واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: دانش - سیاستهای سختگیرانه دولت هوگو چاوز به مهاجرت گسترده دانشمندان این کشور انجامیده است، بهطوریکه از 24هزار دانشمند ونزوئلایی تنها ششهزار دانشمند در این کشور باقی ماندهاند. اخیرا در ونزوئلا، تحقیق و پژوهش با موانع و مشکلات بسیاری مواجه شده است، تا جایی که دانشجویان را به اعتراض واداشته و بسیاری، از این مسئله که زیرساختهای دانش در این کشور به نابودی نزدیک میشود، شاکی هستند. درآمد ونزوئلا کاملا به قیمت نفت وابسته است که صرفنظر از افزایش قیمت اخیر، ماهها کمتر از بشکهای 60 دلار بهفروش میرسید که دولت برای تنظیم بودجه مالی کشورش پیشبینی کرده بود. در نتیجه، رئیسجمهور ونزوئلا، هوگو چاوز تصویب کرد که از ماه مارس / اواسط اسفند گذشته، موسسات دولتی مخارج خود را در سال 2009 تا 6 درصد کاهش دهند. این کاهش به دنبال 5 سال رکود اقتصادی و تورم بالا (در حدود 30درصد) تصویب شد. طبق قانون، موسسات نمیتوانند دستمزد کارکنان یا تعداد آنها را کاهش دهند. درآمد کارکنان تقریبا 80٪ مخارج دانشگاههای ونزوئلا را تشکیل میدهد، بنابراین کاهش 6 درصدی باید از 20درصد باقیمانده باشد. در نتیجه آنها ناچارند از هزینههای کتابخانهها و آزمایشگاهها کم کنند. به علاوه این فشار در ماههای آینده بیشتر هم خواهد بود، چون این مصوبه بعد از گذشت یک فصل از سال به امضا رسیده است. با این حال هنوز دولت اعا میکند که سرمایهگذاری روی علم در کشورش رو به افزایش است. جس چاکن اسکامیلو، وزیر علوم در کنفرانس خبری خود در ماه گذشته اظهار داشت: «ونزوئلا سه برابر بیشتر از سایر کشورهای آمریکای لاتین در حوزه علم و فناوری سرمایهگذاری میکند. این سرمایهگذاریها از سطح عادی 4٪ رشد محصولات داخلی به 1.7٪ در سال 2006/ 1385 و حدود 2.7٪ در سال 2007/ 1386 رسیده است». اما کلادیو بیفانو، مدیر آکادمی فیزیک، ریاضیات و علوم طبیعی ونزوئلا درباره این ادعا میگوید: «کاملا غلط است. این یک تبلیغ سیاسی است». وی همراه با گروهی از روسای دانشگاهها در اواخر خرداد گرد هم آمدند تا مطالعهای روی ادعاهای رئیسجمهور ترتیب بدهند. نتایج این مطالعه در ماه نوامبر/ آبان اعلام خواهد شد. بر اساس قانون ابداع، علم و فناوری، موسسات خصوصی باید از سال 2006/ 1385 به بعد بین 0.5 تا 2 درصد رشد درآمدشان را بر روی پژوهشهای داخلی خرج کنند یا این مبلغ را به دانشگاهها بسپارند. سال گذشته، دانشگاه سیمون بولیوار در کاراکاس 62 میلیون بولیوار (29 میلیون دلار آمریکا) از این راه دریافت کرد. اما چگونگی تخصیص این پول حتی برای بنجامین شاریفکر، رئیس دانشگاه هم هنوز نامشخص است. وی میگوید: « فقدان حسابگری و شفافیت داریم. ما هیچ گزارشی حاکی از موفق بودن این نوع بودجهها نداریم و حتی نمیدانیم چه کسی در قبال آنها مسئول است.» دولت بهجای اینکه این بودجه را به پژوهشهای علمی اختصاص دهد، به طور فزایندهای صرف ارتش میکند. برای مثال، چاکن که حاضر نشد به سوالات نیچر پاسخ دهد، از همراهان چاوز در تلاش بینتیجه وی برای کودتا در سال 1992 / 1371 بود. شاریفکر میگوید: »وقتی کسانی هستند که دستور بدهند و کسانی هم هستند که اطاعت کنند، برای دانشمندان فضای بازی نمیماند که آن طور که فکر میکنیم؛ کارمان را انجام دهیم.» اما اورلاندو البورنوز، جامعهشناس دانشگاه مرکزی معتقد است که همه آنقدرها ناراضی نیستند، بلکه برخی مردم به دولت باور دارند و دیدگاههای مشترکی با دولتمردان دارند. با این حال اغلب پژوهشگران فکر میکنند آزادی دانشگاهیان مورد تهدید قرار گرفته است. از دو ماه پیش، دانشمندان موسسات علمی و پژوهشی ونزوئلا متوجه شدهاند که بدون موافقت مدیرانشان نمیتوانند نتایج پژوهشهایشان را منتشر کنند. کاربونل، مدیر کمیسیون حقوق بشر انجمن پیشرفت علم ونزوئلا میگوید: «اگر مخالف چاوز محسوب شوید یا اسمتان در نامههای اعتراضی سال 2004/ 1383 که از چاوز میخواستند دولت را ترک کند، باشد؛ هیچجایی برایتان نخواهد ماند.» به نظر میرسد جامعه علمی ونزوئلا با پای خودش دارد این کشور را ترک میکند. در سال 2000 / 1379 کمتر از سههزار دانشمند ونزوئلایی در آمریکا زندگی میکردند. در سال 2008 / 1387، این رقم به نههزار نفر رسید و تقریبا به همین تعداد به کشورهای اروپایی رفتهاند. برخی از این پژوهشگران مهاجر جزو هشتصد دانشمندی بودند که در پی یک اعتصاب ملی در سال 2003 / 1382، توسط دولت از کار در موسسه پژوهش نفت ونزوئلا برکنار شدند. در حال حاضر تنها ششهزار دانشمند در ونزوئلا باقی ماندهاند. اخراجهای متعدد دانشمندان بالارتبه اخیرا باعث تعجب فراوانی شده است. جیم رکیونا که روی بهرهوری علمی کشور مطالعه میکرد، در ماه آوریل (اردیبهشت) اخراج شد. وی اظهار داشت که به تلاش برای کسب درآمد از یک نرمافزار متهم شده؛ به اشتباه از حقوقش محروم گشته و اینکه دولتمردان از یک سال قبل به او گفتهاند که راهی برای اخراجش خواهند یافت. وی نیز مانند بسیاری دیگر، معتقد است کنترلهای قانونی مانع سفرها و همکاریهای بینالمللی است. وی میگوید: « وقتی من تنها اجازه دارم سالانه 400 دلار کتاب خارجی بخرم، چهطور میتوانم ادامه دهم؟» نشریه نیچر، شماره 7249 - ترجمه: بهنوش خرمروز
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 341]