فيلم مستند يا تبعيدي‌

واضح آرشیو وب فارسی:هموطن سلام: فيلم مستند يا تبعيدي‌
در سال‌هاي اخير سهم تلويزيون‌هاي برجسته دنيا از برنامه‌هاي مستند به شكلي جدي ارتقا پيدا كرده و اكنون در قاره اروپا حدود 30 شبكه تخصصي در حيطه مستند فعاليت مي‌كنند.
در سال‌هاي اخير سهم تلويزيون‌هاي برجسته دنيا از برنامه‌هاي مستند به شكلي جدي ارتقا پيدا كرده و اكنون در قاره اروپا حدود 30 شبكه تخصصي در حيطه مستند فعاليت مي‌كنند. در قاره آمريكا و منطقه آمريكاي لاتين نيز 10 تا 15 شبكه مستند فعاليت مي‌كنند و اين گرايش كم‌كم ميان شبكه‌هاي خاورميانه و آسيا نيز شكل جدي به خود ‌گرفته و شبكه‌اي مانند الجزيره به شكل جدي به دنبال تاسيس شبكه‌اي مستند است.
اين وضعيت آنقدر ساده است كه نياز به توضيح خاصي نداشته باشد. ماجرا اين است كه شبكه‌هاي تلويزيوني دنيا به دنبال استفاده از جذابيت‌هاي برنامه‌هاي مستند هستند تا روز به روز به مخاطبان خود افراد تازه‌اي را اضافه كنند. در اين وضعيت، تلويزيون ايران در يك طرف فعاليت خودش را انجام مي‌دهد و در طرف ديگر هم خارج از اين مجموعه مستندسازان مختلف فعاليت مي‌كنند. آنچه مي‌خوانيد گزارشي از اين نشست است.
نشست جمعي از اعضاي انجمن تهيه‌كنندگان سينماي مستند ايران به همت اداره كل پژوهش و آموزش سيما روز چهارشنبه هفدهم مهرماه در محل اين اداره كل در (ميدان ونك)‌ برگزار شد. ساعت 30/15 كم‌كم جلسه رسميت پيدا كرد و صحبت‌هاي دو نفره و چند نفره جاي خود را به سكوتي داد كه مقدمه آغاز رسمي‌جلسه بود.
پرويز فارسيجاني به عنوان ميزبان، ابتدا چند جمله‌اي سخن گفت و به اين مساله اشاره كرد كه سازمان صدا و سيما عزم و اراده‌اي جدي براي ورود به عرصه مستند دارد و اولين گام براي رسيدن به جايگاهي شايسته براي فيلم‌هاي مستند در تلويزيون هم اين بوده كه از چند ماه قبل شبكه‌هاي تلويزيوني موظف شده‌اند تا جدول پخش برنامه‌هاي خود را به گونه‌اي تنظيم كنند كه در آن برنامه‌هاي مستند شكل ثابت و مشخصي در اين جدول داشته باشند و مانند برنامه‌هاي نمايشي، برنامه‌هاي مستند هم بموقع پخش شوند. به عنوان شروع، اين مقدمه اميدواركننده‌ بود.
فارسيجاني در صحبت‌هاي بعدي خود به اين نكته هم اشاره كرد كه با انحلال مركز مستندسازي سيما، از اين به بعد قرار است مستندها در خود شبكه‌ها تهيه شوند و در صحبت‌هايي هم كه بتازگي با اداره كل تامين برنامه خارجي سيما انجام شده، سفارش مفصلي درباره خريد مستندهاي خوب ايراني و خارجي صورت گرفته و براي شبكه‌اي مانند شبكه 5 سيما، در جدول پخش جايي براي نمايش مستندهاي خوب در نظر گرفته شده است.
مدير كل آموزش و پژوهش سيما در ادامه جلسه، توضيحاتي هم درباره وظايف اين اداره كل بيان كرد و گفت: وظيفه اين اداره كل، تقويت ساختار برنامه‌هاي تلويزيوني از نظر آسيب‌ها و مدل‌هاست و براي ساخت فيلم‌هاي نمونه در هر زمينه‌اي با فراغ بال تصميم مي‌گيرند و محصولاتي هم كه سال‌هاي گذشته در اين اداره كل توليد شده، در پخش تلويزيوني با استقبال مواجه شده است. او به امكانات و بانك‌هاي اطلاعاتي بسيار خوبي هم كه در اين اداره كل وجود دارد اشاره و اعلام كرد: اطلاعات موجود در اين محل در اختيار برنامه‌سازان است و همه مي‌توانند از آن استفاده كنند.

مرتضي رزاق كريمي:
سينماي مستند تغيير نگاه مي‌خواهد
مرتضي رزاق كريمي‌،‌تهيه‌كننده سينماي مستند اولين فردي بود كه در اين جلسه سخن گفت. او در صحبت‌هاي خود با ابراز اميدواري نسبت به اين مساله كه چنين بحث‌هايي براي سينماي مستند و سينماي فرهنگي مفيد باشد، تاكيد كرد: در سينماي مستند به تغيير نگاه جدي نياز داريم و اين تغيير نگاه بايد در 3 گروه رخ دهد. دسته اول مديران و سياستگذاران فرهنگي هستند.
دسته دوم، دست‌اندركاران سينماي مستند اعم از تهيه‌كننده، كارگردان، پژوهشگر و ... و دسته سوم نيز مخاطبان آثار مستند هستند. براي تغيير نگاه هم بايد بپذيريم كه مستندسازي يك هنر صنعت است و الزامات خاص خود را دارد. در اين صورت است كه تخصص و تقسيم كار معني پيدا مي‌كند و ارتباط با مخاطب و رضايت او معنا مي‌يابد.

مسعود رشتيان:
فاصله تلويزيون از مسير مستندسازي‌
مسعود رشتيان، ديگر ميهمان حاضر در اين مراسم كه جزو تهيه‌كننده‌هاي سينماي مستند است ابتداي صحبت‌هاي خود با اشاره به اين نكته كه طي سال‌هاي گذشته چنين مباحثي را همواره دنبال كرده است، گفت: در طول اين سال‌ها در سيما همواره روندي از تصميم گيري وجود داشته كه مشابه آن در خارج از سيما نيز وجود داشته است و گاهي اين دو تصميم‌گيري با هم در يك جهت قرار مي‌گرفت و گاهي هم هر يك از آنها راه خود را مي‌رفت.
مثلا گاهي اوقات سازمان صدا و سيما مي‌گفت مستندساز و برنامه‌ساز خوب نداريم و گاهي افراد خارج از سازمان مي‌گفتند در سازمان به مستندسازي توجه نمي‌شود و امكانات خوبي براي كار وجود ندارد. در سال‌هاي اخير به نظر مي‌رسد فاصله‌ها كم شده است.
دليلش هم واقعيت عيني و بيروني است كه شكل گرفته و هرچه جلوتر مي‌رويم، سازمان‌هاي صنعتي، آموزشي، فني، نهادهاي آموزشي و... براي برآوردن نيازهاي خود بيشتر به سمت مستند مي‌روند. تلويزيون در سال‌هاي اخير از اين مسير فاصله داشته است. امروز هم پتانسيل بيروني است كه در كنار ضرورت‌هاي دروني قرار گرفته است. من خودم تهيه‌كننده تلويزيون هستم، اما تا به حال نشده براي اين نياز و علاقه در چارچوب‌هاي رسمي‌ پاسخ مناسب پيدا كنيم. البته كسي كه علاقه‌مند به اين حرفه است متوقف نمي‌ماند و به دنبال يافتن راه‌هاي ديگر مي‌رود.

محمد جواد نجم الدين:
مستند نياز به يارانه دارد
بلافاصله پس از صحبت‌هاي رشتيان، نجم‌الدين صحبت خود را آغاز كرد و ميهمانان همزمان با صرف ميوه و شيريني، شنيدند كه او مي‌گفت: چند سال قبل كه سينماي مستند را بررسي مي‌كرديم، براي مستند دلسوزي مي‌كرديم و مي‌گفتيم سينماي مستند نيازمند حمايت است، اما الان بايد براي تلويزيون دلسوزي كنيم كه جايگاه خود را در سينماي مستند از دست داده است. امسال در جشن خانه سينما مستندهايي نمايش داده شد كه نشان مي‌داد سطح مستند بالا رفته و الان جاي تاسف دارد كه تلويزيون از اين مسير عقب افتاده است.
نجم‌الدين هم در صحبت‌هاي خود بحث اختصاص كنداكتور ثابت به نمايش برنامه‌هاي مستند را مورد تاكيد قرار داد و گفت: حجم آثار خوب توليد شده آنقدر زياد است كه اگر 3 شبكه تلويزيوني هفته‌اي 3 جلسه به پخش برنامه‌هاي مستند اختصاص دهند، باز هم تا يك سال آينده برنامه قابل پخش وجود دارد.
او بحث ساخت مستندهاي مشاركتي را هم مورد توجه قرار داد و گفت: مستندهاي ما عموما در بخش زيادي از توليدات تلويزيوني، آلوده به بحث مشاركت است و در چنين مواردي بايد براي آن موضوع تبليغ كرد.
مساله اجرايي ديگري كه در پخش تلويزيون تفاوت دارد، اين است كه در تلويزيون يك پديده بايد حتما سريال‌سازي شود تا ديده شود و يك برنامه تك قسمتي، در هر ساعتي كه پخش شود ديده نمي‌شود و حتما برنامه‌ها بايد در قالب 13 تايي يا 26 تايي ساخته شود، اما طبيعت مستند در خيلي از موضوع‌ها با كارهاي سريالي ناخواني دارد.
خيلي موضوع‌ها به عنوان يك پديده زيباست و ساخت فيلم در مورد آنها گران تمام مي‌شود و به همين دليل مديران راغب نيستند فيلم‌هاي تك قسمتي توليد كنند، چون گاهي هزينه آنها برابر با نصف توليد يك سريال مستند است كه اين موضوع نه براي تهيه‌كننده و نه براي مديران راضي كننده نيست. به همين دليل مستند نياز به يارانه دارد.

مرتضي ندايي: برنامه خوب يعني چه؟
وقتي‌كه نوبت به اين تهيه‌كننده رسيد او تلاش كرد از زاويه اي ديگر موضوع را نگاه كند و به همين دليل صحبت‌هاي خود را اين‌گونه آغاز كرد: بايد برنامه‌هاي مستند به اندازه‌اي جذاب باشند كه سفارش‌دهندگان آگهي تمايل داشته باشند در ميان آن آگهي پخش كنند.
او سپس گفت: در يكي از كتاب‌هايي كه در اين اداره كل منتشر شده است، مصاحبه‌اي با يكي از مديران بي. بي. سي انجام شده كه در آن از او سوال شده آينده مستند چيست؟ اين مدير هم اعلام كرده بود آينده مستند آينده‌اي بي‌رمق است، چون مجوز آگهي دادن را در ميان برنامه‌ها ايجاد كرده‌اند و در اين رقابت برنامه‌هاي نمايشي پيروز شدند و مستند سازي در آنجا افول كرد. در حال حاضر در همه شبكه‌هاي دنيا به اين سمت رفته‌اند كه از مستندسازي حمايت كنند.
حمايت فرهنگ و مادي در تلويزيون بدون اين انديشه ممكن نيست و يكي از چيزهايي كه بايد به آن توجه كرد، اين است كه مستندهاي آگهي خور ساخته شود. در حوزه مستند نياز به كارهاي آموزشي و توليد خوب داريم و بايد نيروي خوب هم جذب كرد. براي الگوسازي و عملياتي شدن اين موضوع هم بهتر است از وظايف كلي پرهيز كنيم و از طريق غيرمستقيم و الگوسازي نشان دهيم كه برنامه سازي خوب يعني چه؟

سيدمحسن طباطبايي:
خط قرمزهاي مزاحم‌
طباطبايي، ميهمان ديگر حاضر در اين مراسم در صحبت‌هاي خود تجديدنظر اساسي در برآوردهاي مستند را مطرح كرد و گفت: « درجه‌بندي «الف» و «ب» و «ج» كه در سينماي دهه 60 از سوي فخرالدين انوار ايجاد شد، الان به سيما آمده و در ساخت برنامه‌ها اين درجه‌بندي رعايت مي‌شود. اما در تلويزيون ساخت فيلم 90‌دقيقه‌اي يك ميليون برآورد ‌شده و در مستند دقيقه‌اي 100 هزار تومان براي مستند پرداخت مي‌شود.
از طرف ديگر، ارائه طرح به شبكه تا تسويه‌حساب براي يك برنامه هم يك‌سال طول مي‌كشد و براي هر موضوع نيز نظارت شديدي اعمال مي‌شود. به نظر من به جاي آن‌كه تلويزيون متكي به توليد در داخل خود سازمان باشد مي‌تواند سفارش ساخت برنامه را به خارج از سازمان بدهد؛ البته بحث مهم‌تري هم در اين ميان وجود دارد كه مربوط به خطوط قرمز است كه در كارهاي داستاني هست و رعايت نمي‌شود، اما گاه در زمينه مستند درباره آن سختگيري فراواني مي‌شود، مثلا چند سال قبل فيلمي‌ از يكي از ايل‌هاي عشايري ساختم كه به زعم مسوولان پخش بخش‌هايي از آن خط قرمز محسوب مي‌شد، فيلم براي پخش با مشكل مواجه شد و من با رايزني با مدير وقت سازمان مشكل فيلم را حل كردم، اما واقعا فيلم مشكلي نداشت.

دكتر نورالدين نيك روش:
مستندها را تبعيد نكنيد
دكتر نيك روش هم در صحبت‌هاي خود با اشاره به اين نكته كه «بارها مسوولان سازمان درباره اهميت دادن به پخش فيلم‌هاي مستند تاكيد كرده‌اند، اما در نهايت به اين نتيجه رسيدند كه بهتر است پخش مستند به ساعات كم بيننده تبعيد شود» گفت: مستند امروز توان مقابله با آثار كم ارزش را ندارد و به همين سبب بهتر است يك شبكه مستقل براي كارهاي مستند تشكيل شود. آن شبكه آرام‌آرام مي‌تواند هويت پيدا كند.

ميركمال ميرنصيري:
مستند يك پز اجتماعي است؟
ميركمال ميرنصيري، تهيه‌كننده ديگر سينماي مستند نيز در وقتي كه به او اختصاص داده شده بود سخنان خود را اين‌گونه آغاز كرد: تيره‌بختي سينماي مستند اين است كه هميشه با آثار داستاني مقايسه مي‌شود، اما تفاوت اين دو عرصه بيش از تشابه آنها به هم است. به نظرم به اين علت بر ساخت مستند تاكيد مي‌شود كه اين مساله يك پز اجتماعي دارد. اما براي من هميشه اين سوال مطرح است كه چرا سازمان صدا و سيما بايد براي كار مستند هزينه كند؟ سينماي مستند، سينمايي نيست كه در آن پول، محبوبيت، شهرت، ميزگرد نقد و بررسي، جايزه و... وجود داشته باشد.
پخش آن هم كه معمولا در ساعت 2 بعد از نيمه شب رخ مي‌دهد. پس چرا برنامه‌ساز بايد به سراغ اين نوع از سينما برود؟ اگر مسوولان مي‌پذيرند كه به اين نوع سينما نياز است، بايد به آن توجه كنند. گاهي خود من هم نمي‌توانم برنامه مستندي كه ساخته‌ام را ببينم چون كانال‌هاي ديگر برنامه دارد و اعضاي خانواده هم مي‌خواهند آن برنامه را ببينند.
به همين سب معتقدم ذائقه‌سازي و مخاطب‌سازي خيلي مهم است و بايد به اين مساله توجه كرد. بايد مخاطب را ساخت و رفته رفته به او خوراك خوب داد تا ذائقه او به اين نوع برنامه‌ها عادت كند. مخاطب‌دليلي كه اين روزها در رفتار برخي مسوولان تلويزيون ديده مي‌شود، خيلي بد است.

سيدحسين حق‌گو:
درباره جايگاه مستند به مسوولان تذكر دهيد
حق‌گو، مدير سازمان توسعه سينمايي سوره و از ديگر شركت‌كنندگان در اين جلسه نيز در صحبت‌هاي خود به اين نكته اشاره كرد كه «بايد به مديران ارشد راجع به جايگاه بيشتر تذكر داده شود». بعد از اين جمله تاكيدي او ادامه داد: در حال حاضر ساخت فيلم‌هاي آموزشي در قالب مستند رواج فراواني پيدا كرده و در موضوع‌هايي همچون كارهاي شهري و موضوع‌هاي شهروندي شاهد آثار خوبي در زمينه مستند هستيم. مديران نيز بايد به مستند به عنوان كار ريشه‌اي و ماندگار توجه كنند و اگر تلويزيون به اين موضوع از اين منظر نگاه كند، ‌مي‌توان نتايج خوبي كسب كرد.

رامين محسني:
بي‌احترامي‌شبكه‌ها به سليقه مخاطب‌
رامين محسني، كارگرداني كه هم در سينماي مستند و هم سينماي داستاني صاحب تجربه است، در اين جلسه از منظر ديگري به اين بحث نگاه كرد و با حرف‌هايي كلي شروع كرد و گفت: تلويزيون يك دستگاه صددرصد دولتي است كه خيلي اصرار دارد عريض‌تر و گسترده‌تر شود. 10‌سال قبل دكتر علي لاريجاني اعلام كرد صدا‌وسيما 27 هزار نفر كارمند رسمي‌ دارد. من آقاي فارسيجاني را در اين جلسه به عنوان نماينده سازمان صدا و سيما در نظر مي‌گيرم و خيلي از حرف‌ها را درباره سازمان صدا و سيما به ايشان مي‌گويم.
به نظر من تلويزيون جمهوري اسلامي‌ بايد سعي كند خود را به مردم نزديك كند. مردم سلايق و ذائقه‌هاي گوناگوني دارند. بايد به مخاطب حق بدهيم نياز خود را از اين رسانه بگيرد. اگر اين نياز به بيراهه مي‌رود، مشكل از سياستگذاران است نه مردم. من به عنوان يك فيلمساز و فردي كه 2 سال از عمر خودم را در همين مركز گذرانده‌ام، احساس مي‌كنم تلويزيون به دنبال نزديك شدن به مردم نيست.
تلويزيون بايد خود را به مشكلات، تفكرات و نيازهاي مردم نزديك‌تر كند. مردم خيلي متفاوت هستند و سليقه‌هاي عجيبي دارند كه اين رعايت سليقه در برخي شبكه‌ها مانند پرس و جام‌جم ديده مي‌شود و از همين منظر مشخص است كه مديران اين شبكه‌ها نسبت به خواست مردم آگاه هستند؛ اما انگار برخي ديگر از شبكه‌ها خود را ملزم به رعايت اين سليقه نمي‌دانند.

سعيد رسولي:
به دنبال جمعيت تك‌نفره باشيم‌
سعيد رسولي نيز در اين جلسه با بيان اين‌كه «دلم نمي‌خواهد مرثيه‌خوان شرايط فعلي باشم و به همين سبب نگاهم به سمت آينده است» گفت: چشم‌اندازي كه رسانه‌ها در دنيا درباره مستند ارائه كردند به گونه‌اي است كه اين شبكه‌ها به دنبال اين مساله هستند كه در توليد، انتقال و نمايش مستند ارزش افزوده ايجاد كنند.
بخش عمده‌اي از اين ارزش افزوده هم در حوزه توليد انجام مي‌شود، چون اين حوزه ماندگاري بيشتر و قابليت تغيير بيشتري دارد. در دنيا نسبت به رسانه‌ها اين نگرش وجود دارد كه آنها مي‌توانند افكار عمومي‌ را شكل دهند و باعث توسعه شوند. در حال حاضر رسانه‌ها به دنبال اين هستند كه مطالب آنها روي هر فرد تاثير بگذارد و به همين دليل آنها گاهي به دنبال جمعيت يك نفره هستند و براي فرد به فرد افراد جامعه برنامه دارند.
در اين ميان بهترين قالب براي انجام چنين كاري مستند است، چون در شكل‌دهي به افكار عمومي‌ موثر است. در طول سال‌هاي گذشته هم ثابت شده كه هر بار مشكلي در كشور وجود داشته، به سراغ ساخت مستند رفتيم. اميدوارم حرف‌هايي كه اينجا بيان مي‌شود و تشكيل اين جلسه، جنبه دستوري نداشته باشد و نسبت به اين مساله علمي‌ نگاه شود.

ماني ميرصادقي:
مستند «بتونه» نيست‌
ماني ميرصادقي ديگر مستندساز حاضر در اين جلسه نيز با اشاره به اين‌كه «تهيه جدول پخش براي مستند كار بسيار خوبي است» گفت: تا به حال از مستند به عنوان بتونه استفاده شده و هرجايي كه جدول پخش خالي بوده، از آن به عنوان جدول پر كن استفاده شده است. البته بهتر است مامور پخش هم توجيه و آموزش داده شود. بارها پيش آمده كه قسمتي از يك مستند كه قرار بوده اين هفته در ساعت 22 پخش شود، ساعت يك نيمه شب پخش شده است، زيرا مسوول پخش فكر كرده كه پخش اين برنامه در ساعتي ديگر اشكالي ندارد يا اين‌كه گاهي قسمت‌هاي مختلف جابه‌جا پخش شده است.
ميرصادقي به نكته ديگري هم اشاره كرد و گفت: من به عنوان يك مستندساز، هيچ وقت از بازخوردها و عكس‌العمل‌هايي كه پخش برنامه‌ام ايجاد مي‌كند باخبر نمي‌شوم و بهتر است اين مساله در اختيار ما قرار گيرد.

جعفر صانعي مقدم:
برخي مستندها اگر اكران شوند پرفروش مي‌شوند
صانعي مقدم، ديگر تهيه‌كننده حاضر در اين جلسه نيز در ابتداي صحبت‌هاي خود گفت: براي من به عنوان يك تهيه‌كننده اين سوال مطرح است كه انگيزه تلويزيون براي پرداختن و اهميت دادن به مستند چيست؟ وقتي صورت مساله روشن باشد، خيلي چيزها روشن مي‌شود. آيا قصد تلويزيون از اين كار پز دادن است؟ آيا اين مساله به دليل بازخوردهاي خوبي است كه از پخش مستندهاي اول انقلاب در جامعه ايجاد شده، يا اين‌كه علت ديگري دارد؟ تلويزيون تاكنون درباره نقد برنامه‌هاي نمايشي خود هزينه‌هايي را به جامعه پرداخت كرده، اما درباره مستند چنين هزينه‌اي پرداخت نكرده است. در بسياري از موارد فيلم‌هاي خوب مستند در بخش خصوصي تهيه و عرضه شده است، اما اگر تلويزيون امروز اين مستندها را نخرد، در سال‌هاي بعد فاصله اين رسانه با جامعه خيلي زياد مي‌شود.
تلويزيون در اين عرصه بايد خيلي ريسك‌پذير و به دنبال پخش آثار خوب باشد. در همين جشن خانه سينما فيلم‌هايي را ديدم كه اگر اجازه اكران عمومي ‌به آنها داده شود، فروش آنها خيلي بالاتر از فيلم‌هاي سينمايي روز خواهد شد.

سيدمحمد حسيني:
با مشكلات فراوان درگير هستم‌
حسيني، ديگر ميهمان شركت‌كننده در اين جلسه هم در صحبت‌هاي خود ابتدا به اين مورد اشاره كرد كه «من خودم در داخل شبكه به عنوان مستندساز فعاليت كرده‌ام و با مشكلات مستندسازي بيش از ديگران درگير بوده‌ام» و ادامه داد: بارها در شبكه‌هاي تلويزيوني كارهاي خوبي ساخته‌ام اما به آنها توجه نشده است. در مدت فعاليت در سازمان حقوق مادي و معنوي من چندان رعايت نشده و هميشه براي به دست آوردن يك ساعت پخش مناسب دچار دردسر شدم. حالا هم برايم اين سوال مطرح است كه چرا سازمان صدا و سيما تصميم گرفته وارد اين عرصه شود؟

پرويز فارسيجاني:
از نپرداختن به برخي ساختارها احساس خسارت كرده‌ايم‌
پرويز فارسيجاني كه طي 2 ساعت سكوت خود همه نكات مطرح شده را شنيده و از برخي از آنها نيز يادداشت برداشته بود، در پايان صحبت‌هاي ميهمانان به جمع‌بندي حرف‌هاي مطرح شده پرداخت و گفت: در حال حاضر سازمان صدا و سيما از نپرداختن به برخي ساختارها احساس خسارت كرده و ديگر نمي‌خواهد از ساختارهاي جذاب و حرفه‌اي غافل شود. انيميشن و مستند دو نمونه از اين ساختارهاست كه سازمان تلاش مي‌كند سطح كيفي توليدات در آن را بالا ببرد.
يكي از اولين قدم‌هايي هم كه در اين زمينه برداشته شده، بحث تخصصي شدن شبكه‌هاي سيماست كه با انحلال مراكزي كه تاثيري در كار ايجاد نكردند اين كار آغاز شده است. بحث تخصصي شدن شبكه‌ها به بضاعت و توان شبكه‌ها هم مربوط است. مدت‌هاست به راه‌اندازي شبكه مستند و ورزش فكر مي‌كنيم، اما در حال حاضر كشور ما در حوزه ورزش سياستگذاري روشني ندارد كه ما بدانيم ورزش به كجا مي‌رود و چه چشم‌اندازي براي آن متصور است.
به همين سبب صدا و سيما معجوني از توليدكننده و مصرف‌كننده شده است اما در همه جاي دنيا شبكه ‌هاي تلويزيوني تنها مصرف‌كننده برنامه‌ها و فكرهاي توليد شده در جاهاي ديگر هستند و با اين تناقض همه از ما به عنوان تريبون جامعه توقع دارند كه تريبون خوشگلي باشيم. بر اين اساس بايد سهم رسانه را تعريف كنيم.
در حال حاضر همه دستگاه‌هاي مختلف خود را كنار كشيده‌اند و همه چيز را به گردن صدا و سيما انداخته‌اند. به همين دليل وقتي در حوزه معارف كاري مي‌كنند و بازتابي منفي به وجود مي‌آورند، از ما توقع دارند جوابگو باشيم. بارها در شوراي فرهنگ عمومي، كميسيون فرهنگي مجلس و... گفته‌ام بياييد تقسيم مسووليت كنيم، اما نتيجه‌اي حاصل نشده است. علت اين نگاه هم اين است كه در كشور ما اكثر دستگاه‌ها رسانه را جدي نمي‌گيرند و در اولويت نيست. اين روال برخلاف دنياي غرب است كه در آن رسانه در اولويت قرار دارد.
چهارشنبه 24 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: هموطن سلام]

[مشاهده در: www.hamvatansalam.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 112]