيجه خوبي نباشد; اما نوجوانان زير 19 سال كشور ما براي نخستين بار با پوشش و حجاب تاييدشده در مسابقه ها شركت كردند و بايد بدانيم بانوان واليبال ما پس از 3 دهه دوري از رويدادهاي بين المللي، حيات مجددي را آغاز كرده اند و نگاهمان بايد به روزهاي روشن آينده باشد، چون مهم خوب بازي كردن بود كه به آن دست يافتند. ميدان ورزش، صحنه برد و باخت هاست.
جمشيد حميدي
سه شنبه 30 مهر 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ابتکار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 116]