محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798293046
گزيده سرمقالههاي روزنامه هاي صبح امروز ايران
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: گزيده سرمقالههاي روزنامه هاي صبح امروز ايران روزنامه هاي صبح امروز ايران در سرمقالههاي خود به مهمترين مسايل روز كشور و جهان پرداختهاند كه گزيده برخي از آنها در زير ميآيد. جمهوري اسلامي روزنامه جمهوري در سرمقاله امروز خود با عنوان آيا در تيم ساركوزي فرد عاقلي هم هست؟ آورده است: «برناركوشنه» وزير امورخارجه فرانسه در يك موضع گيري گستاخانه عليه جمهوري اسلامي ايران گفت : جهان بايد براي احتمال در گرفتن جنگ بر سر برنامه هسته اي ايران آماده باشد. وي كه با شبكه راديو تلويزيوني فرانسه سخن مي گفت اظهار داشت : « اگرچه حمله به ايران درحال حاضر با عملي شدن فاصله زيادي دارد اما طبيعي است كه براي هر امكاني آماده شويم . » نامبرده افزود : از شركتهائي همچون توتال خواسته شده با ايران قراردادهاي جديدي منعقد نكنند. اين نخستين بار نيست كه فرانسه در دوران ساركوزي موضعي خصمانه تر از واشنگتن عليه ايران اتخاذ مي كند و با رفتار غيراصولي در قبال فعاليتهاي صلح آميز هسته اي ايران سعي دارد در جاي ديگري از آمريكا امتياز بگيرد. بنظر مي رسد اين موضع پاريس در چارچوب تلاش ساركوزي براي نزديكتر شدن مواضع پاريس به واشنگتن اتخاذ شده و تدريجا ساركوزي سعي دارد جاي « توني بلر » نخست وزير معزول انگليس نزد بوش را بگيرد. بلر در آن دوران از جانب مردم انگليس « سگ دست آموز بوش » لقب گرفته بود كه براي خوشايند اربابش دم تكان مي دهد. اين درحاليست كه گوردون براون نخست وزير جديد انگليس با در پيش گرفتن يك سياست واگرايانه سعي دارد مواضع خود را از واشنگتن جدا كند و تدريجا فاصله بيشتري از بوش بگيرد تا دنباله رو بوش محسوب نشود. اين موضع غيرمنتظره از فرانسه حتي باعث اعتراض تند محمد البرادعي مدير كل آژانس بين المللي انرژي اتمي شده كه در مخالفت با موضع تامل برانگيز فرانسه تصريح كرده است : « حالا زمان صحبت از جنگ نيست » . درك اين نكته از اهميت زيادي برخوردار است كه نيكلا ساركوزي يك مهاجر مجاري الاصل و يك يهودي زاده است كه بمحض پيروزي وي در انتخابات فرانسه صهيونيست ها در هر گوشه از جهان جشن گرفتند و ورود دوست خود به كاخ اليزه را پيروزي بزرگي براي صهيونيست ها ارزيابي كردند. نكته جالبتر اينكه دقيقا در شرايطي كه عقلاي جهان از موضع جديد فرانسه انتقاد مي كنند صهيونيست ها نخستين گروهي بودند كه از اين مواضع جنون آميز فرانسه عليه ايران استقبال و تجليل كردند لكن بطور همزمان وزيرخارجه اتريش ضمن محكوم كردن موضع همتاي فرانسوي خود خاطرنشان كرد كه من مي توانم درك كنم چرا كوشنر چنين مطالبي را بيان كرده است . « دومينيك دويلپن » نخست وزير سابق فرانسه از موضعي كوبنده تر و اعتراض آميزتر ضمن رد مواضع اخير فرانسه عليه ايران يادآور شد : « آمريكا براي جنگ افروزي نيازي به تشويق ما ندارد. ما نبايد دولت بوش را به تكرار اشتباه گذشته اش تشويق و به كاري وادار كنيم كه در عراق انجام داد. اين فرانسه است كه بايد از صلح دفاع كند. » اين اظهارات « دويلپن » نخست وزير سابق فرانسه نشان مي دهد كه موضع سياستمداران متعادل در فرانسه همچنان در جهت حفظ استقلال نسبي فرانسه در قبال آمريكا استوار است لكن ساركوزي ماموريت دارد استراتژي حفظ استقلال نسبي در قبال آمريكا را به استراتژي دنباله روي كوركورانه از آمريكا تبديل كند. با اينهمه سئوال جدي اينست كه چرا ساركوزي و دستيارانش مواضعي را در قبال ايران اتخاذ كرده اند كه حتي تندروترين افراد طيف نومحافظه كاران اطراف بوش از موضع رسمي حاضر به اعلام آن نبوده و نيستند اين سئوال مهمي است كه براي يافتن پاسخ آن لازم است ماهيت ساركوزي و موقعيت سياسي وي بهمراه ارتباطات آشكار و نهان وي با محافل صهيونيستي به درستي شناسائي شود تا مشخص گردد كه مواضع سياسي ساركوزي عليه ايران حتي از جنس مواضع واشنگتن هم نيست بلكه دقيقا بازگو كننده مواضع صهيونيست ها در قبال ايران است و در واقع افراد گروه ساركوزي دستكم در اين مقوله « بلندگوي صهيونيست ها » شده اند. خوبست به بخش ديگري از مواضع وزير خارجه فرانسه نيز بپردازيم كه شركتهائي همانند توتال را از همكاري با ايران برحذر داشته است . واقعيت اينست كه توتال در طول سالهاي اخير عمدتا با طرف ايراني بازي كرد و كمتر به مسئوليتهاي خود عمل كرد و نتيجه آن شد كه بارها اجراي طرح هاي مشترك مطابق جدول زماني مصوب دچار تاخير گرديد و امروز هم چشم انداز روشني براي اجراي تعهدات توتال وجود ندارد. البته توتال در اين زمينه تنها شركت فرانسوي نبوده و نيست كه از اجراي تعهداتش طفره مي رود. پژو رنو و... نيز تعهداتي در قبال طرفهاي ايراني داشته اند و عموما بطور يكطرفه و تا آنجا كه خواسته اند و توانسته اند تعهدات خود را زير پا گذاشته اند ولي در عوض براي فروش محصولات بنجل فرانسوي سنگ تمام گذاشته اند. هيچكس ماجراي شرم آور ارسال محصولات خوني آلوده به ايدز توسط شركتهاي فرانسوي به سازمان انتقال خون ايران را فراموش نكرده است و معلوم نيست چرا در اين قبيل ماجراها در قبال طرفهاي فرانسوي نرمش نشان داده شده است . فرانسه از فرصت غيبت آمريكا در صحنه سياسي ـ تجاري و صنعتي ايران بيشترين سواستفاده هاي ممكن را بعمل آورده و حالا كه تصور مي كند چاي پاي خود را در صنعت نفت خودرو و... محكم كرده براي كسب امتيازات ديگر از طرف آمريكائي به لگدپراني سرگرم است تا به تيم بوش بفهماند مي تواند جاي بلر در مناسبات اروپائي واشنگتن را بگيرد. بدين ترتيب سئوال جدي امروز ما اينست كه آيا در تيم ساركوزي فرد عاقلي هم هست كه منافع و مصالح فرانسه را درك كند پاسخ اين سئوال هرچه باشد امروزه ساركوزي و دستيارانش در اين مواضع شرم آور خود نيم نگاهي هم به صهيونيست ها دارند. فرانسه حتي در دنياي اسلام نيز كارنامه سياهي دارد و خوشنام نيست . ساركوزي در جريان سفر به الجزاير از مردم آن كشور خواست كه گذشته ها را فراموش كنند و مبناي مناسبات جديدي با فرانسه را پايه ريزي كنند ولي اگر قرار است شرارت همچنان عنصر غالب در سياست خارجي دوران ساركوزي باشد به فراموشي سپردن تاريخ گذشته به زيان مظلومان خواهد بود. ساركوزي و دستيارانش تصور نكنند با گرفتن جاي بلر در نزد بوش امتيازي گرفته اند و چيزي به دست آورده اند بلكه بعكس در شرايطي كه بوش و دستيارانش درمانده و ناتوانند و به دنبال « شريك جرم » تازه اي در جستجو هستند همدستي و همداستاني با تيم مفلوك بوش يك حماقت بزرگ سياسي محسوب مي شود. محاسبات و مناسبات سياسي و حتي موقعيت ژئواستراتژيك منطقه در پرتو « نهضت جهاني اسلام » و موج عظيم بيداري اسلامي تغيير كرده و همچنان در جهت تثبيت و تقويت نقش مسلمانان درحال تحول است . دولتمردان گذشته در پاريس قاعدتا استعدادهاي بيشتري براي درك پيچيدگيها و ظرافتهاي اين پديده داشتند كه راه خود را از همان ابتداي ماجراي اشغال عراق از راه آمريكا جدا كردند. فرانسه مي توانست و شايد هنوز هم بتواند تصميمات عاقلانه اي در اين مقوله اتخاذ كند تصميماتي كه دنباله روي كوركورانه از واشنگتن و صهيونيست ها فرصتي براي عملي ساختن آنها باقي گذارد. كيهان روزنامه كيهان در سرمقاله امروز خود با عنوان 27سال بعد به قلم ناصر بهرامي راد آورده است: چند روز پاياني شهريورماه در سال 1359برهه اي خطير و فراموش ناشدني در تاريخ ملت ايران بود. صدام حسين قسي القلب و جاه طلب كه بعد از توافق آمريكا و شوروي سابق در كنفرانس گوادالوپ (سال 1357) به عنوان عامل اجراي حمله نظامي به نظام نوپاي انقلابي ايران از سوي جريان سلطه شناخته شده و در ديدارهاي متعدد مقامات سياسي و امنيتي آمريكايي آخرين هماهنگي را با آنها بعمل آورده بود، مقابل دوربين هاي تلويزيون قرارداد 1975الجزاير را پاره كرد و آن را مربوط به دوران ضعف عراق دانست. در آن چند روز پاياني شهريور، دوران بيش از يك ساله عمليات هاي ايذايي از جانب رژيم بعثي به پايان رسيد و آرايش نظامي در طول 1300كيلومتر مرز مشترك با استعداد ده ها لشكر پياده مكانيزه و زرهي بسرعت كامل شد تا سرانجام نوبت به هجوم سراسري 31شهريور و آغاز رسمي طولاني ترين و بزرگترين جنگ دو سه قرن اخير برسد. يك طرف اين جنگ ملتي بود كه با رهبري امام خميني(ره) اداره كشورش را به دست گرفته و جهاد سازندگي و سوادآموزي و محروميت زدايي و... را آغاز كرده بود و سوي ديگر رژيم كودتايي صدام كه حمايت هاي شش دانگ سياسي دو ابرقدرت حاكم، پشتوانه مالي ارتجاع عرب و عقبه لجستيك متشكل از حداقل سي وچهار كشور داراي تكنولوژي نظامي به صورت كامل پشت سرش قرار داشت؛ حزبي به بزرگي تقريبا تمام جامعه بين الملل به مصاف ملتي آمده بود كه حتي از داشتن يك ارتش كوچك حاضر به يراق بي بهره بود.يعني تكرار جنگ احزاب در صدر اسلام. حمله 31شهريور 59 برق آسا بود و نفس را در بسياري سينه ها حبس كرد. حتي برخي دولتمردان آن روز كشور هم نشانه هايي از نا اميدي را در گفته ها و لحن شان بروز مي دادند. در آن برهه خطير بود كه صفحه هاي تلويزيون سيماي نوراني، آرام و متبسم امام(ره) را نشان دادند؛ آرامش امام از ميان كلمات ساده و صميمي اش به قلوب تك تك مردم ايران جاري شد: «چيزي نيست... ديوانه اي آمده سنگي انداخته و رفته... در جنگ جوهره آدم ها معلوم مي شود...» همين طمانينه و آرامش بود كه جنگ هشت ساله تحميلي را به حماسه اي باشكوه و الگوساز براي ملت هاي مسلمان و ديگر ملت هاي جهان معاصر و نيز كارگاهي عظيم براي ساخته شدن كادرهاي مديريت اجتماعي و پيشرفت هاي شگرف علمي و تكنولوژيك تبديل ساخت. آن روز در ذهن مغرور صدام و حاميانش چنين مي گذشت كه كار انقلاب اسلامي به سه روزي، هفته اي و يا حداكثر يك ماهي پايان مي پذيرد. با چه تكبري براي نابودي يك هفته اي انقلاب اسلامي ايران آمده بودند و امروز در كمتر از سه دهه به ايران التماس مي كنند كه از باتلاق عراق نجاتشان دهد. ديروز گلوله هاي ژ3 و كلاشينكوف را حتي در بازارهاي سياه جهاني هم از رزمندگان اسلام دريغ مي كردند و امروز شاهد پرواز موشك شهاب 3 و 4و هواپيماي صاعقه و آذرخش هستند. براي نابودي يك هفته اي ايران و انقلاب اسلامي آمده بودند و امروز، تنها 27سال بعد از آن روز به مدد لطف الهي اين تهران است كه دستور بسياري از تحولات آينده جهان را با همفكري و مساعدت جامعه جهاني تعيين مي كند و آن كاخ به اصطلاح سفيد است كه ستون هايش از وحشت صداي صدها هزار تظاهركننده ضد جنگ مي لرزد. امروز صدام كجاست، شوروي سابق كجاست، آمريكاي پرمدعا در چه وضعيتي است، ادعاهاي مضحك كساني مانند رئيس جمهور تازه كار فرانسه چند ساعت توان دوام آوردن دارد؟ و ما، ملتي كه به وعده هاي خداوند ايمان آورديم، با وحدت و استقامت پشت سر مقتدايمان صف كشيديم و ايستادگي كرديم، در كجاي جهان معاصر ايستاده ايم؟ جام جم روزنانه جام جم در سرمقاله امروز خود با عنوان لطفا انتهاي صف بايستيد آقاي كوشنر به قلم محسن ماندگاري آورده است: اظهارات وزير امور خارجه فرانسه كه خواستار آمادگي جامعه جهاني براي حمله احتمالي به ايران شده ، با تحليل ها و واكنش هاي متفاوتي در جهان روبه رو شده است. در حالي كه اغلب كشورهاي جهان نسبت به اظهارات وزير تازه كار فرانسوي واكنش منفي نشان داده و حتي مقام هاي امريكايي نيز حاضر به همراهي با وي نشده اند، مقام هاي رژيم صهيونيستي به استقبال از مواضع برنارد كوشنر رفته و با او همراهي كرده اند. فرانسه از جمله كشورهايي است كه تا قبل از روي كار آمدن دولت نيكلا ساركوزي به سبب مواضع مستقل خود از امريكا، از اعتبار و نفوذ ويژه اي در جهان و بويژه در منطقه خاورميانه برخوردار بود. مخالفت شديد پاريس با حمله نظامي به عراق و پافشاري بر مواضع خود در اين زمينه از مهمترين نمونه هاي استقلال راي فرانسه از امريكا و دنباله روهاي آن در جهان غرب است. اما اكنون در حالي كه حمله نظامي به عراق و اشغال اين كشور خسارت هاي جبران ناپذيري بر جا گذاشته و گريبان ملت عراق و دولت امريكا را رها نمي كند و درس عبرتي براي مقامات كاخ سفيد شده ، مواضع وزير خارجه فرانسه و حتي نخست وزير اين كشور عجيب و غيرمنتظره به نظر مي رسد. به نظر مي رسد آقاي ساركوزي پس از سفر به امريكا و پذيرايي گرم جورج بوش از وي ، مسير تازه اي در سياست خارجي خود در پيش گرفته كه در نهايت سرنوشت بهتري از توني بلر، نخست وزير سابق انگليس نخواهد داشت. بوش كه از چند ماه قبل اصلي ترين متحد اروپايي خود يعني بلر را به دليل همراهي با امريكا در حمله به عراق از دست داده ، اكنون به دنبال متحد جديدي در ميان سران اروپا مي گردد تا بتواند از طريق همكاري هاي مشترك سياست خاورميانه اي خود را دنبال كنداما به نظر مي رسد برخلاف مواضع چند هفته اخير فرانسه كه در اظهارات نخست وزير و وزيرخارجه اين كشور تجلي يافته ، عمر همراهي و دنباله روي پاريس از واشنگتن بسيار كوتاه خواهد بود، چرا كه سياستمداران فرانسوي بخوبي مي دانند كه آنچه به نفوذ و جايگاه پاريس در جهان افزوده ، مواضع سنتي و استقلال فكري فرانسه از امريكاست و چنانچه آنها بخواهند سياست دنباله روي از كاخ سفيد را در پيش گيرند، بايد در انتهاي صفي بايستند كه امثال بلر پيش از اين در ابتداي آن ايستاده بودند. قدس «استعمار فرانو» عنوان سرمقاله امروز قدس است كه در آن آمده است :نفوذ و گستردگي فعاليتهاي رسانه‌اي در دنياي امروز به قدري پردامنه شده كه ابعاد و زمينه‌هاي حيات اجتماعي را تحت تأثير قرار داده است. زماني كاركردها و نقش‌هاي رسانه‌ها محدود به نقش‌هاي هدايت و راهنمايي، آموزشي و خبري و تفريحي تبليغي بود و امروز به مجموعه نقش هاي تعريف شده تهديد و جنگ نيز اضافه شده است اگرچه در مجموعه تحولات جهان عصر فناوري‌هاي ارتباطي و جامعه اطلاعاتي خاتمه مي‌يابد و پيش بيني مي‌شود كه از سال 2010 دوره جديدي حاكم گردد با اين وصف هر روز بر نقشها و كاركردهاي رسانه افزوده مي‌شود. شرايط امروز منطقه‌اي نشان مي‌دهد تحركات آمريكا در منطقه براي جا انداختن اقتدار غرب بر مقدرات كشورهاي اسلامي و خاورميانه با شكست مواجه شده است. ديپلماسي زورمدارانه آمريكا در منطقه به شكست انجاميده و راهي جز عقب نشيني براي اين كشور باقي نمانده است. در عراق اين شكست مشهودتر است و به قول مقام معظم رهبري در خطبه‌هاي نمازجمعه اين هفته آمريكا به دنبال راهي براي خروج آبرومندانه از عراق مي گردد. هوشياري بيشتر با درك شرايط و بسترسازي مناسب براي تصميم‌گيري مي تواند همچنان سياست هاي آ«ريكا و همپيمانانش را با شكست مواجه سازد. هجوم جديد غرب با استفاده از توان نظامي و در كنار آن پشتيباني رسانه‌اي شكل جديد استعمار كه به تعبير رهبر معظم انقلاب استعمار فرانو ناميده مي‌شود. ويژگي‌هاي اين نوع از استعمار تحركات غرب و در رأس آن آمريكا به منظور ايجاد نظم نوين در منطقه و پشتيباني همه جانبه از اسراييل براي مركزيت يافتن در خاورميانه است. رسانه‌هاي غربي به دنبال قلب واقعيت و وارونه جلوه دادن وقايع در منطقه هستند. شانتاژ واقعيت‌هاي امروز منطقه به عملكرد دقيق رسانه‌اي كشور در عرصه داخلي و خارجي نياز دارد. حال در اين فضا به نظر مي رسد تقويت رسانه‌هاي داخلي اعم از روزنامه‌ها، خبرگزاريها و شبكه‌هاي تلويزيوني، كاري بس مهم و تأثيرگذار باشد زيرا در مقابل غوغاسالاري و فضاي شانتاژي كه رسانه‌هاي غربي به ويژه رسانه‌هاي آمريكايي-صهيونيستي عليه ايران و ديگر كشورهاي اسلامي به وجود آورده‌اند اين افراد نيستند كه مي‌توانند عرض اندام كنند بلكه رسانه‌ها هستند كه مي‌توانند باتوجه به قدرت خود به جهت گستردگي و اعتبار در نزد افكار عمومي جهان فضاي به وجود آمده را شكسته و واقعيات را آنچنان كه هست انعكاس دهند. نكته حايز اهميت اين است كه امروزه رسانه‌ها به ابزار مهمي در دست دشمنان تبديل شده‌اند تا از آن طريق امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران و ديگر كشورهاي منطقه خاورميانه را تهديد كنند و بحران‌هاي مختلف را ايجاد نموده و به منازعات داخلي نيز دامن بزنند. مقابله با اين تهديدها در وهله اول نيازمند شناخت آنها و سپس داشتن راهبردهاي مناسبي است كه بحرانها را مديريت نمايد تا نظم جامعه محفوظ باقي بماند. آفرینش روزنامه آفرینش در سرمقاله امروز خود با عنوان "کابوس کاغذي" نوشت: بي ترديد مهمترين و ملموس ترين نماد تحولات در حوزه هاي سياسي، فرهنگي واجتماعي، در هرجامعه اي تبديل و تطوري است که در گذرزمان دفعتا ويا تدريجا در گفتمان غالب درهرحوزه به وجود مي آيد. ارزيابي کم وکيف همين دگرگوني هاست که بيانگر ستم گري حرکت کلان جامعه بوده ومالا داوري درباره سيرتکاملي و يا قهقرايي داشتن اين مسير را امکان پذير مي سازد. ازجمله تغييرات محسوس در گفتمان غالب در حوزه فرهنگ کشورمان، اولويت يافتن « تلاش صرف براي بقا» به جاي چالش هايي از قبيل « حدود وثغور آزادي وبايد ونبايد هاي مطبوعات» است وتبديل ضرورت ياد شده به مهم ترين دغدغه و دل مشغولي گردانندگان شمار کثيري از مطبوعات آزاد و مستقل کشوراست. اشاره به اين پديده شوم فرهنگي البته مقدمه اي براي پرداختن به ابعاد گوناگون آن منجمله علل و زمينه هاي شکل گيري ويا بررسي پيامدهاي ويرانگر آن درعرصه فرهنگ واجتماع نيست، زيرا اين مقال صرفا هشداري درباره معضل گراني افسار گسيخته بهاي کاغذ است. ازاين منظر انتخاب مدخلي درباب تغيير گفتمان غالب درحوزه جرايد، صرفا به انگيزه عطف توجه به پيامدهاي مخرب وغيرقابل جبراني است که در نتيجه بي توجهي مسئولان بلند پايه کشور نسبت به پاره اي تصميم گيري هاي غلط در حوزه اقتصاد مطبوعات، هم اکنون فرهنگ ومطبوعات کشور را به طور جدي با بحران مواجه ساخته است. « آفرينش » پيش ازاين نيز بارها ضمن اعتراض به روند مذکور به مسئولين محترم دراين باره هشدار داده است، که ظاهرا همه اين فريادها به يمن « خلقت پرحکمت گوش ها در محاذي يکديگر.» بي هيچ پژواکي از همه موانع عبور کرده و رهسپار ديار عدم کرده است!! واکنون بار ديگر ولو نوميدانه تر، مي کوشد ضمن اشاره اي گذرا دراين باره، مسئولين محترم ذيربط را به چاره انديشي عاجل براي توقف روند مورد بحث دعوت نمايد. افزايش بهاي کاغذ روزنامه در تمامي سال گذشته، روند فزاينده اي را پيموده است. شرکت چوب وکاغذ مازندران دراين بين، به عنوان تنها توليد کننده داخلي که پيش از آن در غوغاي نايابي و گراني وارداتي، همواره به عنوان « رفيق روزهاي سخت»، همراه ومددکار جرايد کشور بود، يکباره وبدون هرگونه توجيه قابل قبول و عليرغم دستورات صريح رياست محترم جمهوري، به قطار گراني ها پيوسته به قسمي که مشتريان آن شرکت که درآغاز سال گذشته، کاغذ مصرفي خود را به قرار هرکيلو 300 تومان تهيه مي کردند. درآغاز سال جاري - طي چند نوبت افزايش - ناگزير از پرداخت رقمي بالغ بر 730 تومان براي هر کيلو بودند. واين همه درحالي صورت مي گرفت که رياست محترم جمهوري صراحتا دستور کاهش قيمت محصولات اين قبيل شرکت هاي دولتي را به تعرفه هاي سال 85 صادر کرده بود. طبيعي است مطبوعات کشور طي سال جاري در واکنش به اين افزايش ها به ويژه در شرايطي که تهيه کاغذ وارداتي چيني، در قياس با توليدات چوب وکاغذ مازندران، چه به لحاظ قيمت يا کيفيت، عملا مقرون به صرفه تر است، به مصداق « سزاي گران فروش نخريدن است» روبه کاغذ وارداتي چيني بياورند که البته انتظار مي رفت اين امر به عنوان بخشي از مکانيزم « دست غيبي معروف»، مسئولين ذيربط را ناگزير از کاهش قيمت محصولات چوب وکاغذ مازندران سازد. ليکن درعمل نه فقط چنين اقدامي صورت نگرفت بلکه متاسفانه به دليل حذف عملي پارامتر« مصالح وحقوق مصرف کننده» از بسياري معادلات اقتصادي کشور!! اخيرا شاهد تلاش ها و تحرکاتي در جهت افزايش نرخ تعرفه گمرکي واردات کاغذ روزنامه هستيم واين ظاهرا يعني جايگزين مکانيزم «دست آشکار رانت پروري» به جاي مکانيزم « دست غيبي تنظيم بازار». حقيقتا درصورت اتخاذ چنين تصميمي که اخيرا از سوي برخي مسئولين دست درکار پيگيري مي گردد، بايستي عنقريب نظاره گر آغاز شمارش معکوس براي مرگ جرايد مستقل و غيروابسته کشور بود. حتي بدون ملاحظه تبعات فرهنگي چنين روندي وصرفا با درنظر داشتن مقتضيات اقتصادي نيز، بايستي به اين نکته توجه داشت که حمايت از صنايع داخلي ابدا به مفهوم حذف شرايط رقابتي و حاکميت «فضاي گلخانه اي بر صنعت ملي» نيست. زيرا افزايش تعرفه هاي گمرکي دراين زمينه تنها موجب خواهد شد تا صنعت کاغذ کشور دريک سيکل بازتوليد ناکارايي وازرشد ماندگي درجا بزند، بنابراين به نظر مي رسد در شرايطي که تصميمي نه درجهت حمايت از مصرف کننده ونه وارد کننده ونه توليد کننده است! لابد بايستي همه به دنبال پيدا کردن « پرتقال فروش» باشند! گو اينکه به نظر مي رسد در مسئله اي که با آن مواجهيم، دولت محترم با دراختيار داشتن همه عناصر وعوامل موثر دربازار کاغذ، همان پرتقال فروشي است که اگر پيدا شود و اراده معطوف به نجات مطبوعات کشور را نيز درسرداشته باشد! آنگاه قادر خواهد بود تا دست همت را بالا زده وبا اتخاذ چند تصميم اساسي به آشفته بازار کنوني پايان دهد، ومگرنه آنکه شعار دولت نهم پيوسته طنين انداز است که: « ما مي توانيم.» اعتماد ملي «نسخه فرانسوي و داروهاي تاريخ گذشته »عنوان سرمقاله امروز اعتماد ملي است كه در آن آمده است :فرانسويها در جديدترين نسخه‌‌اي كه براي حل مسئله هسته‌اي ايران پيچيده‌اند؛ تحريم‌هاي بيشتر براي جلوگيري از جنگ، آشكارا اروپا را در موضعي پارادوكسيكال برده‌اند. كشوري كه همواره مدافع پيروي قدرتها از مقررات بين‌المللي بوده حال چگونه است كه در برابر آژانس بين‌المللي انرژي اتمي به عنوان متولي حقوقي و فني پرونده هسته اي ايران مي‌ايستد و با ناديده انگاشتن توافقات ايران و آژانس خواسته‌هايي را تكرار مي‌كند كه انگيزه سياسي دارد؟ اگر تا گذشته اروپاييان خود را در جلوي مدافعين فعاليتهاي هسته‌اي صلح آميز و شفاف ايران ظاهر مي‌كردند حال چرا در برابر توافق ايران و آژانس سر به مخالفت مي‌افرازند كه توافق كافي نيست و راه حل در تعليق غني‌سازي است؟ و ديگر اينكه چرا فرانسه پيشگام ائتلاف حاميان تحريم ايران شده است؟ كشوري كه از يك سو روابط تاريخي سياسي-اقتصادي با ايران داشته و همواره منادي استقلال قاره اروپا در برابر قاره جديد بوده است و در اين رهگذر به خاطر ايستادگي در برابر آمريكا در روزهاي حمله به عراق طعنه اروپاي پير را از سران واشنگتن به جان خريد. موضعي كه فرانسه اتخاذ كرده آشكارا مي‌تواند فصلي جديد در حيات ديپلماتيك اروپا بگشايد چه اينكه اگر استقلال سياسي قاره سبز چنين در گذرگاه توافقات با آمريكا بي‌رنگ و نداي مستقلا نه فرانسه چنان در رهگذر توافقات سياسي كمرنگ شود اروپا در آينده مرجعيت خود در حل و فصل و مداخله در بحران‌هاي بين المللي را از دست خواهد داد. آنچه رخ داده و در شرف تكوين است آشكارا خواهد توانست اروپا را به تقسيم بندي جديدي وارد سازد كه در آن اروپاي مركزي و شمالي در برابر اروپاي جنوبي مي‌ايستد و فرانسه و آلمان اين بار برخلاف انگليس، با اتريش و ايتاليا و اسپانيا دچار اصطحكاك خواهند شد. نسخه فرانسوي پر است از داروهاي تاريخ گذشته‌اي كه پيشتر قابليت خود رادر درمان نشان داده‌اند و به وضوح اثبات كرده‌اند نه تنها دردي دوا نكرده كه خود دردهاي جديدي آفريده‌اند. سياست روز روزنامه سياست روز در سرمقاله امروز خود با عنوان«امپرياليسم فرانسوي» به قلم سجاد نوروزي آورده است: اگر چه در جهان سياست امروزه واژه « امپرياليسم» اكثرا در باب تحليل سياستهاي ايالات متحده به كار مي رود، اما وزير خارجه فرانسه كوشيد تا رقيبي براي « امپرياليسم كلاسيك» باشد . برنارد كوشنر طي سخناني حيرت انگيز از جهان خواست تا براي جنگ با ايران آماده شوند! دولت جديد فرانسه اگر چه از لحاظ ايدئولوژيك با گروه شيراك و دولت قبلي قرابت دارد، اما گويا از حيث اتخاذ استراتژي‌هاي ديپلماتيك چندان منطبق با آن وجه ايدئولوژيك مشترك عمل نمي كند. فرانسه كه پنج جمهوري را از سر گذرانده و خود را كشوري مي‌داند كه حامل سنت‌هاي عميق دموكراتيك و تساهل گرايانه است، امروز صاحب دولتي است كه گويا به اصول كلاسيك ادئولوژي‌هاي توتاليتري كه مدافعان گسترش نظم امپرياليستي در جهان بودند رجعت مي‌كند. از آغازين روزهاي بر صدر نشستن ساركوزي مشخص بود كه او عميقا متاثر از سنت‌هاي كلاسيك حكمراني فرانسه است. سنت‌هايي كه به ازاي عملي آن در دهه‌هاي پيشين در شمال آفريقا بروز و ظهور يافت و در لبنان نيز در هيات يك قيوميت سياسي خود را عيان كرد. بر همين اساس مي‌توان سخنان كوشنر در برابر ايران را نيز تحليل كرد. او كه پيشتر نيز به خاطر اظهاراتي ناسنجيده مجبور شده بود از دولت عراق عذرخواهي كند، اظهاراتي كاملا« افراطي» را بر زبان راند كه قطعا براي او مشكل ساز خواهد شد. اظهارات كوشنر را مي‌توان به گامي در راستاي همگرايي تام با ايالات متحده تفسير كرد. چرا كه امروز آنچه رنگ باخته است ارزش‌هاي كهن« ليبراليزم فرانسوي» است و آنچه كه باز توليد مي‌شود سنت‌هاي كهن ناپلئوني است. امپرياليسم كلاسيك اگر چه با ابزارهاي فوق مدرن قد علم مي كند، اما مطابق آنچه ذكر شد« اسلام گرايي» رقيب بي‌بديل اين مشرب تئوريك و پراتيك است. امروز هم اسلام گرايي در برابر همان رقيب ديرينه اييتساده است و امروز هم بلاشك « اصولگرايي» منبعث از اسلام گرايي بر پراگماتيسم منبعث از امپرياليسم فرانسه، سيطره خواهد يافت. صداي عدالت روزنامه صداي عدالت در سرمقاله امروز خود با عنوان« ظرافتي از ياد رفته» به قلم مسعود بهنود آورده است: نه ديپلوماسي كه علمي است براي تامين منافع ملي بر اساس شناخت جوامع جهاني و رفتارها، بلكه جنگ نيز با همه ظاهر خشك و خشني كه دارد و با همه كراهتي كه بر مي انگيزد، در اين روزگار ظرافت‌هائي دارد و پرست از ريزه‌كاري‌هائي كه جز با چشم مسلح به علم و تخصص ديدني و دريافتني نيست. اين ظرافتها گاه در جوامعي كه سازكار مشخصي براي گردش مديريت جامعه ندارند توسط دولتمرداني هيجان زده، ناديده گرفته مي‌شوند. ظرافتها گاه انكار مي‌شوند. سياستمداران مجرب و دولتمردان دردشناس مي‌دانند كه حتي در پيشرفته‌ترين كشورها، و كارآمدترين نظام‌هاي حكومتي هم كارها چنان نيست كه مانند سوالات كنكور با تيك زدن در يك مربع جواب درست هر مساله پيدا شود. بيشتر امور چندين جواب دارند و ستون زيان و فايده‌ها نزديك به هم است. و هر جواب هزينه‌هائي دارد، دولتمرد مجرب مي داند اجراي هر خواستي مستلزم كاستن از جائي ديگرست، مي‌داند آرزوها زنداني امكانات‌اند، از همين رو نه به گذشتگان بد مي گويد و لگد مي‌پراكند، نه وعده‌هاي بزرگ مي‌دهد، نه در سر هواي تاسيس كارخانه جنت سازي مي‌پزد. نمونه‌‌اي از ظرافتي كه در ديپلوماسي نهان است هم اكنون در ايران ضرور گرفته است اما به چشم نمي‌آيد. در مسائل اقتصادي كه ساده‌اش انگاشتند و با همين ساده انگاري تورم را دامن زدند و بهاي مسكن را دو برابر كردند تا بدانند كه كدام كارها را نبايد كرد و هنوز در بقيه امور به اين نتايج نرسيده‌اند، مي‌رسند. اما تاكنون چنين پيداست كه دولت ظرافت نمي‌شناسد و نمي‌خواهد بپذيرد كه كاري به چنين ظرافت به شكل قبيله‌اي انجام شدني نيست. جامعه هفتاد و چند ميليوني با استخاره و خنده اداره شدني نيست. نمونه اي از آن نمونه ها كه نگراني نخبگان ايران را در پي مي‌اورد. همان است كه هفته گذشته در مصاحبه جان اسنو برنامه ساز موفق كانال تلويزيون بريتانيا با آقاي احمدي‌نژاد خود را نشان داد. مصاحبه‌اي كه لبخند‌هاي همواره و نه به جاي مصاحبه شونده در آن خبر از نبود اعتماد به نفس مي‌داد. آقاي رئيس جمهور و مشاورانش زبان جهان نمي‌دانند و اين عيب كسي نيست. چنان كه روساي جمهور بيشتر كشورهاي جهان هم زبان فارسي نمي‌دانند. اما وقتي عيب است كه جهانيان را مردماني مانند همسايگان خود فرض كنيم. مشاوران رئيس جمهور شايد عادات مردم عادي و روستائي را خوب مي‌شناسند كه دو روز پيش در حضور جمع و دوربين، در ايلام با دست و به طور جمعي از يك سيني غذا مي‌خوردند، چنگال بود در سيني اما به كار نگرفته بودند، با همان دست لقمه مي‌زدند. گنج قارون را- كه از صبح با اين و آن دست داده و به هر جا ماليده بودند. پخش چنين صحنه‌اي ممكن است در بعضي نواحي كشور به معناي ساده زيستي باشد. اما همين مشاوران وقتي قرار است رئيس را جلو دوربين اروپائي‌ها بنشانند بايد بدانند كه هدف جمعيتي ديگرست با فرهنگي ديگر. مي‌توانند از خير سخن گفتن با اين مخاطبان بگذرند. اما اگر نتوانستند از جاذبه‌هاي حضور در تلويزيون‌هاي غربي دست بردارند، بايد علمشان را هم داشته باشند. حال آن كه مصاحبه نشان داد مي خواهند با غرب سخن بگويند اما لازم نمي دانند مخاطب را و عاداتش را بدانند. از همين روست كه نه ميوه‌هاي خوشمزه و خوش طعم و نه منطق صنايع هسته اي كشور را نمي‌توانند به ديگران بفروشند. به خود چرا. از همين ندانستن گاه نگران مي‌شويم كه حق مسلم ملت را به هدر ندهند. مشاوران رئيس جمهور با اصرار خواستار پخش مصاحبه به صورت زنده شده بودند - لابد به قصد آن كه انگليسي‌ها مجبور شوند همه گفته‌هاي رئيس جمهور را پخش كنند و چيزي از آن حذف نكنند- عملا تلاشي بي‌حاصل بود و فقط شنونده را گيچ و سردرگم كرد. چرا كه پخش زنده بار اول اهميت درجه اولي ندارد كه. در دفعات بعدي هم كه ممكن است بارها و بارها باشد، به طور طبيعي برنامه‌اي چنين بدلگام با ترجمه بد و ناخوانا، مونتاژ و اديت مي شود و گيج و گمي‌ها حذف مي‌گردد. اما باري در همان كه ديده شد هم، همه اين تداركات به ضد مصاحبه شونده تبديل شد. در مقابل همه اينها آقاي احمدي نژاد مي گويد غربي‌ها با من لجبازي مي‌كنند. كه پاسخش روشن است. غربي‌ها كاسبند و بازرگانان نه لج بازي بلدند و نه پرنسيبي جز منافع ملي خود دارند. نه رسالتي براي خود قائل هستند. دولتمردانشان آمده‌اند اقتصاد را اداره كنند. نه خود را نماينده مسيح قلمداد مي‌كنند( كه دوباري جورج بوش كرده و كتاب‌ها در بلاهتش نوشته‌اند) نه مي‌گويند براي رستگاري بشر برنامه دارند. اما واقعيت ان است كه روز از كساني كه ندانند و نخواهند بدانند بر مي‌گردانند. اين درست است. مردم‌سالاري روزنامه مردم‌سالاري در سرمقاله امروز خود با عنوان «صندلي‌هاي خدمت و پاسخگويي» به قلم حميدرضا شكوهي آورده است: پاسخگويي، اصل مهمي است كه همواره دولتمردان براي جلب راي اعتماد مردم بر ضرورت توجه به آن تاكيد مي‌كنند. اين امر در كشور ما نيز پس از پيروزي انقلاب اسلامي مورد توجه و تاكيد قرار گرفت اما واقعيت اين است كه در طول بيش از 28 سالي كه از زمان پيروزي انقلاب اسلامي سپري مي‌شود، كمتر شاهد پاسخگويي مسوولان و دولتمردان به مردم بوده‌ايم. گويا برخي مسوولان، خود را، نه خدمتگزار و نماينده مردم، بلكه ولي و قيم آنها مي‌دانند و نه تنها نيازي به پاسخگويي به مردم احساس نمي‌كنند، بلكه حتي بعضا پاسخگويي به مردم را دون شان خود مي‌دانند. وقتي مسوولي با شعار پاسخگويي به مردم بر صندلي‌هاي خدمت - يا به زعم عده‌اي قدرت - بنشيند و عمل به وعده خود را به فراموشي بسپارد، بهاي آن بسيار سنگين‌تر از زماني است كه مسوولي، اصلا چنين وعده شيريني هم نداده باشد. چرا كه اگر وعده‌اي در كار نباشد، كسي هم به آن وعده دلخوش نمي‌كند، اما اگر از وعده‌اي تخطي شود يا آن وعده به فراموشي سپرده شود اطمينان مردم به مسوولان خدشه‌دار مي‌شود كه در نهايت زمينه‌ساز افزايش شكاف بين مردم و حاكميت خواهد شد كه پيامدهاي منفي ايجاد چنين وضعيتي بر كسي پنهان نيست. اينها را نوشتم تا به اينجا برسم كه دو - سه روز پيش، هنگامي كه در بزرگراه همت از نزديكي برج ميلاد عبور كردم و ديدم روز شمار آن به عدد يك رسيده است، ناخودآگاه به نوك برج نگاه كردم. با وجود آنكه فقط يك روز به افتتاح آن مانده بود هنوز با تكميل شدن فاصله داشت. با خودم فكر كردم پس مسوولان شهري با تابلوي روز شمار چه مي‌كنند حالا كه برج در موعد مقرر تكميل نشده است؟ حالا كه اين مطلب را مي‌نويسم روز شمار برج ميلاد به عدد صفر رسيده اما برج ميلاد هنوز افتتاح نشده است. با اين وجود شهردار تهران، فردي كه همواره بر ضرورت پاسخگويي به مردم تاكيد مي‌كرد و حق مردم مي‌دانست كه از مديران شهر در مورد پروژه‌هاي عمراني توضيح بخواهند، صادقانه و شجاعانه دست به قلم شد و با نگارش متني، هم درباره دلايل تاخير در افتتاح برج ميلاد توضيح داد و هم از مردم به صراحت عذرخواهي كرد. پاسخگويي صادقانه و شجاعانه محمدباقر قاليباف - حتي اگر از نظر تقسيم‌بندي رايج سياسي در زمره اصلاح‌طلباني كه همواره بر پاسخگويي تاكيد دارند نباشد - نمونه بارزي از رابطه پاسخگويي با مسوولاني است كه صندلي‌هاي خدمت را با صندلي‌هاي قدرت اشتباه نمي‌گيرند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 543]
-
گوناگون
پربازدیدترینها