پيشگيري و درمان بيماري ها با آب آب در آئينه فرهنگ، دين، طب و تاريخ جهان

واضح آرشیو وب فارسی:مردم سالاری: پيشگيري و درمان بيماري ها با آب آب در آئينه فرهنگ، دين، طب و تاريخ جهان
درمان بيماري ها با آب يكي از قديمي ترين روش هاي پذيرفته شده توسط نژادهاي بدوي است. آنها به سمت آب به دليل آنكه از طبيعت منشا» گرفته است جلب مي شدند.
در «ريگ ودا» كه كهن ترين كتاب مذهبي آريان ها است سروده هايي را مي توان پيدا كرد كه از آب به عنوان شفا بخش بيماري ها تمجيد شده است. اين سروده ها توسط كاهنان مقدس در خلال مرحله سانديا (طريقت باطني) سه بار در روز تكرار مي شود و آب براي شست وشوي سر و چشم به كار مي رود و جرعه هاي كوچك از آن به تبرك آشاميده مي شود.
در بين اسپارتان هاي يونان باستان، حمام با آب سرد طبق قانون اجباري بود. حمام به اشكال گوناگون را در افسانه ها مي توان سراغ گرفت. بقراط (Hippocrates) استنباط عالي از صفات فيزيولوژيك آب هم گرم و هم سرد داشت كه در درمان تب، زخم ها، خونريزي و انواع بيماري هاي داخلي و جراحي به كار مي رفت. او به پديده اي در شرح حال بيمار برخورده بود كه استحمام سرد به سرعت سبب بازگشت حرارت مي شود و گرماي بدن برجا مي ماند در حالي كه استحمام با آب داغ اثر معكوس دارد.
طبق عقايد رومي ها، استحمام موجب درجات وسيع از پيشرفت و تكامل مي گردد. امپراطوران براي ساختن حمام هاي اعجاب آميز با همديگر رقابت مي كردند.
اين حمام ها قادر بودند هزاران نفر را در روز پذيرا باشند.
سيلسيوس (Celsus) و ساير پزشكان رومي استحمام را در تاليفات خود ستودند.
وجود پزشك آب درمانگر در تاريخ روم قديم به زمان برده آزاد شده موسي آنتونيوس (Musa Antonious) باز مي گردد. (پلاتن Platen)
بقراط (متولد سال 460 و وفات 377 پيش از ميلاد) - جالينوس - آسكپليادس و موسي آنتوينوس و بسياري از مولفين در دور دست ترين اعصار، آب سرد و استحمام به انواع گوناگون را در بيماري ها به مثابه ابزار دانسته اند. آنها روش برطرف ساختن تب توسط آب را تشريح مي نمودند و همين راه چاره ساده تصور مي شود از تمام راه ها چاره سازتر باشد.
يهودي هاي دوران باستان در استخرهاي خود معتقد به وجود فرشته اي بودند به نام ودستا (Vebesta) كه شست وشو و غسل در آن در اعياد مذهبي انجام مي گرفت. در قرون وسطي پزشكان اسلامي كه شاگردان فراواني تعليم مي دادند از استحمام جانبداري نمودند و رازي، نوشيدن آب را در برطرف كردن تب موثر مي دانست و ابن سينا آب سرد را توصيه مي كرد. بارا (Barra) اهل ليون و لانزاني (anizLan) اهل ايتاليا از آب درماني طرفداري مي كردند.
گالن (Gallen) استحمام آب گرم و ماساژ با آب سرد را روشي در پايين آوردن درجه حرارت در تب ها مي دانست. كوري (Curie) استحمام با آب خنك (23/8 تا 34/4 درجه سانتي گراد) را در تمام بيماري هاي مزمن به كار مي برد. او استحمام آب سرد را در تب هاي واگيردار و عفوني و استحمام آب نيم گرم را در پايين آوردن درجه حرارت بالا موثر مي دانست. به عقيده وي حمام بخار هنگام كاركرد غدد عرق، به جاي شست وشو با آب سرد در تب ها قابل توصيه است.
هان (Hahn-s-j) در سال 1773 بنيان آب درماني را در درمان هاي علمي گذاشت و در خود تجربه كرد.
ساموئل هانمن (Hahnemann Samuel) بنيانگذار هومئوپاتي در سال 1784 كتابي درباره بيماري هاي مقاوم نگارش كرد كه با كاربرد آب سرد به نتايج درماني عالي مي رسيد. اين كتاب حاوي جزئيات آموزشي است و با آب سرد به مثابه يك درمان گر كامل برخورد شده است.
چگونه بايد استحمام كرد؟ پس از استحمام آب سر چه بايد كرد؟ در اين كتاب مدت زمان استحمام و درجه حرارت آب و طول مدتي كه بدن در آب بايد غوطه ور باشد و طول زماني استحمام در وان تشريح شده است.
هانمن نحوه ماساژ را در همان اثر خود شرح داد و به جز موارد معدودي از استثنائات، هان و هانمن بي ترديد از افتخارات تاريخي درمان با آب به شمار مي آيند.

بنيان گذار آب درماني

ونسان پريسنيتز (zPriesnit Vincent) در سال 1821 اولين درمان با آب را در شهر گرافنبرگ بنيان گذاشت و از آن زمان او را به عنوان بنيانگذار آب درماني مي شناسند. او مي نويسد: در سال 1819 در اثر كشيده شدن قفسه صدري دچار شكستگي دنده شدم، پزشك معالج از درمان آن ناتوان ماند. كمپرس با آب گرم و دستورات افشره هاي گياهي درد را تشديد مي كرد لذا آن را كنار گذاشتيم. به خاطر آوردم يك بار درد انگشت له شده شخصي را با كاربرد آب سرد از طريق كمپرسي كه آن را پوشانده بودم اندكي فرو خواباندم. او به خواب عميقي فرو رفت و پس از آن بهبود يافت به طوري كه سركارش در مزرعه مي رفت. از آن پس در هر شرايط مرضي مانند حوادث، من براي خود و ديگران آب سرد به كار بردم و بهترين نتيجه ممكن را به دست آوردم. بعدها افراد فراواني كه در مجاورت من بودند يا با بيماراني كه از من درمان مي جستند اين كار را مي كردم و بدين سان مشهور به قدرت درمانگري شدم. اغلب بيماران را در فرصت هاي بيشتري ملاقات مي كردم و شرح حال هايي مي نوشتم و تجربه كسب مي نمودم.
پريسنيتز، اهداف درماني خود را با تحقيق در بيماري هاي گوناگون دنبال كرد و به ريشه كن كردن تمام حالات رخوت و مرض بدن با كاربرد آب سرد پرداخت.
غوطه ور كردن، حمام موضعي پاها، بازوان، سرو قسمت آزرده با پيچيدن بيمار در ملحفه هاي مرطوب، كمپرس، ماساژ و مشت و مال و دوش آب سرد تاثيرات شگرفي در بهبود بيماري ها گذاشت. كسي نمي تواند در پذيرش اين واقعيت ترديد كند كه پريسنيتز به سرشت انواع بيماري ها، به طور صحيح پي برده بود، بايد بدين واقعيت تن در داد كه آب، داراي صفات درماني خارق العاده ايست. بر طبق نظر وي آب نه تنها نيرو زا، طراوت بخش و مقوي، جلادهنده روح و تسكين دهنده و آرامش بخش است، بلكه به عنوان عامل تخليص كننده براي پاكسازي بدن از مواد نامطلوب و خروج مواد مسموم از بدن مي باشد.
پريسنيتز را به خاطر كاربرد هوشيارانه و نبوغ آميز آب در مقاصد درماني به عنوان يكي از درمانگران طبيعت مي شناسند. روش او طبق قوانين طبيعت بود و شرح حال ها را در طبيعت جست وجو مي كرد. براساس تجربيات بر روي خود و دردهاي ديگران، همچون تمام نوابغ دنيا و بنابر غرايز فطري خود كار كرد، به مشاهده نشست، آزمود و تمام معيارها را به محك اندازه گيري گذاشت و به طور اصولي اطلاعات خود را از كار در طبيعت و بدن انسان به دست آورد.
او خود را در بوته آزمايش گذاشت تا آنچه را كه طبيعت به حيات مي دهد، بشناسد، سير بيماري ها را نظاره كرد و سرانجام به معرفت و تجربياتي دست يافت كه توانست بيماري ها را بر طبق قانون طبيعت درمان نمايد.
پريسنيتز درايت پزشكي داشت هر چند در هيچ دانشكده اي درس طب را نياموخته بود. به محض آنكه بيماري كه توسط پزشكان هم عصر وي علاج ناپذير تلقي مي شد، او با آب درماني فورا آن را معالجه مي نمود و مي كوشيد تمام كوفتگي ها، بريدگي ها، زخم ها، شكستگي ها، سوختگي ها و كچلي ها و تمام انواع ضايعات و بيماري هاي مختلف را كه در دامنه كار او و همكارانش قرار داشت بدين سان تجربه كند. آنها به شكل شگفت انگيزي با آب درماني زودتر از روش هاي طبي به نتايج مساعدي مي رسيدند و طبيعت را در زدودن عفونت هاي زيان بار به ياري مي گرفتند.
توده هاي مردمي كه هر روز مزارع خود را درو مي كردند و خرمن ها را مي چيدند توسط آب، بدون پرداخت حق العلاج درمان مي شدند و اين حسادت پزشكان داراي عنوان و مدرك را بر مي انگيخت و باعث مي شد كه جدال با او را از طريق سيل افترا و بهتان به راه اندازند و از دست او به دادگاه شكايت برند و كارهاي او را تحت پيگرد قرار دهند. اما او سرانجام طبق راي مراجع بالاتر دادگاه تبرئه گرديد. آنگاه مخالفان او جلسه اي تشكيل دادند كه روش درمان او را بررسي كنند، آنچه كه در اين جلسه ثابت شد اين بود كه شيوه درماني او بهر تقدير فاقد آسيب رساني است چون داروي زهرآگين به كار نمي برد. سال ها بعد روش هاي درماني او توسط بسياري از پژوهشگران بي غرض پزشكي و بسياري از افرادي كه از اين روش بهره مند شده بودند، دنبال شد و مورد مطالعه قرار گرفت. در ميان آنها مونده (MUNDE) آب درماني را در آمريكا مرسوم كرد. روسه (Rausse) آموزش هاي پريسنيتز را در آلمان ترويج كرد و شيندلر (Schinbler) پس از مرگ استاد، كارهاي او را در گرافنبرگ از سرگرفت، شيندلر با اين شيوه توانست هزاران تن را معالجه نمايد درمان اوروي دوك آدولف ناسائو در سال هاي 1871 و 1872 هنوز در خاطر بسياري از افراد باقي است.
يوهان اسكروت (schroth jahan) هم عصر پريسنيتز، (در سال 1871) در حادثه اي اسبي او را لگد زد و در نتيجه قاب زانوي او به شدت آسيب ديد. عضو آزرده مطابق روش هاي جراحي آن روز معالجه شد ولي نتيجه عمل ناقص بود. التهاب در استخوان و مفاصل اطراف باقي ماند، از اين رو اسكروت نتوانست ديگر قدم بزند و به پاي آزرده خود فشار آورد به خصوص در هنگام بالا رفتن و نشستن اين فشار غيرقابل تحمل بود. در همين اوضاع، روزي به راهب ديري كه براي سركشي به انجمن هاي مذهبي در حال سفر بود برخورد و مورد شماتت او قرار گرفت كه چرا به جاي قدم زدن سوار بر مركب مي شود. اين كار از مرد جواني چون او بعيد به نظر مي آيد و مركب او بايد متحمل بار سنگيني گردد. اسكروت مشكل خود را با او در ميان گذاشت. راهب ديرنشين به او توصيه نمود كه زانوان را چندين بار در روز با آب سرد حمام بگيرد. مانند اسلاف خود، او چند بار در روز همين كار را كرد و زانويش را با بانداژ مرطوب بست. پس از آن زانو را خشك نگه ميداشت و بدان مجال مي داد كه كاملا خشك شود. اثر اين كمپرس مطلوب بود و اسكروت كمپرس ضخيم تري را با باندهاي پشمي به كار مي برد. التهاب زانو پس از كمپرس هاي مداوم به طور قابل ملاحظه اي كاهش يافت و درد زانو را كه كمتر شده بود شب ها تحمل مي كرد، مفصل سفت، نرم شد و پس از گذشت ده هفته ساق پاي راست به نرمي و قابليت انعطاف ساق پاي چپ گرديد. چنانكه براي او مقدور نبود كه بگويد كدام زانو آزرده شده بود. اين معالجات و نتايج شگرف آن موجب پي ريزي اصولي شد كه اسكروت آن را معرفي كرد و به تكميل بيشتر آن پرداخت و بعدها او كمپرس مرطوب را براي مصارف خارجي زخم ها، كوفتگي ها، مفاصل سفت و غيره به كار بست و هم حيوانات را معالجه كرد و هم انسانها را، معالجه در حيوانات سبب تجربه اندوزي بيشتري در كار و مهارت اسكروت شد. معالجات موفق او در زخم هاي بيروني اين ظن را در او برانگيخت كه همين ابزار درمان كه در معالجه التهاب زانو موثر بود چرا نتواند در بر طرف ساختن بيماري هاي داخلي كارساز باشد. او پيش از انجام كار پيش داوري عجولانه نمي كرد و دريافته بود كه گرماي حاصله از رطوبت هم براي گياه مفيد خواهد بود و هم براي اشرف مخلوقات. براي همياري با طبيعت اسكروت بانداژهاي كوچك وبزرگ براي مناطق محدودتر و ملحفه هاي مرطوب را همراه با رژيم غذايي خاصي براي تمام بدن به كار برد. در تجربه بيست و شش ساله اسكروت ساده درماني هايي را معمول مي داشت كه نسبت به هر نوع معالجه طبي پاسخ نمي دادند و بيماري هاي مهلكي كه از شدت وحدت آنها با اين روش ساده مي كاست و بالاخره محوشان مي كرد. در مواردي ترشحات فيستول مقعد، پوسيدگي ها و غيره را درمان مي كرد. خنازير كه دوره اي بسيار طولاني دارد با شيوه درماني اسكروت پس از شش تا بيست هفته ناپديد مي شد نئيپ (kneipp) عابد كاتوليك رومي در باواريا (Bavaria) بود. در سال 1824 به دنيا آمد. او پسر يك بافنده بود وي نقل مي كند: من از تن و از انديشه در هم شكسته و اميد خود را از آينده بريده بودم و به پايان عمر فكر مي كردم.
اين آب درماني بود كه او را نجات بخشيد، در حالي كه بهترين پزشكان معالج از وي قطع اميد كرده بودند. پس از آب درماني وي مي نويسد: بسيار سرحال شدم و نيروي تحليل رفته خود را به دست آوردم و عبادت به جاي آوردم و به مدت سي و شش سال در حرفه روحانيت باقي ماندم. دوستان ازجهت تعارف به من مي گفتند كه در شگفت مانده اند از لحن صداي من كه پنجاه سال پيرتر نشان مي دهد و از چنين قدرت بدني برخوردارم. آب در كنارم چون يك دوست سخت كوش وباوفا قرار گرفت چه كسي مي تواند از مهري كه به آب بسته ام سرزنشم كند. فرضيه نئيپ بدين اصل استوار است كه علل تمام بيماري ها از خون سرچشمه مي گيرد. اعم از آنكه خون با حضور مواد بيگانه اي آلوده شود يا آنكه ترشحات دفعي در زماني طولا ني تر در روده متوقف شده است و مواد بيماري زاي آن خون را دچار آلودگي نمايد. اين مواد زائد مي توانند از طريق آب دفع شوند. بدين منظور او آب را به صور گوناگون مانند: پوشش، كمپرس جريان آب و شستشو به كار گرفت. به عقيده وي آب سرد در يك دوره كوتاه موثرتر از آب گرم ونيم گرم به كار مي رود تا بيمار به تدريج نسبت به كاربرد آب سرد تحمل پيدا كند.
اگر بيمار رنگ پريده و لا غر باشد شستشو را به طور موضعي و براي بخشي از بدن به كار مي برند در درجه حرارت زير طبيعي، مالش يا كاربرد بطري آب داغ قابل توصيه است بلا فاصله پس از مصرف آب داغ در همان قسمت بدن آب سرد مصرف مي كنند كه در اثر اين اعمال جريان گردش خون تسريع مي يابد گرماي بدن بهبود پيدا مي كند اشتها افزايش يافته وبدن براي حركت هاي بعدي نيرو و انرژي خود را باز مي يابد.
جمعه 26 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مردم سالاری]

[مشاهده در: www.mardomsalari.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 119]