قطعاتی از اشعار یدالله مفتون امینی

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک: گویند که وقت هوشیاری است

این مستی شاعرانه تا چنــد؟

در عصـر تلاش ِ آسمان کوب

عشق و غزل و ترانه تا چند؟

چون شمع بمرد و کاروان رفت

این قصه و آن بهانه تا چند؟

اینک من و پاسخ دل انگیز:

تا منظره ی غروب خورشید

یادآور عمــر رفتـه ی مـاسـت

تا حـالت یک اجـاق خاموش

چون خاطره های خفته ماست

تا ابــر فشـرده ی بهـاری

مـاننــد دل گرفتـه ی مـاسـت

تا لاله به سان جام صهباست

تا بحـر خـزر کشیده سرمسـت

صد ساحل سبز را در آغوش

تا قصـر خـراب تـخت جمشید

افسانه سَراست لیک خاموش

تا موج نسیم و رقص گل هاست

بر گـرد سهـند پـرنیان پوش

تا صبح بهار هست و شیراز

تا از پس مـا پـی تمـاشـا

بر سبزه ی خاک ما نشینند

تا مـردم مــست در پیاله

عکس رخ مـاه ِ یـار بیننـد

تا دستـه ی اردکان سحرگاه

از بـام افــق ستـاره چیننـد

تا سیب شکوفه بر سر آرد

تا در شب دوری از عزیزی

جـان و دل بی قـــرار داریـم

تا در غــم مــرگ نازنینـی

چشمــان سرشکبــار داریــم

تا باختن و شکست خوردن

از گـردش روزگـار داریــم

تا زندگی است و رنج احساس

تا این همـه جلـوه های پنــدار

بـر پــرده نـغز زنـدگـانی است

تا این همه سرد و گرم پر شور

در عالم مستـی و جـوانی است

تا ایــن همــه آرزو و امیــد

با آن همه حُسن و دلستانی است

تا بودن و خواستن به یک جاست

تـا بــزم بـلـنـد آسـمــانـهـا

از شمع ستـاره ها تـهی نیسـت

تا جنگل و کوه و دشت و دریا

از نغمــه ی آشنـا تـهـی نیسـت

تا روح بــزرگ آدمیــزاد

از عاطفه و صفـا تهـی نیسـت

عشق و غزل و ترانه باقی است!

«سهند »

برجسته ی سپید طهارت

چتر فرودِ زرتشت

افسانه خروج نهنگ از کنار نیل.

آتش به جان برف به دوش

آئینه ی محدب کولاک قرن ها

موی سفید سینه ی تاریخ

یک خرمن غنیمت ابریشم

را شام دستبرد، به سودای شرق و غرب .

یک چادر سپید اطاعت

در لحظه ی تقاطع جوهای سرخ و گرم.

یک عقده ی بزرگ کتان پیچ

یادآور تصلب ایمان، فراز دار

یک صخره ی درشت

از آخرین فلاخن پیش از دعای نوح

آنک قیام روشن اسطوره های دشت

قطب سفید غربت مهتاب

آنک

قشلاق واگذاشته ی سیمرغ،

یک حرمت بلند.

موج منیع کشمکش خون و برف و باد

حجم شرف، سهند.

« گوزن »

با پویه اش، ظرافت ناز و نوا در او

با چشمهای مشکی گیرایش

با شاخ های افشانش، پرپیچ

با گردنش کشیده، و گستاخ

من دوست دارم او را

او را، که شوخ و آزاد

اما همیشه، مضطرب و چشم و گوش باز.

برتپه ها، و دامنه پرسه می زند

و، در پسین هر عطش گرم

بر آب سرد دور ترین آبشارها

آغوش می فشارد

آنجا که ای بسا، پس هر سنگ و بوته ای

دستی به ماشه ای است

آزاد و بیمناک و گریزان و خودنما

مجموعه ی وجود گوزن

ترکیب بس شگرفی است

نیمی از آن حماسه و نیمی از آن غنا

شعر گوزن، شعر درخت اقاقیاست

در حالت گریز و ستیزش با باد

و، در همان زمان

وسواس انتشارش در دل

شعر گوزن

شعر هراس ها، و هوس های کودکی است

در مرز لاله زاری ممنوع …

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 129]