تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
سفر به بالی؛ جزیره‌ای که هرگز فراموش نخواهید کرد!
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1865186213
استیلآذین، پدیدهای که فقر مدیریت ورزش را ثابت کرد
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: ورزش > مدیریت ورزش - میثم بهرامی خصوصی‌سازی این نیست. این نیست که تیم را بدهند دست یک نفر و آن شخص از پول زیادی که در حساب‌های بانکی‌اش خوابانده، هزینه‌های تیم را بدهد و هر وقت هر کاری که خواست انجام دهد. خصوصی‌سازی باشگاه‌ها با چیزی که ما در ایران دیده‌ایم فرق می‌کند. فرقش این است که اگر تیم خصوصی یک بازی را باخت، مالک آن نمی‌تواند از حضور در ادامه مسابقات لیگ انصراف دهد و کل لیگ را به هم بریزد. حسین هدایتی تیمش را از لیگ بیرون کشیده. او این کار را حق خودش می‌داند، چون استیلآذین تیم شخصی‌اش است. از جریمه‌های مالی‌اش هم نمی‌ترسد. از این هم نمی‌ترسد که تیم لیگ برتری‌اش که امتیاز آن چند میلیارد تومان می‌ارزد، جریمه شود و به لیگ دو سقوط کند و ارزش امتیاز آن به زیر 100 میلیون تومان برسد. او اصلا از هیچ جریمه‌ای نمی‌ترسد. پول زیاد دارد و می‌تواند هر جریمه‌ای که برایش در نظر گرفتند را بپردازد. اما هزینه ضررهایی که سایر تیم‌ها می‌کنند را چه کسی می‌دهد؟ آیا حسین هدایتی حق دارد صرفا به این دلیل که مالک یک تیم لیگ برتری است، تیمش را از لیگ برتر بیرون بکشد و با یک تصمیم، زحمت یک فصل تیم‌های ته جدولی و صدر جدولی را هدر دهد؟ کناره‌گیری استیلآذین از لیگ برتر، تنها کناره‌گیری یک تیم ته جدولی نیست؛ به هم زدن معادلاتی است که در صدر و قعر جدول وجود دارد. استیلآذین در چهار هفته آینده با راه‌آهن، شهرداری تبریز، ملوان و ذوب‌آهن مسابقه دارد و طبق قوانین امتیاز این مسابقات به حریفان استیل داده می‌شود. راه‌آهن و شهرداری که دو تیم ته جدولی هستند و خطر سقوط را احساس می‌کنند، با سه امتیازی که از غیبت استیلآذین می‌گیرند، تا حدودی به بقا امیدوار می‌شوند و این وسط حق تیم‌های پیکان قزوین و پاس همدان ضایع می‌شود؛ دو تیمی که در جریان این اتفاقات، به سقوط نزدیک‌تر می‌شوند و اصلا بعید نیست یکی از آنها به خاطر تصمیم مالک استیلآذین سقوط کند. از آن طرف ذوب‌آهن هم سه امتیاز بازی با استیلآذین را می‌گیرد و این قطعا برای تیم‌هایی مثل استقلال و سپاهان که رقیبان ذوب‌آهن در صدر جدول هستند، بد است. حسین هدایتی در لحظه‌ای که انصرافش از لیگ برتر را اعلام می‌کرد، این جمله را به زبان آورد که بهتر است بخش خصوصی در این ورزش فعالیت نکند. اما کسی نبود که از او بپرسد تعریفش از بخش خصوصی چیست. آیا هدایتی بخش خصوصی را تنها در این می‌بیند که یک نفر تیمی را بخرد و هزینه‌هایش را بدهد؟ اگر قرار به اجرای چنین الگویی باشد، با اضافه شدن تیم‌های خصوصی به جمع لیگ برتری‌ها، دیگر باید فاتحه لیگ را خواند. الان که در لیگ برتر تنها یک تیم خصوصی وجود دارد، دقیقا همان یک تیم جرات کرده اعلام انصراف کند و هیچ کدام از تیم‌های دیگر حتی به این موضوع فکر هم نکرده‌اند. شاید مشکل ورزش ایران این باشد که مدیرانش به همان اندازه که در بخش‌های دولتی ورزش اراده‌ای از خود ندارند و باید دقیقا مو به موی تصمیمات بالاسری‌های خود را اجرا کنند، به همان اندازه هم در بخش خصوصی احساس استقلال و خودمختاری می‌کنند و خود را مجاز به انجام هر کاری می‌دانند. به همان اندازه که یک مدیر دولتی حتی جرات فکر کردن به انصراف از لیگ را به خود نمی‌دهد و چنین تصمیمی را در محدوده اختیارات خود نمی‌داند، یک مدیر بخش خصوصی ورزش، خود را تام‌الاختیار فرض می‌کند و تصورش این است تنها به این دلیل که مالک یک تیم است، می‌تواند یک تنه سرنوشت یک لیگ را عوض کند. حالا هم تصمیم حسین هدایتی در مورد کنار کشیدن تیمش از لیگ به همان اندازه عجیب است که «بی‌تفاوتی مدیران باشگاه نفت تهران به انتقال تیم فوتبال این باشگاه به اراک» عجیب بود. صد البته که مشکل از حسین هدایتی نیست. مشکل از ورزشی است که در آن حد و مرزها مشخص نشده‌اند. مشکل از ورزشی است که از پایه ایراد دارد و در آن این‌طور جا افتاده که یک تیم خصوصی مجاز است هر کاری انجام دهد و یک تیم دولتی، تحت هیچ شرایطی اجازه مقاومت در مقابل اجرای تصمیمات مقامات دولت را ندارد. مشکل از مدیریت ضعیف این ورزش است که به حسین هدایتی القا کرده حق بیرون کشیدن تیمش از لیگ را دارد. استیلآذین به هیچ وجه چیزی شبیه کشاورز تهران، بانک تجارت، پورا تهران و بهمن کرج نیست. استیلآذین نمونه‌ای استثنایی است که فقر مدیریت را در این ورزش نشان می‌دهد. این باشگاه نشان داد ذهن مجموعه ورزش ایران برای خصوصی‌شدن چقدر کوچک است. انحلال استیلآذین حتی اگر نمایشی باشد و بعدها تلنگر حسین هدایتی به فدراسیون فوتبال تلقی شود، نشان داد ورزش دولتی ایران که در تلاش برای خصوصی‌شدن است، چه مشکل بزرگی با بخش خصوصی خواهد داشت؛ بخشی که مدیرانش هنوز دلیل سرمایه‌گذاری در ورزش را نمی‌دانند و این را هم نمی‌دانند که اگر اتفاق بدی برایشان افتاد و حتی حقشان در لیگ خورده شد، حق این را ندارند که به انحلال تیم خود در وسط فصل فکر کنند. 40
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 457]
-
گوناگون
پربازدیدترینها