صنعت نرم افزار 300 میلیارد دلاری

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک: رایانه و نوآوری‌های فراوان در برنامه‌ریزی آن سبب شده بشر بسیاری از فعالیت‌های روزمره یا خاص خود را به این دستگاه پرقابلیت واگذار کند. رایانه و اینترنت در هر رشته‌ای، کارها را آسان‌تر کرده‌اند و همه در هر موقعیتی روزبه‌روز به نرم‌افزارهای اختصاصی‌تر و پیشرفته‌تر احساس نیاز بیشتری می‌کنند؛ به‌طوری‌که از محاسبات پیچیدهٔ ریاضی گرفته تا طراحی‌های انواع خودروها، هواپیماها و کشتی‌ها و حتی جراحی‌های تخصصی و حساس، از همین طریق انجام می‌شوند. بسیاری از کودکان و حتی بزرگسالان، روزانه چند ساعت از وقت خود را صرف بازی‌های رایانه‌ای می‌کنند و دیگران نیز از تماشای فیلم‌هائی با افکت‌های هیجان‌انگیز رایانه‌ای یا شنیدن نوای موسیقی که با نرم‌افزارهای کامپیوتری تدوین شده‌اند لذت می‌برد.
سود جهانی صنعت نرم‌افزار در سال ۲۰۰۳ میلادی به بیش از ۳۰۰ میلیارد دلار رسید و پیش‌بینی می‌شود در سال ۲۰۰۵ نزدیک به ۸۵ درصد تجارت جهانی به بخش تجارت الکترونیکی و صنعت نرم‌افزار اختصاص یابد. بسیاری از کشورها مانند هند و سنگاپور با سرمایه‌گذاری کلان در این بخش، موفق به دریافت سهم بالائی از تجارت نرم‌افزار جهان شده‌اند. ایران نیز با جمعیتی بالغ بر ۷۰ میلیون نفر و بیش از ۵ میلیون کاربر اینترنت، یکی از بزرگترین بازارهای جهان است که با توجه به جوانی جامعه و استقبال گستردهٔ آنان از این مقوله، در صورت گسترش زیرساختارهای موجود و ایجاد امکان بهره‌برداری گسترده از رایانه و اینترنت، سهم بیشتری را نیز به خود اختصاص خواهد داد. با این همه، در حال حاضر تولید نرم‌افزار در کشور با توجه به این خیل عظیم کاربران، بسیار کم است. مجموع صادرات کالا و خدمات نرم‌افزاری در سال گذشتهٔ میلادی در دنیا به ۹ تریلیون دلار رسید که از این مقدار، سهم خدمات فنی و مهندسی ۲۵۰ میلیارد دلار بوده است؛ اما سهم ایران در تولید و صادرات نرم‌افزار در سال ۸۲ بنا به گفتهٔ محمد طلائی رئیس اتحادیهٔ صادرکنندگان نرم‌افزار ایران کمتر از ۱۱ میلیون دلار بوده است که رقمی حدود یک ده هزارم تجارت جهانی نرم‌افزار است.
از دلایل کم بودن سهم ایران در تولید نرم‌افزار می‌توان به بالا بودن قیمت تمام شده نسبت به قیمت فروش، ناکارآمدی نظام اداری کشور در مدیریت و نظارت بر اجراء پروژه‌ها، نبود ضوابط و مقررات، دولتی بودن اقتصاد و رقابت بسیار محدود با انحصار اشاره کرد. البته سیاستگذاری‌هائی نیز در زمینهٔ رفع این مشکلات و ایجاد بستر مناسب در حال انجام است که از آن جمله می‌توان به امکان مشاورهٔ رایگان، دریافت تسهیلات بانکی و بیمه‌ای برای شرکت‌های نرم‌افزاری در انعقاد قرارداد با شرکت‌های خارجی توسط صندوق ضمانت صادرات، اشاره کرد. همچنین مرکز توسعهٔ صادرات به ایجاد بانک اطلاعاتی شامل نام و خدمات شرکت‌های صادرکنندهٔ نرم‌افزار اقدام کرده که به‌نوبهٔ خود می‌تواند راهگشائی برای ورود به بازارهای جهانی باشد، اما از طرفی بعضی تسهیلات ارائه شده به‌دلیل تغییرات دائمی قوانین و مقررات، جایگاه مشخصی ندارند. به‌عنوان مثال سال گذشته برای صادرات خدمات فنی، مهندسی و نرم‌افزار، جایزهٔ صادراتی به میزان ۸ درصد تعیین شد و شرکت‌های صادراتی بر این اساس، سود خود را کاهش دادند تا با جایگزینی جایزهٔ صادراتی بتوانند حضور خود را در بازارهای بین‌المللی حفظ کنند؛ در حالی که این رقم در سال ۸۳ به ۳ درصد کاهش یافت، به این ترتیب تمامی برنامه‌ریزی‌های انجام شدهٔ شرکت‌های نرم‌افزاری در هم ریخته و آنها خود ناچار به تأمین ضرر و زیان ناشی از تغییر قانون شده‌اند. از دیگر موارد حمایتی از صنعت نرم‌افزار، می‌توان به تصویب قانون حمایت از حقوق پدید‌آوردندگان نرم‌افزار اشاره کرد. طبق مادهٔ نخست این قانون که در تاریخ ۱۰/۱۰/۷۹ در ۱۷ ماده و یک تبصره به تصویب هیئت دولت رسید، حقّ نشر، عرضه، اجراء و بهره‌برداری مادی و معنوی نرم‌افزار رایانه‌ای متعلق به پدیدآورندهٔ آن است و نحوهٔ تدوین و ارائهٔ داده‌ها در محیط قابل پردازش رایانه‌ای نیز مشمول احکام نرم‌افزار خواهد بود. مدت حوق مادی نیز از تاریخ پدید آمدن نرم‌افزار ۳۰ سال و مدت حقوق معنوی آن، نامحدود است. در مادهٔ سوم این قانون نام، عنوان و نشانهٔ ویژه معرف نرم‌افزار نیز مورد حمایت این قانون قرار گرفته و طبق همین ماده، هیچ‌کس نمی‌تواند آنها را برای نرم‌افزار دیگری از همان نوع یا مانند آن به‌طوری‌که موجب القاء شبهه شود، استفاده کند و در غیر این‌صورت، طبق مادهٔ ۱۱۳ این قانون علاوه بر جبران خسارت، به حبس از نود و یک روز تا ۶ ماه و جزای نقدی از ۱۰ تا ۵۰ میلیون ریال محکوم خواهد شد.
ثبت‌ نرم‌افزار، طبق مادهٔ ۸ قانون حمایت از حقوق پدیدآورندگان نرم‌افزار، پس از صدور تأییدیهٔ فنی توسط شورای‌عالی انفورماتیک و حسب مورد توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی یا مرجع ثبت شرکت‌ها انجام می‌شود. البته طبق مادهٔ ۱۶ همین قانون، حقوق مذکور تنها در مواردی قابل اجراء است که موضوع ثبت، برای نخستین‌بار در ایران تولید و توزیع شده باشد. در صورتی‌که اگر بخواهیم تجارت نرم‌افزار کشور را به مقیاس جهانی تعمیم دهیم، نیازمند حمایت قوانین ”کپی‌رایت“ از تمامی نرم‌افزارهای موجود در دنیا هستیم.
در آخرین مادهٔ این قانون، مواردی از قبیل چگونگی صدور گواهی ثبت و تأییدیهٔ فنی و هزینه‌های مربوط، همچنین نحوهٔ تشکیل نظام صنفی رایانه‌ای به تصویب آئین‌نامهٔ اجرائی این قانون به پیشنهاد سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور و با هماهنگی وزارتخانه‌های فرهنگ و ارشاد اسلامی و دادگستری توسط هیئت وزیران موکول شده بود که این مهم، با گذشت ۳ سال و نیم بالاخره در تاریخی ۲۱/۴/۸۳ به انجام رسید این آئین‌نامه در ۲ بخش جداگانه شامل ثبت نرم‌افزار و ارکان نظام صنفی رایانه‌ای در ۶۹ ماده، مورد تصویب هیئت دولت قرار گرفت. آئین‌نامهٔ اجرائی ثبت نرم‌افزار ۴ بخش جداگانه شامل ثبت نرم‌افزار، حقوق پدیدآورنده، اختراع نرم‌افزار و چگونگی صدور گواهی‌ ثبت نرم‌افزار تشکیل شده است. متن کامل این آئین‌نامه در زیر آمده است:
ثبت نرم‌افزار
تعاریف مربوط به ثبت نرم‌افزار:
مادهٔ ۱. در این آئین‌نامه منظور از کلمهٔ ”قانون“ قانون حمایت از حقوق پدیدآورندگان نرم‌افزارهای رایانه‌ای مصوب ۱۳۷۹ است.
مادهٔ ۲. نرم‌افزار عبارت است از مجموعهٔ برنامه‌های رایانه‌ای، رویه‌ها، دستورالعمل‌ها و مستندات مربوط به آنها و نیز اطلاعات مربوط به عملیات یک سیستم رایانه‌ای که کاربری مشخص داشته و بر روی یکی از حامل‌های رایانه‌ای ضبط شده است.
تبصرهٔ ۱. آثار و محصولات نرم‌افزاری نوشتاری، صوتی و تصویری که با کمک نرم‌افزار پردازش شده و به‌صورت یک پدیدهٔ مستقل تهیه و ارائه شود نیز مشمول این آئین‌نامه خواهد بود.
تبصرهٔ ۲. خلق عملیات نرم‌افزاری در ذهن یا بیان مخلوق ذهنی بدون اینکه برنامه‌های رایانه‌ای و مستندات و دستورالعمل‌های آن، تدوین شده باشد، نرم‌افزار محسوب نمی‌شود و برای خالق آن، حقوقی در نظر گرفته نمی‌شود.
مادهٔ ۳. پدیدآورندهٔ نرم‌افزار، شخص یا اشخاصی هستند که براساس دانش و ابتکار خود کلیهٔ مراحل مربوط اعم از تحلیل، طراحی، ساخت و پیاده‌سازی نرم‌افزار را انجام دهند.
مادهٔ ۴. حقوق معنوی نرم‌افزار رایانه‌ای بدون اینکه منحصر با این تعبیر باشد، عبارت است از حقّ انتساب نرم‌افزار به پدیدآورندهٔ آن و محدود به زمان و مکان نبوده و انتقال‌ناپذیر است.
مادهٔ ۵. حقوق مادی نرم‌افزار رایانه‌ای بدون اینکه منحصر به مصادیق زیر باشد، عبارت از حقّ استفادهٔ شخصی، حق نشر، حق عرضه، حقّ اجراء، حق تکثیر و هرگونه بهره‌برداری اقتصادی است و قابل نقل و انتقال می‌باشد.
مادهٔ ۶. نشر عبارت است از قرار دادن نرم‌افزار در معرض استفادهٔ عموم اعم از اینکه بر روی یکی از حامل‌های رایانه‌ای، تکثیر شده یا به‌منظور فوق در محیط‌های رایانه‌ای، قابل استفاده برای دیگران قرار داده شود.
مادهٔ ۷. عرضه عبارت از ارائهٔ نرم‌افزار برای استفادهٔ شخص یا اشخاص معین دیگر، در زمان یا مکان محدود و برای بهره‌برداری مشخص است.
مادهٔ ۸. اجراء عبارت از استفادهٔ عملی و کاربردی از نرم‌افزار در محیط‌های رایانه‌ای است.
حقوق پدیدآورنده
مادهٔ ۹. حقوق مادی و معنوی نرم‌افزار به پدید‌آورنده تعلق دارد. استفاده از تمام یا قسمتی از حقوق مادی، موضوع قانون برای مدت ۳۰ سال یا کمتر، با قید شرط یا بدون شرط به اشخاص دیگر قابل نقل و انتقال است. اشخاصی که به ترتیب فوق، اجازهٔ نشر یا عرضه یا اجراء نرم‌افزاری را که دیگری پدید آورده است، به‌دست آورده‌اند مکلف هستند نام پدید‌آورنده را نیز در نسخ عرضه شده ذکر کنند مگر اینکه با پدیدآورنده به گونه‌ای دیگر توافق شده باشد.
مادهٔ ۱۰. نرم‌افزار ممکن است به سفارش شخص حقیقی یا حقوقی پدید آمده باشد. حقوق مادی نرم‌افزارهائی که مطابق مادهٔ (۶) قانون پدید می‌آیند به مدت مقرر در مادهٔ (۱) قانون (۳۰ سال) متعلق به سفارش‌دهنده است، مگر اینکه برای مدت کمتر یا ترتیب محدودتری توافق شده باشد ولی حقوق معنوی نرم‌افزار متعلق به پدید‌آورنده است.
مادهٔ ۱۱. هرگاه اشخاص متعدد در پدید آوردن نرم‌افزار مشارکت داشته باشند، چنانچه سهم مشارکت هر یک در پدیدآوردن نرم‌افزار، مشخص باشد، حقوق مادی حاصل از آن، به نسبت مشارکت به هر یک تعلق می‌گیرد. در صورتی‌که کار یکایک آنان جدا و متمایز نباشد اثر مشترک نامیده می‌شود و حقوق ناشی از آن، حقّ مشاع پدیدآورندگان است.
تبصره- هر یک از شرکاء به تنهائی یا همهٔ آنها به اتفاق، می‌توانند در مورد نقض حقوق موضوع قانون مراجع قضائی صالحه مراجعه کنند.
مادهٔ ۱۲. استفاده از نرم‌افزارهای دیگر برای ایجاد نرم‌افزارهای سازگار و مکمل که قابلیت‌ها و ظرفیت‌ها یا کاربری جدید ایجاد کند، بلامانع است و نقض حقوق پدیدآورندهٔ نرم‌افزارهای دیگر، محسوب نمی‌شود مشروط بر اینکه پدیدآورندهٔ نرم‌افزار سازگار و مکمل، رضایت کتبی پدیدآورندگان نرم‌افزارهائی را که برای نخستین‌بار در ایران تولید و توزیع شده است، گرفته باشد.
مادهٔ ۱۳. حقوق مادی و معنوی نرم‌افزارهای جدید که به‌واسطهٔ نرم‌افزارهای دیگر، پدید می‌آید متعلق به پدیدآورندهٔ نرم‌افزار جدید است.
مادهٔ ۱۴. پاداش، جایزهٔ نقدی و امتیازاتی که در مسابقات علمی، هنری و ادبی طبق شرایط مسابقه به آثار مورد حمایت این آئین‌نامه تعلق می‌گیرد، متعلق به پدیدآورندهٔ آن خواهد بود.
مادهٔ ۱۵. اشخاصی که نرم‌افزاری را با تغییراتی که عرفا نتوان آن را نرم‌افزار جدیدی به‌حساب آورد، به نام خود ثبت، تکثیر، منتشر، عرضه و یا بهره‌برداری کنند، حقوق پدیدآورندهٔ نرم‌افزار یاد شده را نقض کرده‌اند.
مادهٔ ۱۶. اشخاصی که از نام، عنوان و نشان ویژه‌ای که معرف نرم‌افزار خاصی است برای نام، عنوان و نشان نرم‌افزار خود بدون اخذ مجوز، دارندهٔ حقوق مادی و معنوی نرم‌افزار سابق و یا نمایندهٔ قانونی وی استفاده کنند، ناقض حقوق پدیدآورنده، محسوب می‌شوند.
مادهٔ ۱۷. اشخاصی که با علم و اطلاع از عدم رعایت حقوق پدیدآورنده، نرم‌افزاری را که بدون اجازهٔ پدیدآورنده منتشر یا عرضه شده است، تهیه و مورد بهره‌برداری قرار دهند، ناقض حقوق پدیدآورنده محسوب می‌شوند.
مادهٔ ۱۸. حقّ تکثیر تمامی یا بخشی از نرم افزار بر روی حامل‌های رایانه‌ای متعلق به پدیدآورنده است و سایر اشخاص حتی اگر قصد نشر یا عرضه یا بهره‌برداری نداشته باشند، مجاز به تکثیر نیستند.
مادهٔ ۱۹. خرید و به‌کارگیری نرم‌افزارهای کپی غیرمجاز توسط دستگاه‌های دولتی و دیگر دستگاه‌ها و واحدهای سازمان‌های تابعهٔ آنها که شمول قانون بر آنها، مستلزم ذکر نام است ممنوع است.
تبصره- کارکنان دستگاه‌های موضوع این ماده، مجاز به نصب و بهره‌برداری نسخهٔ کپی غیرمجاز نرم‌افزارهای مورد حمایت قانون روی رایانه‌های متعلق به دولت و دستگاه مرتبط نیستند. متخلفان از این حکم، مشمول مجازات مقرر در قانون خواهند بود.
اختراع نرم‌افزار
مادهٔ ۲۰. به‌منظور صدور تأییدیه فنی برای نرم‌افزارهائی که پدیدآورنده، مدعی اختراع آن است، در اجراء مادهٔ (۱۰) قانون، کمیته‌ای با ترکیب مقرر در مادهٔ مذکور، زیر نظر شورای‌عالی انفورماتیک تشکیل می‌شود. اعضاء این کمیته به مدت ۳ سال منصوب می‌شوند و انتصاب مجدد آنان نیز بلامانع است. دستورالعمل مربوط به نحوهٔ تشکیل جلسات و اتخاذ تصمیم در کمیتهٔ مذکور به تصویب شورای‌عالی انفورماتیک خواهد رسید.
مادهٔ ۲۱. در صورتی‌که متقاضی، مدعی اختراع نرم‌افزار باشد، ابتدا با مراجعه به ادارهٔ مالکیت صنعتی، اظهارنامهٔ مربوط به اخذ و تکمیل و همراه با مدارک و مستندات به ادارهٔ یاد شده تسلیم و رسید دریافت می‌کند. ادارهٔ مالکیت صنعتی، موظف است پس از انجام تشریفات قانونی یک نسخه از اظهارنامه به همراه مدارک و مستندات را به دبیرخانهٔ شورای‌عالی انفورماتیک ارسال کند. دبیرخانهٔ مزبور موضوع را در کمیتهٔ حقّ اختراع مطرح و در صورت تأیید یا عدم تأیید فنی اختراع، مراتب را به ادارهٔ مالکیت صنعتی اعلام تا مرجع مذکور حسب مورد و براساس ترتیبات و تشریفات مقرر در قانون ثبت علائم و اختراع، مراتب را به ادارهٔ مالکیت صنعتی اعلام تا مرجع مذکور حسب مورد و براساس ترتیبات و تشریفات مقرر در قانون ثبت علائم و اختراعات و آئین‌نامه‌های مربوط، مبادرت به صدور ورقهٔ اختراع و اعلام نتیجه کند.
مادهٔ ۲۲. حقوق دارندهٔ ورقهٔ ثبت اختراع نرم‌افزار، همان است که در قانون ثبت علائم و اختراعات و اصلاحات بعدی آن، مشخص شده است.
تبصره- استفاده از حقوق مندرج در قانون ثبت علائم و اختراعات، مانع از برخورداری پدیدآورندهٔ نرم‌افزار از حقوق موضوع قانون و مقررات این آئین‌نامه نخواهد بود.
چگونگی صدور گواهی ثبت نرم‌افزار
مادهٔ ۲۳. دبیرخانهٔ شورای‌عالی انفورماتیک با همکاری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، تقاضانامه‌های لازم برای متقاضی ثبت نرم‌افزار را تهیه یا از طریق دبیرخانهٔ مزبور در اختیار متقاضی قرار گیرد.
ماده ۲۴. متقاضی ثبت نرم‌افزار پس از تکمیل فرم‌ها، دو نسخه از نرم‌افزار را به دبیرخانه تحویل داده و رسید دریافت می‌دارد. علاوه بر آن، متقاضی باید به‌ازاء هر نرم‌افزار مبلغ یکصد هزار ریال برای ثبت و یکصد هزار ریال برای تأییدیهٔ فنی به‌ حساب خزانه واریز و رسید آن را نیز همراه تقاضای خود تحویل دهد.
مادهٔ ۲۵. شورای یاد شده پیش از تأیید فنی، باید با ارسال یک نسخه از نرم‌افزار به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، عدم مخالفت نرم‌افزار را با اخلاق اسلامی و عفت عمومی و سلامت شخصیت کودکان و نوجوانان استعلام کند. وزارت یاد شده موظف است ظرف یک ماه، نظر خود را به شورا اعلام کند.
تبصره- چنانچه وزارت مذکور ظرف مدت یک ماه، در پاسخ به استعلام شورا، قادر به اظهارنظر قطعی نباشد، موظف است ضمن اعلام دلایل خود، حداکثر ظرف ۳ ماه، نظر قطعی خود را اعلام کند. در غیر این‌صورت عدم مخالفت نرم‌افزار با ضوابط و مقررات فرهنگی از جمله اخلاق اسلامی، عفت عمومی و سلامت شخصیت کودکان و نوجوانان مورد تأیید منطقی خواهد شد.
مادهٔ ۲۶. شورا پس از دریافت تأییدیه وزارت مذکور موظف است حداکثر ظرف ۳ ماه نسبت به بررسی فنی نرم‌افزار اقدام و نظر خود را به وزارت یاد شده اعلام کند. عدم اعلام نظر شورا در مهلت مقرر به منزلهٔ تأیید فنی است.
مادهٔ ۲۷. وزارت مذکور موظف است حداکثر ظرف دو هفته پس از تأییدیه فنی شورا به ثبت نرم‌افزار و صدور گواهی ثبت به نام متقاضی، اقدام کند.
تبصرهٔ ۱. دارندهٔ گواهینامهٔ ثبت نرم‌افزار می‌تواند شخصاً با مراجعه به وزارت، تقاضا کند حقوق مادی نرم‌افزار به شخص دیگری منتقل شود. در این‌صورت، وزارت موظف است مراتب نقل و انتقال را ثبت و در گواهینامهٔ ثبت نرم‌افزار درج کند.
تبصرهٔ ۲. وزارت موظف است مراتب ثبت و تغییرات مالکیت حقوق مادی نرم‌افزار را در جایگاه اینترنتی که به همین منظور ایجاد شده است درج کند.
مادهٔ ۲۸. چنانچه پدیدآورنده، مدعی اختراع نرم‌افزار باشد، پس از طی مراحل مذکور در مادهٔ (۲۱)، نرم‌افزار در کمیته حقّ اختراق مذکور در مادهٔ (۱۰) قانون مورد بررسی قرار گرفته و مراتب تأیید یا عدم تأیید در فرم مربوط درج می‌شود.
ابلاغ تأیید یا عدم تأیید اختراع توسط دبیرخانهٔ شورای‌عالی انفورماتیک کشور به ادارهٔ مالکیت صنعتی و از آن طریق به متقاضی صورت می‌گیرد.
مادهٔ ۲۹. شورای‌عالی انفورماتیک و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مکلف هستند از نسخ نرم‌افزارهائی که جهت تأیید و ثبت در اختیار آنها قرار می‌گیرد به نحوی محافظت کنند که مندرجات آن، جز با رضایت مالک حقوق مادی نرم‌افزار، در دسترس سایر اشخاص قرار نگیرد. اشخاصی که در دبیرخانه شورا و وزارت مذکور، متهم به اهمال و سوءاستفاده باشند، با شکایت مالک به‌عنوان ناقض حقوق وی، تحت تعقیب قرار خواهند گرفت. به‌علاوه تخلف این قبیل اشخاص، حسب مورد در هیئت‌های رسیدگی به تخلفات اداری یا هیئت‌های انضباطی مشابه، رسیدگی و مجازات اداری مقرر نیز در مورد آنان اعمال خواهد شد.
تبصره- در مورد اختراع، موضوع تابع قوانین و مقررات مربوط خواهد بود.
مادهٔ ۳۰. قبول تقاضای ثبت اختراع و نیز ثبت نرم‌افزار، مانع اعتراض و ادعاء حق از ناحیهٔ اشخاص دیگر نخواهد بود و افراد ذیحق می‌توانند به مراجع صالحهٔ قضائی مراجعه کنند.
مادهٔ ۳۱. چنانچه متقاضی ثبت نرم‌افزار نسبت به تصمیم شورای‌عالی انفورماتیک و یا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اعتراض داشته باشد حسب مورد می‌تواند در شورای یاد شده یا کمیته‌ای که توسط وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی تعیین می‌شود، تقاضای تجدیدنظر و رسیدگی مجدد کند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 426]