مونتاژ کردن یک سیستم

واضح آرشیو وب فارسی:پی سی سیتی: مونتاژ کردن یک سیستم (http://www.persianv.com/pc/140844.php)

معرفی قطعات:

▪ CPU ها:

میکرو کنترلر در واقع یک کامپیوتر کامل است ولی با امکانات و سرعت پایین تر.برای افزایش سرعت پردازش قطعات جانبی از داخل میکرو کنترلر ها بیرون آورده شد و باقیمانده آن که فقط کار محاسبات و پردازش را انجام میدهند به نام میکرو پروسسور یا CPU نامیده شدند.

قسمت اصلی و مرکزی هر کامپیوتر را میکروپروسسور یا CPU تشکیل میدهد که وظیفه کنترل تراشه های جانبی را بر عهده دارد و به سیستم توانایی محاسباتی و عملیات منطقی و تصمیم گیری می دهد.ولی باید تمام مراحل انجام عملیات و وظایف محوله به آن کاملا تعریف شده باشد.به این ترتیب که ابتدا برنامه ریز با توجه به کار خواسته شده از کامپیوتر الگوریتم یا روش منطقی رسیدن به هدف را تعیین میکند سپس با توجه به دستورالعملهای خاصی که هر CPU مورد استفاده قرار می دهد آن الگوریتم را به فلوچارت تبدیل می کند و در آخر رشته ای از دستور های CPU به دست می آید که باید در قسمت حافظه دائمی پروسسور قرار گیرد و سپس توسط میکروپروسسور اجرا شود.

ـ شرکتهای سازنده CPU :

در میان شرکت های مختلف آنهایی که در زمینه ساخت پردازنده های مورد استفاده در کامپیوتر ها موفق تر بوده اند عبارتند از:

▪ اینتل(INTEL)

پردازنده های مهم این شرکت عبارتند از:

ـ ۸۰۸۶و۸۰۸۸:به عنوان پردازنده های ۸ بیتی در ساخت کامپیوتر های XT مورد استفاده قرار گرفته است.

ـ ۸۰۲۸۶:به عنوان اولین پردازنده ۱۶ بیتی که محدودیت فضای ۱ مگا بایت آدرس حافظه را از بین برد.

ـ ۸۰۳۸۶(DX,SX):اولین پردازنده ۳۲ بیتی.

ـ ۸۰۴۸۶(DX,SX):اولین پردازنده ۳۲ بیتی که پردازنده ریاضی یا کمک پردازنده آن در داخل خود پردازنده (DX)است.

ـ پنتیوم:پردازنده های ۳۲ و ۶۴ بیتی که دارای ویژگی های خاص در اجرای دستورالعمل است.

ـ پنتیوم II و III و PRO :پردازنده هایی با ویژگی و قابلیتهای ویژه و بازدهی بالا.

▪ آی بی ام(IBM)

شرکت IBM گرچه در ظاهر سازنده کامپیوتر است ولی در زمینه ساخت تراشه های کامپیوتر نیز اقداماتی انجام داده است.برای این منظور در بعضی مواقع امتیاز اصلاح پردازنده های اینتل را گرفته و برای بهبود بازدهی آنها تغییراتی در آنها بوجود آورده است.در پاره ای از مواقع نیز به طور مستقیم مبادرت به ساخت پردازنده نموده است.به عنوان مثال در خانواده پنتیوم پردازنده های PR۲۰۰ و PR۲۳۳ وPR۳۰۰ ازجمله پردازنده های شرکت آی بی ام می باشد.
▪ AMD

مهمترین شرکت رقیب اینتل شرکت AMD است که در اول توسط خود اینتل تاسیس شده است. در اوایل راه اندازی این کارخانه مهمترین کار آن کپی و ساخت پردازنده های اینتل با مجوز اینتل بوده است.ولی به سرعت اعلان استقلال کرده و بطور مستقل پردازنده تولید می کند.مهمترین پردازنده های این کارخانه که تقریبا سازگاری خوبی نیز با اینتل دارد و اغلب یا تمام نرم افزارهای سازگار با اینتل را اجرا می کنند عبارتند از:

ـ ۸۰۲۸۶:کپی شده از پردازنده های اینتل با همان ساختار.

ـ ۸۰۳۸۶(DX,DI,SL,SX):در این خانواده پردازنده هایی با سرعتهای متفاوت از خانواده اینتل نیز به چشم می خورد.به عنوان مثال پردازنده DX۳۸۶ با سرعت ۴۰ مگا هرتز فقط در این خانواده است و در خانواده اینتل وجود ندارد.

ـ ۴۸۶(DX,SX):در این خانواده نیز پردازنده هایی با سرعت های متفاوت از دیگر پردازنده ها وجود دارد.به عنوان مثال پردازنده DX۵۴۸۶ با سرعتهای ۱۳۳ و یا ۱۵۰ فقط مربوط به شرکت AMD می باشد.

ـ پنتیوم یا K۵ , K۶ :با اختلافی که در نامگذاری شماره پردازنده ها مابین شرکت اینتل و AMD بوجود آمد اینتل نام پردازنده بعدی خود را پنتیوم نهاد و این نام را به ثبت رساند و در نتیجه دیگر شرکتها اجازه نامگذاری آنرا روی پردازنده های خود نداشتند.بنابراین AMD نام پردازنده های خود را K۵ نهاد که با سرعت های ۷۵ و ۹۰ و ۱۰ و ۱۲۰ و ۱۳۳ و ۱۶۶ و K۶ با سرعتهای MMX۱۶۶و MMX۲^۲۰۰ و MMX۲۳۳ و MMX۲۶۶ و MMX۳۰۰ مگا هرتز تولید و به بازار عرضه نمود.

ـ K۷ :بجای پردازنده پنتیوم IIوIII شرکت اینتل AMD نیزپردازنده های K۷ را روانه بازار کرده است که در آزمایشات اولیه نشان از موفقیت نسبی این پردازنده در مقابل پنتیوم II و III می باشد.

▪ سایرکس(CYRIX)

یکی دیگر از شرکتهای مهم سازنده پردازنده است که از همان اول به عنوان یک رقیب برای اینتل به شمار آمده است.این شرکت نیز پردازنده های ۳۸۶و۴۸۶ و پنتیوم را با سرعتها و مدلهای مختلف به بازار عرضه و بجای کلمه پنتیوم نیز از حرف M استفاده کرده است.به عنوان مثال پردازنده P۶X۸۶ با سرعتهای ۱۰۰و۱۱۰و۱۲۰و۱۳۳و۱۵۰مگاهرتز و MX یا PR با سرعتهای ۱۵۰و ۱۶۶و۲۰۰و۲۳۳ تولید و به بازار آمده است.

▪ موتورولا(MOTOROLLA)

شرکت موتورولا یکی از بزرگترین شرکتهای تولید کننده تراشه در زمینه های مختلف و از جمله پردازنده ها می باشد.پردازنده های این خانواده هیچ گونه سازگاری با کامپیوتر های مبتنی بر پردازنده های اینتل و مشابه آن ندارد و یک زبان اسمبلی کاملا متفاوت و جدای از اسمبلی پردازنده های فوق دارد.پردازنده های این خانواده با شماره های ۶۸۰۰۰ شروع می شود و اغلب به دلیل قدرت بالا و سرعت پردازش سریع در ساخت دستگاههای کنترلی _ صنعتی _ گرافیکی و بالاخره کامپیوتر هایی با مارک اپل مکینتاش مورد استفاده قرار می گیرد.

این کامپیوتر ها نیز در بازار ایران به تعداد بسیار محدود وجود داشته و مورد استفاده قرار می گیرند. ولی برنامه های این کامپیوتر ها بر روی کامپیوتر های IBM و سازگار با آن و بالعکس در حالت معمولی اجرا نمی شوند.

▪ مقایسه
پردازنده ها را می توانیم به دو دسته اصلی تقسیم کنیم:

۱)خانواده اینتل و سازگار با آن که به عنوان پردازنده های CISC یا با تعداد دستورالعملهای زیاد معروف هستند.در این پردازنده ها برای انجام هر عمل باید چندین دستورالعمل را اجرا کنیم. این پردازنده ها دارای ویژگی های مهم زیر هستند:

تعداد دستورالعمل زیاد.

سازگاری کامل با همدیگر از نظر سخت افزاری و نرم افزاری.

سرعت نسبتا پایین در عملکرد های پیچیده و سخت.
دارای ثبات های داخلی زیاد و با طول کوتاه.

۲)پردازنده های متفاوت و غیر سازگار با اینتل که معروف ترین آنها موتورولا و همچنین شرکتهای کوچکتری همچون زایلوگ می باشند و پردازنده های شرکت موتورولا در ساخت کامپیوتر های اپل مکینتاش استفاده می شود که نسبتا قدرت پردازش بالاتری در اطلاعات حجیم و گرافیک به نسبت پردازنده های اینتل و سازگار با آن دارند.

▪ مادربرد ها:

مهم ترین قطعه یک سیستم کامپیوتر که بر روی آن چندین قطعه دبگر نصب می شود مادر برد است.

المانهای یک مادر برد:

۱)سوکت نصب پردازنده یا CPU

۲)سوکت کمک پردازنده(اگر مادر برد از نوع ۴۸۶ SX به پایین باشد.)

۳)حافظه بایاس یا رام

۴)اسلات یا بانک های حافظه RAM

۵)سوکت های حافظه کش یا استاتیکی به همراه تراشه های نصب شده در آن که در مادر بردهای جدید بصورت لحیم شده بر روی مادر برد می باشند.

۶)باس یا اسلات های توسعه جهت نصب کارتهای جانبی مختلف در آنها.

۷)بایاس یا کنترلر صفحه کلید که اطلاعات سریال ارسالی از صفحه کلید را دریافت کرده و پس از تبدیل به موازی آنرا به پردازنده ارسال می کند.

۸)کانکتور صفحه کلید جهت اتصال صفحه کلید به سیستم.

۹)باطری

۱۰)تراشه ها:این تراشه ها در مادربرد های XT بصورت جدا از هم و در مادربرد های AT بصورت ترکیب شده و در یک یا چند تراشه بزرگتر می باشند.

۱۱)جامپرها:یکسری پایه های فلزی که با اتصال آنها به یکدیگر ترکیب درست جهت کار یک مادربرد تعریف می شود.

۱۲)کانکتور اتصال برق مادر برد.

۱۳)یک یا چند عدد ترانزیستور تحت عنوان رگلاتور

۱۴)کانکتور های مربوط به سیم های آمده از پانل جلوی کیس.

ـ انواع مادر بردها

یک مادربرد را از جهات مختلف می توان تقسیم بندی نمود.

۱)مادربرد ONBOARD و غیرONBOARD :مادربرد های ONBOARD به مادربرد هایی گفته میشود که شامل اجزای اصلی می باشند و قسمت های اضافی و جانبی بر روی آنها وجود ندارد و برای داشتن هر قسمت باید یک کارت جانبی مربوط به آن قسمت را در اسلاتهای توسعه نصب نماییم.به مادربردهایی که دارای یک قسمت جانبی اضافی باشند ONBOARD آن قسمت گفته می شود.

۲)مادربرد GREEN :پارامتر گرین یا سبز در واقع توانایی مادربرد در کنترل برق در زمان عدم استفاده از یک قطعه می باشد.به عنوان مثال می توان در ست آپ تنظیم کرد که بعد از مدتی که با سیستم کار نکنیم صفحه نمایش را به حالت بیکاری یا خاموش در آورد.این کار برای بسیاری از المانها قابل انجام است.

۳)مادربرد PNP و غیر PNP :مادربردهایی که در آنها با تعویض قطعات و کارتهای جانبی کاربر باید آنها را مجددا به سیستم معرفی نماید را غیر PNP گویند.در مادربردهای PNP با تعویض یک قطعه یا کارت در سیستم مادربرد بطور خودکار آنرا تشخیص می دهد

۴)مادربرد خاص:به مادربردهایی گفته می شود که جهت یک کیس خاص و یک پردازنده خاص طراحی شده است.این مادربردها که در سیستم های قدیمی وجود دارد به همراه سیستم های خاص با مارک های خاص به بازار آمده است و قابل ارتقا نیستند.

۵)مادربردهای قابل ارتقا(UP GRADEBLE):
مادربردهایی که بر روی آنها چندین نوع پردازنده از یک خانواده یا چند خانواده قابل نصب باشند.

۶)مادربردهای بدون جامپر(JAMPER LESS):
به مادربردهایی میگوییم که ست کردن سخت افزار مادربرد به صورت جامپر نبوده و توسط برنامه ست آپ انجام می شود.

۷)مادربردهای ATX :به مادربردهایی که دارای کانکتور ATX باشند گفته می شود.گرچه ممکن است بعضی از مادربردهای فوق علاوه بر کانکتور فوق دارای کانکتور برق معمولی AT نیز باشند.

▪ کیس ها:

ـ انواع کیس های متداول:
یکی از قطعات اصلی یک سیستم که تقریبا تمامی قطعات دیگر در آن نصب می شود کیس می باشد.

بطور معمول کیس ها به دو نوع تقسیم می شوند که
عبارتند از :

۱)رومیزی(DESKTOP):انگونه کیس بصورت خوابیده بوده بطوریکه صفحه نمایش بر روی آن قرار می گیرد.

۲)برجی(TOWER):این نوع کیس ها بصورت ایستاده بوده و خود بر اساس اندازه به سه نوع تقسیم می شوند:
برج کامل(FULL TOWER):این نوع کیس ها بلند بوده بطوری که برای تعداد بیشتری کارتها و لوازم جانبی فضا در نظر گرفته شده است.

برج متوسط(MEDIUME):شبیه کیس های قبل بوده فقط ارتفاع کمتری دارد.

برج کوچک(MINI TOWER):شبیه متوسط بوده ولی ارتفاع آن کمتر بوده و معمولا جا برای نصب دو ابزار۴/۱ ۵ اینچ و دو ابزار ۵/۳ اینچ در آن در نظر گرفته شده است.

▪ قسمت های اصلی کیس:

۱)خود کیس با پانل جلوی آن و بدنه فلزی یا پلاستیکی

۲)منبع تغذیه سوییچینگ که بطور معمول بر روی بدنه کیس نصب می باشد.

۳)کلید POWER که معمولا بر روی بدنه کیس نصب می باشد و دو یا چهار سیم از منبع تغذیه به آن نصب می شود.

۴)کابل برق که این کابل برق ارتباطی از پریز را به سیستم می رساند.

۵)پایه ها یا ریل های پلاستیکی:این پایه ها در بعضی کیس ها نصب شده اند و در بعضی دیگر بصورت چسبی و در بعضی دیگر بصورت فشاری یا گیره ای نصب می شوند.
۶)سگمنت ها:چراغهای سگمنت که بر روی آن هر عدد دلخواه قابل نمایش می باشد.

۷)پیچ ها:انواع پیچ های مختلف جهت نصب قطعات مختلف بر روی کیس.

۸)بلندگو:معمولا بر روی کیس نصب می باشد.ولی چنانچه نصب نباشد آنرا در قسمت جلوی کیس یا محل مورد نظر دیگری نصب می کنیم.

۹)ریل های پلاستیکی کوچک:این ریل ها در جلوی کیس نصب می شود تا کارتهایی که طول بلند دارند در آن قرار گیرند تا آزاد نباشند.

۱۰)LED های مربوط به جلوی پانل:این چراغها مربوط به POWER – کارکرد هارد – توربوونرمال می باشند.

۱۱)کلید های پانل:این کلید ها شامل POWER جهت روشن و خاموش کردن سیستم ریست – توربو و نرمال – SLEEP و... می باشد.

ـ کیس های خاص:

۱)کیس های AT :به کیس هایی که دارای منبع تغذیه AT یا معمولی باشد گفته می شود.

۲)کیس های ATX :به کیس هایی که از منبع تغذیه ATX استفاده می کنند اطلاق می شود. این نوع کیس ها دارای کانکتور برق تغذیه متفاوت بوده و دارای کلید POWER تک سیمی یا دو سیمی به مادربرد بوده و در قسمت پشت دارای یکسری فلز های اضافی جهت انواع کانکتور صفحه کلید و پورتها می باشند که متناسب با نوع مادربرد باید نصب شود.

۳)کیسهای مالتی مدیا:این نوع کیس ها که معمولا از نوع رومیزی می باشند دارای یکسری امکانات اضافی جهت حالت مالتی مدیا بر روی بدنه کیس می باشند و نیاز به خرید بلندگوی جداگانه جهت اتصال به خروجی کارتهای صدا نخاهیم داشت.

۴)کیس های درب دار:این نوع کیس ها جهت پانل جلو در قسمت نصب لوازم جانبی یک درب در نظر گرفته اند که بصورت دستی یا فنری بالا و پایین می رود.

۵)کیس های آنتی شوک:این نوع کیس ها علاوه بر پانل تمام بدنه کیس از جنس پلاستیک بوده بطوری که وزن کیس بسیار کمتر از کیس های فلزی می باشد و شوک های مختلف برق نیز به قطعات متصل نمی شود.

۶)کیس های دارای فن اضافی:این نوع کیس ها دارای یک یا چند نوع فن اضافی ۱۲ ولت DC بوده که هوای داخل کیس را سریعتر به جریان انداخته و از داغ شدن قطعات جلوگیری می شود. این فن ها معمولا در قسمت جلو یا پشت کیس نصب می شوند.

▪ مونتاژکامپیوتر

۱)پیچ های کاور کیس را باز کرده و کاور را از روی کیس خارج می کنیم.

۲)درایو ۴۴/۱را در محل آن قرار داده و با پیچ آنرا محکم می کنیم.

۳)درایو CD را در جلوی کیس(با برداشتن محافظ پلاستیکی) نصب و محکم می کنیم.

۴)هارد را در محل مربوطه با پیچ های مخصوص نصب می نماییم.

۵)اقدامات زیر را بر روی مادر برد انجام دهیم:

حافظه های رم را در اسلات های آن نصب می کنیم.
پردازنده یا CPU را در سوکت آن با توجه به رعایت پایه یک نصب می کنیم.

در صورت نیاز به کمک پردازنده آنرا در سوکت مربوطه نصب می کنیم.

فن پردازنده را بر روی پردازنده نصب می کنیم وکانکتور آنرابرروی مادر برد متصل می نماییم.

۶)کانکتور برق از منبع تغذیه را بر روی مادربرد نصب می کنیم.

۷)به هارد یا هاردها و CD درایو و درایو فلاپی۴/۱ ۵ کانکتور برق متصل می کنیم.

۸)به فلاپی درایو ۲/۱ ۳ کانکتور برق متصل می کنیم.

۹)اگر پشت کیس دارای حلقه های فلزی جوش خورده هستند محل های مناسب برای کارتهای جانبی را باز می کنیم.

۱۰)کارتهای جانبی را در اسلاتهای مناسب آن با حفظ فضای مناسب بین هر کارت نصب کرده و پیچ آنها را محکم می بندیم.

۱۱)کابل فلاپی ۳۴ پین را با رعایت خط قرمز و پایه شماره یک به مادر برد و فلاپی درایو متصل می کنیم.

۱۲)کابل هارد و درایو CD رانصب می کنیم.

پایه شماره یک کانکتور باید به طرف سیم قرمز کابل باشد در اینصورت در درایو CD و هارد اگر این خط به طرف کانکتور برق باشد درست نصب شده است.

۱۳)اگر مادربرد از نوعATX است و POWER نیزاز همین نوع است کانکتور دو سیمی از کلید جلوی کیس را به کانکتورSOFTWARE ON وصل می نماییم.

۱۴)کانکتورهای دیگر مادربرد را به سیم ها و کانکتورهای آمده از جلوی کیس متصل می کنیم.

۱۵)کابل مربوط به صدا از پشت درایو CD را به روی کانکتور کارت صدا متصل می کنیم.

با انجام مراحل مونتاژ باید با روشن کردن سیستم بتوانیم با آن کار کنیم.

▪ پیکر بندی دیسک سخت با استفاده از FDISK :

پارتیشن ها دیسک سخت را به ناحیه های مستقلی تقسیم می کنند و هر ناحیه ممکن است با سیستم عامل متفاوتی کار کند.برای آماده کردن دیسک سخت که سیستم عامل بتواند از آن استفاده کند باید ناحیه ای به نام ناحیه DOS بر روی آن ایجاد شود.این ناحیه را با استفاده از فرمان FDISK می توان ایجاد کرد.

فرمان FDISK می تواند اعمال زیر را انجام دهد:

۱)ایجاد پارتیشن اولیه DOS
۲)ایجاد پارتیشن توسعه یافته DOS
۳)ایجاد درایو منطقی DOS
۴)انتخاب پارتیشن فعال
۵)حذف پارتیشن DOS یا درایو منطقی
۶)کسب اطلاعات از پارتیشن

چون فرمان FDISK موجب از بین رفتن اطلاعات موجود بر روی دیسک می گردد لذا قبل از استفاده از این فرمان باید از دیسک سخت نسخه برداری نماییم.

پس از اجرای فرمان FDISK منوی زیر که منوی اصلی FDISK است در صفحه نمایش ظاهر می شود:

Choose one of the following:

1)creat dos partition or logical drive ـ
۲) set active partition ـ
۳) delete dos partition or logical dos drive ـ
۴) display partition information ـ
enter choice:[۱] ـ
press esc to return to dos ـ

▪ ایجاد پارتیشن dos:
اگر اولین انتخاب از منوی اصلی را برگزینیم و دیسک سخت هنوز به طور کامل پارتیشن بندی نشده باشد منوی زیر در صفحه نمایش ظاهر می شود:

Currnt dos partition
Current fixed disk drive
create primary dos partition
create extended dos partition
create logical dos drive() s in
the extended dos partition
enter choice:[۱]
press esc to return to fdisk options

▪ ایجاد پارتیشن اولیه dos :

قبل از ایجاد هر پارتیشن پیشرفته باید یک پارتیشن اولیه dos روی دیسک ایجاد شود.برای ایجاد پارتیشن اولیه dosکافیست کلید اینتر را فشار دهیم.
منوی زیر ظاهر می شود که آنرا منوی پارتیشن اولیه می نامیم.

Creat primary dos partition
Currnt fixted disk drive:۱
Do you wish to use the maximum size
For a dos partition and make the dos partition active(y/n)…?[y]
Press esc to return to fdisk options

اگر کل فضای دیسک سخت را برای dos استفاده می کنیم فرمان fdisk را فقط در موقعی که می خواهیم پارتیشن اولیه dos را ایجاد کنیم به کار خواهیم برد.اگر بخاهیم کل فضای دیسک را برای dos مورد استفاده قرار دهیم با پذیرفتن انتخاب اول کلید اینتر را فشار می دهیم.اکنون fdisk پیام زیر را ظاهر می کند:

System will now restatt
Insert dos diskette in drive a:
Press any key when ready…

با صدور پیام فوق باید دیسک سیستم عامل را در درایو a قرار داده و کلیدی را فشار دهیم.اکنون پارتیشن dos ایجاد شده و برای اینکه سیستم عامل بتواند از دیسک سخت استفاده کند باید آنرا فرمت کنیم.برای اینکه کامپیوتر بتواند از روی دیسک سخت راه اندازی شود باید با استفاده از سوییچ /s دیسک سخت را فرمت کنیم.

با اعمالی که تاکنون انجام دادیم توانسته ایم یک پارتیشن بر روی دیسک سخت ایجاد کنیم که اگر بخواهیم به جای یک پارتیشن چند پارتیشن ایجاد کنیم باید به روش زیر عمل کنیم:

● ایجاد چند پارتیشن بر روی دیسک سخت:

برای ایجاد چند پارتیشن به جای یک پارتیشن نباید کل فضای دیسک را به پارتیشن اولیه نسبت بدهیم.برای این منظور کافیست در منوی پارتیشن اولیه در پاسخ به سوال سیستم به جای y حرف n را وارد کنیم.در این صورت fdisk منوی دیگری را برای ایجاد دومین پارتیشن اولیه dos مطابق ذیل در صفحه نمایش ظاهر می کند:

Create primary dos partition
Current fixed disk drive:۱
Total disk space is ۴۲ mbytes
(۱ mbyte=۱۰۴۸۵۷۶ byte)
maximum space available for partition
is ۴۲ mbyte(۱۰۰%)
enter partition size in mbyte or percent
dos partition….[۴۲]
press esc to return

فضای دیسک سخت بر حسب مگا بایت سنجیده می شود.

در منوی فوق کل فضای دیسک ۴۲ مگا بایت می باشد که برای ایجاد اولین پارتیشن dos باید اندازه آنرا بر حسب مگابایت و یا درصدی از فضای دیسک مشخص کنیم و سپس کلید اینتر را فشار دهیم.البته مقدار فرضی در این منو برای پارتیشن اولیه همان کل فضای دیسک است.مقدار فضایی از حافظه دیسک که در ایجاد پارتیشن اولیه dos به کار گرفته نشده اند برای ایجاد پارتیشن توسعه یافته dosبه کار می رود.

● ایجاد پارتیشن توسعه یافته dos :
از فرمان fdisk برای ایجاد پارتیشن توسعه یافته dos که موجب تقسیم بندی دیسک به چند درایو منطقی می شود نیز استفاده می گردد.برای این منظور انتخاب دوم از منوی پارتیشن اولیه dos را انتخاب می کنیم.با این انتخاب منوی زیر در صفحه نمایش ظاهر می شود:

create extended partition
current fixed disk drive:۱
partition status type size in mbyte percentage of disk use
c:۱ pri dos ۲۱ ۵۰
total disk space is ۴۲ mbyte(۱ mbyte=۱۰۴۸۵۷۶ mbytes)
maximum space available for partition is ۲۱ mbyte(۵۰%)
enter partition size is mbyte or percent of disk space to
create an extended dos partition…[۲۱]
press esc to return to fdisk options

همانطور که در منوی بالا مشاهده می شود کل فضای باقیمانده روی دیسک برای ایجاد پارتیشن توسعه یافته به کار گرفته می شود که می توانیم با وارد نمودن مقداری دلخواه میزان حافظه پارتیشن توسعه یافته را تعیین کنیم.این عمل با وارد نمودن مقداری بصورت مگابایت و یا درصدی از فضای دیسک و سپس فشار دادن کلید اینتر انجام می شود.

▪ ایجاد درایو منطقی در پارتیشن توسعه یافته dos :

پس از ایجاد یک پارتیشن توسعه یافته dos باید برای آن اسمی انتخاب کنیم.

برای ایجاد یک درایو منطقی باید انتخاب سوم از منوی پارتیشن اولیه dos را برگزینیم.اکنون fdisk منوی زیر را در صفحه نمایش ظاهر می کند:

Create logical dos drive(s) in the extended dos partition
Total partition space is ۲۱ mbyte(۱ mbyte=۱۰۴۸۵۷۶ bytes).
Maximum space available for logical drivr is ۲۱ mbyte(۱۰۰%)
Enter logical drive size…….[۲۱]
Press esc to return to fdisk options

همانطور که در منوی فوق مشاهده می گردد پارتیشن توسعه یافته dos ممکن است به یک یا چند درایو منطقی تبدیل شود.حالت فرضی سیستم این است که پارتیشن توسعه یافته را به یک درایو منطقی تبدیل کند که می توانیم با تقسیم بندی فضای کلی پارتیشن توسعه یافته به چند قسمت چند درایو منطقی ایجاد کنیم.از آنجایی که دسترسی به درایو توسعه یافته فقط از طریق درایو منطقی امکان پذیر است کل این فضا باید به درایو های منطقی نسبت داده شود و در پایان کار فرمان fdisk پیام زیر را صادر خواهد کرد:

All available space in the extended dos
Partition is assigned to logical drives.

اکنون با فشار دادن کلید esc می توانیم به منوی اصلی fdisk برگردیم.

▪ انتخاب پارتیشن فعال:

اگر انتخاب دوم از منوی اصلی fdisk را برگزینیم کلیه اطلاعات مربوط به پارتیشن های مختلف دیسک روی صفحه نمایش ظاهر می شود.پارتیشن فعال که با حرف در قسمت وضعیت مشخص می شود حاوی فایل های اصلی سیستم است.اگر روی دیسک پارتیشن دیگری داشته باشیم که حاوی یک سیستم عامل دیگر باشد می توانیم آن پارتیشن را به عنوان پارتیشن فعال انتخاب کنیم.

در آن واحد فقط یک پارتیشن می تواند به عنوان پارتیشن فعال انتخاب شود.

اگر بخواهیم پارتیشن توسعه یافته dos را به عنوان پارتیشن فعال انتخاب کنیم fdisk پیام زیر را صادر خواهد کرد:

Partition selected is not startable,
Active partition is not changed.
Press esc to return to fdisk options.

منظور از پیام فوق این است که پارتیشن توسعه یافته نمی تواند به عنوان پارتیشن فعال انتخاب شود.

▪ حذف پارتیشن:

اگر انتخاب دوم از منوی اصلی fdisk را برگزینیم منوی زیر در صفحه نمایش ظاهر می شود که باید نوع پارتیشن که می خواهیم حذف شود را مشخص کنیم:

Delete dos partition
Current fixed disk drive:۱
delete primary dos partition ـ
delet extended dos partition ـ
delete logical dos drive(s) in ـ
the extended partition
enter choices:[]
press esc to return to fdisk options

شماره پارتیشنی را که می خواهیم حذف کنیم وارد نموده و سپس کلید اینتر را فشار می دهیم.
وقتی که پارتیشن حذف می شود کلیه اطلاعات موجود در آن از بین می رود.لذا باید اطلاعات موجود در آنها را قبلا نسخه برداری کنیم.

▪ حذف پارتیشن اولیه dos :

با انتخاب اول از منوی حذف پارتیشن می توانیم پارتیشن اولیه dos را حذف کنیم.با انتخاب این گزینه قبل از حذف پارتیشن اولیه dos باید پارتیشن توسعه یافته dos را حذف کنیم.این انتخاب موجب نمایش منوی زیر می شود:

Delete primary dos partition
Current fixed disk drive:۱
Partition status type size in mbytes percentage of disk used
C:۱ a pri dos ۲۱ ۵۰
Total disk space is ۴۲ mbytes(۱ mbyte=۱۰۴۸۵۷۶ bytes).
Warning!data in primary dos
Partition will be lost.do you wish to continue……?[n]
Press esc to return to fdisk options

همانطوری که در منوی فوق مشاهده می گردد قبل از حذف پارتیشن اخطاری صادر می شود که منظور از آن اعلام خطر جهت از بین رفتن اطلاعات است.در پاسخ به سوال سیستم اگر n را وارد کنیم از حذف پارتیشن صرفنظر می شود ولی اگر y را وارد کرده و کلید اینتر را بزنیم پارتیشن مورد نظر حذف می گردد.

▪ حذف پارتیشن توسعه یافته:

با گزینش انتخاب دوم از منوی حذف پارتیشن می توانیم پارتیشن توسعه یافته را حذف کنیم. با گزینش انتخاب فوق ابتدا باید درایو های منطقی وابسته به آن پارتیشن را حذف کنیم.

حذف درایوهای منطقی از پارتیشن توسعه یافته:
برای حذف درایوهای منطقی باید انتخاب سوم از منوی حذف پارتیشن را برگزینیم و سپس کلید اینتر را فشار دهیم.اکنون منوی زیر در صفحه نمایش ظاهر می شود:

Delete logical dos drive(s)
Drv volume label mbytes system usage
D:۱۹ dos ۹۰%
E:۲ dos ۱۰%
Total extended partition space is ۲۱ mbytes
(۱ mbytes=۱۰۴۸۵۷۶ bytes)
warning ! data in the logical dos drive
will be lost.what drive do wish to delete………?[]
press esc to return to fdisk options

همانطوری که در منوی فوق مشاهده می گردد دو درایو منطقی به نامهای d و e که به ترتیب ۱۹ و ۲ مگابایت از دیسک را اشغال می کنند روی دیسک سخت وجود دارند که برای حذف هرکدام از آنها باید نام درایو را تایپ کنیم.قبل از حذف درایو باید از اطلاعات موجود در آن نسخه برداری کنیم.

▪ کسب اطلاعاتی در مورد پارتیشن:

انتخاب چهارم از منوی اصلی fdisk اطلاعاتی را در مورد هریک از پارتیشنهای موجود روی دیسک در اختیار ما قرار می دهد.

در این قسمت اطلاعاتی از قبیل : شماره پارتیشن – وضعیت – نوع – میزان حافظه آنها بر حسب مگابایت و درصدی از دیسک را که اشغال کرده اند در مورد پارتیشنهای موجود روی دیسک مشاهده می کنیم.
اگر بر روی دیسک پارتیشن توسعه یافته وجود داشته باشد سیستم سوال می کند که آیا اطلاعاتی در مورد درایو های منطقی موجود در آن داده شود یا خیر؟
که با وارد نمودن حرف y اطلاعاتی در مورد درایو منطقی کسب خواهیم کرد.

● آشنایی با نرم افزار PartitionMagic

نرم افزار PartitionMagic ۸.۰ تولید شرکت PowerQuest می باشد و یکی از قدرتمند ترین و مطمئن ترین نرم افزارها و بهترین آنها برای پارتیشن بندی هارد دیسک می باشد . با این نرم افزار ما به راحتی می توانیم حتی با وجود داشتن اطلاعات بر روی هارد دیسک و بدون از بین رفتن اطلاعات اقدام به ایجاد تغییرات در پارتیشن بندی هارد دیسک یا هارد دیسکهای کامپیوترخود از قبیل موارد زیر نماییم . create, یا ساختن پارتیشن delete, یا پاک کردن یک پارتیشن merge, یا به هم چسباندن دو پارتیشن و یکی نمودن آنها Resize, یا اضافه یا کم نمودن ظرفیت پارتیشن Split, یا دو تکه نمودن پارتیشن convert file systems of partitions یا تبدیل سیستم فایل یا Fat یک پارتیشن به یک سیستم فایل یا « فت » دیگر . بعلاوه با ایجاد پارتیشنهای مختلف می تواند هارد دیسک ما را برای نصب سیستم های عامل مختلف آماده سازد تا ما بتوانیم کامپیوتر خود را مولتی اوپراتینگ سیستم کنیم .

این نرم افزار با ایجاد یک منوی PQBoot for Windows به ما کمک می کند تا بتوانیم از داخل ویندوزمان به یک سیستم عامل دیگر که بر روی یک پارتیشن دیگر نصب شده است Restart کنیم ! و . . .قبل از پرداختن به این نرم افزار و آشنایی با آن لازم است اندکی با ساختار هارد دیسک ها آشنا شویم .

هارد دیسک یا هارددرایو از اصلی ترین و سریعترین راههای ذخیره سازی و دسترسی به اطلاعات و داده ها می باشد . امروزه همه کامپیوترها دارای درایو هارد برای ذخیره سازی اطلاعات و یا نصب سیستم های عامل می باشند . هارد دیسک از چند بخش عمده ی ؛ صفحه های دیسک ، هد و بازوی نگهدارنده ی آن ، شاسی یا پایه و قاب اصلی ، چرخاننده هد ، کنترلر هارد و موتور چرخاننده هارد دیسک . به طور کلی نوشتن و یا خواندن اطلاعات با کمک و همکاری این مجموعه امکان پذیر می باشد ، ولی محل اصلی ذخیره سازی اطلاعات همان صفحات دایره ای شکل می باشند که برروی هم و با اندکی فاصله چیده شده اند . این صفحه ها توسط موتور چرخاننده هارد دیسک با سرعت زیاد ( ۵۴۰۰ یا ۷۲۰۰ دور در دقیقه RPM ) می چرخند و امکان دستیابی به اطلاعات در نقاط مختلف صفحه را به کمک کنترلر هدها به نوکهای خواننده یا نویسنده اطلاعات می دهند .

هر یک از صفحات هارد شامل مؤلفه های زیر می باشد :
تراک ها که عبارت است از یک دایره نازک کامل بر روی هر صفحه ، سکتورها که به بخش کوچکی از تراک می گویند و سیلندرها که به مجموعه تراکهای هم قطر برروی هر صفحه می گویند . با توجه به اینکه برای خواندن اطلاعات از روی دیسک که در حقیقت بر روی سکتورها نوشته شده است و هر سکتور در داخل تراکها قرار دارد و هارد دیسک باید یک یا چند دور کامل بزند و از طرفی در صورتی که اطلاعات بر روی هارد به صورت پراکنده وجود داشته باشد ( که در اغلب موارد به دلیل دفراگ نشدن هارد چنین است ) نیاز است که هد چندین و چند بار جابجا شده و هارد دیسک نیز به دور خود بچرخد . محدود نمودن این محوطه یا به بخشهای کوچک تقسیم نمودن آن نه تنها دسترسی به اطلاعات را سریعتر می نماید بلکه از استهلاک سریع هارد دیسک نیز جلوگیری می کند ، بعلاوه موجبات طبقه بندی اطلاعات و نصب چندین سیستم عامل بر روی یک هارد دیسک را فراهم می کند و … .

برای راحتی تصور پارتیشن بندی هارد دیسک می توانیم یک کیک تولد دایره ای شکل را مجسم کنید که آن رابا چاقو تکه تکه می کنیم تا به هرکسی یک تکه از آن را بدهیم . این عمل بر روی هارد دیسک توسط برنامه های پارتیشن بندی از جمله PartitionMagic انجام می شود .
*در ابتدای کار توجه شما را به یک نکته اساسی جلب میکنم و آن تفاوت بین نرم افزار PartitionMagic و Fdisk میباشد.در این باره باید گفت جدا از پوسته گرافیکی و جذاب پارتیشن مجیک و امکانات اضافه و خلاق آن ، مهمترین تفاوت بین این دو برنامه در این است که Fdisk همواره قبل از نصب سیستم عامل وارد معرکه شده و اقدام به پارتیشن بندی میکند.اما PartitionMagic یک برنامه تحت ویندوز بوده و پس از نصب ویندوز بر روی سیستم نصب شده و میتواند کلیه نیاز های ما را در رابطه با مدیریت و پارتیشن بندی هارد دیسک به انجام برساند.ضمنا در Fdisk همه چیز بصورت دستی بوده و در واقع این ما هستیم که پس از پارتیشن بندی توسط Fdisk می بایست کامپیوتر را بوت کرده و سپس عملیات مربوط به فرمت کردن کلیه پارتیشن های ایجاد شده را مرحله به مرحله انجام دهیم.در حالی که در پارتیشن مجیک ، پس از تعیید نهایی ( Apply ) و آغاز مرحله شروع عملیات، کلا سیستم و زمام و اختیار آن در اختیار پارتیشن مجیک قرار گرفته و کلیه امور مربوط به راه اندازی مجدد کامپیوتر بطور کل، پروسه عملیات شامل فرمت سیستم و غیره تماما توسط پارتیشن مجیک انجام گرفته و ما صرفا ناظر انجام مراحل عملیات هستیم.

برای نصب PartitionMagic ۸.۰ به موارد ذیل نیاز داریم :

الف) حداقل ۷۰ مگابایت فضا خالی بر روی هارد دیسک

ب) سی دی رام ( هر سرعتی )

ج) دو عدد فلاپی دیسکت برای ایجاد ریسک دیسک در صورت نیاز ( این دو عدد فلاپی که در پایان نصب نرم افزار ساخته می شود به عنوان دیسکتهای BootAble برای پارتیشن بندی بدون داشتن سیستم عامل بر روی هارد دیسک می باشد )

د) VGA با رزولوشن ۸۰۰*۶۰۰ pixels

هـ) سیستم عامل ویندوز ، با شرایط زیر :
سیستم های عامل Windows ۹۵b Windows ۹۸ SE Windows Me – Windows NT ۴.۰ با حداقل حافظه یا رم۳۲ MB* Pentium/ و پردازنده ۱۵۰ MHz سیستم عامل Windows XP Windows ۲۰۰۰ Professional با حداقل رم ۱۲۸MB و پردازنده Pentium/۲۳۳MHZ ( حداقل رم برای ویندوز ۲۰۰۰ به میزان ۶۴MB ) در صورتی که از سی دی BootAble اورجینال PartitionMagic ۸.۰ یا از فلاپی BootAble آن استفاده می کنیم ما براحتی می توانیم تحت هر سیستم عاملی از این نرم افزار استفاده نماییم . برای ساختن فلاپی دیسکت بوت ، می توانیم در هنگام نصب نرم افزار با پاسخ مثبت به درخواست برنامه برای ساختن دیسکت بوت موافقت نماییم یا اینکه بعد از نصب از طریق منوی Start _ Programs _ PowerQuest

PartitionMagic ۸.۰ _ PartitionMagic ۸.۰ Tools _ Create Rescue Disks . این کار را انجام دهیم . اما اگر ویندوز نداریم در این صورت در محیط Command Prompt در داخل دایرکتوری EnglishDOSMAKE فرمان MAKEDISK A: را صادر می کنیم .

قبل از استفاده از برنامه لازم است نکاتی زیر را مدّ نظر قرار دهیم :

۱) قبل اجرای برنامه کلیه برنامه فعال خود را می بندیم و ذخیره سازی های خود را انجام می دهیم .

۲) از اطلاعات مهم خود ذخیره و پشتیبان می گیریم زیرا امکان از دست دادن اطلاعات وجود دارد .

۳) از عدم وجود برنامه های Scheduled Tasks یا برنامه های TSR نظیر Screen Saver یا همان برنامه هایی که در زمان مشخص اجرا می شوند مطمئن شده و یا آنها را غیر فعال می کنیم .

۴) حتماًدیسکت بوت می سازیم .

۵) در صورتی که وسط برنامه برق قطع شود و یا کامپیوتر به هردلیلی خاموش یا Reset شود ممکن است هارد دیسک ما لطمات جبران ناپذیری ببیند و جدول پارتیشن آن به طور کلی پاک شود .

۶) در هنگام استفاده بی نهایت دقت می کنیم قبل از اجرای تغییرات ( Apply ) کاملاً از اقدامات انجام شده مطمئن شویم . پس از ورود به برنامه پنجره اصلی آن هویدا می شود : این پنجره به دو صورت ظاهر می شود ؛ یکی پنجره ای که برای برنامه اصلی که تحت ویندوز اجرا شده است ظاهر می شودو دیگری پنجره ای که بواسطه استارت کامپیوتر با دیسکت بوت Partition Magic ظاهر می شود . در واقع وقتی که با دیسکت بوت ، کامپیوتر خود را لود می کنیم پنجره شماره دو ظاهر می شود این پنجره امکانات کمتری نسبت به پنجره اصلی برنامه دارد اما می توان اکثر کارهای اساسی را با آن انجام داد . چون محتویات این پنجره در پنجره اصلی برنامه نصب شده تحت ویندوز وجود دارد ، ما همان پنجره اصلی را توضیح می دهیم . پس از یادگیری آن ، این دانسته ها را نیز می توانیم در باره پنجره ای که در هنگام بوت با فلاپی ظاهر می شود و همچنین گزینه هایی که در هنگام کلیک راست بر روی پارتیشن ها و یا نام دیسک (ها) هویدا می شود نیز به کار می بریم . پنجره اصلی برنامه شامل تمام تولبار و شورتکاتها و تسک ها یا وظایف و نقشه دیسکها و لیستی از پارتیشنهای موجود در دیسک انتخاب شده می باشد . اگر کامپیوتر ما دارای دو هارددیسک باشد در هر زمان می توانیم با انتخاب یکی مدیریت مربوط به آن هارد دیسک را انجام دهیم. در بالای صفحه منوبارها و تولبارها قرار دارند . در بخش دیسک مپ ( Disk Map ) ما می توانید میزان فضای اشغال شده توسط هر پارتیشن را به طور تقریبی ببینیم که هر یک از آنها در صورت اختلاف بین سیستم فایلی آنها به رنگی متفاوت با دیگری دیده می شود . اگر هارددیسک کامپیوتر ما علاوه بر پارتیشن اولیه دارای پارتیشن گسترده ( Extended ) نیز باشد درایوهای منطقی ( Logical ) نیز در داخل آن مشخص خواهد شد .

( در یک پارتیشن بندی عادی هارد دیسک دارای یک پارتیشن اولیه که همان درایو C است و معمولاً این درایو به صورت اکتیو نیز می باشد و یک پارتیشن گسترده ( Extended ) می باشد که شامل پارتیشن های منطقی بوده و به نامهای D و E و … شناخته می شوند .) در بخش لیست پارتیشنها ، تعداد پارتیشنهای موجود دیسک انتخاب شده را با توضیحات کامل تر می بینیم . علامت ستاره در بعضی از پارتیشنها دالّ بر این است که آن پارتیشن ، دارای یکی از شرایط زیر است :

۱) یا پارتیشن گسترده است .

۲) (Extended ) یا پارتیشن مخفی است . ( Hidden ) {پارتیشن های مخفی پارتیشنهایی هستند که نام درایو ( Drive letter ) ندارند و کاربران نمی توانند به آن دسترسی داشته باشند. البته در ویندوز ایکس پی و ۲۰۰۰ حرفه ای این پارتیشنها می توانند نام درایو بگیرند . تمام پارتیشنها بجز پارتیشن اکتیو می توانند مخفی شوند }

۳) یا پارتیشنی است که سیستم فایل آن توسط سیستم عامل فعال پشتیبانی نمی شود . به عنوان مثال اگر برنامه تحت ویندوز ۹۸ اجرا شده باشد پارتیشن هایی که سیستم فایل آنها NTFS یا EXT۲ , ۳ می باشند ستاره دار خواهند بود .

۴) یا اینکه بخشی از هارد دیسک است که هنوز پارتیشن بندی نشده است . در بخش Partition Operation ما می توانیم اعمال مربوط به پارتیشن منتخب را انجام دهیم . بخش پایین پنجره اصلی Legend ها را می بینیم که راهنمای خوبی برای رنگ نوع سیستم فایل پارتیشنها می باشد . تمام این بخشها و گزینه ها بجز منوی اصلی برنامه را می توانیم از طریق منوی View از پنجره اصلی برداشته و یا اضافه نماییم . در منتهی الیه پنجره اصلی بخش Status Bar را می بینیم که با عبور ماوس از روی هر گزینه ای توضیحی درباره آن گزینه در این قسمت ظاهر می شود . با توجه به اینکه Toolbarها میانبرهایی برای گزینه های داخل منوهای اصلی می باشند و از طرفی با کمی مکث بر روی هر Toolbarی نام مربوط به آن Toolbar به وسیله یک تول تیپ ظاهر می شود.

ـ منوی General : ( اولین منو از سمت چپ ) Apply Changes ( Ctrl + A ) با انتخاب این گزینه تمام کارهایی که انجام داده ایم اعمال می گردد ، البته در صورتیکه به پرسش برنامه پاسخ مثبت دهیم . در اغلب بخشها برنامه از ما پرسش برای تأیید اقدامی که می خواهیم انجام گردد می پرسد تا از اقدام ما مطمئن گردد . Undo Last Change ( Ctrl +z) آخرین عمل انجام شده را بر می گرداند .

Discard All Changes ( Ctrl + D) تمام اعمال انجام شده را بر می گرداند . ( انگار هیچ اقدامی صورت نگرفته است ) البته این دو مورد اخیر زمانی امکان پذیر است که گزینه Apply Changes انجام نشده باشد . ● Pereferences
تیک مربوط به Allow ۶۴K FAT Clusters for Windows NT/Windows ۲۰۰۰/XP هر چند که خود برنامه هم آن را پیشنهاد نکرده است اجازه می دهد که ما پارتیشنهایی با کلاسترهای ۶۴ KB درست کنیم که در اینصورت بنا بر توضیح خود برنامه در ویندوزهای NT , ۲۰۰۰ , XP قابل دسترسی می باشد . در پنجره مربوط به Skip Bad Sector Checks در صورتیکه گزینه ای تیک خورده باشد آن هارد دیسک در هنگام اجرای اعمال Resize/Move, Create, Copy, Format برنامه از پرداختن به کنترل و بررسی بدسکتورهای موجود در هارد دیسک جلوگیری می کند و در نتیجه اعمال ذکر شده سریعتر انجام می شود و لی در عوض ممکن است در صورت وجود بدسکتورهای احتمالی و عدم نشانه گذاری آنها توسط برنامه در آینده در هنگام استفاده از این پارتیشن امکان خرابی داده های ذخیره شده در این بخش وجود داشته باشد . در پنجره دیگر ما می توانیم هارد دیسک خود را به صورت ReadOnly درآوریم تا از امکان بروز تغییرات احتمالی در آن جلوگیری به عمل آوریم . با ReadOnly نمودن یک دیسک اقدامات مربوط به آن دیسک منتفی می گردد و هیچ عملی را نمی توانیم بر روی هارد دیسک مورد نظر انجام دهیم . Set Password در این بخش ما می توانیم برای جلوگیری از سوء استفاده احتمالی از برنامه و یا جلوگیری از استفاده افراد ناشی از برنامه برای برنامه خود پسورد بگذاریم . Exit با این گزینه از برنامه خارج می شویم . در صورتیکه عملی را Apply ننموده باشیم برنامه از ما برای خروج اجازه خواهد خواست

ـ منوی View از این منو برای کاستن یا افزودن تولبارها و یا تغییر منظره دید پنجره استفاده می شود . در این منو در مورد آخرین زیرمنو Operations Pending کمی توضیح خواهم داد : در این بخش تمام اعمالی که بر روی هارد دیسک انجام داده شده است به ترتیب نشان داده شده است ( در حقیقت شبیه تاریخچه History می باشد ) ما از طریق همین بخش می توانیم کارهای انجام شده را اِعمال کنیم یا از بین ببریم .

ـ منوی Disk زیر منوهای این منو با انتخاب نام دیسک ( Disk ۱ یا Disk۲ ) در بخش لیست پارتیشنها فعال می گردد . منوی اول Delete All Partitions.. تمام پارتیشن های دیسک انتخاب شده را پاک می کند . منوی دوم Properties اطلاعاتی در مورد دیسکت انتخاب شده به ما می دهد . در اینجا هم می توانیم گزینه هایی همانند گزینه های موجود در بخش Pereferences را مشاهده نماییم .

ـ منوی Partition Browse از طریق این گزینه ما می توانیم بدون خروج از برنامه از اطلاعات موجود در پارتیشن انتخاب شده مطلع شویم . Move / Resize از طریق گزینه ما می توانیم اندازه پارتیشن انتخاب شده را بوسیله نوار لغزنده بالای صفحه یا وارد نمودن اعداد مشخص در فیلدهای مربوط کم یا زیاد کنیم . ( قبل از انجام این کار ، باید از طریق گزینه Windows Defragmenter در منوی Partition عمل دفراگ درایوهای مورد نظر را انجام می دهیم . ) برای Move نمودن یک پارتیشن باید فضایی که برای پارتیشن دیگری اختصاص داده نشده باشد در نزدیکی پارتیشن مذکور وجود داشته باشد . اگر چنین چیزی موجود نباشد پارتیشنی را دارای فضای خالی می باشد کوچکتر می نماییم و آنگاه پارتیشنی را که می خواهیم Move کنیم به آن قسمت خالی که با کوچک نمودن پارتیشن حاصل شده است انتقال می دهیم . عمل Move را در مورد پارتیشن BOOT یا Active نباید انجام داد . بخش انتخاب مربوط به Cluster size فقط برای سیستم فایل های ۱۶ و ۳۲ می باشد . Cluster size سیستم فایل های NTFS را از طریق منوی Partition . Advanced . Resize Clusters. انجام می دهیم .

Copy : از طریق این گزینه ما می توانیم یک پارتیشن دیگری عیناً و همانند پارتیشن انتخاب شده بسازیم . برای این کار ما به فضایی هم اندازه یا بیشتر از فضای پارتیشن انتخاب شده نیاز داریم .

در پنجره مربوطه و در لیست پایین رو دیسکی را می خواهیم کار کپی را برروی آن انجام دهیم مشخص می نماییم . اگر چنانچه پارتیشنی که کپی نموده ایم ظرفیت آن کمتر از ظرفیت فضای آزاد بر روی دیسک است می توانیم یکی از گزینه های Beginning of free space ( از ابتدای فضای آزاد ) یا End of free space( از انتهای فضای آزاد ) را به دلخواه خود انتخاب نماییم ، ( پیش فرض برنامه از ابتدای فضای آزاد می باشد ) . اگر چنانچه گزینه مذکور را از انتهای فضای آزاد انتخاب نمودید حتماً باید از نوع سیستم فایل و درست بودن پارتیشن خود مطمئن شده و مقدار فضای باقی مانده نیز قابل دسترسی باشد . در بخش لیست پارتیشنها نیز پارتیشن مربوط را کلیک می کنیم و کلید Ok را می زنیم .

▪ Create : با این گزینه ما می توانیم فضای خالی روی دیسک را پارتیشن بندی نماییم . ـ گزینه Creat ▪ as : که یک لیست پایین رو می باشد دارای دو گزینه Logical Partition ( پارتیشن منطقی ) و Primary Partition ( پارتیشن اولیه ) می باشد . پارتیشن اولیه برای نصب سیستم های عامل و پارتیشن منطقی برای هر منظوری اعم از ذخیره سازی داده ها و نصب برنامه ها و … می باشد . (ما می توانیم سیستم های عامل خود را بر روی پارتیشن منطقی هم نصب کنیم یعنی اینکه اگر پارتیشن اولیه داشتیم و خواستیم بقیه پارتیشنها را در پارتیشن گسترده به صورت منطقی تقسیم بندی کنیم مشکلی برای نصب چند سیستم عامل پیش نخواهد آمد . )

ـ گزینه Partition Type : نیز یک لیست پایین رو می باشد . توسط این گزینه ما می توانیم نوع سیستم فایل پارتیشن را مشخص نماییم .

ـ Fat : قابل تشخیص توسط تمامی سیستم عاملها

ـ Fat۳۲ : قابل تشخیص توسط سیستم عامل ویندوز ۹۸ و بالاتر

ـ NTFS : قابل تشخیص توسط ویندوز های ۲۰۰۰ و XP ( NTFS . ۰۴ توسط ویندوز NT قابل شناسایی است ) EXT۲ , ۳ swap : سیستم فایل های مخصوص سیستم عامل لینوکس UnFormatted : یعنی ساختن پارتیشن تنها و اختصاص فضایی برای یک پارتیشن بدون سیستم فایل در جعبه مخصوص Label می توانیم یک لیبل یا نام برای پارتیشن انتخاب نماییم . این نام می تواند تا ۳۲ کاراکتر الفبایی برای NTFS و ۱۶ کارکتر الفبایی برای EXT۲ , ۳ و ۱۱ کاراکتر الفبایی برای سایر پارتیشنها باشد .

در بخش SizeBox می توانیم اندازه پارتیشن خود را به واحد مگابایت وارد نماییم یا اینکه در روبروی آن درصد فضایی را که می خواهیم به پارتیشن مذکور اختصاص دهید را بنویسیم . در بخش Cluster size سعی می کنیم همان سایز Default را رعایت نماییم تا خود برنامه بر اساس استاندارهای همان سیستم فایل اندازه کلاسترها تعیین نماید .

در بخش Drive Letter نام درایو مربوطه را وارد می نماییم یا همان پیش فرض سیستم را قبول می کنیم .

در فریم مربوط به Position می توانیم مشخص نماییم که پارتیشن ما از انتهای فضای خالی تقسیم بندی شود یا از ابتدای فضای خالی .

ـ Delete : از این گزینه برای پاک کردن یک پارتیشن استفاده می شود .

ـ UnDelete : در صورت پشیمانی از پاک کردن یک پارتیشن می توانیم از UnDelete استفاده نماییم . اگر در جعبه گفتگوی ظاهر شده گزینه Delete and Secure Erase را علامت زده باشیم ، آ�

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: پی سی سیتی]

[مشاهده در: www.p30city.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 514]