نگاهي به فعاليت هاي انجام شده براي افزايش طول عمر انسان فايده هاي آب در هاون كوبيدن

واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: نگاهي به فعاليت هاي انجام شده براي افزايش طول عمر انسان فايده هاي آب در هاون كوبيدن
جنيفر كازين / ترجمه؛ زينب همتي

هنگامي كه «جين كالمنت» در سال 1997 در يك خانه سالمندان در جنوب فرانسه فوت كرد، 122 سال داشت. 122 سال طولاني ترين عمر گزارش شده در مورد انسان است. اما وضعيت غيرعادي «كالمنت» در صورتي كه پيش بيني هاي تعدادي از زيست شناسان و جمعيت شناسان درست از آب درآيد، ممكن است در دهه هاي بعدي كمرنگ تر شده و به تدريج محو شود. افزايش طول عمر در گونه ها از مخمرها گرفته تا موش ها، تعدادي از دانشمندان را قانع كرده است كه انسان ها نيز در آينده قادر خواهند بود بالاي 100 يا حتي 110 سال عمر كنند. (امروزه در كشورهاي پيشرفته از هر 10 هزار انسان تنها يكي بالاي 100 سال عمر مي كند.) عده يي ديگر نيز معتقدند طول عمر در انسان ممكن است بسيار محدود باشد. انعطاف پذيري ديده شده در گونه هاي ديگر ممكن نيست در مورد ما قابل انجام باشد. علاوه بر اين، آزمايش داروهايي كه مي تواند سبب افزايش عمر در انسان شود ممكن است به دلايل عملي و اخلاقي امكان پذير نباشد. حدود دو تا سه دهه قبل تحقيق روي پيري همانند آب در هاون كوبيدن بود اما هنگامي كه زيست شناسان مولكولي درصدد يافتن راه هايي براي افزايش طول عمر برآمدند، بلافاصله متوجه شدند طول عمر در انسان ممكن است تغييرپذير باشد. كاهش فعاليت يك گيرنده انسولين مانند مي تواند طول عمر را تا سطح تكان دهنده يي افزايش دهد. در مورد كرم ها با اين روش مي توان عمر آنها را تا 6 هفته طولاني تر كرد. با گرسنه نگه داشتن موش ها و در ادامه تغذيه آنها با يك رژيم غذايي سرشار از مواد معدني مي توان عمر آنها را 50 درصد بيشتر از حالت طبيعي افزايش داد. برخي از اين تاثيرات ممكن است در ساير گونه ها ديده نشود. به عنوان مثال توانايي كرم ها براي وارد شدن به مرحله «dauer» كه مشابه زمستان خوابي است، ممكن است بسيار حياتي باشد. از طرفي گونه هاي با طول عمر كمتر مثل كرم ها و مگس هاي سركه ممكن است به دستكاري طول عمر بسيار حساس باشند. اما تمامي روش هاي موفق در چند فاكتور كليدي مشترك بوده اند؛ محدوديت انرژي، كاهش مقدار فاكتور رشد انسولين مانند 1 (IGF-1)، يك پروتئين و جلوگيري از آسيب بافت هاي بدن به وسيله اكسيداسيون.

اين سه فاكتور ممكن است با يكديگر مرتبط باشد، اما ارتباط آنها با يكديگر هنوز ثابت نشده است (هر چند جانوران با محدوديت انرژي داراي سطح پايين تري از IGF-1 هستند).

آيا اين استراتژي ها مي تواند به انسان در افزايش طول عمرش كمك كند؟ چگونه متوجه شويم اين استراتژي ها عمل خواهند كرد؟ به رغم داروهاي كشف شده براي سرطان و بيماري هاي قلبي، مزاياي حاصل از داروهاي ضدپيري نامعلوم اند. همين مسائل موجب شده است تحقيقات به كندي پيش برود و از طرفي تفسير آنها نيز مشكل تر باشد. ايمني حاصل از اين آزمايش ها نيز نامعلوم است. محدوديت انرژي ميزان لقاح در جانوران را كاهش مي دهد، مگس هاي سركه يي كه در آزمايشگاه لقاح يافته و داراي عمر طولاني تري هستند، نمي توانند با همنوعان خود در طبيعت رقابت كنند. علاوه بر اين، به نتايج حاصل از آزمايش هاي صورت گرفته روي داوطلبان جوان نمي توان اعتماد كرد، زيرا جوان بودن آنها و از طرفي پاسخ سريع بدن آنها به داروها ممكن است نتايج آزمايش ها را تحت الشعاع خود قرار دهد. علاوه بر اين، تعدادي از داروها ممكن است براي نشان دادن نتايج خود مدت زمان زيادي ببرند، حتي در مورد تعدادي ممكن است فرد مورد آزمايش قبل از حصول نتيجه بميرد.

دانشمندان هنوز نااميد نشده اند. تعدادي از آنها با شركت هايي قرارداد بسته و به كمك آنها درصدد يافتن داروهايي براي به تاخير انداختن پيري برآمده اند. اما سوالي كه مي توان در اينجا مطرح كرد اين است؛ آيا محدوديت انرژي در مورد انسان جواب مي دهد؟ اين مساله در مورد نخستي ها آزمايش شده است. انستيتوي ملي پيري در «بتسداي» مريلند روي تحقيقات كوتاه مدت صورت گرفته در مورد انسان سرمايه گذاري بسياري كرده است. شركت كنندگان در اين آزمايش براي مدت يك سال تحت رژيم غذايي سرشار از فيبرهاي گياهي قرار مي گيرند، در عين حال دانشمندان متابوليسم آنها و ديگر فاكتورهايي كه به چگونگي پير شدن آنها كمك مي كند را مستقيم پايش مي كنند.

با كمك بررسي هاي مولكولي و ژنتيكي صورت گرفته روي افراد صد سال به بالا مي توان گفت ممكن است اين افراد طول عمر بالاي خود را از والدين خود به ارث برده باشند. تعداد زيادي از دانشمندان معتقدند متوسط طول عمر انسان داراي يك حد بالاي هميشگي است، هرچند آنها روي اين حد بالا كه ممكن است 85 ، 100 يا 150 باشد، اتفاق نظر ندارند. مهم ترين سوال مطرح شده در دنياي ضدپيري اين است كه هدف از انجام اين همه تحقيق و بررسي چه چيزي مي تواند باشد؟ قاطعانه مي توان گفت هدف كشف داروهايي است كه پيري را به تاخير انداخته و از بيماري هاي مرتبط با پيري براي مدتي جلوگيري كند. هدف ما اين نيست كه طول عمر افراد پير، نحيف و بيمار را افزايش دهيم، بلكه مي خواهيم سن پيري را به تاخير بيندازيم. اما حتي به تاخير انداختن پيري هم تاثيرات عميق اجتماعي خواهد داشت؛ جداول سرشماري و برنامه هاي بازنشستگي به هم خواهد خورد. از طرفي مساله ديگري كه باقي مي ماند، مساله انصاف است. آيا داروهاي ضدپيري در دسترس همه قرار خواهد داشت؟ چه كساني آنها را دريافت خواهند كرد؟ بهاي آنها چقدر خواهد بود؟ آيا اين امكان وجود دارد كه شركت ها، افرادي را كه ممكن است طول عمر خود را افزايش دهندي، بيابند؟ اما آنچه مسلم است اين است كه براي تمامي جمعيت بشر نمي توان داروي ضدپيري فراهم كرد، هرچند تعداد زيادي از جمعيت شناسان معتقدند متوسط طول عمر در انسان در حال افزايش است و اين مساله نيز طي چند دهه اخير به طور ثابت ديده شده است. اگر اين مساله اتفاق بيفتد، قسمت اعظم اين افزايش عمر ممكن است حاصل استراتژي هايي چون جلوگيري از بيماري هاي قلبي و ابتلا به سرطان باشد. اين مساله پايان يك زندگي طولاني را تحمل پذير مي كند.

www.sciencemag.org
دوشنبه 11 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت ریسک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 112]