خواص گوجه فرنگي : تغذیه و سلامتی

واضح آرشیو وب فارسی:آشپز آنلاین: گوجه فرنگى
گوجه فرنگى چه خواصى دارد، در چه مواردى به كار مى رود و بهترين راه استفاده از آن چيست ؟ طرز تهيه چند نوع غذا، مربا، شربت و ترشى با گوجه فرنگى .
بيش از دويست سال نيست كه در دنياى تمدن گوجه فرنگى را شناخته اند و به خواص آن پى برده اند قبل از اين تاريخ هم گوجه فرنگى را مصرف مى كردند ولى مصرف آن تواءم با احتياط و ترس بود.
زيرا در قرون وسطى گوجه فرنگى را گياهى سمى مى دانستند و كيمياگران آن زمان از آن پمادى درست مى كردند و مثل مرهم بر روى زخم مى گذاشتند و يا وقتى مريضى احتياج به دواى قى آورى داشت برگ و جوانه هاى بوته گوجه فرنگى را خرد مى كردند و به مريض مى خورانيدند و همچنين وقتى احتياج به يك دواى سقط جنين داشت آن را به زنان حامله مى دادند تا بچه خود را سقط كنند.
مصرف ميوه گوجه فرنگى در كشورهاى متمدن اروپا وقتى معمول شد كه توانستند گوجه فرنگى را از صورت وحشى خودرو در آورند و آن را كشت و زرع كنند.

بسيارى از تاريخ نويسان عقيده دارند كه مورخين و گياه شناسان عصر قديم از زمانهاى بسيار قديم گوجه فرنگى را مى شناخته اند و به زراعت آن آشنايى داشته اند. آنها مى نويسند گوجه فرنگى در چين قديم ، در هند و چين و بعد از آن در مصر و عربستان كشت مى شده است و بعدها در ژاپن كشت آن معمول شده و انواع و اقسام مختلفى از آن به وجود آمده است . حتى خيال مى كنند كه خرمالو پيوندى از گوجه فرنگى و انار و به است كه امروز ما آن را به نام خرمالو مى شناسيم . بعضى از تاريخ نويسان دورتر رفته و به نوشته هاى ((پلين )) گياه شناس اشاره مى كنند و مى گويند: او از گوجه فرنگى اطلاعاتى داشته و ميوه آن را گاهى به نام فلفل و گاهى بادنجان اسم برده و آن را در آن رديف طبقه بندى كرده است .
((شارل پلينوس )) كه در سالهاى 1707 تا 1778 ميلادى مى زيسته است گوجه فرنگى را به خوبى شناخته و خواص آن را براى غذا و دوا شرح داده است و از زمان اوست كه گوجه فرنگى به خوبى شناخته شده و مصرف آن در دنيا تعميم يافته است .
در ايران هم گوجه فرنگى بيش از صد و پنجاه سال نيست كه شناخته شده و كشت آن تعميم شده است . در صد سال پيش به جاى گوجه فرنگى به آن بادنجان فرنگى مى گفتند و ((شليمر))در كتاب خود آن را بادنجان فرنگى نوشته است .
گوجه فرنگى سرشار از ويتامين ((آ)) و ((ب )) و ((ث )) و داراى آهن ، املاح معدنى بى شمار و مخصوصا فسفور و بروم است .
گوجه فرنگى اشتها آور و خنك است و بدن را در مقابل امراض عفونى و كمبود ويتامين ((ث )) حفظ مى كند.
چون گوجه فرنگى از غذاهاى ممتاز است و مصرف آن نيرو و نشاط مى بخشد بايد در فصل گوجه فرنگى آن را به عنوان عصرانه با نان و پنير به بچه ها بدهيد تا آن را خام و مثل سيب درختى بخورند و به اين ترتيب پوست و دانه هاى آن به هضم غذا كمك مى كند و مثل جارو مدفوعات روده ها را وادار به تخليه مى كند.
گوجه فرنگى خام كاملا نرسيده ، كمى ثقيل است و براى هر معده اى مناسب نيست ولى براى اين كه با خوردن گوجه فرنگى خام دچار دل درد نشويم بايد رسيده و شيرين آن را بخوريم .
توصيه شده است كه گوجه فرنگى را نبايد در روغن زياد سرخ كنيم و بپزيم زيرا سنگين مى شود و بايد در اين مورد آن را در آب جوش بپزيم و يا روى آتش زغال ، به سيخ بزنيم و كباب كنيم و اگر احتياج بود موقع مصرف كمى كره روى آن بگذاريم و بخوريم .
مدت زمان درازى گوجه فرنگى را براى اشخاصى كه مبتلا به رماتيسم ، نقرس ، سنگ كليه و مثانه بودند منع مى كردند چون معتقد بودند مقدار زيادى اسيد ((اوكساليك ))دارد ولى اخيرا با آزمايشهاى دقيقى معلوم كردند كه در يك كيلو گوجه فرنگى بيش از سه ميلى گرم اسيد اوكساليك وجود ندارد و اين مقدار به هيچ وجه قابل توجه نيست . اگر در روز چند ليوان كوچك آب گوجه فرنگى خام را بخورند ادرار آور مفيدى است و اگر آن را به اندازه مساوى با آب كرفس مخلوط كنند نوشابه اى مقوى و نيروبخش به دست خواهند آمد. گوجه فرنگى رسيده و خام به عنوان غذاى اشتها آور مصرف مى شود و شما مى توانيد آن را با خيار و سبزيهايى هم به صورت سالاد تهيه و مصرف كنيد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: آشپز آنلاین]

[مشاهده در: www.ashpazonline.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 336]