منصور بهرامي: روحم هنوز گرسنه است

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: منصور بهرامي: روحم هنوز گرسنه است
ترجمه: رامين طبرسي : هرچند ورزش تنيس در ايران شايد خيلي مورد توجه مسوولان حكومتي نباشد، با اين همه ايرانيان در مسابقات تنيس ويمبلدون يك نماينده داشتند و او كسي نبود جز منصور بهرامي؛ مردي كه بزرگان تنيس به او لقب هاي مختلفي داده اند. ايلي ناستاسه از او به عنوان يك «رهبر اركستر» ياد كرده، جان مك انرو به او لقب «نابغه» داده بود و راد لاور معتقد است بهرامي شايسته ترين فرد براي گرفتن راكت تنيس در دستانش است.

البته بهرامي تا 13 سالگي از داشتن راكت محروم بوده و بنابراين هميشه خودش را با بازي با يك ماهيتابه زنگ زده سرگرم مي كرده حالا و در 53 سالگي بهرامي به همراه هنري لكونته فرانسوي توانستند در تورنمنت ويمبلدون تا مرحله نيمه نهايي بخش بالاي 45 سال صعود كنند. بازي هاي بهرامي پر از لحظات عجيب و البته خنده دار است كه باعث مي شود همه به ديدن بازي هاي او راغب شوند. ضربات خاص بهرامي در كنار ضربات اسپيني كه به طرز عجيبي از روي تور رد مي شود يا اسلايس هاي او كه فرصت فكر كردن به حريفش را نمي دهد چون قبل از عكس العمل حريف، توپ مسيرش را عوض مي كند، تماشاي بازي هاي او را لذت بخش مي كند. سرويس هاي او هم مثل فنرهاي مكزيكي بلافاصله بعد از فرود در زمين حريف دچار تغيير مسير مي شود. كارهاي نمايشي او را هم كه ديگر همه ديده اند. او مي تواند از بين پاهايش يا از پشت كمرش ضربه بزند يا اينكه چهار توپ تنيس را در يك دستش بگيرد و پشت سر هم سرويس بزند. بهرامي 9 سال بيشتر نداشت كه پدرش تصميم گرفت در سال 1957 از شمال ايران به تهران بيايد تا در پايتخت زندگي كند. «ما قبلاً گاو و گوسفند و زمين كشاورزي داشتيم اما يكدفعه تمام آنها را از دست داديم. نمي دانم شايد اين قضيه به خاطر خشكسالي بود. بعد از آن پدر من تبديل به باغبان بزرگ ترين مجموعه ورزشي كشور شد كه در كنار داشتن زمين فوتبال و واليبال، 13 زمين تنيس هم داشت البته من اجازه بازي نداشتم چون تنيس تنها براي خانواده هاي ثروتمند تهراني و ديپلمات هاي خارجي بود. پدر و مادرم و دو برادرم به همراه من در يك اتاق كوچك زندگي مي كرديم كه همزمان اتاق پذيرايي، اتاق خواب، آشپزخانه و حمام ما هم بود.» در پنج سالگي بهرامي توپ جمع كن زمين هاي تنيس مي شود كه براي هر ساعت كار مبلغ بسيار كمي را دريافت مي كرد. او اجازه بازي نداشت و فقط مي توانست بازي سايرين را نگاه كند، با اين همه عاشق تنيس شد و در هفت سالگي شروع به بازي كرد: «من راكت نداشتم و به همين دليل مجبور بودم به جاي راكت از وسايلي شبيه آن استفاده كنم. از دسته جارو و خاك انداز گرفته تا يك چوب كلفت. من اين گونه تنيس را ياد گرفتم. شب ها و زماني كه اعضاي باشگاه مشغول استفاده از استخر بودند، پابرهنه به زمين تنيس مي رفتم و با هرچيزي مثل يك ماهيتابه توپ كهنه را به ديوار مي كوبيدم.» در 10 سالگي بهرامي، شيرزاد اكبري كاپيتان تيم ديويس كاپ ايران به توپ جمع كن مورد علاقه اش يك راكت دافلوپ هديه مي دهد. روزهاي ماهيتابه تمام شده بود : «با اينكه خيلي كوچك بودم اما هنوز آن روز را به خاطر دارم. يواشكي به زمين تنيس رفتم فقط 3-2 دقيقه بازي كردم چون ماموران انتظامات باشگاه مرا گرفتند و تا جايي كه مي شد مرا كتك زدند. همه جايم خوني شده بود اما بدتر از همه اين بود كه آنها راكت مرا شكستند.» بيشتر از سه سال طول كشيد تا مسوولان فدراسيون تنيس متوجه حضور يك نوجوان اعجوبه تنيس در ايران شوند. در سال 1973 بهرامي 17 ساله با يك همراه به مسابقات ويمبلدون اعزام شد. او در دور اول مسابقات انفرادي بايد به مصاف بيلي مارتين از آمريكا مي رفت: «دو سال متوالي مارتين قهرمان بخش جوانان ويمبلدون شده بود. نكته جالب در مورد او اين بود كه در هر ست او بيشتر از دو گيم را واگذار نكرده بود. «او مرا در دو گيم متوالي شش - صفر شكست داد اما من فكر مي كنم از او بازيكن بهتري بودم. چرا؟ چون محافظ من سه شبانه روز مرا بدون هيچ غذايي در هتل رها كرده بود تا براي خريد بيرون برود. آخرش هم او به من گفت منصور يك ساعت بعد بازي داري،» بهرامي بعد از پيروزي در 9 ديدار از 12 ديدار انفرادي جام ديويس به مدت سه سال نتوانست بازي كند چرا كه بعد از انقلاب، اين رشته در ايران فعاليتي نداشت: «تنها تفريح من بازي كردن تخته نرد بود.» نهايتاً بعد از مدتي بهرامي توانست به واسطه يكي از دوستان دورش وزير امور خارجه فرانسه را براي صدور ويزاي فرانسه متقاعد كند. بهرامي در فرانسه به جز راكت و ساك لباس هايش هيچ چيز نداشت؛ نه دوستي و نه پولي ضمن اينكه او زبان فرانسوي هم بلد نبود: «من فرانسه را به اين دليل انتخاب كردم كه در طول سال تورنمنت هاي مختلف تنيس در اين كشور برگزار مي شود كه همراه با جايزه نقدي است اما شما براي به دست آوردن اين جايزه بايد آن مسابقات را مي بردي. براي مدتي من هيچ جاي خوابي نداشتم و بنابراين مجبور بودم در خيابان هاي پاريس پياده روي كنم. بعضي اوقات تنها غذاي من براي سه، چهار روز تنها و تنها يك نان باگت بود.» بهرامي بعد از آنكه سه سال از بهترين دوران بازيگري اش را اينگونه از دست داد، براي شش سال هم مجبور شد در كمپ مهاجران در فرانسه زندگي كند: «من جرات نداشتم اين كشور را ترك كنم چون ديگر اجازه ورود به اين كشور را پيدا نمي كردم. اگر شما در اوايل دهه 80 پاسپورت ايراني داشتيد، كشورهاي بسيار كمي حاضر به پذيرش شما بودند.» بهرامي چند لحظه مكث مي كند و ادامه مي دهد: «وقتي كه اعتبار ويزاي فرانسوي من تمام شد، من تبديل به يك مهاجر غيرقانوني شده بودم. هر دفعه كه پليس را مي ديدم، مسيرم را عوض مي كردم. اگر آنها در مورد كارت شناسايي يا پاسپورت از من سوال مي كردند، فوري مرا با اولين پرواز به ايران برمي گرداندند.» در سال 1981 بهرامي توانست تا دور سوم مسابقات اوپن فرانسه صعود كند كه در نتيجه آن، روزنامه هاي فيگارو و اكيپ درخواست او براي تمديد اعتبار ويزايش را چاپ كردند. محدوديت ها و موانعي كه بر سر راه بهرامي وجود داشت، باعث شد او اولين حضورش در يك تورنمنت ATP را به عنوان يك بازيكن كاملاً حرفه اي در 30 سالگي تجربه كند: «من 9 سال از عمرم را از دست دادم. بهترين نتايج من (حضور در 15 فينال مختلف و پنج قهرماني) بعد از 30 سالگي به دست آمد. 33 ساله بودم كه توانستم حضور در فينال دو نفره اوپن فرانسه را تجربه كنم. حتماً بايد عصباني باشم اما بيشتر حس خوش شانسي دارم. مگر من چقدر خوب مي توانستم باشم. ناستاسه مي گويد حتماً بين 10 بازيكن برتر دنيا قرار مي گرفتم. خب من هم اعتقاد دارم حتي مي توانستم قهرمان ويمبلدون شوم. با اين همه الان خوشحالم. 45 هفته در طول سال را بازي مي كنم و بيشتر از هر بازيكن ديگري به مسافرت مي روم ضمن اينكه به نظرم بد نيست بعضي اوقات در طول زندگي تان روح تان گرسنه باقي بماند.» منبع: روزنامه نشنال امارات
دوشنبه 31 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 366]