پديده دوپلر

واضح آرشیو وب فارسی:سایت دانلود رایگان:

پديده دوپلر در كهكشان پس از روشن شدن انبساط ابر كهكشانها ، اسليفر (Slipher) اخترشناس آمريكايي تغيير مكان سرخ را در خطوط طيف كهكشاني مشاهده نموده بود.

اين پديده كه در فيزيك موسوم به اثر دوپلر مي‌باشد، هنگامي كه فاصله بين منبع نور ناظر در حال افزايش است، مشاهده مي‌گردد.

در نتيجه بايد فرض نمود كه كهكشانهاي دور يا منابع نور كه از زمين مشاهده مي‌گردند، از سياره ما دور مي‌شوند.

به دنبال كار فريدمن (Fridman) يكي ديگر از اخترشناسان آمريكايي ادوين هابل (Edwin Habble) ثابت نمود كه هر چه فاصله يك كهكشان دورتر باشد، تغيير مكان با فاصله نسبت مستقيم دارد.

اين مطلب از ديدگاه اثر دوپلر چنين مفهومي را در بر دارد. كه فاصله كهكشانهاي دور از يكديگر و فاصله آنها از زمين در حال افزايش است و هر چه فاصله كهكشان زيادتر باشد، سرعت دور شدن آن بيشتر مي‌گردد. بر مبناي چنين طرحي كه حركت كهكشانها را بوسيله اثر دوپلر توضيح مي‌دهد.

عوامل ترديد در نظريه انبساط ابر كهكشان ميزان تغيير مكان در اين حالت براي خطوط مختلف طيف يكسان نيست.

در عين حال مشاهدات نشان مي‌دهند تغيير مكان سرخ در طيف كهكشاني به گونه‌اي است كه براي خطوط مختلف يك طيف تغيير فركانس مقدار ثابت نمي‌باشد، بلكه بطور دقيق نسبت اين تغييرات به فركانس ثابت است.

به نظر مي‌آيد چنين توضيحي به عنوان استدلال مستحكمي در تأييد اثر دوپلر مي‌باشد.

حال به نابودي فوتونها در ابر كهكشان برمي‌گرديم:

اگر تغيير مكان خطوط طيف به فركانس بستگي نداشته باشد، در آن صورت اين تغيير مكان بايد در فركانس نسبتا پايين‌تر (نظير امواج راديويي) مشخص‌تر باشد.

عمر اجرام آسماني به موجب فرضيه انبساط ابر كهكشان ، دوره انبساط 10 تا 20 بيليون سال به درازا كشيده است.

در دوراني واقعا به نظر مي‌رسيد كه طول مدت برآورده شده براي انبساط با عمر اجرام آسماني مطابقت نمي‌كند، ولي عقيده پذيرفته شده كنوني اين است كه عمر كليه اجرام آسماني شناخته شده در حدود 10 بيليون سال است.

با اين وجود برآوردهايي حاكي از اين كه دوره انبساط حدود 20 بيليون سال به درازا كشيده بر اساس فرضيه جهان همگن ايزوتروپيك پي ‌ريزي شده است.

اگر اين مطلب از ديدگاه نظريه عمومي‌تري بررسي شود.

اين زمان مي‌تواند بطور محسوسي افزايش يابد.

موانع انبساط ابر كهكشان بايد توجه داشت جهان همگن ، ايزوتروپيك تغييراتي را مجاز مي‌دارد كه بوسيله آن مدت انبساط مي‌تواند افزايش يابد.

اكثر تعبيرهايي كه از اين فرضيه به عمل آمده گوياي آن است كه در مراحل اوليه انبساط ، نيروي گرانشي متقابل توده‌ها وارد عمل مي‌شوند و به عنوان مانعي براي جريان انبساط مي‌باشد.

ولي با ادامه انبساط جاذبه گرانشي كم مي‌شود، در حالي كه نيروي دافعه (كه در شرايط خاصي بوسيله معادلات نظريه عام نسبيت مجاز مي‌باشد) دست به كار مي‌شود.

كاملا امكان دارد در نقطه‌اي نيروي جاذبه و دافعه باهم برابر شوند‌، بعد نيروي دافعه غالب مي‌گردد و سرانجام انبساط كند شده ، شتاب پيدا مي‌كندحال فرض كنيم، چنين حالتي در ابر كهكشان وجود داشته باشد و ما در مرحله انبساط شتاب‌دار به سر ببريم.

در آن صورت مي‌توان فرض نمود كه در گذشته سرعت اين عمل كمتر بوده و از سوي ديگر جهان را نيز مي‌توان جوان‌تر فرض نمود.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت دانلود رایگان]

[مشاهده در: www.freedownload.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 299]