تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1812741987
چرا ژاپن توانست ، ایران نتوانست؟/ گزارش ویژه خبرآنلاین از یک درد بزرگ فوتبالی!
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: ورزش > فوتبال ملی - چطور ژاپن می تواند با استفاده از آلبرتو زاکه رونی بازنشسته به موفقیت برسد و مربیان بزرگ خارجی در ایران مدام ناکام می شوند؟ این پرسشی است که خبرآنلاین پاسخش را از کارشناسان پرسیده ، پرسشی که البته پاسخش را شاید خود شما که این مطلب را می خوانید هم به خوبی می دانید . « زاکه رونی که مربی ژاپن شد ، می گفتند پیر است و 4 سالی بود که در ایتالیا هم تقریبا بازنشسته شده بود.» و صدای مزدک میرزایی در این لحظات میکس بر تصاویری بود که بازیکنان ژاپنی مربی ایتالیایی شان را به پاس زحماتش در قهرمانی تیم روی هوا می انداختند و او را دلیل اصلی این قهرمانی می دانستند. آلبرتو زاکه رونی با ژاپن به افتخاری بزرگ در فوتبال آسیا رسید ، روباه پیر در دهه ششم زندگی خود در چهارمین ماه پروژه کاری جدید خود به موفقیت رسید . ژاپنی ها پس از جام جهانی در کوتاه ترین زمان ممکن به دو گزینه برای تیم ملی شان رسیدند. آنها مربی شان را به رغم رسیدن در جمع 8 تیم پایانی جام جهانی کنار گذاشتند و در فاصله 4 سال تا جام بعدی مربی بزرگی آوردند چون می خواستند رشد کنند. کسی که نامش وقتی در رسانه های ایران پیچید ، این زمزمه را به همراه داشت که این مربی تمام شده است اما او چرا در ژاپن موفق می شود؟ این سئوالی بود که مرتضی محصص ، نفر اول کمیته آموزش فدراسیون فوتبال ایران درباره اش می گوید:« در دوحه فرصت خوبی بود تا بتوانم کار این مربی را از نزدیک ببینم و با دوربینی که داشتم از تمریناتش تصویر بگیرم ، خیلی خوشحالم که می توانم این فیلم های آموزشی را در اختیار همکارانم در ایران قرار بدهم. » او که دوره های پیشرفته مربیگری را در آمریکا سپری کرده و به عنوان مدرس برجسته فوتبال آسیا تدرس های زیادی در شرق آسیا دارد ادامه می دهد:« کار خاصی نمی کرد ، تمرینات آماده سازی سبک اما واقعا شکل کارش بی نظیر بود. بازیکنان با جان و دل می پسندیدند کارش را و نتیجه این انرژی مثبت را در بازی های این تیم در زمین هم می شد دید. این الگوی آموزشی گرانبهایی بود. به نظرم ژاپنی ها چون برای مرحله به مرحله از فوتبال شان برنامه دارند ، می دانند از یک مربی چه می خواهند . این مربی که در ایتالیا همیشه با 3 دفاع بازی می کرد در ژاپن دست به ساختار فوتبالی شان نزد و سعی کرد در همان قالب تفکراتش را پیش ببرد.» اما چرا و به موفقیت می رسد و ما نمی رسیم؟ بارها این جمله را بزرگانی چون علی پروین تکرار کرده اند :« مربی خارجی اگر می خواهند بیاورند باید بروند یک مربی بزرگ بیاورند یکی مثل مورینیو ، فرگوسن یا گواردیولا...» اما چرا ژاپن ، کره یا استرالیا بی آنکه این مربیان را بیاورند با تروسیه ، زیکو ، وربیک و خیلی های دیگر به موفقیت می رسند و ایران فارغ از اینکه چه کسی سرمربی اش باشد ، به هیچ جا نمی رسد؟ این سئوالی است که مهدی مهدوی کیا کاپیتان سابق تیم ملی دلیلش را در ریشه فوتبال ایران می بیند و می گوید:« چه انتظاری داریم؟ ما که از حداقل امکانات هم در فوتبال مان محرومیم و همه انرژی فوتبال مان صرف حرف زدن علیه هم می شود چطور باید پیشرفت کنیم؟ وقتی یک برف همه فوتبال مان را تعطیل می کند چه انتظاری دارید که بتانیم فوتبال مان را به جلو ببریم؟» او با انتقاد از ساختار فوتبال کشور ، بسته شدن باشگاه هایی که استعداد سازی می کردند را هم از دیگر دلایل همه ناکامی های مان می داند و می گوید:«فکر می کنی الان اگر مورینیو بشود سرمربی شرایط فرقی می کند؟ اصلا خدا کند دوستان بروند او را بیاورند تا ببینی هیچ چیز عوض نمی شود. اتفاقا اگر آنها بایند بدتر نتیجه می گیرند » البته این نکته ای است که همراه با او می شود در دل گفت و گوی یورگن گده مربی آلمانی استقلال دید که سابقه سال ها مربیگری در کشورهای مختلف آسیایی را دارد ، دید:« یک مربی خارجی که وارد کشوری می شود به چند چیز برای موقیت نیاز دارد ، اول از همه امکانات ، بعد شناخت و بستر آرام برای خو گرفتن با شرایط. راستش وقتی این چیزها نباشد اتفاقی می افتد که برای ورنر لورانت افتاد. من کار او را تائید نمی کنم اما وقتی می آید و می بیند هیچ چیز آن طور که فکر می کرده نیست ، می گذارد و می رود. کارش شاید غیر حرفه ای باشد اما اتفاقی است که افتاده . شما امکانات کشورهایی مثل امارات را ندارید. آنجا با اینجا زمین تا آسما فرق می کند. در کره و ژاپن هم شرایط مثل امارات است. تازه آنها برنامه ریزی هم دارند که اماراتی ها ندارند. پس می بینید آنها می توانند به ادگی پیشرفت کنند و این کار برای شما سخت شده است.» فوتبال ایران در سالهای اخیر مربی خارجی کم به خود ندیده ، ورنر لورانت ، ارنست میدن دروپ ، پیر لیت بارسکی ، مصطفی دنیزلی ، ایناسیو ، آری هان ، وینگادا و کرانچار . مربیانی که همه در ایران تجربه ای ناکام را سپری کردند. دنیزلی که علی رغم فوتبال همیشه زیبای تیم هایش در لیگ ایران هیچ گاه قهرمان نشد و رفت ، با بازگشت به لیگ ترکیه با بشیکتاش به همه موفقیت های ممکن با قهمانی در دو جام و موفقیت در لیگ یوفا رسید. وینگادا از ایران که رفت در لیگ کره قهرمان شد ، ایناسیو به لیگ پرتغال برگشت و تیمی بحران زده را به جمع 4 تیم برتر رسید. کرانچار که در پرسپولیس به بدترین شکل فسخ قرارداد شد هدایت تیم ملی مقدونیه را بر عهده گرفت و حالا بالاتر از انگلیس در آستانه صعود به مسابقات یورو 2012 است. اما چرا این مربیان در ایران هیچ یک رنگ موفقیت را نمی بینند؟ این پرسشی است که مجید جلالی درباره اش به خبر می گوید:« به همان دلیلی که خود ما ایرانی ها موفق نمی شویم. این همان چیزی است که 4 سال است فریادش می کنم و کسی حرفم را درک نمی کند. البته خوشبختانه تازه عده ای به حرف هایم رسیدند و باورشان شده فوتبال مان ایراد ساختاری دارد. » او ادامه می دهد:« اسم مربی مهم نیست ، اصلا مهم نیست چه کسی در راس کار باشد تا موقعی که بدنه مشکل دارد شرایط همین است. ما تا نگاه سیاستمداران مان به فوتبال عوض نشود ، همین هستیم که بودیم. فوتبال برای شان ابزاری است برای سرگرمی مردم. پول خرج می کنند که مردم سرگرم باشند. فوتبال مثل سینماست ، مثل تئاتر و تلویزیون. برای شان حتی بعد اقتصادی هم ندارد که بگویند از این پولی که هزینه می کنند ، عایدی هم داشه باشند. می گویند بیشترین هزینه را بکنیم که مردم سرگرم شوند و این می شود دلیل اصلی بخت های مان. با یک برد جوگیر می شویم و با باخت ها افسرده. کار ساختاری هم نمی کنیم. این چیزی بود که در قالب نامه ای برای رئیس جمهور هم نوشتم اما حتی نمی دانم که و این نامه را دید یا نه چون هیچ جوابی برایش نگرفتم.» محصص هم اعتقادی شبیه به مجید جلالی دارد. او درباره تفاوت ها می گوید:« راستش سال ها قبل که برزیل بودم آنها استعدادهای شان را می فرستادند به مدرسه فوتبال زیکو تا تاکتیک یاد بگیرند. حالا هم شنیدم که چون حس می کنند هنوز از نظر تاکتیک و استعداد های ناب فوتبال از اروپایی ها عقب هستند دارند بازیکنان شان را می فرستند به مدارس فوتبال اسپانیا ، حالا به این ها اضافه کنید که فوتبال شان در چه بازی های دوستانه ای حاضر می شود. این ها دیگر ترس بازی ملی ندارند. همه چیزشان را حساب کتاب است و ساختار پیش می رود و یک مربی تنها هدایت کننده یک جریان است با درصد کمی تغییرات در سبک کار. » شرایطی که حتما همه ما می دانیم تفاوت هایی ساختاری با فوتبال ملی ایران دارد. 38
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 766]
-
گوناگون
پربازدیدترینها