: وقتي نگاه‌ها به سينماي تجاري معطوف شد، اين روند روي من هم تأثير گذاشت

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: مشروح گفت‌وگوي فارس با «محمدعلي طالبي» كارگردان فيلم «ديوار»: وقتي نگاه‌ها به سينماي تجاري معطوف شد، اين روند روي من هم تأثير گذاشت
خبرگزاري فارس: كارگردان فيلم «ديوار»‌ درمورد دوري هفت ساله خود از فيلمسازي گفت: در اين سال‌ها، وقتي نگاه به سينما كاملا تجاري معطوف شد، اين روي فيلمسازي نظير من هم تأثير گذاشت و من نيز انگيزه‌اي براي ادامه كار‌پيدا نكردم و از فيلمسازي در اين فضا جدا شدم.

به گزارش خبرگزاري فارس، «محمدعلي طالبي» كه اين‌روزها فيلم «ديوار» را روي پرده سينماها دارد، با فيلم‌هاي اولش مانند «شهر موش‌ها» و «خط پايان» نشاني از يك فيلمساز جريان حرفه‌اي و سينماي قصه گو داشت، او پس از ساخت سريال پرمخاطب «گل پامچال»، فيلم‌هايي چون «چكمه»، «تيك تاك» و «كيسه برنج» را ساخت كه حاصل اين نوع فيلمسازي گرچه چند حضور در جشنواره‌هاي خارجي و دريافت جايزه‌هايي بود اما باعث شد به عقيده برخي كارشناسان، طالبي از جريان معمول سينماي داخلي دهه 70 دور بيافتد. طالبي سال 79 فيلم «تو آزادي» را ساخت كه با همان فضاي آثار خاص اما با بازيگر و عوامل حرفه‌اي، قرار بود پيونددهنده اين نوع سينما باشد، اما عدم موفقيت آن فيلم، نام طالبي را تا سال 86 از سينماي ايران حذف كرد. از اين حيث «ديوار» بيش از هر چيزي بازگشت طالبي به سينماي حرفه‌اي و داستان‌گو با بازيگران مشهور محسوب شود؛ فيلمي كه گلشيفته فراهاني را به عنوان بازيگر اصلي دارد و عدم تبليغات مناسب فيلم در هفته‌هاي ابتدايي اكران و همچنين عدم پخش تبليغات فيلم ار سيما موجب به‌وجود آمدن حاشيه‌هاي زيادي براي آن شد.
گفت‌وگويي را با «محمدعلي طالبي» در مورد سينما و مؤلفه‌هاي آشناي فيلمسازي‌اش كه به آنها بسيار افتخار مي كند و حواشي مربوط به «ديوار» انجام داده‌ايم كه ماحصل آنرا در زير مي‌خوانيد.

*براي شروع، در مورد سينماي داستان‌گو صحبت كنيد و اين كه چرا در سال‌هاي اخير سينماگران اين نوع سينما كه در دهه‌هاي 60 و 70 مخاطبان بسيار زيادي داشت، در دهه 80 ، به سينماي وابسته به گيشه رويكرد داشته‌اند و اين روند بر اكران فيلم‌ها هم قالب شده است؟
- به طور كلي در تمام دنيا يكسري قوانيني وجود دارد كه در هر زماني سينماي يك كشور رشد مي‌كند و شكوفا مي‌شود كه از ان اغلب با عنوان دوران طلايي نام مي برند مثل دوران طلايي سينماي ژاپن با فيلمسازاني نظير كوروساوا، ميزوگوشي،كوبياشي و ... و يا دوران طلايي نئورئاليستي در ايتاليا به همين دليل سينما هيچ‌گاه يك قانون كلي ندارد كه هميشه در اوج باشد. سينماي ايران هم در طي بيش از دو دهه دوران طلايي داشت كه حاصل زحمات نسل پيشين است كه برخي از آن، در دهه 60 و 70 يك دوران طلايي پيدا مي‌كند و حدود 100 فيلم را شامل مي‌شود كه اين فيلم‌ها هم در جشنواره‌هاي جهاني مورد استقبال واقع مي‌شوند و هم در داخل كشور. البته در اين سا‌ ها ما تماشاگراني را داشتيم كه سينما و فيلم ديدن برايشان دغدغه بود كه امروزه ديگر شاهد چنين چيزي نيستيم. شايد در سال‌هاي آينده اين دوران توسط نسل جديد فيلمسازي تكرار بشود اما در حال حاضر اين بخش سينما با افت شديدي مواجه شده است. البته آن چيزي كه از آن به عنوان سينماي داستان‌گو نام مي‌بريد، همين سينمايي است كه هركسي تعبيري خاص از آن دارد اما در حقيقت اين نوع سينما يك نوع مكتب سينمايي است كه حتي پايش را از مرزهاي ما هم فراتر گذاشت. سينمايي كه وقتي به دهه 80 مي‌رسد، به دلايل مختلف جذابيت خود را براي مخاطب از دست مي‌دهد.

*اينجا براي من يك نكته مجهول وجود دارد، همانطور كه در سال‌هاي اخير نسل فيلمسازان ما عوض شده‌اند، مخاطبين سينماي ايران نيز ديگر مخاطبين گذشته نيستند و سه دهه از جنس مخاطبين دوران طلايي سينما گذشته است،اما واقعا نسل جديد مخاطبان سينمايي ايران حوصله شنيدن قصه و داستان را ندارند؟
- وقتي كه فضا عوض مي‌شود، مخاطبين سينما برايشان آن جذابيت گذشته را ندارد و مخاطب نسبت به سينما سردتر شده است البته اين از منظر طيف مخاطبين خاص است به دليل اينكه اين نوع سينمايي كه ما داريم در مورد آن بحث مي‌كنيم سينماي جدي و هنرمندانه است و در واقع در خصوص هنر سينما صحبت مي‌كنيم و خيلي در مورد صنعت سينما بحث نمي‌كنيم چون سينماي ما دردهه‌هاي 60 و 70 درحد سينماي صنعتي نبوده و بخش تفكري و هنري سينما بر سينماي تجاري غالب بوده است البته در آن دوران گيشه وجود داشت، اما دردهه 80 به دلايل مختلف از جمله مديريت‌ها و وابستگي سينما به امكانات دولتي باعث شد تا مخاطبين انديشمند سينما براي ديدن فيلم‌ها به سالن‌هاي سينما نروند و در نتيجه اين نوع سينما با نوعي ركود مواجه شد. از طرفي امكانات سينما نيز به شكل ايده آل پيشرفت نكرد و سينماها نيز به طور مناسب بازسازي نشدند كه البته در كنار تمام اينها بايد بر پديده اي به نام ماهواره و دي وي دي را نيز اضافه كرد كه نسل جديد به راحتي و با فشار دادن يك دكمه مي‌تواند درآرامش جديدترين فيلم‌هاي سينماي دنيا را ببيند. تمامي اين موارد باعث شده از بالندگي سينما در تمام كشورهاي دنيا كاسته شود كه اين مورد در كشور ما در سال‌هاي اخير ملموس‌تر بوده است. در اين شرايط مديريت دولتي و فرهنگي مي‌تواند، از طريق اتخاذ راهكارهاي مناسب به داد سينما برسد كه تلاش‌هايي را در اين زمينه صورت داده است. در كل وقتي اين فضا وجود ندارد، طبيعتا همه چيز دست به دست هم مي دهد كه اين نوع سينما كه آن را مي توان هنر ناب سينما تعبير كرد دچار ركود شود و انتظارات مخاطب به خصوص نسل جديد از سينما برآورده نشود. ما همچنان نسل جديدي داريم كه مشتاقانه به ديدن فيلم‌هاي سينمايي مي روند اما اين مخاطبان تعدادشان كم است اما با روند تجاري كه سينماي ايران طي مي كند كشاندن همين تعداد مخاطب براي ديدن فيلم‌هاي سينمايي متفاوت به سالن سينما يك موفقيت به حساب مي‌آيد. تغيير اين جريان بر عهده خانه سينما، سينماگران و همچنين دولت است. در حال حاضر بخشي كه مربوط به دولت است كمكي در اين خصوص نمي‌كند و به دليل رونق‌بخشي به سينما، بيشتر مايل است با پرداختن به سينماي تجاري همچنان چراغ سينما روشن بماند.

*‌ چرا در سال‌هاي اخير كه سينماي ما بيشتر درگير گيشه و تجارت شده، نبايد از فيلمسازاني كه تفكر خلاق و هنرمندانه دارند براي تغيير جو موجود استفاده كرد؟
-اين شايد به دليل تفكري باشد كه در بخش‌هاي دولتي وجود دارد و خيلي نمي‌شود اين بحث را به صورت گسترده ادامه داد. اما به طور كلي در7 سال اخير بي‌توجهي نسبت به بخشي از سينما وجود داشته كه در نتيجه آن برخي فيلمسازان خوب ما منزوي شده‌اند اما با وجود اين قضيه، نسلي كه از آنها نام برديم به دليل تفكر هنرمندانه‌اي كه از سينما دارد همچنان باقي مانده‌اند و مشغول فيلمسازي هستند كه همين موضوع جاي اميدواري دارد، البته به تازگي تلويزيون با پخش فيلم‌هاي سينمايي ارزشمند دهه‌هاي گذشته به شناخت بيشتر اين نوع سينما به مخاطبين جوان تر كمك زيادي كرده است. ضمن اينكه تلويزيون اخيرا تلاش زيادي براي جذب كارگردانان متفكر كرده است تا ذائقه بصري مخاطب را ارتقا دهد.

* شروع حرفه‌اي فيلمسازي شما از سال 64 و با «مدرسه موش‌ها» بوده است و تا سال 79 به طور متوسط هر 3سال يكبار فيلم ساخته ايد كه تمام اين 10 فيلمي كه تا قبل از «ديوار» ساخته‌ايد ، در راستاي مؤلفه‌هاي شناخته شده سينمايتان بوده است،چه اتفاقي افتاد كه از سال 79 تا 86 فيلمي از شما بر روي پرده سينما نيامد؟
- بخش زيادي از اين موضوع برمي گردد به اينكه در كشورمان تعداد سينماهايمان بسيار كم است وبه طبع امكان اكران فيلم‌هاي خاص‌تر فراهم نمي‌شود،وقتي تعداد سينماهاي ما كم باشد فيلمسازاني نظير ابوالفضل جليلي و امثال او كه نوع متفاوت‌تري از سينما را دنبال مي‌كنند امكان اكران فيلمش را پيدا نمي‌كند. در تمام كشورهاي دنيا اين نوع فيلم‌ها و اصطلاحا سينماي هنري برايشان امكانات خاص وجود دارد اما در كشور ما اين امكان به صورت جدي به وجود نيامد. گاهي اوقات فعاليت‌هايي صورت گرفت اما هيچ گاه به صورت مستمر نبود كه بخش زيادي از اين موضوع مربوط به سينماي بدنه ايران مي شود كه آن طور كه بايد و شايد براي حمايت از فيلم‌هاي خاص فعال نبوده است.

* به طور مشخص براي شما در طي اين 7 سال چه اتفاقي افتاد كه از سينما دور بوديد؟
- طبيعتا وقتي سينما كم باشد با صفي طولاني از فيلم‌هاي در انتظار اكران مواجه خواهيد بود در اين شرايط فيلم‌هايي امكان فروش بيشتري داشته باشند از بخت بيشتري براي اكران برخوردار هستند و متاسفانه حتي اگر فيلمهاي خاص در سينماهاي ايران اكران هم شوند اگر از كف فروش پايين تر بيايند خيلي سريع از اكران پايين مي آيند. در همه كشور هاي دنيا براي فيلمسازي هنري و جدي يك امكامي وجود دارد كه بتوانند با آرامش خاطر بيشتري فيلم بسازند و در دهه 60و 70 اگر سينماي ما رشد كرد و تعداد فيلم‌هاي هنري بيشتر از فيلم‌هاي تجاري بود اين است كه در آن سال‌ها كمك‌هاي بيشتري به فيلمسازان مي‌شد. وقتي در سال 79 فيلم «تو آزادي» اكران شد مدير وقت به جاي حمايت از اكران فيلم بيشتر به دنبال بازپس گيري وام هاي فيلم بود، طبيعتا وقتي فيلمسازي 3 تا 4 فيلمش با چنين شرايطي مواجه شود انگيزه‌اي براي ادامه كار نخواهد داشت و وقتي نگاه به سينما كاملا تجاري معطوف شد بر روي فيلمسازي نظير من هم تأثير گذاشت.

*نوع سينمايي كه شما دنبال مي‌كنيد از همان ابتدا در ارتباط با دو قشر با گروه سني بوده است و توجه ويژه اي به كودكان و نوجوانان داشته ايد كه اين موضوع در فيلم «ديوار» هم ديده مي شود،دليل اين پايبندي به مولفه هاي فيلمسازي كودك و نوجوان در طي نزديك به 25 سال كار فيلمسازي چيست؟
- به نظر من اين رعايت يك خط ثابت در فيلمسازي كاملا طبيعي است، شما اگر فيلم‌هاي فيلمسازان خوب را هم دنبال كنيد متوجه كه ناخواسته يك شباهت‌هايي در فيلمهايش وجود دارد و فقط برخي از فيلمسازان مانند «كوبريك» هستند كه تنوع زيادي در كارهايش ديده مي‌شود كه از «اسپارتاكوس»،«اديسه فضايي 2001» و «پرتغال كوكي» گرفته تا «چشمان تمام بسته» در كارنامه اش ديده مي شود و خودم هم هميشه دوست داشته‌ام تا ژانر هاي مختلف را تجربه كنم و حتي فيلم بعدي من فضايي كاملا متفاوت با «ديوار» خواهد داشت، البته من در مسير فيلمسازي ام سه فيلم «چكمه»،«تيك تاك» و «كيسه برنج» را به صورت كاملا تعمدي كاركرده‌ام به اين دليل كه در آن مقطع مي‌خواستم كه اين نوع سينما را تجربه كنم.اما به نظر من اين خيلي خوب است كه وقتي فيلم هايي از يك كارگردان بررسي مي‌شود، مؤلفه‌هايي ديده شود كه مشترك باشدكه من در ابعاد كوچكي و در حد توانايي‌هاي خودم موفق به انجام اين كار شده‌ام اما برخي از كارگرداناني كه مسير فيلمسازي خود را دائما تغيير مي دهند به اعتقاد من فرصت طلب و تنها تكنسين‌هايي هستند كه مي‌دانند چگونه دكوپاژ كنند و حاضر هستند هر نوع كاري را انجام دهند اما در طي 7سالي كه من كاري را هم نساخته ام و از اين موضوع زجر مي كشيدم بارها سريال و فيلمهاي سينمايي به من پيشنهاد شد هيچكدام از آنها را قبول نكردم و در آينده نيز قبول نخواهم كرد.حتي بعد از ساخت «ديوار» نيز نزديك به دوسال است كاري را انجام ندادم اما به هيچ عنوان حاضر نيستم هر كاري را انجام دهم.بنابراين سعي كردم مسيري را كه از ابتدا به آن علاقه و اعتقاد داشته ام حفظ كنم.

* اين كه شما گفته‌ايد كه فيلمسازي در مسير مورد علاقه خودش فيلم بسازد كاملا قابل قبول است اما اينكه سال‌ها در اين مسير ثابت بماند قطعا دغدغه‌اي برايش وجود دارد و مي‌خواهم بدانم دغدغه محمدعلي طالبي براي ساخت فيلم در ژانر كودك و نوجوان چيست؟ و اين كه در طي 11 فيلمي كه در اين نوع سينما ساخته ايد به دغدغه شما پاسخ داده شده است يا خير؟
- همين طور است. در ساخت اين فيلم‌ها براي كودك و نوجوان نوعي يك دغدغه داشتم و آن هم مسئله آموزش است و فكر مي‌كنم در همه جاي دنيا كشورهايي موفق بودند كه زيربناي تفكري جامعه آن ها بروي آموزش و پرورش استوار است و من سعي كرده‌ام كودكان را از علم بيزار نكنم وقتي از همان ابتدا آموزش درستي به كودكان داده شود آنها بالنده مي‌شوند در نتيجه جامعه به شكل مطلوبي ساخته خواهد شد. و آن وقت است كه ديگر فقر،جهل،جنگ،بزهكاري،كلاهبرداري و دزدي در جامعه به حداقل خواهد رسيد. بنابراين هميشه فيلمسازي براي بچه‌ها چه درباره آنها باشد و چه براي آنها مهمترين دغدغه ام بوده است و وقتي من در اين نوع سينما فيلم مي سازم دليل محكمي براي آن دارم، من در «كيسه برنج» سال‌ها پيش گفتم كه كودكان ما احتياج به مكاني براي بازي دارند و امروزه شاهد هستيم كه آنقدر امكانات كودكان ما كم است كه آرزو دارند يك روز تعطيل به يك پارك بروند و آنجا بازي كنند يا در فيلم «تيك تاك» گفتم كه بچه احتياج دارد تا درست تشويق شود چيزي كه عموما در جامعه ما كمتر ديده مي‌شود و نهايتا در «تو آزادي» جمعيت بسيار زيادي از كودكان را مي بينيم كه بي سرپرست هستند و در واقع در خيابان‌ها حيران شده‌اند و نتايج آنرا امروز شاهد هستيم.

* در اين مسير دغدغه ساخت «ديوار» از كجا آمد؟
- «ديوار» هم ادامه همان جريان است، در شرايط امروز وقتي من «ديوار» را مي‌سازم، به موضوع اشتغال توجه مي‌كنم و اساس شكل گيري «ديوار» دغدغه معاش نسل جوان است. چرخيدن دختر با موتور تنها يك بهانه است كه مي‌توانست حتي در يك كارخانه كار كند و يا دختري باشد كه در يك توليدي و يا شركت كار مي كند اما من در «ديوار» خواستم به ريشه نگاه جامعه نسبت به زن توجه كنم و خواستم بگويم كه بايد به مسائل اساسي‌تري توجه كرد.

*چه شد كه براي اين روايت به ديوار مرگ رسيديد؟
- به اعتقاد من اين مي‌تواند نوعي نگاه سمبليك باشد. چرخيدن در ديوار بسيار جذاب است و نشان مي‌دهد كه اين مكان انگار ديواري از خود زندگي است كه در اين دايره آدم‌ها مي‌چرخند، زندگي مي‌كنند و تشويق مي‌شوند كه در اين دايره متوقف مي‌شوند اما در نهايت دوباره روي پاي خودشان مي‌ايستند و نهايتا چرخش حود را در دايره زندگي ادامه مي‌دهند. اين نوع روايت نه تنها براي جامعه ما بلكه براي كشورهاي ديگر هم جالب بوده است و من معتقدم كه ما بايد به دنبال موضوعاتي برويم كه خودمان داريم و در عين حال ناشناخته و جذاب است.

* يعني ايراني بودن موضوعات؟
- البته من اسم اين را تهراني بودم مي‌گذارم چراكه هنوز متاسفانه ايراني كار نكرده‌ايم و به شخصه در تلاش هستم تا در فيلم‌هاي بعدي‌ام وارد اين قضيه شوم. ايران بسيار گسترده است و موضوعات بسيار زيادي براي كاركردن وجود دارد اما متاسفانه گرفتار سينماي تهراني شده‌ايم و بيشتر سينماي شهري را به تصوير كشيده‌ايم.

* نگارش فيلمنامه «ديوار» چقدر طول كشيد؟
- حدود يكسال نگارش فيلمنامه طول كشيد كه البته در دوره هايي با وقفه روبرو شد و حدود سه سال با تحقيقات زمان برد.

*بازيگران كار چطور انتخاب شدند؟
- گلشيفته فراهاني از همان ابتداي نگارش فيلمنامه براي ايفاي نقش دختر فيلم در نظر گرفته شده بودو ساير بازيگران كار محمد كاسبي،مهرداد صديقيان و آزيتا حاجيان به مرور براي انتخاب نقش هايشان انتخاب شدند كه بايد بگويم همه بازيگران براي ساخت « ديوار» زحمت كشيده‌اند و تك تك آنها بازي‌هاي بسيار موفقي ارائه كرده‌اند.

*دراخباري كه از پشت صحنه فيلم مي رسيد گفته شد كه گلشيفته فراهاني بسياري از صحنه ها را خودش و بدون بدلكار انجام داده است، اين موضوع صحت دارد؟
- اصولا گلشيفته فراهاني آدمي است كه كارهاي خطرناك زياد انجام مي‌دهد و ما هميشه در حين كار نگران ماجراجويي هاي او بوديم و هنوز هم من اين نگراني در مورد گلشيفته دارم.به طور كلي ما فقط به گلشيفته ياد داديم كه چطور با موتور راه برود وآنقدر استعدادش زياد بود كه صحنه‌هاي ديوار را با يك برداشت گرفتيم.كه البته بعد از تمام شدن برداشت گلشيفته براي دقايقي بيهوش شده بود و آن هم مربوط به فشاري است كه ديوار بر قلب وارد مي كند. من بسيار تعجب كردم بازيگري كه در يك فيلم از اول تا آخر استكان دستش است اظهار نظر مي‌كند كه گلشيفته فراهاني فراهاني بازي خاصي را انجام نداده است و بسيار ناراحت مي‌شوم از اينكه عده‌اي غير كارشناسانه اظهار نظر مي‌كنند.

*چقدر از جايزه نگرفتن گلشيفته فراهاني ناراحت شديد؟
- اصولا من زياد ناراحت نمي شوم چرا كه به اين موضوعات عادت دارم و به عنوان مثال در فيلم «تو آزادي»، دو كودك فيلم كه ما آنها را از كانون اصلاح و تربيت آورده بوديم و بچه‌هايي كه سواد خواندن و نوشتن نداشتند، با نقاشي كردن ديالوگ ها توانستند بازي درخشاني ارائه دهند، طوري كه در يونان جايزه بهترين بازيگر به اين دو كودك اهدا شد اما متاسفانه در كشور ما اين دو اصلا ديده نشدند.

* وقتي فيلم «ديوار» روي اكران رفت چرا هيچ تبليغات شهري و بيلبوردي ديده نشد؟
- دليل اول اين است كه تبليغات بسيار گران هستند و دليل دوم اين بود كه بسياري از پوسترهاي فيلم را كه دوست داشتيم كار كنيم تصويب نشد.اما به طور كلي براي من كميت مهم نيست و اينكه در نهايت تهيه كننده احساس ضرر نكند بسيار مهم تر است و اينكه با وجود تمامي مشكلات نزديك به صد هزار نفر به ديدن اين فيلم آمده اند براي من بسيار با ارزش است و تنها شانسي كه فيلم من آورده اين است كه مخاطب خاص و فرهنگي هنوز دارند به ديدن اين فيلم مي‌آيند.

*پخشيران حدود ده سال هيچ فعاليتي نكرده بود ودر آستانه 40سالگي «ديوار» به نوعي شروع مجدد فعاليت هاي اين دفتر سينمايي به حساب مي آيد، چه شد كه با آقاي يشايايي كاركرديد؟
- من بعد از اينكه نتوانستم خودم به عنوان تهيه كننده فيلم را بسازم و فارابي بودجه مورد نياز فيلم را نتوانست در اختيار من قرار دهد يك چيزي حدود يكسال و نيم كار متوقف شد و من از طريق محمد مهدي دادگو به پخشيران معرفي شدم و متوجه شدم با افرادي خوب و فرهيخته كه بيش از هر چيز هنر سينما برايشان اهميت داشت آشنا شدم و نهايتا «ديوار» را با اين عزيزان ساختم و بسيار متاسف هستم از تهيه كننده‌اي كه يكي از بهترين فيلم‌هاي دفاع مقدس (كيميا) را ساخته، هيچگونه حمايتي صورت نمي‌گيرد.

*شما حدود سه هفته پيش تمامي جوايز سينمايي خودتان را به موزه سينما اهدا كرديد در حال حاضر چه حسي از اين موضوع داريد؟
- به دليل اينكه موزه سينما فضاي بسيار قشنگي دارد و در هر گوشه اي از آن آثار هنرمندان بزرگي مي‌درخشد، بنابراين بسيار زيبا است كه آدم بيايد و در اين جرياني كه اين همه آثار هنري ثبت شده است به گوشه‌اي از آن تبديل شود و وسايلي كه من اهدا كردم تمام آنها را بسيار دوست مي‌داشتم و اگر الان هم جايزه اي بگيرم با افتخار به «موزه سينما» اهدا خواهم كرد.

*شما 11 فيلم را در مسير آشناي فيلمسازي خودتان ساخته‌ايد، بعد از بيست و هفت سال فيلمسازي امروز چه تعريفي از سينما داريد؟
- در حال حاضر آن عشق به سينما هنوز وجود دارد و حتي خيلي پررنگ‌تر و قوي‌تر از روزهاي ابتدايي شروع به كارم است و مجموعه اين تجريبات را در يك كوله پشتي گذاشته‌ام و يك پوتين آهني به پا كرده‌ام و مي‌خواهم وارد يك كوره راهي بشوم كه ساخت يك فيلمي با مدت زمان زياد است و براي ورود به مسيري جديد و فيلمي كه هميشه دلم مي‌خواسته آنرا بسازم، آماده شده‌ام.
انتهاي پيام/ا
يکشنبه 27 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 110]