حلال مشکلات زنان ؟

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک: چند دختر جوان با شلوار جین و تی شرت های آستین کوتاه والیبال بازی می کنند. کمی آن طرف تر زن ۴۵ ساله ای با شلوارک و تاپ قرمز روی چمن ها دراز کشیده و آفتاب می گیرد.
روبروی او سه زن جوان با بچه های قد و نیم قدشان بساط پیک نیک را پهن کرده اند. یک زن ۶۰-۷۰ ساله هم با عصای چوبی و کت و دامن قهوه ای و موهای بولوند آرام آرام پیاده روی می کند.
اینجا تهران است. بالاتر از پل سید خندان. پارک زنان. اولین فضای عمومی شهری که زنان می توانند بدون حجاب و آزادانه در آن قدم بزنند، ورزش کنند، تفریح کنند و کمی هوای تازه و آفتاب بخورند.
بیشتر از ده سال است که ایده راه اندازی پارک های ویژه زنان مطرح شده، ایده ای که از همان آغاز مخالفان و موافقان سرسختی داشت. برخی از فعالان زن با پارک ویژه زنان مخالف اند و دلیل مخالفتشان را آسیب های ناشی از جداسازی جنسیتی عنوان می کنند.
فرزانه، روزنامه نگاری که سال هاست در حوزه زنان کار می کند، می گوید: "تفکیک جنسیتی فضاها هیچ دردی را درمان نمی کند. در جامعه ای که همه فضاهای آن مردانه زنانه شده اند، اختصاص پارکی برای زنان می تواند شروعی برای ایجاد محدودیت های بیشتر و تفکیک معدود فضاهای عمومی که مشمول تفکیک جنسیتی نشده است، باشد."
با این حال پارک زنان توانسته نظرات موافق برخی از فعالان زن را نیز جذب کند. نگار دختر جوانی که چند سالی است وارد حوزه زنان شده، با تاکید بر این که ایجاد یک پارک زنان در شهری به بزرگی تهران نمی تواند مشکلاتی که حجاب اجباری برای زنان ایرانی داشته را حل کند، می گوید: "همین که پذیرفته اند حجاب همیشگی برای زنان مشکل ساز شده و کمبود آفتاب و هوای آزاد مشکلات جسمانی و روحی بسیاری برای زنان ایجاد کرده یک قدم به جلو است."
نگار پارک زنان را فضایی می داند که برای چند ساعت هم که شده می توان از محدودیت هایی که همیشه و همه جا زنان را زیر فشار قرار می دهد رها شد و بدون ترس از گشت ارشاد و بازداشت چند ساعتی راه رفت و نفس کشید.
به اعتقاد او این آزادی مثل قرص مسکنی است که درد را دوا نمی کند، اما برای چند ساعت آن را کنار می زند.
همین چند ساعت هم اما در روحیه بسیاری از زنان که به این پارک می آیند تاثیرگذار است.
زن جوانی که با دوستانش به پارک آمده می گوید: "ما که مثل پولدارها باغ شخصی نداریم. ماشین هم نداریم که برویم بیرون شهر و چند ساعتی این روسری ها را کنار بگذاریم و راحت باشیم، حداقل می شود هفته ای یکی دو بار بیاییم اینجا و کمی تفریح کنیم. همین که بتوانیم بدویم و بلند بلند بخندیم و کسی نگوید خانم حجابت را درست کن غنیمت است."
فرشته، زن جوانی که هفته ای یک بار به پارک زنان می آید، اما نظر دیگری دارد: "این پارک خوب است و برای زنان هم لازم است. اما آیا یک پارک زنان برای شهری به بزرگی تهران کافی است؟ آن زن جنوب شهری که خانه اش اسلامشهر است اصلا می تواند بیایید اینجا و آفتاب بخورد؟ همه پارک ها را هم که نمی شود زنانه مردانه کرد. باید به دنبال یک راه کار اساسی بود. افسردگی و مشکلات جسمانی زنان با یک پارک زنان حل نمی شود."
زن میانسالی که روی یک نیمکت چوبی نشسته و کتاب می خواند، وقتی حرف های فرشته را می شنود، می گوید: "من وقتی خبر راه اندازی این پارک را شنیدم خوشحال که نشدم، عصبانی هم شدم. چون واقعا این تفکیک های جنسیتی و جداسازی هایی که همه جا اعمال می شوند به ضرر جامعه و بخصوص جوان های ما است و فضا را برای همین معاشرت ها و شناخت های محدود هم می بندد. اما وقتی آمدم اینجا و دیدم چقدر محیط باز و آزاد و شادی هست و زن ها از آن راضی هستند. گفتم کهنه کفش هم در بیابان نعمت است."
کمی آن طرف تر از فرشته، بساط بزن و بکوب و رقص به راه است. چند دختر جوان با هم ترانه می خوانند و یکی هم آن وسط می رقصد. انگار نه انگار که اینجا تهران است و بیرون دیوارهایی که این پارک را احاطه کرده اند برای کمی تنگ و کوتاه بودن مانتو و نپوشیدن جوراب و پوشیدن چکمه می توانند حکم بازداشت صادر کنند.
به قول فرزانه روزنامه نگاری که چندان به کارکرد مثبت این پارک امیدوار نبود، همه نکات مثبت این پارک فقط داخل چهاردیواری آن است و پا را که بیرون می گذاریم دوباره همان شهر است و همان باید و نبایدها و همان ترس ها.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 146]