مراقب زبان خود باشيد!

واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: مراقب زبان خود باشيد!

استفاده از كلمات و جملات صحيح هنگام صحبت با كودكان، تأثير بسزايي در شكل‌گيري شخصيت‌ آنها دارد اين امر نه تنها به ايجاد يك ارتباط خوب بين والدين و فرزندان منجر مي‌شود، بلكه خصوصيات مثبت آنها را افزايش مي‌دهد، بنابراين والدين بايد دقت خاصي روي گفتار خود داشته باشند.

در ذيل به نكاتي در اين باره اشاره مي‌كنيم كه خواندن آن براي والدين خالي از لطف نيست.

1) از جملات مثبت استفاده كنيد

اگر كودكان را با نامهايي مانند احمق و تنبل و... صدا بزنيد، باور مي‌كند كه داراي اين خصوصيات است.

به كاربردن اين نامهاي منفي به شخصيت بچه‌ها آسيب وارد مي‌كند و اعتماد به نفس آنها را از بين مي‌برد.

اگر كودكي به صفت «زشت»‌ ناميده شود، ممكن است از حضور در جمع و بازي با ديگران خودداري كند، اگر بگوييد:‌ «كمرو» از ارتباط با همسالان و بزرگترها پرهيز مي‌كند. چه بايد گفت: با جمله‌اي مثبت توجه بچه را به رفتاري معطوف كنيد كه بايد تغيير دهد. «اين اتاق نامرتب و به هم ريخته است» يا «كاغذ و مدادهايت روي زمين پخش شده و بايد جمع شود.»

2) بچه‌ها را طـــرد نكنيد

طرد كردن بچه‌ها با جملاتي نظير «اي كاش به دنيا نمي‌آمدي» يا «هيچكس تو را دوست ندارد» نشان دادن نفرت يا تمايل به جدايي از آنهاست.

براي يك كودك دوست داشته نشدن از طرف فردي كه او را به دنيا آورده به معني دوست نداشتن از طرف همه افراد است. آنچه كه يك كودك بايد بداند اين است كه پدر و مادر بدون هيچ قيد و شرطي دوستش دارند.

چه بايد گفت: هر روز با او گفتگو كنيد و بگوييد دوستش داريد و در آغوشش بگيريد.

3) منفــــي بافــي نكنيد

بچه‌ها با كلمات و جمله هايي كه به آنها مي‌گوييم، بزرگ مي‌شوند. يك پژوهشگر با عده‌اي زنداني گفتگو و مصاحبه كرد. از آنها پرسيد كه به چند نفر از آنها هنگام بچگي گفته شده كه زنداني خواهند شد؟ با كمال تعجب دريافت كه تقريباً با پاسخ همه آنها به اين سؤال مثبت بود.

والدين بايد آينده خوبي را براي بچه‌ها ترسيم و پيش بيني كنند. كه استفاده از جملات منفي مثل «تو لياقت چيزي را نداري» يا «جاي تو در زندانه» با اين هدف تناقص دارد.

4) هنگام بروز مشكلات بچه‌ها را مقصر ندانيد

مقصر دانستن كودك هنگام بروز مشكلات به اين معني است كه او به دليل كاري كه ديگران انجام داده‌اند، سرزنش مي‌شود. بچه‌ها هدف آسان و در دسترس براي به گردن گرفتن تقصير ديگر اعضاي خانواده هستند.

اگر بچه‌ها بايد ياد بگيرند كه مسئوليت كارهايشان را به عهده بگيرند، ما بايد نمونه‌اي از مسئوليت پذيري در برابر اشتباهات و ضعف هايمان باشيم. چه بايد گفت: به كودك نبايد گفت كه «تو دليل دعواي من و پدرت هستي». اگر عصباني شديد به محض به‌دست آوردن خونسردي از كودك معذرت بخواهيد و مثلاً بگوييد: «ببخشيد دعوات كردم، امروز خسته بودم.»

5) انتظارات نابجــا از كودك نداشته باشيد

پدر و مادراني كه از فرزندان خود انتظارات بي‌جا دارند آنها را مجبور مي‌كنند كه بهترين بازيكن باشند يا در مدرسه نمره 20 بگيرند.

پيامي كه پشت اين عمل پنهان شده اين است كه تو در مدرسه به اندازه كافي خوب نيستي. داشتن انتظار بي جا تنها اعتماد به نفس كودك را از بين مي‌برد.

نبايد گفت: «نمره‌ات 17 شده پس 3 نمره ديگر چه شده است، تو فقط بايد 20 بگيري.» با تاكيد به نكات مثبت بگوئيد: خيلي عالي است كه نمره‌هاي 20 زيادي در كارنامه ات داري اشكالي ندارد، نمره 17 گرفتي چون تو تمام سعي خود را كردي و هر انساني ممكن است اشتباه كند سعي كن اشتباهاتت در آينده كمتر شود، لزومي ندارد هميشه و همه كس نمره 20 بگيرند.

6) فرزندان خودرا با ديگران مقـــايسه نكنيد

با مقايسه كردن كودكان، تخم حسادت و بددلي را بين آنها مي‌كاريد.

بچه‌ها نبايد در خانواده و فاميل مقايسه شوند، چون در مقابل خواهران و برادران خود احساس بي ارزشي و بد بودن را خواهند داشت. حتي تعريف مثبتي هم مي‌تواند همين نتيجه را داشته باشد. وقتي مي‌گوييد: «تو در بازي فوتبال از برادرت بهتري» همان احساس مقايسه و ناسازگاري را بين آنها به وجود مي‌آوريد.

بهتر است بگوييد: تو در بازي فوتبال به اندازه برادرت هنگامي كه به سن تو بود، خوب هستي. از سال گذشته تا به حال در زبان پيشرفت كرده اي.

7) روي نقاط ضعف كودك انگشت نگذاريد

هنگام خجالت، كودك، احساس مي‌كند نقـص دارد يـا بي لياقت است.

خجالت كشيدن بيشتر از اين كه رفتار او را درست كند موجب از دست رفتن روحيه و تحقير او مي‌شود.

برخي پدرها و مادرها با انگشت گذاشتن روي نقاط ضعف كودك، مانند شب ادراري او را تحقير مي‌كنند.

خجالت زده كردن كودك موجب مي‌شود كه او عوامل تحقيرش را پنهان كند.

بهتر است به جاي آنكه بگوييد: «درست مانند يك بچه رفتار مي‌كني. نمي‌توانم باور كنم كه از يك گربه كوچك مي‌ترسي» جمله زير را انتخاب كنيد: «تو ديگر بزرگ شده‌اي، گربه آنقدرها هم ترسناك نيست.»

8) تهديد نكنيد

تهديد، گفتن جمله يا كلمه اغراق آميزي است كه پدر و مادر به كار مي‌برند تا كودك را بترسانند مانند اين جملات: «اگر درست رفتار نكني تمام استخوانهايت را مي‌شكنم».

تهديد موجب ترس در كودك مي‌شود و او احساس مي‌كند كه در محيطي ناامن و پر از دشمن زندگي مي‌كند.

تهديد به تنها گذاشتن كودك برايش بسيار دردناك و سخت است، چون او بسيار حساس است و براي نيازهاي اساسي و اوليه زندگي با پدر و مادرش نياز دارد.

به بچه‌ها بايد هشدار داد نه تهديد برخلاف تهديد، هشدار واقعي و معقول است. با گفتن جمله «اگر .... در نتيجه ... » به او هشدار مي‌دهيد كه نبايد به رفتار بدخود ادامه دهد.

مانند «اگر دوباره خواهرت را بزني، ديگر نبايد با او بازي كني.»

سايت پزشكان بدون مرز

شنبه 27 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: اطلاعات]

[مشاهده در: www.ettelaat.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 175]