آشنایی با شهر های جهان(لندن)

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک: .ندن، مخلوطی از یک شهر جهان سومی و یک شهر کاملا پیشرفته است. مساحت شهر نزدیک به یکهزار و 500 کیلومتر مربع است و جمعیت آن به 7 میلیون نفر می رسد.

مردم لندن هم مثل سایر هموطنانشان به زبان انگلیسی صحبت می کنند، با این حال احتمال دارد مردم شهرهای دیگر انگلستان برای ارتباط با اهالی این شهر به مشکل بربخورند.
اصولا در انگلستان و در نواحی مختلف آن، لهجه‌ها کاملا با یکدیگر متفاوت است و مردم هر منطقه با لهجه‌ای که مخصوص خودشان است، صحبت می کنند.
تاریخ شهر
لندن شهری باستانی به شمار می‌رود. در تاریخ با این که نشانه‌هایی از اقامت انسان‌ها در این منطقه پیش از رومی‌ها دیده می‌شود، اما اولین بار که نام این شهر در منابع تاریخی دیده می‌شود مربوط به دوران پس از فتح بریتانیا توسط روم می‌شود. این شهر توسط رومی‌ها با نام لاندینیوم بنا شد و 17 سال با این نام زنده بود. در سال 61 پس از میلاد این شهر در حمله قبایل بومی با خاک یکسان شد.
در سده دوم پس از میلاد لندن رومی حدود 60 هزار نفر جمعیت داشت. اما با افول قدرت امپراتوری روم این شهر کم‌کم از سوی ساکنانش ترک شد و در قرن 5 پس از میلاد بسیاری از ساکنانش آن را ترک گفته بودند.
در سده ششم میلادی، آنگلوساکسون‌ها شهر دیگری درکنار لاندینیوم ساختند و آن‌را لاندنویک نام‌ نهادند. این شهر هم در سال 851 توسط وایکینگ‌ها با خاک یکسان شد.
بیست سال بعد از آن آلفرد کبیر شاه جدید انگلیس صلح برقرار کرد و این شهر را دوباره به درون دیوارهای دفاعی لندن رومی منتقل کرد. این شهر پس از آن ایلدویچ نام گرفت که به معنای شهر قدیمی بود.
این شهر تا قرن ده دوباره به دست وایکینگ‌ها افتاد و دوباره انگلیسی‌ها آن را پس گرفتند. در قرن ده لندن شهر مهمی در انگلیس محسوب می‌شد اما با این حال مرکز حکومت در وینچستر قرار داشت.
در قرون وسطی و با پادشاه شدن ویلیام فاتح شهروندان لندن دارای امتیازات ویژه‌ای شدند. در سال 1097 ویلیام دوم قصر جدیدی در کنار شهر لندن ساخت که وستمینستر نام گرفت و مقر حکومت را در آن قرار داد که هنوز هم مقر پادشاهی انگلیس است.
در قرن دوازدهم وستمینستر و لندن به واسطه بزرگ شدن به هم رسیدند و بالاخره وینچستر را کنار زدند و به عنوان پایتخت انگلیس شناخته شدند. تا قرن چهاردهم روز به روز بر تعداد ساکنان این شهر افزوده می‌شد.
لندن در قرن سیزدهم 100 هزار نفر جمعیت داشت. در قرن چهاردهم اما بیماری سیاه یا همان طاعون یک سوم جمعیت این شهر را نابود کرد. پس از آن تا قرن هفدهم دوباره جمعیت شهر بیشتر شد.
در قرن هفدهم دوباره بیماری طاعون به لندن زد؛ این بار برای آخرین. پس از آن لندن دیگر هرگز دچار بیماری‌های سراسری و مهیبی که جمعیتش را نابود کند نشد.
لندن در قرن هجدم بزرگ‌تر شد و د رقرن نوزدهم به بزرگ‌ترین شهر دنیا تبدیل شد. یکی از علل گسترش سریع شهر احداث خطور راه‌آهن در این شهر بود که حومه شهر را به مرکز وصل کرد و دسترسی شهر برای مردم حاشیه‌نشین را آسان کرد.
بزرگ‌شدن شهر و شلوغی خیابان‌ها مسئولان شهر را به فکر احداث اولین مترو جهان انداخت. زیرساخت‌ها در لندن بین سال‌های 1855 تا 1889 به سرعت گسترش یافتند و در همین سال‌ها لندن در تقسیمات کشوری از شهر به یک پله بالاتر ارتقا پیدا کرد.
این شهر در سال‌های جنگ‌ جهانی دوم بر اثر بمباران‌های آلمان نازی صدمات بسیار زیادی محتمل شد و 30 هزار نفر از شهروندانش جان خود را از دست دادند. در دهه‌های 1950، 60 و 70 مناطقی از شهر که بر اثر بمباران نابود شده‌ بودند به سرعت بازسازی شدند که همین سرعت در بازسازی، هویتی ناهمگون از نظر معماری به لندن داده است.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 129]