واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: مدت هاست كه يكي از موضوع هاي بحث انگيز براي متخصصان آموزش و تربيت جوانان موضوع ميزان توجه و احترام به نيازها و خواسته هاي فرزندان از سوي والدين آنها بوده است. معمولا تصور بر اين بود كه هر اندازه والدين بيشتر به فرزندانشان توجه كرده و خواسته هايشان را برآورده كنند، بچه ها عملكرد بهتري در مدرسه و دانشگاه و روابط اجتماعي بهتري در جامعه خواهند داشت ولي بي توجهي كه باعث كاهش عزت نفس در آنان مي شود باعث عملكرد ضعيف تحصيلي شده و حتي زمينه هاي ارتكاب جرم و اعتياد را فراهم مي كند. امروزه اكثر والدين با اين موضوع كه فرزندان نيازمند عزت نفس بالا هستند؛ موافقند. ولي همين احساس «خود ارزشمندبيني» بيش از حد فرزندان و توجه بي اندازه والدين به آنها باعث به وجود آمدن نسلي بسيار متوقع شده است كه بدون توجه به توانايي ها و شايستگي هاي واقعي اش همواره خواهان حق و حقوق بيشتر از خانواده و جامعه است. درست است كه فرزندان به عزت نفس بالا و توجه كافي از سوي والدينشان احتياج دارند ولي اكثر خانواده ها - با وجود اين كه به اين مساله توجه زيادي مي كنند - درك درستي از آن ندارند و نحوه عملكرد صحيح را نمي دانند. براي مثال بعضي از والدين تصور مي كنند كه بايد دائم از جوانشان تعريف و تمجيد كنند و به آنها امتيازات فراواني بدهند ولي اين روش هم چندان كارساز نيست و باعث به وجود آمدن صفاتي چون خودپسندي و زورگويي در فرزندان مي شود. همان طور كه كم توجهي به فرزندان باعث كاهش عزت نفس در آنان مي شود، توجه بيش از اندازه نيز مشكل آفرين خواهد بود. زيرا فرزنداني كه والدينشان بيش از حد معمول برايشان ارزش قائل شوند، براي داشتن احساس خوب هميشه نيازمند اين هستند كه كسي از آنها تعريف و تمجيد كند و در موقعيت هايي كه والدين در كنارشان نيستند، مثلا وقتي براي تحصيل در دانشگاه به شهر ديگري مي روند، دچار بحران مي شوند زيرا هيچ احساس دروني قدرتمندي وجود ندارد كه به آنها اعتماد به نفس و حس ارزشمند بودن بدهد. از طرفي آنها عميقاً اعتقاد دارند كه نسبت به سايرين برتر هستند و به همين دليل به حقوق ديگران چندان احترام نمي گذارند. فرزنداني كه والدينشان به آنها كم توجهي كنند فكر مي كنند اگر براي به دست آوردن چيزهايي كه مي خواهند از هر راه و روشي، چه درست چه غلط، وارد عمل نشوند هيچ كس ديگري به آنها براي دستيابي به اهدافشان كمك نخواهد كرد. هر 2 گروه نيازهاي خودشان را مقدم به نيازهاي اطرافيانشان مي دانند و خودخواهانه عمل مي كنند. والدين بايد هميشه در كنار فرزندانشان حضور داشته باشند و آنها را از نظر عاطفي حمايت كنند. آنها بايد براي رفتارهاي فرزندانشان حد و مرزي تعيين كنند وسپس به آنها تا حدودي آزادي عمل و اجازه تصميم گيري بدهند تا شخصيتي مستقل در وجودشان شكل بگيرد. توجه داشته باشيد كه به وجود آمدن اين استقلال شخصيتي و آزادي عمل، يك هدف در تربيت فرزندان نيست بلكه اين مورد در صورت وجود رابطه مناسب و متعادل بين والدين و فرزندان خود به خود به دست مي آيد. اين راهكارها مي تواند براي رسيدن به اين هدف به شما كمك كند. - در هر مرحله از رشد فرزندتان، از خردسالي تا جواني، به آنها مسئوليت هايي كه متناسب با توانايي هايشان است بدهيد و به آنها كمك كنيد تا جايي كه مي توانند از پس مسائلي كه به آنها مربوط مي شود بربيايند. - معمولاً نوجوانان به طور ناگهاني نسبت به چيزي يا انجام كاري تمايل شديدي نشان مي دهند و بدون توجه به اين كه اين كار عملي و منطقي هست يا خير با اصرار آن را از والدينشان مي خواهند. سعي كنيد به آنها ياد دهيد كه اين احساسات را در وجودشان كنترل كنند و به حقوق ديگران هم احترام بگذارند. - تنها براي موفقيت هاي واقعي شان تشويقشان كنيد و به آنها جايزه بدهيد. اگر براي هر چيز كوچكي از آنها تعريف و تمجيد كنيد باعث مي شود كه هميشه نيازمند تحسين دائمي شما باشند. - براي رفتارها و خواسته هايشان حد و مرزي قائل شويد و هميشه به آنها پايبند باشيد. براي فرزندانتان توضيح دهيد كه چرا يك رفتار يا عمل خاص مناسب نيست و چه عواقبي را در پي دارد. - در مقابل مشكلات از جوانان بيش از اندازه محافظت نكنيد و آنها را وابسته به خودتان بار نياوريد. در عوض به آنها كمك كنيد تا شخصيتي مستقل و قدرتمند در وجودشان رشد كند. مطمئن باشيد اين كار به نفعشان است. kayhannews.ir
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 403]