اينجا ايران است...

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: اينجا ايران است...
از بد حادثه تلويزيون روشن است و مجري ها و ميهمان ها دارند با هم حال مي كنند و دورهمي گل مي گويند و گل مي شنوند. مجري مي گويد؛ غنقل به مضمون مي كنمف «علي آقا، شما سه ويژگي غرورآفرين داريد كه اين سه عبارتند از يك آذري بودن، دو مهندس بودن و سه موفق بودن در عرصه فوتبال و ورزش.» اينكه چرا اين سه ويژگي كه دايره شمول آن بخش عمده يي از مملكت را دربر مي گيرد بايد غرورآفرين باشند، فعلاً بماند و عجالتاً بپذيريم كه صاحب اين سه خصوصيت، گوهر گرانبهايي در دست دارد كه مايه مباهات و غرور است، كه حقيقتاً اين حرف از پايه و مبنا لفاظي بي مورد و در زمره تعارفات مبالغه آميز است. مثل همين تعارفات معمول كه از صبح تا شب مردم توي خانه و خيابان هم را مي بينند و قربان و صدقه هم مي روند. و چيزي كه هست اينكه مردم حواس شان به تعارفات هست و هيچ گاه اين كلمات انتزاعي را انضمامي نمي گيرند، كه اگر مي گرفتند، كلي آدم بايد شب و روز در مقابل دوستان شان جامه نوكري تن كنند، چون كه گفته اند «نوكرتم»، يا بايد خود را بكشند، چون گفته اند «قربانت بروم». منظور اينكه در فرهنگ ايراني جماعت مرز بين تعارفات و حرف هاي انضمامي كاملاً روشن است و كسي نيست كه اين نوكرتم و چاكرتم و تو ماهي و تو شاهي را جدي بگيرد، اما دست بر قضا ميهمان برنامه تلويزوني، تعارف مجري را جدي گرفت و گفت؛ غباز نقل به مضمون مي كنمف «خيلي ببخشيد، هركس يك كدام از اين سه خصوصيت را داشته باشد، جواب سلام ديگران را هم نمي دهد.» چرا؟ چرا بايد به جاي تواضع و فروتني و افتادگي كه از اتفاق ابتدايي ترين خصوصيات ورزشكاران و پهلوانان اين سرزمين است، به راحتي به غرور خود را ستايش كرد؟ مراقبم طوري حرف بزنم كه بزرگواري مثل علي دايي از حرفم نرنجد و دچار سوءتفاهم نشود. من حرف بدي نمي زنم، و فقط دارم يادآوري مي كنم كه اين جملات در شأن ورزشكاران، خاصه سرمربي تيم ملي كشورمان، نيست. توضيح مي دهم كه در اين فضاي سوءتفاهم برانگيز، عرضم را در كنار انتقادات روزنامه هاي ورزشي نگذارند، براي اينكه من نه درباره ورزش كه درباره اخلاقيات حرف مي زنم. چيزي كه توي مملكت زياد است آذري زبان تحصيلكرده فني و ورزشكار موفق است. هيچ كس اجازه ندارد مغرور اين دارايي ها باشد. تازه اگر از مرز اينها گذشت و بر سكو هاي افتخار قدم نهاد و كار هايي كرد كارستان، تازه آن موقع بايد كه جامه فروتني بر تن كند و منتي بر گردن آحادي از مردم نگذارد. پرواضح است كه مردم ما قدر شناسند و اجر هركسي را محفوظ مي دارند. نه تنها در مردن كه در زنده بودن نيز مردم حواس شان هست كه چه كساني را ستايش كنند و چه كساني را دوست داشته باشند و براي چه كساني جان بدهند. پس لازم نيست ما به آنها يادآوري كنيم كه؛ غهمچنان نقل به مضمونف «هر كجاي كشور هاي منطقه بودم تا حالا كلي مجسمه برايم ساخته بودند.» راست مي گوييد. حق با شما است. توي كشور هاي منطقه خيلي از اين كار ها مي كنند، شايد براي اينكه قهرمان نديده اند و آدم هاي افتخارآفرين توي زندگي شان يا نديده اند، يا كم ديده اند. اما اينجا ايران است. حتي فهرست كردن نام مردان بزرگ كاري است كه به راحتي ممكن نيست، از بس قهرمان و پهلوان و ستاره و نام آور داريم. ورزش كه اصلاً در برابر افتخارات واقعي اين سرزمين، اعتباري ندارد. كار ورزشكاران را بي اجر و اعتبار نمي كنم، اما بعيد مي دانم كسي در ورزش ايثار و از خودگذشتگي كرده باشد كه حالا متوقع باشد. توي ورزش دارند ورزش مي كنند و دستمزدش را -كه از اتفاق دستمزد سنگيني هم هست- مي گيرند. مردم هم به جايش ورزشكاران را روي شانه مي گذارند و حلقه هاي گل است كه بر گردن شان مي اندازند و كلاه هاي افتخار است كه بر سرشان مي گذارند. پس كسي بدهكار كسي نيست كه اگر باشد، از آن سمت است، نه از اين سمت. من از نام آوران سده هاي قبل و عصر حاضر و انقلاب و جنگ و ديگر عرصه ها نمي خواهم نمونه بياورم، اما فقط همين را مي گويم كه تواضع، صفت پسنديده يي است كه هرچه افتاده تر شكوه مندتر است. جانماز آب نمي كشم، اما ديده ايم و بارها ديده ايم مردان فروتني را كه براي عزت كشورشان همه چيزشان، حتي سلامتي شان را هم داده اند اما نه طلبكار كه خود را بدهكار نيز مي دانند. روي سخنم با تلويزيون هم هست. مراقب سوال و جواب هايمان باشيم، كه... بگذريم. [email protected]كلاسيك هاي MTV1- اگر اسمش «رسانه ملي» است، اين به نظرم اتفاق جالبي نيست كه نمايندگانش در يك مجموعه برنامه، نقش مفتش را بازي كنند. مثلاً دوربين مخفي كار بگذارند و بعد بروند سراغ شهروند - گيرم متخلف - از همه جا بي خبر و يقه اش را بگيرند و مجري برنامه، طرف را بازخواست و سوال و جواب كند. 2- ... و نه فقط درباره رسانه ملي، كه اين روزها انگار فرهنگ خبرچيني در مملكت ما دارد قبح اش را از دست مي دهد. اين ايده اولين بار وقتي به سرم زد كه مديرعامل سپاهان داشت در برنامه زنده «90» درباره جشن قهرماني پرسپوليس راپورت مي داد كه پرسپوليسي ها اين كار را كرده اند و آن كار را كرده اند و جام شان را بايد پس بدهند. 3- كوئنتين تارانتينو اعلام كرد كه فيلمنامه فيلم جديدش به نام «حرامزاده هاي ضايع» را تمام كرده است.هفتمين فيلم تارانتينو قرار است به جشنواره كن سال بعد برسد. 4- علي دايي در يكي از آخرين برنامه هاي مجموعه ناكام مثلث شيشه يي شركت كرد و باز درباره دشمنانش گفت و همه آنهايي كه با او بدند. هميشه از خودم پرسيده ام دايي وقتي همه عمرش را صرف مبارزه با دشمنان و كل كل با آنها مي كند، كي فرصت لذت بردن از زندگي و كيف كردن از موفقيت هاي پرشمارش را به دست مي آورد؟ يا اصلاً چون از اين جور قرتي بازي ها خوشش نمي آيد، دائم در فكر مبارزه با دشمنان و نشان دادن توانايي هايش است. 5- در «زن ها فرشته اند»، براي اولين بار امين حيايي را در يك موقعيت جديد مي بينيم. او كم كم دارد پا به دوران ميانسالي مي گذارد كه يكي از بهترين دوران ها براي ستاره هاي مرد است. در مثل مناقشه نيست شون كانري و جرج كلوني، بهترين نمونه هاي خارجي اند. و حالا حيايي در آغاز چنين راهي قرار دارد. اين فيلم نشان مي دهد كه او مي تواند از اين فرصت استفاده كند. كارگردان هاي خوب سينماي ايران، فرصت را از دست ندهند.6- در اينترنت مقاله يي منتشر شده ترجمه آرزو تسليمي كه در آن تئو آنجلوپولوس درباره سرجو لئونه بزرگ حرف مي زند و ادامه مي دهد؛ به لئونه گفتم مي داني برگمان چقدر فيلم هاي تو را دوست دارد؟ و لئونه گفت؛ «از نظر من اهميت سينما همين است، همه فيلم هاي مرا دوست دارند و اگر كسي فيلم مرا دوست نداشت بايد به مغزش شك كرد، چون زحمت هاي مرا ناديده مي گيرد، اما در دنيا چند نفر به ديدن فيلم هاي به اصطلاح روشنفكرانه امثال تو و برگمان مي روند و وقتي با آن همه ادعا بيرون مي آيند مي بيني كه هيچ چيز بارشان نيست، من خوشحالم وقتي كه كسي از فيلمم تعريف مي كند، حتماً از فيلمم خوشش آمده،» بعد آنجلوپولوس در كمال فروتني اضافه مي كند؛ اينجا هم حق با لئونه بود، فراوان منتقداني در مورد فيلم هايم نوشته اند كه اندكي فهم و شعور نداشته اند و قضيه را وارونه تشخيص داده اند، امثال من و برگمان حتي از داشتن تماشاگران صادق هم محروميم، 7- اين روزها فيلم خوب زياد ساخته مي شود و اكشن خوب نه. ترانسفورمرز و آيرون من، پرطرفدارترين و تحسين شده ترين اكشن هاي اين يكي دو ساله اند كه هم زياد فروخته اند و هم تحسين كم و بيش ريويونويس هاي غربي را برانگيخته اند. ولي خيلي خيلي سخت بشود تماشايشان كرد. در اين شرايط بيشتر بايد به فيلم هاي پرتحرك آسياي جنوب شرقي اميد بست. اين وسط فيلم تازه استيفن چو CJ7را بد نيست ببينيد. هرچند اكشن نيست. بي صبرانه منتظر قسمت دوم «جوش و خروش كونگ فو»ي همين كارگردان هستيم كه به زودي كار فيلمبرداري اش تمام مي شود.8- مي گويند افشين قطبي دارد برمي گردد. صحنه يي است در ضيافت مسعود كيميايي كه يكي از شخصيت ها، در حالي كه در كافه منتظر رفقايش است، در يك نماي درشت به گوشه كادر نگاه مي كند و مي گويد؛ «يعني مياد» بعد زنگ مي خورد. 9- تلويزيون چند هفته پيش، «نشاني از شر» شاهكار اورسن ولز را پخش كرد كه به خاطر نماي طولاني و بدون قطع ابتدايي اش معروف شده. اما در تلويزيون ما وقتي پخش شد، اين صحنه به اندازه يك ويدئو كليپ MTV كات داشت. بامزه شده بود. WWW.CINEMAEMA.COM
دوشنبه 10 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 271]