گزيده سرمقاله‌ روزنامه‌هاي امروز

واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: گزيده سرمقاله‌ روزنامه‌هاي امروز روزنامه‌هاي صبح امروز ايران در سرمقاله‌هاي خود به مهمترين مسلائل روز كشور و جهان پرداخته‌اند كه برخي از آنها در زير مي‌آيد. كيهان: سايه پر رنگ حزب الله بر نشست چهارجانبه بيروت «سايه پر رنگ حزب الله بر نشست چهارجانبه بيروت»عنوان يادداشت روز روزنامه‌ي كيهان به قلم سعدالله زارعي است كه در آن مي‌خوانيد؛«نشست چهار جانبه عربي در بيروت»، «بازسازي پرونده ترور رفيق حريري» و «تهديدات رژيم صهيونيستي عليه لبنان» سه موضوع مهم در تحليل شرايط جاري لبنان است. آيا اين سه موضوع با هم مرتبط هستند و از يك تحليل پيروي مي نمايند و يا براي هر كدام بايد تحليل جداگانه اي داشت. اكثر تحليلگران سياسي اين سه موضوع را مرتبط بهم دانسته اند. بعضي هم با رديف كردن اين سه، نتيجه گرفته اند كه لبنان در آستانه تحولات مهمي قرار دارد. براي بررسي اين موضوعات به زماني بيش از اين نياز است اما در عين حال موارد زير مي تواند، پرسشگر را به جواب نزديك نمايد. 1-اجلاس چهار جانبه ديروز بيروت- با حضور پادشاه عربستان، امير قطر و روساي جمهور سوريه و لبنان، اولين اجلاس عربي در نوع خود طي 10 سال گذشته به حساب مي آيد- گفتني است تا هنگام نوشتن اين يادداشت هنوز امير قطر وارد بيروت نشده است- اين اولين سفر بشاراسد در مقام رئيس جمهور سوريه به بيروت است و اولين سفر پادشاه سعودي به اين كشور پس از ماجراي ترور نخست وزير متحد عربستان-رفيق حريري- در 25 بهمن ماه 84 مي باشد از سوي ديگر سفر مقامات ارشد عربستان و سوريه سفر محافظه كارترين و پيشروترين شخصيت عربي به حساب مي آيد. محافظه كاري در مسايل خاورميانه، پادشاه سعودي را به همراهي با رژيم صهيونيستي كشاند و پيشروي، رئيس جمهور سوريه را متحد مقاومت قرار داد حالا اين دو در بيروت و در كنار ميشل سليمان و شيخ خليفه بن حمد قرار گرفته اند در حالي كه امير قطر و رئيس جمهور لبنان در جريان جنگ هاي 33 و 22 روزه از مقاومت لبناني و فلسطيني حمايت كرده و در دوره كشمكش هاي سياسي ميان جريان 14مارس و 8 مارس از 8مارس-مقاومت- حمايت كرده اند، معناي اين سفر اين است كه مقامات سعودي متقاعد شده اند كه نزاع داخلي و جنگ منطقه اي نمي تواند فضاي سوريه و لبنان را به سمت جبهه منطقه اي عربستان متمايل گرداند. بعضي گفته اند اين سفر منشأ تصميمات مهمي خواهد بود و فضاي جديدي را در لبنان و منطقه به وجود مي آورد اما اين تعابير خوش باورانه به نظر مي رسد چرا كه نشست بيروت يكي از حلقه نشست هايي است كه طي دو سال گذشته از سوي پادشاه سعودي دنبال شده و نتيجه آن تنها آرام سازي فضاي رسانه اي ميان رياض و دمشق بوده است. بر همين اساس مي توان گفت نشست بيروت بيش از آنكه يك «گام عملي» باشد يك علامت از بهبودي مناسبات سوريه و عربستان- توام با پذيرفتن واقعيتي به نام مقاومت منطقه از سوي مقامات رياض- محسوب مي شود. 2- محافل اسرائيلي، آمريكايي و انگليسي طي روزهاي گذشته - و بخصوص ديروز- تلاش كردند تا نشست بيروت را ناشي از نگراني هاي منطقه اي از شروع دور تازه اي از درگيري ها در لبنان و فروپاشي دولت سعد حريري معرفي نمايند. روزنامه آمريكايي «وال استريت ژورنال» روز گذشته نوشت: «رأي دادگاه حريري ممكن است سبب خروج حزب الله از دولت و در نتيجه فروپاشي آن گردد.» راديو بي بي سي نيز روز گذشته از احتمال فروپاشي دولت لبنان خبر داد. شبكه يك تلويزيون رژيم صهيونيستي نيز روز گذشته در تفسير سياسي خود گفت:«با اعلام حكم دادگاه رفيق حريري اوضاع لبنان بهم خواهد ريخت و كار به درگيري داخلي مي انجامد.» اما واقعيت اين نيست چرا كه موضوع دادگاه حريري يك بار در لبنان تجربه شده است مناقشه اي كه منجر به پيدايي دو جريان 8 و 14 مارس در لبنان شد و از بهمن 84 تا ارديبهشت 87- زمان تشكيل اجلاس دوحه- به درازا كشيد قابل تجديد نيست و اين ماجرا انرژي خود را از دست داده است از اين رو سعدالدين حريري چند روز پيش با صراحت اعلام كرد: «استقلال لبنان بيش از خون پدرش براي او اهميت دارد». از سوي ديگر سفر ملك عبدالله به بيروت و قرار گرفتن در كنار بشاراسد، ميشل سليمان و شيخ حمدبن خليفه نشانه روشني بر اين است كه سعودي ها اميدي به باز توليد فتنه ياد شده ندارند. البته اتهام بستن به حزب الله لبنان و پيش خواني حكمي كه قرار است سه ماه ديگر اعلام شود موضوعي قابل قبول نيست و از اين رو حتي شخصيت هاي مخالف حزب الله در لبنان هم دنباله اتهامات آمريكايي- اسرائيلي عليه حزب الله را نگرفته اند. 3- سياسي بودن ماجراي دادگاه رفيق حريري عيان تر از آن است كه در دور جديد چندان توجهي را برانگيزد اين دادگاه در دور اول و پس از حدود شش ماه و اعزام دو هيات قضايي، بعضي از مقامات ارشد سوريه را صراحتاً متهم كرد كه در ترور حريري و 22 نفر ديگر از همراهان او نقش اصلي داشته اند، در دور جديد رسانه هاي آلمان، انگليس و آمريكا با صراحت مي گويند در رأي دادگاه كه تا سه ماه ديگر اعلام خواهد شد از مقامات سوريه رفع اتهام شده و از بعضي از عناصر حزب الله بعنوان عاملان اصلي ترور حريري نام برده خواهد شد. جالب تر اينكه در اعلام اوليه و نيز در ادعاهاي جديد هيچ نامي از رژيم صهيونيستي در ميان نيست و حال آنكه اسرائيل از يك سو بيشترين منفعت را از ترورهاي زنجيره اي لبنان- از حريري نخست وزير اسبق تا پيرجميل وزير صنايع لبنان يعني بهمن 84 تا آبان 85- برده و از سوي ديگر برهم زدن شرايط امنيتي لبنان سياست ثابت و اعلام شده اين رژيم به حساب مي آيد. اين دادگاه حتي در حد احتمال هم هيچ تحقيقي را پيرامون «متهم اصلي» به عمل نياورده است. اما يك سوال كليدي در اين بين وجود دارد؛ «هدف از بازسازي دادگاه حريري چيست؟» كاملاً پيداست كه هدف ايجاد اغتشاش در لبنان نيست چرا كه چنين آمادگي در لبنان وجود ندارد و جريان 14 مارس از آن استقبال نمي كند. 4- به نظر مي آيد كه آمريكايي ها دنبال نوعي نمادسازي و «شبيه سازي موفقيت» باشند. آنان كاري به اين واقعيت ندارند كه طي 6 سال گذشته، حزب الله هم در صحنه جنگ سنگين و جامع و هم در صحنه مديريت تحولات سياسي لبنان كاملاً موفق عمل كرده و جبهه اي كه عربستان نمايندگي آن را بعهده دارد عليرغم تحميل جنگ و آشوب عليه حزب الله هيچ دستاوردي نداشته و جايگاهي هم در تحولات جاري لبنان ندارد. آمريكايي ها مي خواهند وانمود كنند كه ما و شركايمان در حال مديريت تحولات مربوط به سوريه و لبنان هستيم. از اين رو ديروز «فيليپ كراولي» سخنگوي وزارت خارجه آمريكا به برجسته سازي نقش ملك عبدالله و بازنگري سوريه در روابط با ايران پرداخت و گفت: «تلاش هاي ملك عبدالله و نشست بيروت براي صلح است و لذا ما از آن استقبال مي كنيم و خواستار كنار كشيدن سوريه از رابطه با ايران هستيم ما مي خواهيم كه سوريه به جامعه بين المللي بپيوندد»! همانطور كه توضيح داده شد، اساساً جنگي يا آشوبي در كار نيست تا صلحي نياز باشد. نيروهاي مرتبط با عربستان در لبنان هم جنگ را و هم تنش هاي داخلي را تجربه كرده و خود را در هر دو بازنده مي دانند بنابراين آمريكايي ها از چيزي حرف مي زنند كه وجود خارجي ندارد. آمريكايي ها به برجسته سازي نقش ملك عبدالله روي آورده اند كه هر كسي نداند خيال مي كند اين بشار و سليمان و شيخ حمد بوده اند كه به رياض رفته و در كنار متحدان آل سعود نشسته و امنيت و آرامش را گدايي كرده اند نه اينكه عبدالله به بيروت رفته و در كنار مخالفان منطقه اي خود نشسته است! البته عبدالله در بيروت از صلح و آرامش هم حرف زده ولي آرامش كنوني و آينده لبنان نه به دليل درخواست عبدالله بلكه به دليل اقتدار مقاومت است. در مورد سوريه نيز مقامات آمريكايي زياده گويي كرده اند اين اجلاس به خوبي نشان داد كه ايران اولين پيروز ميدان در نشست ديروز بيروت است چرا كه توانسته بزرگترين مخالف منطقه اي مقاومت را وادار به اعتراف به اقتدار مقاومت نمايد. يك مقام وزارت خارجه سوريه ديروز به محض آنكه «كراولي» سوريه را به كنار گذاشتن رابطه با ايران ترغيب كرد با صراحت گفت:« آمريكا حق ندارد براي سوريه سطح روابط با كشورهاي منطقه را تعيين كند و نيز نشست بيروت هيچ ربطي به آمريكا ندارد» . 5- تهديدات رژيم صهيونيستي عليه لبنان بيانگر علاقه اين رژيم به آغاز درگيري جديد نيست چرا كه جمعبندي اين رژيم از توانايي عملياتي حزب الله دگرگون نشده است اسرائيلي ها با صراحت گفته اند كه توانايي حزب الله نسبت به روزي كه جنگ 33 روزه را به پايان رساند، چندين برابر افزايش يافته و بر تعداد نيروهاي چريك آن نيز افزوده شده است با اين وصف تهديدات اسرائيل عليه لبنان يا ايران صرفاً نوعي اعلام وجود است. رژيم غاصب فلسطين در شرايط بحران داخلي به سر مي برد و براي اطمينان دادن به شهروندان غاصب خود وانمود مي كند كه اين بحران به نوعي ديگر دشمن نزديك آنان -حزب الله لبنان- را هم در برگرفته است. اسرائيلي ها با مجوز و بدون مجوز -حداقل طي سه سال آينده- قادر به آغاز هيچ جنگي- محدود يا نامحدود- عليه هيچ كشوري- بزرگ يا كوچك- نيستند. جالب اين است كه روزنامه آمريكايي بوستون گلوب يك روز پس از آنكه 45 نماينده عضو مجلس سناي ايالات متحده از دولت آمريكا خواستند مانع عمليات نظامي اسرائيل عليه تاسيسات هسته اي ايران نشود، نوشت: «اين مجوز نه اسرائيل را توانا مي كند و نه چيزي از قدرت ايران مي كاهد». در واقع اينك تهديد خارجي عليه حزب الله وجود ندارد كما اينكه تهديد داخلي هم وجود ندارد و اين بزرگترين مصيبت اسرائيل و آمريكا به حساب مي آيد چرا كه اين دو رژيم خود هم در محيط داخلي و هم در محيط خارجي با انواع چالش ها و تهديدات مواجه هستند. 6- لبنان در چشم انداز منطقه اي و داخلي اينك هم از شرايط درگيري هاي 25 ساله داخلي و هم از شرايط جنگ هاي خارجي عبور كرده است و لذا مي توان گفت اجلاس چهارجانبه ديروز بيروت يكي از اين نشانه هاي روشن است. كما اينكه سوريه نيز شرايط دشوار گذشته بخصوص در دوره سه سال اول به قدرت رسيدن بشار را پشت سر گذاشته است و مي تواند با امنيت خاطر مطالبات تاريخي و ملي خود را پيگيري كند از همين رو روز گذشته روزنامه نيويورك تايمز ورود بشار به بيروت را احياي دوباره نقش سوريه در لبنان دانست. البته احيايي كه توام با پذيرش نقش لبنان در تحولات است. اين مسايل به خوبي بيانگر آن است كه «بلوك مقاومت» به سمت شرايط بهتر پيش مي رود و اتهامات و فضاهاي عمليات رواني عليه مقاومت تنها واكنش خشم آلود آمريكا، اسرائيل و... به پيشروي مقاومت مي باشد. رسالت: تجديدنظر در دولت «تجديدنظر در دولت»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي رسالت به قلم حامد دهخدا است كه در آن مي‌خوانيد؛دولت، زيادي بزرگ است.نفس حضور دولت بزرگ، و نيز، تصور وجود آن، هر دو انگيزه هاي ”امر به معروف و نهي از منکر“ را مي خشکانند. دولتي هست که امر به معروف و نهي از منکر کند، و تکليفي بر دوش ما نيست. اين، در حالي است که رکن اساسي سياست ”به رسميت شناسي“، ”کلکم راع و کلکم مسوول عن رعيته“ است. دولت، در دنياي امروز، يک هيکل بزرگ است و در کشور ما نيز چنين شده است. کم فروغ شدن بخش سياسي زندگي روزمره مردم، به قدر زيادي، نتيجه اين فربگي دولت است. دولت به تنهايي توان پيشبرد سياست ”به رسميت شناسي“ را ندارد، زيرا پيچيدگي دولت، همواره از پيچيدگي جامعه کمتر است. به حکم اميرالمومنين (ع) در ”کلکم راع و کلکم مسوول عن رعيته“، در سياست ”به رسميت شناسي“، همه مردم، در آن واحد، هم والي و راعي هستند، و هم رعيت. يکي از تکاليف همه، آن است که همه را و از جمله حاکم را امر به معروف و نهي از منکر کنند؛ بپرسند و پاسخ بخواهند. همه بايد فعال باشند. گوشه اي نشستن و فقط از مصرف لذت بردن (نسق زندگي طبقه متوسط شهري)، تلويزيون تماشا کردن، و آخر هفته به پارک رفتن، طريق مسلماني نيست. ادامه اين روش، ما را به زمين خواهد کوبيد. جامعه را بر اساس نمايش سريال هاي پربيننده و تخديرآميز پيش بردن، ما را نابود خواهد کرد. سياست دولتي در دنياي امروزي که اين بي مسئوليتي شهروندان را موهبتي براي خود مي شمرد، مشغله اي مخاطره آميز شده است، و مي تواند پيامدهاي مصيبت باري براي مردم ايجاد کند. افزايش بي تناسب تعهدات دولت، يکي از مهمترين ويژگي هاي جهان جديد است. جامعه مدرن پيچيدگي هاي عظيمي يافته است که همگي محصول افزايش حجم قدرت سياسي است. بنابراين، يکي از مهمترين وظايف نقادان، مداخله در افزايش بيشتر و مهارگسيخته تعهدات دولت است. بايد مجددا تک تک افراد جامعه را براي ايفاي نقش خود در جامعه فعال کرد و خطرات آن را نيز پذيرفت. دل خوش کردن به فعاليت هاي شبکه سوم سيما و پخش بازي هاي جام جهاني و سريال هاي جذاب براي کنترل کشور، چيزي جز عافيت طلبي سياستمداران نيست. آنها که نمي خواهند مردم فعال شوند، و در جريان فعاليت، آموزش عقيدتي ببينند و آبديده شوند. نوع خاص حکومت دموکراتيک، خيلي چيزها را خراب مي کند. تعهد به تعهدات دولت مي انبازد، و تعهد از تعهدات جامعه برمي دارد، بدون آنکه دولت بتواند سطح پيچيدگي خود را با سطح پيچيدگي جامعه متناسب سازد. مهمترين جلوه اين تحول را بايد در پيدايش ”سرپرستي اجتماعي“ جست که در آن دولت مسئوليت تامين امنيت و رفاه کامل اتباع خود را بر عهده مي گيرد. عيب اين روند، تنها اين نيست که حجم تعهدات دولت بالا مي رود و حجم تعهدپذيري آحاد جامعه، روز به روز کمتر مي شود. اين عيب عظيمي است، ولي بدتر آن است که افراد آماده مي شوند که به سوژه دولت توتاليتر و ستمگر تبديل شوند. انقلاب اسلامي دنبال ايجاد مردم فعال و مسئوليت پذير بود. آنچه اين ملت را سي سال مقابل متکبران جهان، راست قامت، بر پا نگاه داشته، روحيه هيئتي و ”کلکم راع و کلکم مسوول عن رعيته“ بوده است. مردم انقلابي، آنها بودند که به دنبال نجات مستضعفان جهان بودند. چنين انقلابي در مقابل تهديدات بيروني، سازمان اجتماعي خود را حفظ نخواهد کرد، مگر آنکه مردم را فعال نگه دارد و آنها را با سريال هاي سرگرم کننده تخدير نکند. اولويت يافتن امنيت ملي، مصرف، رفاه و مسائلي از اين دست، انقلاب را نابود خواهد کرد. دولت مردمسالار امروزي که دم انتخابات، با تمرکز بر انگيزه هاي عيني راي دهندگان، ابتذال خود را به نمايش مي گذارد، هسته هاي نابودي روحيه انقلاب اسلامي را در خود مي پرورد. مردمسالاري امروزي، عوارض خود را بر اخلاق طبقه متوسط شهري ما بر جاي گذاشته است. پس از انتخابات، رهبران گروه هاي سياسي از طريق اکثريت، قدرت بسياري به دست مي آورند. چنددستگي و تکثر قدرت ها که در ذات ساز و کارهاي مردمسالاري هاي جديد است، موجب افزايش رقابت هاي مبتذل، و نتيجتا فلج شدن ساز و کارهاي حياتي جامعه مي شود. مردمي که چنين ”لوس“ مي شوند، طبعا تمايلي به حضور پدرسالارها مي يابند، بويژه وقتي که از بازي هاي دموکراسي خسته شده باشند و هوس يک پدرخوانده بزرگ را در ذهن خود بپرورند. کار به جايي مي رسد که آن فيلسوف، ناباورانه از خود مي پرسد: ”نمي دانيم اين انديشه از کجا پيدا شده که مردم از خودکامگي هراس دارند؛ به نظر من، بر عکس، مردم به استبداد عشق مي ورزند“. آن فيلسوف، فکر مي کرد که وضع فعلي مردم مدرن، وضع ذاتي انسان است، اما چنين نيست. مردم دموکراسي زده، بيش از خودآييني، عاشق استبدادند. آنها پيام ”کلکم راع و کلکم مسوول عن رعيته“ را کابوسي به شما مي آورند. از جانب ديگر، لازم است تا ميان آنچه بايد به عرصه تصميم گيري سياسي واگذار شود، و آنچه در حوزه صلاحيت افراد و گروه هاي اجتماعي باشد، تمييز قايل شد. حوزه جامعه عرصه ”ابتکارات“ گروه ها و افراد برجسته است. جامعه وقتي دچار خطر مي شود که دولت با موجوديت و عملکرد خود، جلوي ابتکارات اجتماعي را بگيرد. امت اسلامي واقعي، عرصه اي باز/آزاد و مسوول/متعهد است؛ جامعه مسلمان، تبلور ”کلکم راع و کلکم مسئول عن رعيته“ است. سلامت جامعه در ”جوشش مستمر ابتکارات پراکنده“ است. حکومت دموکراتيک، نمي تواند در اين ميان نقشي داشته باشد، چون واقعا در ظل منافع رهبران گروه هاي اقتصادي و سياسي به لختي و بي تحرکي مي گرايد. تکليف دولت ”امر به معروف و نهي از منکر“ اين است که ”اعتمادپذيري محيط عمل“ افراد را ارتقاء بخشد. خير و صلاح عمومي در چهارچوب ”کلکم راع و کلکم مسوول عن رعيته“، همين است. يکي از تکاليف اصلي سياستمدار مسلمان تسهيل ”امر به معروف و نهي از منکر“ است؛ تشويق ابتکارها و پروژه هاي اجتماعي است. دولت بايد از گروه هاي بالنده در اين راستا حمايت کند. مآلا تکليف ديگر دولت، حل منصفانه کشمکش هايي است که از اين طريق پديد مي آيد. اين کار از طريق ترويج روحيه انصاف و ”امر به معروف و نهي از منکر“ صورت مي گيرد. نکته آخر ماجرا اين است که يک دولت دموکراتيک، واقعا چگونه مي تواند در شرايط جامعه مدرن تصميمات سياسي درست بگيرد. روشنفکران اصلاحات بيشتر در مورد اينکه مردم حق دارند بدانند، حق دارند انتخاب کنند، حق دارند تصميم بگيرند، و... داد سخن مي دادند، اما در مورد اينکه چگونه مي توانند از هفت خوان کارگزاران و روشنفکران عبور کنند و به حق دانستن و انتخاب و تصميم خود برسند، چيزي نمي گفتند. اگر در اين مورد سخن مي گفتند، معلوم مي شد که دموکراسي کارگزار و روشنفکر، در واقع، نخبه سالاري کارگزار و روشنفکر است که جايي براي حاکميت مردم نمي گذارد. بايد ميان مشروعيت و کاربرد قدرت تميز داد، و شايد عمدا روشنفکر اصلاحات، اين لنگه دوم را دست کم مي گرفت. اگر مردم مي دانستند که روشنفکر اصلاحات با ”سروشيسم“ خود، مطمئن نيست که مردم را به سوي وضع بهتر راه مي برد يا نه(چون خودش مي گويد ملاک مطلقي براي تشخيص وضع بهتر ندارد)، ابدا به او راي نمي داد. آنها آنچه دانستن آن حق راي دهندگان بود، به مردم نمي گفتند. به مردم نمي گفتند که ديگر به هيچ چيز در اين دنيا اطمينان ندارند. اثري از چنين گفتاري در تبليغات انتخاباتي نبود. توضيحات بيشتري دارم که از اين پس خواهم گفت... مردم سالاري:مشکلات اجتماعي راه حل سياسي ندارد «مشکلات اجتماعي راه حل سياسي ندارد»عنوان سرمقاله‌ِ روزنامه‌ي مردم سالاري است كه در آن مي‌خوانيد؛قطعا شما خواننده عزيز اين سطور بحث چند ماهه اخير در مورد سياست دولت در انتقال کارمندان و برخي از سازمان هاي تابعه به شهرستان ها را شنيده و خوانده ايد. دليل عنوان شده براي اين سياست بحث احتمال زلزله تهران و پيش بيني خسارت هاي انساني بالا و فاجعه آميز آن عنوان شده است. بديهي است اين آموزه ذهني سياسي است که براي مسائل سياسي راه حل اجتماعي جست وجو مي کنند. گويا سياستگذاران دولتي در سطوح مختلف از توقف در لايه سياسي منع شده باشند و اجازه نداشته باشند پوسته سياسي واقعيت هاي اجتماعي را بنمايانند. اين واقعيت نشان مي دهد که سياستگذاران به جاي پاسخ به پرسش هاي سياسي، راه حل هاي اجتماعي احتمالا بدون مطالعه يا با مطالعه ناکافي را ارائه مي دهند. اگر جامعه به اين راه حل اقبال نشان مي دهد، ارزيابي اين سياست کاري دشوار است. اما به نظر نگارنده به دلايل زير جامعه به اين پرسش اجتماعي پاسخ سياسي داده و خواهد داد. چرا اين قضاوت را دارم؟ عليرغم ايجاد ترس و وحشت از زلزله- که واقعا ترس و وحشت هم دارد- و اعلام سياست هاي تشويقي و الزامات اداري اجباري مثل انتقال بخش اجرايي ميراث فرهنگي به اصفهان و مشابه آن هيچ چشم انداز اميدوارکننده اي در اجراي آن ديده نمي شود. نگاهي به واقعيت ها بعد از حدود 4 ماه از اعلام چه مي گويند؟ به نظر مي رسد استان هاي قزوين، قم و سمنان بهترين گزينه هاي کارمندان براي پاسخ مثبت به سياست هاي تشويقي مهاجرت از تهران باشد و در اين ميان استان سمنان گزينه مطلوب تري است، زيرا فاصله اولين شهر اين استان يعني ايوانکي از تهران حدود 50 کيلومتر با يک ساعت زماني و فاصله مرکز استان از تهران 2 تا 2/5 ساعت است و اين استان کمترين تراکم جمعيتي را در سطح کشور داراست. يکي از مسوولين استانداري اين استان اعلام کرده بود که 500 کارمند داوطلب انتقال به سمنان شده اند. اگر متوسط اعضاي يک خانوار 4 نفر باشد، جمعيت مهاجر به اين استان با اين روند 2 هزار نفر است. حتي اگر همه استان هاي کشور با چنين استقبالي مواجه شده باشند، کل جمعيت مهاجر از اين طريق به 60 هزار نفر مي رسد. با اندکي اما و اگر فرض را بر اين مي گذاريم که سياست هاي تشويقي به خوبي اجرا شود و اين رقم به يکصد هزار نفر برسد، اما آيا بر مسائل اجتماعي تهران تاثيري خواهد گذاشت؟ هرگز! اگر با دقت به طرح نظري واقعيت ساخت يافته و واقعيت در حال ساخت بپردازيم و چهره هاي دوگانه واقعيت اجتماعي را متناظر با دو گفتمان غالب و مغلوب تصوير و پاسخ سياسي جامعه، مشکل اجتماعي طرح شده را به قضاوت بنشينيم و تبعات آتي اين نوع رويکرد را با کمک جامعه شناسان و روانشناسان اجتماعي به تحقيق در آوريم، آيا جز به اين نتيجه خواهيم رسيد که مردم ايران اساسا نه به معناي سياسي بلکه از نظر معرفتي محافظه کارند و رفتار سياسي و پاسخ هاي سياسي دولت ها به مسائل اجتماعي شان آنها را شهودا به اين احساس رسانده است که جهات اجتماعي سياست هاي اتخاذ شده از سوي دولت، مجموعه ساختارهاي مستبدانه اي است که نهايت ندارد. اين ساختارها، پايدار مي مانند چرا که آنها را به پرسش نمي کشيم و در برابر زير سوال بردنشان مقاومت مي شود و اين نگرش مانعي بزرگ بر سر راه شکل گيري جهات اجتماعي واقعي است. در پرتو اين توضيحات اکنون مي توان وجود واقعيتي سياسي را در پس سياست اجتماعي مهاجرت از تهران اقرار کرد که صرفنظر از مشکلات و موانع بسيار اجرايي آن با مطالب اشاره شده با پاسخ منفي اجتماعي مواجه شده است و تداوم اين نوع سياست ها آسيب جدي به اعتماد و مفروضات مردم وارد خواهد کرد. سياستگذاران بايد مساله اجتماعي را بيان و دقيقا آن را توصيف و در مرحله بعد تحليل کنند و از منظر کنشگران مربوط به بحث بگذارند و نهايتا نحوه مواجهه مردم با موضوع را محور ارائه راه حل قرار دهند، که در اين پديده چنين فرآيندي را شاهد نبوديم و نيستيم. پس نبايد انتظاري جز اين داشته باشيم. تهران امروز:اهداف مبهم نشست سه‌جانبه بيروت «اهداف مبهم نشست سه‌جانبه بيروت»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي تهران امروز به قلم حسام‌الدين كاوه است كه در آن مي‌خوانيد؛نشست سه� سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت ریسک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 180]