بازخوانى رويكرد هسته اى پيونگ يانگ

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: بازخوانى رويكرد هسته اى پيونگ يانگ
اميرحسين كبيرى كره در شمال با چين، در شمال شرق با روسيه، در شرق با درياى شرق (درياى ژاپن) و در جنوب با جمهورى كره جنوبى هم مرز است. پيونگ يانگ بزرگترين شهر كره شمالى و پايتخت آن است. كره شمالى كشورى به شدت كوهستانى است و با دره هاى عميق و باريك خويش معروفيتى جهانى دارد. مناطق هموار كره فقط يك پنجم مساحت آن را تشكيل مى دهد و در محدوده ساحل غربى كشور و بين دره هاى وسيع رودخانه غربى قرار گرفته و خاك حاصلخيزى در وادى رودخانه ها، مناطق هموار اين كشور را پوشانده است. خاك مناطق كوهستانى عموما فاقد مواد آلى مناسب بوده و غيرحاصلخيزند. تقريبا اكثر رودهاى بزرگ كره از كوه ها سرچشمه گرفته و از مسير غرب به درياى زرد مى ريزند. طولانى ترين رودخانه به نام يالو بخشى از مرز كره شمالى با چين را تشكيل مى دهد. كره داراى ۲۲ ميليون و ۲۵۰ هزار نفر جمعيت بر اساس آمار سال ۲۰۰۲ است. شهرنشينى در كره شمالى از سال هاى دهه ۱۹۵۰ رو به گسترش بوده و در حال حاضر بيش از ۶۰درصد مردم كره شمالى در شهرها زندگى مى كنند. كره شمالى يكى از غنى ترين كشورهاى آسيا از نظر منابع معدنى است. معادن سرشار ذغال سنگ، آهن، اوره، تنگستن و منيزيم همراه با معادن طلا، نقره، مس، سرب، روى و موليبديوم از دارايى هاى ارزشمند كره شمالى است. بزرگترين مركز دانشگاهى آن دانشگاه كيم ايل سونگ است كه در ۱۹۴۶ در پيونگ يانگ تاسيس شد. سيستم حكومتى كره ناشى از ترتيبات قانون اساسى ۱۹۷۲ آن است كه جايگزين قانون اساسى ۱۹۴۸ گرديد و در دو نوبت در سال هاى ۱۹۹۲ و ۱۹۹۸ مورد بازنگرى قرار گرفت. كره داراى دولت متمركز سوسياليستى است. كره شمالى در ۱۹۴۸ مورد تهاجم آمريكا واقع شد و تا ۱۹۵۳ جنگ كره ادامه داشت كه با پذيرش آتش بس منطقه حايلى بين دو كره ايجاد گرديد كه در واقع منطقه اى غيرنظامى شده است. قبل از مرگ كيم ايل سونگ در ۱۹۹۴ قدرت اجرايى در دستان رئيس جمهور بود و دولت توسط نخست وزير اداره مى شد. رئيس جمهور با راى مستقيم مردم براى ۴ سال انتخاب مى شد و خود، اعضاى كميته مركزى خلق را كه سازمان دهنده عالى رتبه سياسى دولت بود منصوب مى كرد. پست رياست جمهورى بعد از درگذشت كيم ايل سونگ بلاتصدى مانده بود. اگر چه سونگ پسر خود كيم جونگ ايل را به جانشينى خويش برگزيده بود ولى رئيس جمهور به حساب نمى آمد. در ۱۹۹۸ در جريان اصلاح قانون اساسى پست رئيس كميسيون دفاع ملى توسط كيم جونگ ايل پيشنهاد و به تصويب رسيد و به عنوان عالى ترين مقام اداره كره شمالى شناخته شد. فعاليت احزاب در اين كشور غير قانونى است و تنها حزب قانونى آن حزب كارگر است. قدرت اصلى قانون گذارى در دست كميته مركزى حزب است. مطبوعات و رسانه ها همگى دولتى هستند. بخش مهم اقتصاد كره شمالى بر معدن استوار است. و تلاش هاى جديدى در توسعه بهره بردارى از معادن به كار برده مى شود. در حال حاضر توجه اصلى به زغال سنگ و آهن است كه در سال ۲۰۰۰ به ترتيب۵/۷۷ ميليون تن و ۳ ميليون تن استخراج شده بود. ساير معادن مهم كره شمالى همچون تنگستن، منيزيم، روى، مس، سرب، نقره و طلا هم در حال بهره برداريست. تجارت خارجى كره شمالى تا دهه هفتاد عمدتا با چين، شوروى و كشورهاى عضو كومكون (سازمان تجارت سوسياليستى) بود ولى پس از اعلام استقلال از روش هاى چين و شوروى در اداره كشور تلاش براى ايجاد روابط تجارى با ساير كشورها چون ژاپن، عربستان سعودى و استراليا به عمل آورد. هنگ كنگ يكى از شركاى عمده و مهم تجارت خارجى كره شمالى است. در واقع ايجاد كشور كره شمالى يادگار رقابت هاى شوروى و آمريكا در پايان جنگ جهانى دوم است. تحت فشارهاى خارجى ،اقتصاد كره شمالى به سمت نظريه نظامى گرى در مرحله اول پيش رفت كه اين نظريه سيستم دفاع نظامى را وراى هر اولويتى در مملكت قرار داد. كره از آن رو كه هميشه در معرض تهديدات اتمى آمريكا قرار داشت، با تكيه بر انضباط حزبى و سياست هاى نيرومند كارگرى حزب كارگر، توانست نتيجه قابل توجهى در پوشش آسيب هاى وارده و توسعه كشور تا سال ۱۹۶۰ به دست آورد. در همان زمان رهبرى كره شمالى تصميم به دورى از قيموميت شوروى با تاكيد بر شخصيت ملى انقلاب كره نمود. انديشه جوچه محصول اين تلاش كره شمالى است. به محض اوج گيرى چالش بين چين و شوروى، كره شمالى مانورى نظامى در جهت استقلال بيشتر و با تاكيد بر ناسيوناليسم برگزار كرد. در اواخر دهه ۱۹۶۰ كره شمالى با تكيه بر دستاوردهاى توسعه، حالت پرخاشجويانه اى با كره جنوبى پيدا كرد كه به سرعت گرفتن سياست هاى نظامى كمك كرد و تحريك كننده اولويت هاى دفاعى كره شمالى شد و به نوبه خود براى اقتصاد اين كشور مشكلاتى را فراهم آورد. در همان زمان تيم ترورى كه پارك جونگ هى رئيس جمهور كره جنوبى را به قتل رساند به كره شمالى منتسب شد. در ۱۹۶۸ كشتى جاسوسى آمريكا پوئبلو توسط قايق هاى توپ دار كره شمالى توقيف و كارمندان آن به مدت يك سال زندانى شدند. تهاجمى كماندويى در جنوب سازمان داده شد كه بدون اخذ نتيجه اى پايان يافت. در آوريل ۱۹۶۹ يك هواپيماى جاسوسى آمريكا سرنگون گرديد. اين حوادث به سرعت گرفتن سياست هاى نظامى كمك كرد و تحريك كننده بازسازى مقياس هاى دفاعى كره شمالى شد و به شكل گيرى سياستى سخت تر با كره جنوبى منتج گرديد. گفت وگوهاى سرى بين دو كره به انتشار بيانيه مشتركى در چهار جولاى ۱۹۷۲ منجر شد كه طرفين طى آن خواهان توسعه گفتگوها با حمايت از اتحاد دوباره دوكره شدند. در بهار ۱۹۷۳ اين توافق ها فسخ و تلاش ها متوقف شد. گفت وگوها هر از گاهى حول اتحاد مجدد دو كره تا سال هاى دهه ۱۹۸۰ ادامه پيدا كرد. در ۱۹۹۱ هر دو كره به عضويت سازمان ملل پذيرفته شدند و هر دو پيمان منع گسترش سلاح هاى هسته اى را امضا كردند. تمركز اقتصاد كره شمالى بر ميليتاريسم باعث كم توجهى به ساير ابعاد اقتصاد ملى شد كه تركيب آن با قحطى و فجايع طبيعى باعث بحران اقتصادى در كشور در اواسط دهه ۹۰ گرديد. كر ه شمالى كشورى كوهستانى است و به غير از منابع محدود زغال سنگ بطور طبيعى دچار كمبود انرژى است. بدين منظور، پيونگ يانگ براى رفع بحران انرژى سالهاست كه به دنبال دانش هسته اى و استفاده از انرژى اتمى است، اما براى غنى سازى اورانيوم و توليد بمب اتمى احتياج به تكنولوژى بسيار پيچيده گريز از مركز داشت كه دست يابى به آن ساده نبود. گمانه ها بر اين امر استوار است كه كره با هميارى عبدالغدبر خان دانشمند هسته اى پاكستان، به اين فن آورى دست يافت. پس از اينكه مشخص شد كره شمالى توانايى ساخت بمب اتمى را به دست آورده، در مذاكرات بين اين كشور و آمريكا در سال هاى ۹۳-۱۹۹۴ قرار شد در مقابل صرف نظر كردن كره از ساخت بمب اتمى، اين كشور دو نيروگاه هسته اى احداث كند و تا زمان به بهره بردارى رسيدن آن، سالانه ۵۰۰ هزار تن نفت از طرف آمريكا به كره شمالى ارسال شود و آمريكا از حمله پيشگيرانه به اين كشور خوددارى نمايد. برنامه هسته اى كره شمالى در بستر جنگ سرد و در دهه ،۱۹۶۰ با همكارى اتحاد جماهير شوروى سابق و دانشجويان كره اى فارغ التحصيل از دانشگاه علوم هسته اى مسكو، در يونگ بيونگ آغاز شد. اين برنامه در دهه ۱۹۸۰ آشكارا در فضاى موجود،سمت گيرى نظامى پيدا كرد. اما با پايان جنگ سرد برنامه هسته اى كره شمالى وارد فاز جديدى شد. در ۱۹۹۳ دولت كره شمالى از پذيرش بازرسان آژانس به دليل متهم كردن فعاليت هاى هسته اى كره به ساخت سلاح هاى هسته اى خوددارى و تهديد به خروج از پيمان منع تكثير سلاح هاى اتمى كه قبلا آن را امضا كرده بود، نمود. در سال ۱۹۹۴ همكارى دولت كلينتون با كره شمالى به تدريج آغاز شد. در اين سال آمريكا كوشيد برنامه هسته اى كره را متوقف كند. آمريكا و كره شمالى در ۱۹۹۴ به توافقى رسيدند كه بر مبناى آن پيونگ يانگ متعهد مى شد تاسيسات مستعد ساخت مواد مناسب براى توليد سلاح هاى اتمى را كاملا از مدار استفاده خارج كند و اجازه ورود دوباره بازرسان آژانس را براى بازرسى صادر نمايد. آمريكا نيز در مقابل مى پذيرفت كه با كمك به ساخت راكتورهاى نسل جديدى كه قادر به توليد پلوتونيوم لازم براى ساخت سلاح هاى هسته اى نيستند، جايگزينى براى تاسيسات موجود كره فراهم آورد. قرارداد رسمى در مورد بازسازى راكتورها در سال ۱۹۹۵ امضا شد. تحت اين قرارداد كنسرسيومى بين المللى به رهبرى آمريكا متعهد به تامين مالى پروژه كه حدود ۵ ميليارد دلار برآورد شده بود و نظارت بر اجراى آن، مى گرديد. در ماه مى ۱۹۹۵ ويليام پرى فرستاده آمريكا به كره شمالى و وزير دفاع پيشين اين كشور اعلام كرد: آمريكا حاضر به لغو تحريم هاى كره شمالى است به شرطى كه اين كشور آزمايش هاى هسته اى خود را متوقف كند و صدور فن آورى موشكى به كشورهاى خاورميانه را متوقف كند.اما در سال ،۱۹۹۶ در پى استقرار سيستم موشكى آمريكا در كره جنوبى، كره شمالى عدم پايبندى خود به آتش بس ۱۹۵۳- كه سبب پايان جنگ شده بود - را اعلام و نيروهاى به شدت مسلح شده خود را به مدت سه روز به منطقه حائل گسيل داشت. آمريكا براى خنثى ساختن قدرت اتمى كره شمالى،پيشنهاد انجام مذاكراتى را به پيونگ يانگ ارائه كرد، اما در جولاى سال۲۰۰۰ گفتگوى دو كشور به نتيجه نرسيد زيرا آمريكا درخواست كره شمالى به منظور دريافت سالانه يك ميليارد دلار به مدت سه سال را رد كرد. كره شمالى نيز در پايان سال ۲۰۰۲ اعتراف كرد كه به دنبال غنى سازى اورانيوم است تا با استفاده از آن سلاح هسته اى توليد كند و لذا دوباره توليد پلوتونيوم خود را شروع كرد. در واقع دولت كره شمالى با خروج از قرارداد منع توليد سلاح هاى اتمى و با در دست داشتن برگ بمب اتمى، زبان جنگ را انتخاب كرد و سياست تشنج كنترل شده را دنبال نمود. اين رويكرد باعث شد تا جرج بوش كه از پاسخ كوبنده به طالبان(!) و فتح افغانستان پس از ۱۱ سپتامبر سرمست بود، در سخنرانى سالانه خود در كنگره، پيونگ يانگ را جزو سه كشور محور شرارت قرار دهد و موفق شد حمايت شوراى امنيت را براى وضع پاره اى تحريم هاى بين المللى در واكنش به آزمايش اتمى كره شمالى به دست آورد . واشنگتن به زودى دريافت با شرور خواندن كره شمالى، بر تنش هاى ايجاد شده افزوده است و نمى تواند با اين نوع برخوردها، پيونگ يانگ را از دستيابى به فن آورى هسته اى بازدارد. به همين منظور، آمريكا گفت وگوهاى زيادى را با چين درخصوص تنش هاى به وجود آمده، به عمل آورد. چين آشكارا اعلام كرد كه خواستار حفظ صلح و ثبات در منطقه است و به همين منظور در نقش يك ميانجى به امور شبه جزيره مى پردازد و از طرف هاى درگير خواست از هرگونه اقدام تحريك آميز كه موجب تشديد تنش گردد، اجتناب ورزند. بر اين منوال بوش پنج بار از طريق خط تلفن قرمز(hotline ) با همتايان چينى خود جيانگ زمين و خوجين تائو تماس گرفت. امرى كه در جريان بحران هسته اى اول كره شمالى اتفاق نيفتاد. سپس تانگ جياشوان و لى جائو شينگ وزراى خارجه چين و كالين پاول وزير خارجه وقت آمريكا سه بار با يكديگر ملاقات كردند و همچنين سه بار از طريق تماس تلفنى تبادل نظر نمودند. در همين راستا جيمز كلى دستيار وزير خارجه آمريكا در امور آسيا و اقيانوسيه، جان بولتون مسئول وقت خلع سلاح و امنيت بين المللى وزارت خارجه آمريكا و كالين پاول وزير خارجه آمريكا سه بار به پكن سفر نمودند. دولت آمريكا در راستاى تلاش براى آب كردن يخ مذاكرات با كره شمالى براى يافتن راه حلى براى بحران هسته اى اين كشور، مذاكرات شش جانبه اى را در اوت سال ۲۰۰۳ با شركت كره شمالى، آمريكا، چين،كره جنوبى، ژاپن و روسيه در پكن برگزار نمود. كره شمالى سلاح هاى هسته اى خود را تا امروز با استفاده از پلوتونيوم غنى شده اى ساخته كه در تاسيسات يانگ بيون توليد مى شده است.اين تاسيسات كه از ميراث اتحاد جماهير شوروى سابق براى رژيم كمونيستى پيونگ يانگ باقى مانده، در فاز اول توافقات شش جانبه توسط دولت كره شمالى و تحت نظارت بازرسان آژانس انرژى اتمى غير فعال شدند. پيونگ يانگ در برابر اين اقدام از كمك هاى سئول (كه براى مدت كوتاهى قطع شده بود) برخوردار شد و علاوه بر آزاد شدن بخشى از دارايى هايش كه در بانك هاى ماكائو ضبط شده بودند، كمك هاى اقتصادى در قالب محموله هاى سوختى دريافت كرد.اما آمريكا مدعى است كه فعاليت هسته اى - نظامى پيونگ يانگ تنها محدود به پلوتونيوم نبوده و اين كشور طرحى موازى براى غنى سازى اورانيوم براى كاربردهاى نظامى داشته كه از جهان مخفى كرده است. اين ادعاى آمريكا موجب اخراج اولين گروه بازرسان آژانس انرژى هسته اى از كره شمالى در سال ۲۰۰۳ و تعويق دو ساله آغاز مذاكرات چند جانبه شد. به دنبال آزمايش هسته اى كره شمالى در ۹ اكتبر ۲۰۰۶ بر دامنه تنش هاى موجود افزوده شد. در روز انجام آزمايش اتمى، روساى جمهور چين و آمريكا از طريق تماس تلفنى با يكديگر تبادل نظر نمودند. دو طرف سريعا ديپلماسى دوسويه اى (shuttle diplomacy) در پيش گرفتند. وو داوى مذاكره كننده ارشد چينى در اجلاس شش جانبه با كريستوفر هيل همتاى آمريكايى خود در سئول ملاقات نمود. آنها توافق كردند كه مذاكرات شش جانبه، راه موثرى براى دستيابى به عارى سازى هسته اى شبه جزيره كره مى باشد و ابراز اميدوارى نمودند كه مذاكرات، هرچه سريعتر از سر گرفته شود. بعد از آنكه خزانه دارى آمريكا در سپتامبر ۲۰۰۵ تحريم هاى مالى عليه كره شمالى را در دلتا بانك آسيااعمال نمود، با اعتراض رى جه سون رئيس سازمان انرژى اتمى كره شمالى مواجه شد به گونه اى كه مذاكرات شش جانبه يك بار ديگر به دليل پيش شرط پيونگ يانگ مبنى بر لغو اين تحريم از سوى آمريكا، به بن بست كشيده شد. در ۲۵ مى ۲۰۰۶ در جريان ملاقات كريستوفر هيل و وو داوى هر دو طرف بر ضرورت اجراى مفاد بيانيه مشترك صادره در ۱۹ سپتامبر ۲۰۰۵تاكيد نمودند. با وجود همه تلاش هاى صورت گرفته از سوى واشنگتن براى مهار قدرت اتمى كره شمالى، باز هم پيونگ يانگ در تلاش است تا موانع پيش روى خود را از ميان بردارد. فرجام سخنورود كره شمالى به عنوان «مهمان ناخوانده» به جرگه باشگاه هاى هسته اى، درشرايطى كه دولت آمريكا ۶ سال است به طور رسمى آن را در ليست سياه خود گنجانده و جزو محورهاى سه گانه شرارت خوانده، به خودى خود وخامت بحرانى را كه گريبانگير دكترين جنگ پيش گيرانه و يك جانبه گرايى بوش شده به نمايش مى گذارد. زمانى كه جورج ديلبو بوش روى كار آمد، كره شمالى ادعاى عضويت در كلوپ هسته اى را نداشت.تاسيسات فرآورى پلوتونيوم اش در حال توقف كامل بود و حتى آمادگى مذاكره درباره برنامه موشكى خود را نيز داشت. اما دولت بوش، راه ديگرى غير از ديپلماسى در پيش گرفت. واشنگتن با اعمال تحريم و فشارهاى اقتصادى، پيونگ يانگ را مجبور به مقابله به مثل كرد. كره شمالى با شليك موشك هايش نشان داد كه مى تواند به اندازه بوش، يك دنده باشد. بوش كه تصور مى كرد كره شمالى نيز مانند برخى كشورهاى اروپاى شرقى چون لهستان، با اندك فشارى فرو خواهد پاشيد، با استقامت پيونگ يانگ مواجه شد. كره شمالى توانست پس از فروپاشى شريك تجارى خود (شوروى) و گذر از سال ها قحطى كامل در اواسط سالهاى ۱۹۹۰ جان سالم به در برد. هنگامى كه چارچوب توافقات در سال ۲۰۰۲ فرو ريخت، كره شمالى تاكتيك خود را تغيير داد و اعلام كرد كه داراى سلاح هسته اى است. اين اقدام موضع آنها را قوى تر نموده و عامل بازدارندگى و تقاضاهايى كه بر روى ميز بود را افزايش داد. اما، كابينه بوش معامله نمى كرد. كره شمالى هم دست آخر، به تعليق خود خواسته اش پايان داد و هنگامى كه باز هم نتوانست ايالات متحده را به مذاكرات دو جانبه بكشاند، وجه المعامله را با آزمايش هسته اى بالا برد. كره شمالى با بهره گيرى از گرفتارى آمريكا در باتلاق جنگ عراق با سهولت و شتاب بيشترى راه دست يابى به سلاح هسته اى را پيمود. واكنش خشم آلود دولت آمريكا و ديگر قدرت ها در برابر اقدام كره شمالى، يك بار ديگر سرشت دوگانه سياست هاى دولت آمريكا و متحدينش را به نمايش گذاشت. چشم فروبستن به تلاش هاى مشابه اسرائيل در دست يابى به چنين سلاح هايى و فراتر از آن يارى رساندن به اين كشور و نيز نحوه برخورد با تلاش هاى مشابه دولت هاى هند و پاكستان در مسلح كردن خود به سلاح هسته اى كه در چهارچوب موازنه موردنظر امپرياليسم در منطقه تفسير مى شود، اگر اين برخورد ها را در كنار برخورد كاملا متفاوت آن ها با تلاش هاى مشابه كشورهايى كه دوستشان تلقى نمى شوند، بگذاريم آنگاه به خوبى متوجه ابعاد اين سياست بك بام و دو هوا مى شويم. در حقيقت مخالفت آمريكا و هم پيمانانش با اشاعه سلاح هاى كشتار جمعى، نه به معناى تقبيح جنگ و خونريزى بلكه بدين منظور است كه آنان نمى خواهند حكومت هايى كه از منظر ايشان نامطلوب تلقى مى شوند، به اين تسليحات دست يابند و همين دوگانگى در برخورد با اين مساله، اعتبارجهانى مبارزه عليه اين سلاح ضدبشرى را توسط نهادهاى وابسته به اين نظام و ازجمله پيمان بين المللى هسته اى به شدت زير سوال برده است. قد برافراشتن مدعيان و رقيبان جديد در عرصه سرمايه دارى جهان، هژمونى آمريكا و متحدينش را زير سوال برده است. تجربه كره شمالى از يكسو نشان داد آمريكا بلوف مى زند ، پيش از آزمايشات هسته اى زيرزمينى كره شمالى جورج بوش رئيس جمهور آمريكا هشدار داده بود كره شمالى مسلح به بمب هسته اى را تحمل نخواهد كرد و كريستوفر هيل نماينده آمريكا در مذاكرات شش جانبه حل بحران هسته اى كره شمالى نيز به پيونگ يانگ تذكر داد كه بين داشتن سلاح هسته اى و تامين نيازهاى آينده اش يكى را انتخاب كند ،اما اعلام انجام آزمايش هسته اى كره شمالى بيش از هر چيز ديگر حاكى از آن بود كه كيم جونگ ايل تصميم گرفته آمريكا را در اين مسابقه بيازمايد و ببيند كه چه كارى از دست واشنگتن بر مى آيد و از سوى ديگر، اين تحليل را تقويت كرده كه تهديدات نظامى آمريكا ابزارى توخالى براى ترساندن و كسب امتياز است. آمريكا در حالى سال ها كره شمالى را به عمليات نظامى تهديد كرد كه سرانجام در فوريه ۲۰۰۷به عادى سازى رابطه خود با پيونگ يانگ پرداخت و به تدريج اين كشور را از دايره تحريم هاى بين المللى خارج ساخت و به ارائه كمك هاى مالى و فنى و تضمين هاى امنيتى تن داد. با وجود اينكه نفس برگزارى گفتگوهاى شش جانبه مى توانست مثمرثمر باشد، اما به دليل اينكه هدف، مذاكره نبود، قابل پيش بينى بود نتيجه اى به بار نخواهد داد. از زاويه ديگرى نيز مى توان به پرونده كره شمالى نگريست؛ اعتماد كره شمالى در دور اول مذاكرات خود به آمريكا با تمهيد بهره گيرى از منافع وعده هاى داده شده، منجر به سودجويى واشنگتن از عقب نشينى پيونگ يانگ و البته شكسته شدن هيمنه اقتدار كره شمالى بود. با عنايت به عواقب اطمينان به شيطان بزرگ كه در پرونده كره شمالى مشاهده مى شود، مى توان به طرح اين نظر خطر كرد كه فرجام پيوستن به اردوگاه غرب به سركردگى ايالات متحده، به يقين، نتيجه اى جز بر باد رفتن منافع ملى ندارد. منبع: ايرنا
سه شنبه 26 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 86]