تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835074584
هاليوود در خدمت جنگ عراق
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: سینمایجهان - ترجمه - ناهيد پيشور: فيلمسازان هاليوودي همچون دولتمردان آمريكايي عزمشان را جزم كردهاند كه جنگ با عراق را رها نكنند. اما آيا سيل اين فيلم‌ها مي‌تواند شهرت و اعتبار اين صنعت هنري را حفظ كند؟ چندي است كه كمپاني‌هاي آمريكايي، زمان، انرژي و سرمايه ارزنده‌شان را صرف پرداختن به مسئله جنگ عراق و بحران اين كشور كردهاند. بيش از 4سال و نيم است كه از هجوم نيروهاي بيگانه به عراق و اشغال آن مي‌گذرد؛ يعني زماني بسيار طولاني‌تر از درگيري آمريكا در جنگ جهاني دوم. اما نكته جالب اينجاست كه بعد از اين همه مدت كارگردان‌هاي سينماي هاليوود همه با هم به فكر افتاده‌اند به يك موضوع واحد بپردازند.البته مستندسازان كه هميشه بر همه هنرمندان، رمان‌نويسان، موزيسين‌ها و طراحان بازي‌هاي ويدئويي پيشي گرفته‌اند، از همان ابتداي جنگ عراق نيز دست به كار شدند و درام‌هاي مستند زيادي در اين‌باره ساختند. به هر حال به نظر مي‌رسد كه بحران عراق همه اين هنرمندان و خصوصا سازندگان فيلم‌هاي سينمايي را از نفس انداخته و اين تشنگان خون و خشونت را با تمام مهارت‌ها و توانمندي‌هاي هنري‌شان فلج كرده است. از ماه مارس تاكنون سينماهاي آمريكا هر ماه حداقل 2فيلم را اكران كردهاند كه به نوعي با عراق،خاورميانه و افغانستان، جنگ بر سر تروريسم و بازگشت كهنه سربازان جنگ، در ارتباط بوده‌اند. اين در حالي است كه فيلمسازان آنها مي‌توانستند از پيرنگ‌هاي جدي‌تر و شايد تازه‌تري نسبت به كارهاي ديگر چون غم و اندوه، تنهايي، قتل، تعرض، اختلالات رواني دلخراش و تكان‌دهنده، نابساماني اجتماعي و اقتصادي و مداخلات پنهاني ديگر كشورها استفاده كنند. ساختن فيلم براي ملتي كه قرباني جنگ و سياست‌هاي توسعه‌طلبانه ابرقدرت‌هاست درون مايه‌هاي قوي‌تري را مي‌طلبد و قطعا بايد با تفكر عميق‌تري صورت گيرد تا حس انسان‌دوستانه و همدردي عواملش را به اين زخم خوردگان القا كند. برخلاف انتظار، در زمانه‌اي كه جوي سياسي بر همه كشورهاي جهان حاكم است بيشتر فيلم‌هاي پرهزينه غيرسياسي هستند و هيچ‌كدام به عمق مسائل و عوامل مؤثر و تشديد‌كننده اين بحران نمي‌پردازند و وظيفه خطير نقد، نكوهش و تحليل‌هاي سياسي به گردن فيلمسازاني مي‌افتد كه فيلم‌هاي كم‌هزينه مي‌سازند. بعضا مشاهده كرديم كه كارگردان‌هايي از ديگر نقاط جهان اين‌بار را به دوش مي‌كشند و فيلم‌هايي پرمحتوا و خوش ساخت با اين مضامين مي‌سازند، درست مانند ديگر مسئوليت‌هايي كه معمولا آمريكايي‌ها از انجام آن شانه خالي مي‌كنند. صلح طولاني و آرامش نسبي كه ايالات‌متحده در برهه ميان سقوط سايگون و ماجراي 11سپتامبر تجربه كرد هيچگاه از شورو اشتياق استوديوهاي فيلمسازي‌اش براي ساخت فيلم‌هاي جنگي نكاسته است. در حقيقت هاليوود در روزهاي قبل از شروع جنگ در سال 2003 دستخوش نوسانات موج 5ساله فيلم‌هاي بازبين‌گراي و نوستالژيك جنگ جهاني دوم بود. گفتني است كه آغازگر اين موج گروه« نجات سرجوخه رايان» بودند؛ پرچمداران دهه 1950 كه پيام‌هايي چون «جنگ جهنم است! جنگ مخرب است! جنگ خانمانسوز است!» را با ساخت فيلم‌هاي گوناگون براي مردم آزاديخواه و صلح‌طلب جهان به همراه داشتند. اين موج با فيلم «روز دي» اپيزودي از باند برادران به اوج رسيد؛ فيلمي كه براي اولين‌بار 2شب قبل از شروع جنگ عراق را نشان مي‌داد. اما اين حركت بعد از روز دي به يكباره متوقف شد. اما چرا هاليوودي ها از سال گذشته رويكرد تازه‌اي را اتخاذ كردهاند؟ چه عاملي سبب شده كه همه فيلمسازان به يكباره فيلم‌هايي روانه پرده سينماها كنند كه به عناوين مختلف با دنيايي كه در آن زندگي مي‌كنيم سر و كار دارند؟ چرا بازهم جنگ، مخرب و خانمانسوز توصيف مي‌شود اما در سال‌هايي كه بي‌گناهان عراق كشته مي‌شدند خبري از اين فيلم‌ها و شعارها نبود؟ بديهي است كه نتايج انتخابات كنگره ايالات متحده در سال 2006 بر شكست جرج‌بوش در منطقه خاورميانه صحه گذاشته و به خوبي نشان داده كه ايمان راسخ و غرورآميز سركردگان آمريكايي براي پيروزي در جنگ عراق از هم پاشيده شده و اظهارات آنها در مجامع بين‌المللي مورد تمسخر واقع شده‌اند. اكنون جرج‌بوش يك رئيس‌جمهور بي‌اثر است كه در انتخابات شكست‌خورده ولي دوره تصدي‌گري او هنوز تمام نشده است. يكي از فيلمسازان جسور آمريكايي در فيلمي كه به زودي اكران خواهد شد روز بعد از اين انتخابات را نشان مي‌دهد و پاسخگوي اين سؤال ماست كه چرا همه استوديوها با هم به اين فكر افتاده‌اند كه چنين فيلم‌هايي درباره عراق بسازند: با فروپاشي كاخ آرزوهاي بوش ديگر دليلي براي ترس وجود ندارد...! گروهي از نويسندگان، هنرمندان و كارگردان‌هايي كه روياي ساخت فيلم‌هاي آينده را در سر مي‌پرورانند و براي طرح موضوعات جديد نقشه مي‌كشند بي‌صبرانه منتظر هستند تا مقامات هاليوودي به آنها مجوز كار روي سوژه عراق و 11سپتامبر را بدهند. پل گرين گرس كه از سرمايه‌گذاران جدي اين عرصه است در اين خصوص مي‌گويد:« ما نيازمند آنيم كه اين مسائل روز را در فيلم‌هايمان بياوريم. مسئله عراق تنها مشكل ملت عراق نيست؛ بلكه يك معضل جهاني است كه در همه جا، تلويزيون، مجلات، كتاب‌ها، اينترنت به آن برمي‌خوريم، اما تا امروز جاي آن در سينما خالي بوده است. فيلم و سينما و عمده‌ترين و مهمترين راه براي بيان هنرمندانه اين بحران و روايت داستان قهرمانان آن است. از اين‌رو هنر هفتم نيز به اين فاجعه اسفناك كه بازتاب آن در زندگي اجتماعي و عرصه سياست داخلي و خارجي همه كشورها هويداست پرداخته و جو رعب و وحشت را كه به تبع آن در جهان ايجاد شده به تصوير مي‌كشد.» چنين انرژي‌اي از زمان عمليات 11سپتامبر، جو سياسي كشورها حاكم بود، اما فيلمسازان به تازگي مجال و مجوز توضيح و تفسير آن را در هاليوود يافتند. گرين‌گرس به واسطه ارزش و اعتباري كه در اين سال‌ها به دست آ‌ورده در اين خيزش و طغيان اكنون به يك زندگي امپراطوري در شهر زمردين (امرال سيتي) دست يافته؛ درام مستندي كه به اشغال عراق و اوضاع نابساماني كه براي ساكنين آن در پي داشته است مي‌پردازد. او مايه حسرت و رشك ديگر فيلمسازان است. يكي ديگر از كساني كه به شدت تحت تأثير سوژه عراق قرار گرفته و فيلم‌هايي با آن مضمون مي‌سازد جيمزسي استروست، نويسنده و كارگرداني است كه بهار امسال با «فصل رفته» به جشنواره ساندنس آمد. او سناريوي اين فيلم را نزديك به 2سال در بين كارهايش داشت، قبل از اينكه جان كيوزاك آن را در اوايل سال 2006 بخواند؛ اين بدان معناست كه پيرنگ و درون‌مايه دشوار او- اينكه چقدر براي يك مرد سخت است كه به فرزندانش بگويد مادرتان در عراق كشته شده- از اولين سال جنگ در ذهن كارگردان وجود داشته است. او در اين‌باره مي‌گويد:«روايت داستان به همان اندازه پروراندن قصه‌اش سخت است. قصد من اين نبوده كه منظري سرنوشت‌ساز را از اين جنگ به مخاطب نشان دهم، چون فكر نمي‌كنم در چنين موقعيت و جايگاهي اصلا چنين چيزي امكان‌پذير باشد. موضوع محوري فيلم من پريشاني و تشويش ناشي از جنگ است. ما به زمان و ژرف‌نگري عميقي نسبت به داستان نياز داريم، تا بتوانيم آن را صادقانه و آنطور كه بايد و شايد روايت كنيم.» استروست فكر مي‌كند كه نگاه غيرمستقيم و تلويحي به جنگ آن هم در قالب داستان‌هاي احساسي و بعضا خانوادگي تأثيرگذارتر خواهد بود. در دور‌ه‌اي كه ميان سياست و مسائل اجتماعي فاصله ايجاد شده، اين كارگردان درصدد برآمده تا بر سياست پيشي بگيرد و مفاهيم آرمان گرايش را با نگاهي گذرا اما فراسوي آن بيايد. « زماني كه نگارش فيلمنامه را آغاز كردم با خودم فكر كردم بايد راهي وجود داشته باشد كه بتوانم از طريق آن با مردم ارتباط حسي برقرار كنم و براي مسائلي كه به نظر مي‌رسيد سبب نفاق و تفرقه افكني در ميان گروههاي مختلف كشور شده است راه حلي پيدا كنم. به نظر مي‌رسد زمينه معمولي وجود داشت كه همه بتوانند از طريق آن به قصه من پا بگذارند و با من در اين پيام هم صدا شوند كه: اين جنگ خانمانسوز تراژدي است و خيلي پيچيده‌تر از عقايد سياسي‌مان.» جان كيوزاك چندي پيش با اشاره به برخي از سياست‌هاي پنتاگون درباره تابوت سربازان و انتقال اجساد آنها به خانواده‌شان اظهار تأسف كرده و اظهار داشته است: «وقتي آمريكايي‌ها عكس گرفتن از اجساد سربازاني را كه قرار بود به خانواده‌هايشان تحويل دهند قدغن كردند با خود گفتم آه خداي من آنها فكر كردهاند كه اختيار مرگ و زندگي انسان‌ها را دارند! به نظر من اگر مي‌خواهي در زمانه خود هنرمند باشي بايد حرفي تازه براي گفتن داشته باشي و موضوعاتي را در فيلم‌هايت بياوري كه تاكنون كسي به آن نپرداخته باشد؛ موضوعي نو، مثل تابوت غريبانه سربازان آمريكايي.» گريس سرمايه‌اش را از كنسرسيوم سرمايه‌گذاران پيشتاز وام گرفته اما وقتي طرح در حال اجرا و توليد بود كمك‌هايي هم از سوي مراجع هاليوودي كه تحت تأثير كار او قرار گرفته بودند به حساب او واريز شد. استروست در اين‌باره مي‌گويد:«بعد از ساندانس» فصل رفته را نزد كلينت ايستوود برديم و قرار شدكه او آن را كارشناسي كند. روشن است كه چرا او وارد اين ماجرا شد. ايستوود اخيرا در حوزه استوديو فيلم‌هايي ساخته كه حكايت از وقفه در گرايشات متداول در حزب جمهوريخواهي دارد كه از آن حمايت مي‌كرد. فيلم‌هايي كه او در آيوجيما ساخته است، جنگ را يك دروغ بزرگ تصوير مي‌كند يا از دريچه چشم دشمنان‌مان به ما نگاه مي‌كند؛ دو توهين نابخشودني به حقوق آمريكايي‌ها. پل هاگيس دست پرورده ايستوود، نويسنده و كارگرداني است كه در نگارش فيلمنامه‌هايي از آيوجيما با او همكاري كرده است و اكنون «در دره الاه» را تقريبا آماده اكران دارد؛ فيلمي كه تامي‌لي‌جونز و سوزان ساراندون به دنبال پسرشان هستند كه سرباز فراري بوده و از عراق بازگشته است. دوگانه آيوجيما گرايشاتي را كه مدتهاست هاليوود آنها را پذيرفته است نشان مي‌دهد: حال را جايگزين گذشته كنيد، واقعيات را جايگزين استعارات و به جاي حواشي به حقايق بپردازيد. هرچند كه سينماي آمريكا تا سال 1978 مجال پرداختن مستقيم به ويتنام را نيافت، اما بعد از آن جنگ جزء لاينفك تمام فيلم‌هايي شد كه تقريبا از سال 1965 تا اواسط دهه 1980 روي پرده سينماها رفت. از زمان آغاز عمليات نظامي در عراق فيلم‌هاي زيادي درباره جنگ و عواقب ناشي از آن ساخته شده‌اند؛ فيلم‌هاي ايستوود، «تفنگدار» ، «ما همه سرباز بوديم» و... همه به نام فيلم‌هاي جنگي ويتنام به طور غيرمستقيم به جنگ عراق پرداخته‌اند اما هيچگاه سازندگان آن اين جسارت را نداشتند كه واقعيت آن را برملا سازند. در حالي كه قلمرو بهشت، «فيلم ژرف‌گرايي جنگ‌هاي صليبي و اثر ريدلي اسكات در پي نشان دادن جنگي جديد در خلال جنگ‌هاي باستاني است، بازسازي فيلم امپرياليستي «چهارپر» در سال 2003 قطعا عجيب‌ترين پاسخ كمپاني به 11سپتامبر خواهد بود. نگاه تروا و 300 هم به مسئله عراق تقريبا مشابه است. برخلاف آنها فيلم‌هاي ژانر وحشت، مثل «بهشت گمشده» و«Hostel» با ژرف‌نگري منحصر به فردشان اظهار مي‌كنند كه مويه هميشگي آمريكايي‌ها بعد از 11سپتامبر اين است كه:«چرا آنها از ما متنفرند؟» استوديوها تنها نهادهايي هستند كه با سرمايه كافي مي‌توانند عدالت سينمايي واقعي را در مورد مباحث و شناعت جنگ اعمال كنند و عمق مخرب بودن آن را به تصوير بكشند. «جنگ» چارلي ويلسون، داستان بيست و پنج ساله نماينده پايين رتبه تگزاسي كنگره آمريكاست. داستان او روايت مي‌كند كه چطور مجاهدين افغان را با سلاح‌هاي مختلف مسلح كرده بود؛ كساني كه بعدها از ارتش آمريكا سردرآوردند. اين فيلم حماسه فساد، تباهي، احجاف در حقوق مردم و سوءاستفاده از مقام است. قلمرو با حضور جيمي‌فاكس تريلري پرهزينه درباره افسران پليس آمريكاست كه در حال تحقيق و شناسايي عوامل بمب‌گذاري يكي از تأسيسات آمريكايي در عربستان سعودي هستند البته با محتواي رقيق شده سياسي. شيرها براي بره‌ها نيز عنوان فيلم تازه رابرت ردفورد و درباره دو سرباز آرمان‌گرا در افغانستان و استاد آنها است كه اخيراً به آمريكا بازگشته است. نويسنده سناريوي اين فيلم متيو ميشل همان فيلمنامه‌نويس قلمرو است. ستارگان اين فيلم تام‌كروز و مريل استريپ همچون ردفورد با مسائل سياسي در نمي‌افتند و اساساً ريسك‌هاي خطرناك را نمي‌پذيرند. با اين همه ساخت هيچ‌كدام از اين فيلم‌ها تأثيري بر اندروايتون نداشت. او چند فيلم غيرآمريكايي و غيراستوديويي را درباره جو بعد از 11 سپتامبر ساخته اما باز هم به سبك و سياق آثار قديم‌اش راهي به سوي گوانتانامو و يك قلب قوي. راهي به سوي گوانتانامو كه كاملاً از نظر صاحب‌نظران سياسي ارزيابي شده با انتقادهاي منفي و نكوهش رسانه‌ها مواجه شد. اما يك قلب قوي به رغم داشتن صحنه‌هاي خشونت‌باري از شكنجه و عذاب و حتي حضور افسران آمريكايي در آن جلسات به هيچ وجه با چنين مخالفتي روبه‌رو نشد. اتيون در اين‌باره مي‌گويد: «عراق هم مثل ويتنام به گورستان مردم مظلوم تبديل شده، آري به همان سرنوشت شوم گرفتار شده است. حال خيلي‌ها به خودشان آمده‌اند و تازه به اين فكر افتاده‌اند كه من بايد در اين مورد فيلم مي‌ساختم. چرا تا به حال به ذهنم نرسيده بود؟ آنها شايد بتوانند قصه جالبي را پيدا كنند، فيلمنامه‌شان بسيار جذاب شود و منظري جديد را از جنگ نشان دهند، اما تقريباً هم مطمئنم كه آنها خودشان هم در آمريكا درباره سياست كنجكاوي نمي‌كنند و همين امر سبب مي‌شود كه نتوانند فيلم‌هاي پرمحتوا و واقع‌بينانه‌اي بسازند. ما دو فيلم درباره عراق ساخته‌ايم. البته سناريوهاي زيادي درباره اين كشور نوشته شده كه به دست ما مي‌رسد. ما نيز همه را به دقت مي‌خوانيم و بررسي مي‌كنيم. اما بايد اعتراف كنم كه بيشتر آنها خيلي وحشتناك‌اند بعضي مثل «من بدل صدام حسين بودم.» به نظر اتيون در سرمايه‌گذاري‌هاي اروپايي اختلاف عقيده وجود دارد. او در توضيح اين مطلب اضافه مي‌كند: «در‌هاليوود مهم نيست كه چند نفر آدم عاقل و زيرك را ملاقات مي‌كني. حرف آخر آن اين است كه بايد هر طور شده پول در بياوري. كسب موفقيت تجاري با فيلم‌هايي چون راهي به سوي گوانتانامو و يك قلب قوي در بريتانيا به مراتب آسانتر خواهد بود. نمي‌دانم شايد اين موضوع هم در جاي خود حائز اهميت باشد. اما بايد بگويم كه ما به دنياي تلويزيون خيلي نزديك شده‌ايم، بديهي است كه نه تنها از لحاظ مالي به صرفه‌تر خواهد بود بلكه كار روي موضوعات محدودتر انجام مي‌گيرد و امكان فعاليتشان بيشتر خواهد بود و...» اتيون معتقد است كه در‌هاليوود از داستان‌هاي سياسي صرف استقبال نمي‌شود حتي در ميان مديران رده بالاي استوديو: «يكي از عالي‌رتبگان فاكس كه از مديران برجسته و تحصيل‌كرده اين شركت است درباره راهي به سوي گوانتانامو مي‌گويد من هيچگاه باور نمي‌كنم كه سربازان آمريكايي اين‌طور رفتار كرده باشند، حتي در طول تاريخ به نظر من روبه رو شدن با فردي كه حتي آمادگي ندارد رويدادهايي كه احتمال وقوع‌شان وجود دارد را در نظر بگيرد خيلي وحشتناك است، حتي زماني كه اين شخص چراغ سبز سر چهارراه را كنترل مي‌كند باز هم ماجراهراسناك است...»
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 883]
-
گوناگون
پربازدیدترینها