دم به دم در تو خزان است و بهار

واضح آرشیو وب فارسی:قدس: دم به دم در تو خزان است و بهار
* سيد مصطفي حسيني راد
ماه دارد به نيمه مي رسد و راهي به نيمه نرسانده ام. فرصتها مي روند و من بر جاي خويش مانده ام. نيك مي دانم كه توشه اي

برنداشته و دقيقه ها را ذخيره نكرده ام، اما اي مهربان، اگر تو بخواهي در دقيقه اي از سنگ گل مي رويد و حالا اين سنگ در آستانه مهر تو مشتاق گل روييدن است!
و نيك مي دانم كه خاك را بي بهره باران، مجال رويش نيست اما اينك و در دقيقه هاي روشن اين ماه، خاك تيره ام را به مهماني باران رحمتت آورده ام. پس اي كردگار نيكوكار، به ابرهاي اجابتت اشارتي كن تا اين خاك تشنه را نوازشي كنند. بارشي بفرست تا تركهاي عطش اين خاك را زايش آيد و گياهي بروياند پس از سالها سنگ بودن...
از بهاران كي شود سرسبز سنگ؟
خاك شو، تا گل برويي رنگ رنگ
سالها تو سنگ بودي دلخراش
آزمون را يك زماني خاك باش
تا دم عيسي تو را زنده كند
همچو خويشت خوب و نازنده كند
مهربان من! خوب مي دانم كه بي نسيم عنايت تو، اين درخت بي بار و بر را برگ و باري نيست و اگر از جانب آن آستان لطفي نباشد، آرزوي گلستان شدن اين باغ خزان زده، داستاني بيش نيست!
اين همه گفتيم ليك اندر بسيج
بي عنايت خدا، هيچم، هيچ
اي خدا، اي فضل تو حاجت روا
با تو ياد هيچ كس نبود روا
اين قدر ارشاد، تو بخشيده اي
تا بدين، بس عيب ما پوشيده اي
قطره دانش كه بخشيدي ز پيش
متصل گردان به درياهاي خويش
و حالا من قطره اي هستم در آستانه دريا. مي دانم كه تو آن قدر مهرباني كه قطره هاي كوچك را هم مي بيني و در شمار مي آوري! پس اينك اين قطره ناچيز را به درياي كرامتت پيوند بزن!
قطره علم است اندر جان من
وارهانش از هوا وز خاك تن
قطره اي كو در هوا شد يا كه ريخت
از خزينه قدرت تو كي گريخت؟
گر درآيد در عدم يا صد عدم
چون بخوانيش، او كند از سر قدم
از عدم ها سوي هستي هر زمان
هست يا رب كاروان در كاروان
بهار آمده است و اين گياه خشك، بوي آشنا مي شنود؛ بوي آن چمن كه روزگاري موطن مألوف او بوده است. و اينك اگر چه تار و مار هجوم خزان نفس و شيطان شده است، اما هنوز بوي بهار رحمان را مي تواند استشمام كند! پس اي بهار جان، اينك اين تو و اين تن رنجور و زرد گشته از هجوم خزان.
در خزان، آن صد هزاران شاخ و برگ
از هزيمت رفته در درياي مرگ
زاغ پوشيده سيه چون نوحه گر
در گلستان نوحه كرده بر خضر
باز فرمان آيد از سالار ده
مر عدم را كانچه خوردي باز ده
آنچه خوردي واده اي مرگ سياه
از نبات و دارو و برگ گياه
اي برادر عقل يكدم با خود آر
دم به دم در تو خزان است و بهار
باغ دل را سبز و تر و تازه بين
پر ز غنچه و ورد و سرو و ياسمن
دوشنبه 25 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: قدس]

[مشاهده در: www.qudsdaily.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 119]