مروري بر زندگي و سيره حضرت امام حسين(ع)

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: مروري بر زندگي و سيره حضرت امام حسين(ع)
گروه خبرنگاران افتخاري / جمشيد غضنفري: صبح روز سوم شعبان سال چهارم هجري، شهر مدينه ميزبان كودك نو رسيده‌اي بود كه در خانه فاطمه سلام‌الله‌عليها و علي عليه‌السلام چشم به جهان گشود و بعدها به سيد‌الشهداي اسلام» ملقب شد. اين طفل نو رسيده، دومين فرزند خانواده‌اي است كه پيامبر اسلام صلي‌الله‌عليه‌وآله پس از نزول آيه تطهير بارها آنها را با عنوان اهل بيت نبوت مورد خطاب قرار داده و به آنها سلام گفته بود.
طلوع مهر

مادر او فاطمه سلام‌الله‌عليها، دختر پيامبر و يكي از برترين زنان تاريخ است كه به جهت بلندي معرفت و فضايل اخلاقي و پاكي زبانزد خاص و عام بوده و خداوند در بيان شان و جايگاه رفيعش سوره‌اي را در قرآن آورده است. علي عليه‌السلام نيز كه دومين فرزند پسر خود را در آغوش مي‌گرفت، اولين مسلمان، برترين داناي دين و بالاترين سخنور عرب و داراي سوابقي بي‌نظير در ايثار و دفاع از دين خدا، در سراسر دوران ظهور و گسترش دين اسلام بود. تا آنجا كه پيامبر صلي‌الله‌عليه‌وآله به دستور حضرت حق، بارها او را به عنوان جانشين خود معرفي كرده بود.

در آن روز فرخنده طفل را به محضر رسول اكرم صلي‌الله‌عليه‌وآله آوردند و علي عليه‌السلام آن چنان كه وظيفه داشت و نيز به رسم ادب و احترام از ايشان خواست كه همچون فرزند نخست، نامگذاري اين نو رسيده را نيز بر عهده گيرند. پيامبر هم به امر الهي او را حسين خواند.

حسين عليه‌السلام دوران كودكي را در دامان پر مهر علي عليه‌السلام و فاطمه سلام‌الله‌عليها و بيش از آن دو در دامان پيامبر اكرم صلي‌الله‌عليه‌و‌آله گذراند. علاقه و توجه رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌وآله به حسين عليه‌السلام چنان بود كه همه اصحاب از آن آگاه بودند و بارها و بارها به چشم ديده و به گوش شنيده بودند.

اصحاب، بارها رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌وآله را ديده بودند كه با حسن و حسين عليهماالسلام كه كودك بودند، بازي مي‌كند و آنها را بر دوش خود سوار مي‌كند. حتي پيامبر لبهاي حسين عليه‌السلام را مي‌بوسيد و مي‌فرمود: حسين از من است و من از اويم، خداوند دوست بدارد كسي را كه او را دوست مي‌دارد.

در اين ميان بسياري مي‌دانستند كه محبت پيامبر به اين دو كودك و مخصوصا به حسين عليه‌السلام، يك محبت عادي نسبي و فاميلي نبود. زيرا از طرفي پيامبر خدا فردي عادي مانند ساير مردم نبوده و بنا بر نص صريح قرآن، هيچ رفتار يا گفتار پيامبر از سر خواسته شخصي و هوي و هوس نيست، و از همين روست كه خداوند مي‌فرمايد: شايسته است كه رفتار و حركات ايشان سرمشق و الگوي اهل ايمان باشد. از سوي ديگر پيامبر دختران زياد و حتي فرزند پسري نيز داشتند، اما اين گونه ابراز محبت و توصيه‌هاي موكد فقط در مورد حسن و حسين عليهما‌السلام ديده مي‌شد.

نام‌گذاري

حسين عليه‌السلام هنوز كودك بود كه منظور چندين آيه قرآن قرار گرفت. در روز مباهله پيامبر با مسيحيان نجران، حسين عليه‌السلام و خانواده‌اش تنها همراهان رسول خدا بودند و پيامبر اكرم، بنا به دستور الهي در آيه مباهله، حسن و حسين عليهماالسلام را به عنوان فرزندان خاندان وحي با خود براي مباهله همراه كرد.

يكي از پنج تني كه آيه تطهير در مورد آنها نازل شد، حسين عليه‌السلام بود و او نيز به همراه پدر، مادر و برادر خود زير عباي پيامبر بود كه خداوند اين آيه را درباره آنها نازل كرد: همانا خداوند فقط و فقط مي‌خواهد پليدي را از شما اهل بيت دور سازد و شما را قطعا پاكيزه سازد، گواهي روشن و سندي گويا بر عصمت اين خانواده و دوري ايشان از هر گناه و خطا.

اما ساليان خوش كودكي حسين عليه‌السلام به زودي به پايان رسيد. حدوداً هفت ساله بود كه رسول خدا مسلمانان را با انبوهي از سفارشات در مورد اهل بيت خود تنها گذاشت و جهان اسلام را غرق در ماتم كرد.

در اين مدت حسين عليه‌السلام به عنوان يك مسلمان و ماموم، بر مسير حركت علي عليه‌السلام راه مي‌سپرد و در عين نوجواني از هر فرصتي براي دفاع از حق استفاده مي‌كرد.

حسين عليه‌السلام تقريبا 32 سال داشت كه با بيعت مردم، علي عليه‌السلام حاكم جامعه اسلامي گرديد. بعد از چندي ايشان به همراه فرزندان خود به كوفه هجرت كرد و آنجا را مركز حكومت اسلامي قرار داد. در اين مدت حسين عليه‌السلام در تمام صحنه‌هاي نظامي و سياسي، يار و ياور نزديك پدر و امام خود بود و در نهايت احترام فرمانهاي پدر را اطاعت مي‌كرد. حسين عليه‌السلام تربيت شده دست بزرگ مدافع اسلام بود و شجاعت و شهامت را به خوبي از پدر آموخته بود و در هر سه جنگي كه در اين دوران پيش آمد حضوري فعال داشت. در جنگ جمل فرماندهي جناح چپ سپاه اميرالمومنين به عهده ايشان بود. در جنگ صفين اولين فتح سپاه علي عليه‌السلام به دست او رقم خورد و شريعه فرات بدست او و يارانش آزاد شد. در جريان حكميت نيز ايشان يكي از شاهدان ماجرا از سوي پدر بود.

پس از شهادت اميرالمومنين عليه‌السلام، امام حسن عليه‌السلام، به دستور الهي و سفارش پيامبر به مقام امامت رسيد و هدايت جامعه مسلمين و ادامه راه تبيين و نشر دين خدا را به عهده گرفت.

در دوران امامت برادر، حسين عليه‌السلام نيز همانند ساير شيعيان، مطيع و سر سپرده كامل برادر خود به عنوان امام شيعيان بود و در اطاعت اوامر او ذره‌اي سستي نمي‌كرد. چنان كه ادب و اطاعت او از برادر مثال زدني شد. امام باقر عليه‌السلام در اين زمينه مي‌فرمايد: امام حسين عليه‌السلام به خاطر احترام و بزرگداشت مقام برادرش، امام حسن عليه‌السلام، هرگز جلوتر از او راه نرفت و در سخن گفتن از او پيشي نگرفت.

حسين عليه‌السلام در تمامي مواضع سياسي و مهمترين آنها در قضيه صلح امام حسن عليه‌السلام با معاويه، پشتيبان و مطيع امر امام خويش بود. در اين واقعه حسين ابن علي به عنوان يكي از شخصيتهاي جهان اسلام علي‌رغم اينكه تمامي مسلمانان امام حسن را تنها گذاشتند، كاملا مدافع اين صلح بود و سرسختانه از موضع و تصميمات برادر حمايت مي‌كرد و او نيز حفظ اسلام را در مصالحه مي‌ديد.

پس از جريان صلح، حسين عليه‌السلام به همراه برادر از شهر كوفه به مدينه زادگاه خود بازگشتند و در كنار مرقد رسول خدا به وظيفه تربيت و ارشاد مردم و تبيين و تفسير احكام الهي پرداختند. اما دير زماني نگذشت كه امام حسن عليه‌السلام با حيله معاويه مسموم شد و به شهادت رسيد و حسين عليه‌السلام جانشين برادر و امام مسلمين شد.

********************************************************************

منبع : سايت اينترنتي رشد شيعي
دوشنبه 14 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]

[مشاهده در: www.iqna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 100]