محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831491400
بیتفاوتی سازمان بینالمللی کاربه ایران
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: اقتصاد > بازارکار - بررسی چالشهای تشکلهای کارفرمایی در دولت نهم. سیدابراهیم علیزاده: چالش تشکلهای کارفرمایی کشورمان در دولت نهم، آن قدر مسئله دار شد که در هر سه اجلاس سه سال اخیر سازمان بینالمللی کار در این مورد از ایران شکایت و پرونده‌ای علیه ایران تشکیل شد. با وجود این، همچنان دو کانون عالی کارفرمایان (جدید) و کانون عالی انجمن‌های صنفی کارفرمایی کشورمان (سابق) موازی یکدیگر در حال فعالیت هستند و دولت نیز نه تنها نتوانسته این مشکل را رفع کند بلکه تا حدی به این موضوع دامن نیز زده است. بعد از اینکه وزارت کار دولت نهم از نظر خود در انحصارشکنی تشکلهای کارگری کشور موفق عمل کرد، نیم نگاهی نیز به تشکلهای کارفرمایی کشور انداخت که بعد از چندین سال شروع کار کانون عالی انجمن‌های صنفی کارفرمایی تعدادی از کارفرماها و مسئولان دولتی مدعی بودند که هیأت مدیره این کانون به صورت انحصاری در دستان عده‌ای خاص است. همین شبهه‌ها بهانه خوبی بود تا وزارت کار نگاهش را به این کانون متمرکزتر و تعلل‌های این کانون برای انتخاب هیأت مدیره جدید را عاملی برای انحلال این کانون اعلام کند. چرا که طبق اظهار مسئولان وزارت کار، این کانون قانون اساسنامه خود در انتخاب هیأت مدیره جدید را زیر پا گذاشته بود و طبق اساسنامه خودشان این کانون منحل شده به حساب می‌آمد. با وجود این، هیأت مدیره کانون عالی انجمن صنفی کارفرمایی کشور این استدلال‌ها را منطقی ندانستند و بعد از انتخاب اعضای جدید هیأت مدیره کار خود را از سر گرفتند. این درحالی بود که همچنان وزارت کار مصر بر حرف خود این کانون را قبول نداشت و برای همین اجازه یک کانون عالی جدید با نام کانون عالی کارفرمایان کشور را به عده‌ای از کارفرمایان صاحب نام داد تا ثابت کند که پشت این کانون جدید کارفرمایان بزرگی هستند و این خواست خود کارفرمایان است نه وزارت کار. از جمله ادعاهای وزارت کار برای تشکیل این کانون جدید، فراگیرتر بودن کانون و شکایات تعدادی از کارفرمایان مبنی بر اجازه ندادن ورود به کانون عالی انجمن‌های صنفی کارفرمایی بود. اما این همه ماجرا نبود، چرا که بعد از تشکیل کانون جدید، تازه مشکلات شروع شد و دامن وزارت کار و در نهایت دولت نهم را گرفت. چرا که نماینده‌های کانون سابق کارفرمایی با ارتباطاتی که با سازمان بینالمللی کارفرمایی (IOE) داشتند، موفق شدند همچنان در صحنه حاضر باشند و زمانی که دولت ایران این مسئله را در سازمان بینالمللی کار (ILO) مطرح کرد، آنها برای پاسخگویی در ژنو (محل برگزاری اجلاس سالانه ILO) حاضر شدند و از طریق سازمان IOE از ایران شکایت کردند. حاصل این شکایت تشکیل پرونده‌ای علیه ایران در یکی از کمیته‌های سازمان ILO بود. این اتفاقات در اجلاس دو سال قبل ILO رخ داده بود و بعد از ارائه توضیحاتی توسط دولت ایران در این مورد، قرار شد برای بررسی این موضوع نماینده ILO و IOE به ایران بیایند. زمانی هم که نماینده سازمان بینالمللی کار (دامپیا هنری) برای بررسی این موضوع به ایران آمده بود، نتیجه خاصی را اعلام نکرد و تنها عنوان کرد که این بررسی‌ها را در اختیار سازمان ILO قرار می‌دهد و دیگر خبری مبنی بر منحل شدن یا نشدن هیچ کدام از این دو تشکل عالی کارفرمایی نشد تا اینکه اجلاس سال گذشته سازمان بینالمللی کار برگزار شد. در اجلاس سال گذشته نیز هرچند دولت نماینده‌های کارفرمایی کانون عالی کارفرمایان (جدید) را با خود به ژنو برد اما نماینده‌های کانون عالی انجمن‌های صنفی کارفرمایی (سابق) به دعوت سازمان بینالمللی کار به این اجلاس اعزام شدند و بار دیگر چالش کارفرمایان ایران در این سازمان بینالمللی مطرح شد و مجدد پرونده ایران مورد بررسی قرار گرفت. حاصل این بررسی نیز هرچند به ظاهر این‌گونه اعلام شد که دولت ایران در اجلاس سال آینده در انتخاب نماینده‌های کارفرمایی کشور خود باید فراگیرتر عمل کند و از همه تشکلهای کارفرمایی برای انتخاب نماینده خود دعوت به مشارکت کند اما در اصل، موضوع مهم‌تر آن که منجر به زیر سؤال رفتن مجدد ایران در مورد مقاوله نامه 87 سازمان بینالمللی کار که مربوط به آزادی انجمن‌هاست، شد. بعد از این، ماجرا باز همان آش بود و همان کاسه. دوباره کانون سابق به ادامه فعالیت‌های خود می‌پرداخت و کانون جدید نیز به کار خود ادامه می‌داد و دولت نیز به خودش زحمت ارائه یک پیشنهاد راه گشا را نمی‌داد. البته در این شرایط به تدریج دیگر کانون سابق نماینده‌های خود در مجامع عالی مثل شورای عالی کار یا شورای عالی تأمین اجتماعی را به کانون دیگر واگذارکرد اما ساکت ننشست.یکی از اقدامات این کانون برای حل این چالش این بود که دبیر کل سازمان بینالمللی کارفرمایی (پنالوسا) را به ایران بیاورد تا بعد از ملاقات با مسئولان دولتی از جمله وزیر کار در کشور ایران اعلام کند که سازمان آنها، کانون عالی انجمن‌های صنفی کارفرمایی (سابق) را به رسمیت می‌شناسد و دیگر هیچ. این کانون علاوه بر این، از اقدامات وزارت کار به دیوان عدالت اداری هم شکایت کرد که نتیجه آن چیزی جز منحل اعلام شدن خود کانون نداشت. با وجود این، در همان روزها دبیر این کانون اعلام کرد که دیوان عدالت اداری صلاحیت منحل اعلام کردن یک سازمان مربوط به بخش خصوصی را ندارد. این‌گونه بود که باز هم همچنان گره‌ای از کار باز نشد تا اینکه امسال نیز این مسئله مجدداً به سازمان بینالمللی کار کشیده شد. در اجلاس امسال سازمان بینالمللی کار از سویی نماینده‌های کانون جدید چون با اعلام و انتشار آگهی انتخاب نماینده‌های کارفرمایی در روزنامه‌های کثیرالانتشار و دعوت رسمی کردن از همه تشکلهای کارفرمایی کشور به خود می‌بالیدند که به توصیه‌های سازمان بینالمللی کار عمل کردند و از سوی دیگر دبیر کانون سابق به حمایت همچنانی سازمان IOE از این کانون و داشتن سمت عضویت خود در گروه جانشین هیأت مدیره ILOکه در سال قبلش برای اولین‌بار در تاریخ ایران کسب کرده بود افتخار می‌کرد. در این شرایط مسرور بودن دو گروه نماینده‌ها و از سوی دیگر بی‌توجهی دولت به این موضوع تنها این نام ایران بود که بار دیگر با شکایت سازمان بینالمللی کارفرمایی به سازمان بینالمللی کار زیر سؤال رفت. هرچند پیامد این‌گونه مسئله برای کارفرمایان و حتی دیگر اقشار جامعه ملموس نباشد اما شاید همین گونه عوامل منجر شده‌اند که هم‌اکنون سازمان بینالمللی کار به تشکلهای کارگری و کارفرمایی ایران خدماتی ارائه نکند و سطح آگاهی‌ها و امکانات در عرصه اشتغال کشور به اندازه‌ای پایین باشد که همچنان شاهد انفجار معدن و کشته شدن ایرانی‌ها باشیم یا همین گونه عوامل هستند که باعث می‌شود ILO اعتقاد به این داشته باشد که تشکلهای ایرانی مستقل نیستند. از سوی دیگرهمین چالش باعث شده که سازمان بینالمللی کارفرمایی، کانون عالی کارفرمایی که دولت ایران آن را قبول دارد را به عضویت خود نپذیرد. اما با وجود این، به گفته مشاور عالی این کانون، آنها به دنبال عضویت در این سازمان بینالمللی هستند و حتی این امکان وجود دارد که مانند کشور فرانسه دو تشکل عالی کارفرمایی از یک کشور در این سازمان بینالمللی عضو شوند. به هرحال در این ماجرا آنچه که از همه تلخ‌تر به نظر می‌رسد، زیر سؤال رفتن ایران در یک سازمان بینالمللی است که از ضعف و ناتوانی دولت در رفع یک مشکل داخلی نشأت می‌گیرد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 341]
-
گوناگون
پربازدیدترینها