- ترکیب ایده آل لیگ های اروپایی را مشاهده کنید

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

راسخون: با پایان یافتن رقابت های لیگ باشگاهی اروپا، سایت GOAL ترکیب 11 نفره ای شامل بهترین بازیکنان این لیگ ها را انتخاب کرد. لیگ آلمان دروازه‌بان مانوئل نویر (شالکه، رتبه کاسترول: 250) – بهترین دروازه‌بان بوندس‌لیگا که شایسته پوشیدن پیراهن شماره 1 تیم ملی آلمان هم هست. نویر پایه و اساس یکی از دو بهترین خط دفاعی بوندس‌لیگا بود. او 3/73 درصد از ضرباتی که به سمت دروازه‌اش آمد را گرفت و با 15 بازی بدون گل خورده بهترین رتبه را در این زمینه داشت. از همه مهم‌تر این که او اشتباهی هم نداشت. نویر چه زمانی که از دروازه بیرون می‌آمد و چه هنگامی که در دروازه می‌ایستاد بهترین تصمیم ممکن را می‌گرفت. تنها 24 سال دارد ولی بسیار بالغ‌تر به نظر می‌رسد. مدافعان فیلیپ لام (بایرن مونیخ، 164) – به سادگی می‌توان او را بهترین مدافع کناری لیگ دانست. با آن که در تمام فصل در سه رقابت بازی کرد، اما حتی یک دقیقه از بازی در بوندس‌لیگا را هم از دست نداد. این ملی‌پوش آلمانی فرم خود را تا سوت پایان آخرین بازی فصل هم حفظ کرد. او در پست تخصصی‌اش، یعنی مدافع راست بازی کرد و در هر دو سمت زمین درخشید. لام 26 ساله در دفاع در یارگیری و تکل بی‌نقص بود و در حمله، یک بال کمکی بود که به یاری آرین روبن می‌شتافت. او شش پاس گل داد که در دوران بازی‌اش بهترین رکورد اوست. پر مرتساکر (وردر برمن، 49) – برمن دو دوره درخشان در این فصل داشت و در بین آنها پنج بازی متوالی را واگذار کرد. آنها در دوران خوب خود بهترین زوج مرکز دفاع را در بوندس‌لیگا داشتند که این زوج با 74 درصد تکل موفق در نیم‌فصل اول بهترین بودند. خط دفاعی برمن در چندین بازی غیر قابل نفوذ به نظر می‌رسید. تیم در ژانویه به مسیر دشوار رسید، اما این مدافع بلندقامت فصل را قدرتمندانه و با زدن چند گل بسیار حساس با ضربه سر به پایان برد. او در این فصل در 33 بازی تنها 25 خطا انجام داد که رکوردی فوق‌العاده است، به ویژه آن که او در خط دفاعی کارهای زیادی برای انجام دادن داشت. ماتس هوملز (بروسیا دورتموند، 43) – بسیاری از پتانسیل او باخبر بودند، اما کمتر کسی فکر می‌کرد که هوملز در 21 سالگی فصل را به عنوان بهترین مدافع میانی بوندس‌لیگا به پایان ببرد. این بازیکن سابق بایرن مونیخ از نون سوبوتیچ، هم‌تیمی خود پیشی گرفت و هر کاری که یک مربی از یک مدافع میانی تراز اول انتظار دارد انجام داد. هوملز بی‌عیب بازی کرد و در 27 بازی تنها 22 خطا انجام داد. او روی ضربات ایستگاهی تهدیدی روی دروازه حریفان بود و پنج گل هم زد. پیشرفت هوملز مورد توجه قرار گرفت و او بالاترین رتبه کاسترول را در میان بازیکنان 22 ساله به پایین به دست آورد، ضمن آن که جوگی لو او را به تیم ملی آلمان هم دعوت کرد. هافبک دفاعی مارک فان‌بومل (بایرن مونیخ، 245) – او به سختی از تورستن فرینگز وردربرمن پیشی می‌گیرد و به دلیل نبود یک مدافع چپ خوب در ترکیب تیم منتخب حضور دارد. با این حال، کاپیتان بهترین تیم لیگ عالی کار کرد. او در کنار باستین شواین‌اشتایگر بایرن را تبدیل به دومین تیم اروپا از نظر تعداد پاس ساخت. توزیع توپ او عالی بود و هر چند تکل‌هایش گاهی با خهطا همراه بود، اما هرگز اجازه نداد رقیبان ضدحمله ترتیب دهند. باستین شواین‌اشتایگر (بایرن مونیخ، 180) – به عنوان یک هافبک دفاعی به کار گرفته شد و بهترین بازیکن در این پست بود. او حالا می‌تواند خود را در میان بزرگان اروپا ببیند. این «مغناطیس توپ» که 72 بازی ملی در کارنامه‌اش دارد، 3125 بار در این فصل توپ را گرفت و در این زمینه با فاصله یک کیلومتری از بقیه بازیکنان جلو زد. تعجبی ندارد که احیای بایرن مونیخ در این فصل هم‌زمان با تغییر پست شواین‌اشتایگر به عنوان یک مانع دفاعی و معمار حملات شد. هافبک تهاجمی آرین روبن (بایرن مونیخ، 10) – تنها در 24 بازی حضور داشت و با این حال او را باید بهترین بازیکن فصل بوندس‌لیگا دانست. بال هلندی در دفعات معدودی که بازی کرد 16 گل زد تا به بهترین آمار گل‌زنی‌اش در یک فصل برسد. او هفت پاس گل هم داد. بارها و بارها بار بایرن را به دوش کشید و تفاوت بین پیروزی و از دست دادن امتیاز را رقم زد. بیش از هر بازیکن دیگری در بوندس‌لیگا حریفان را از پیش رو برداشت و باعث شد آنها به اشتباه بیفتند و همچنین نبود یک گل‌زن برجسته در بایرن مونیخ را جبران کرد. زویژدان میسیموویچ (ولفسبورگ، 199) – او و دیگر بازیکنان ولفسبورگ به درخشش فصل قبل نبودند، اما میسیموویچ توانست 10 گل بزند و بارها هم جلوی گل‌زنی او را گرفتند. این بازی‌ساز اهل بوسنی با 13 پاس گل یکی از دو نفر اول بوندس‌لیگا شد. او 102 موقعیت گل هم ایجاد کرد که در این فصل در این زمینه کسی به او نمی‌رسد. بسیار حیف که او در جام جهانی نیست. تونی کروس (بایر لورکوزن، 46) – دو ماه طول کشید که به ترکیب اصلی راه یابد، اما او اعتماد یوپ هاینکس را با فصل درخشانی که داشت پاسخ داد. این بازیکن قرضی بایرن مونیخ نه گل زد که شش گلش از بیرون محوطه جریمه بود و در این زمینه رکورددار این فصل شد. کروس نه پاس گل هم داد و پشت صحنه بسیاری از موقعیت‌ها حضور داشت. پیشرفت این بازیکن سابق هانزا روشتوک بی‌ارج نماند و جوگی لو او را به تیم ملی دعوت کرد و او امیدوار است در جام جهانی 2010 بدرخشد. او به تازگی 20 ساله شده و آینده درخشانی در انتظارش است. مهاجمان اشتفان کیسلینگ (بایر لورکوزن، 89) – پس از آن که در نیمه اول فصل بهترین گل‌زن شد، چشمه گل او خشکید و در نهایت با 21 گل در رده دوم گل‌زنان جای گرفت. حتی در هنگامی که پایش به گل‌زنی باز نمی‌شد هم تلاشی خستگی‌ناپذیر برای تیم داشت و در کل پنج پاس گل به هم‌تیمی‌هایش داد. تیم ملی آلمان مهاجمان خوب زیادی دارد و کیسلینگ قصد دارد در رقابت با ماریو گومژ، میروسلاو کلوزه، لوکاس پودولسکی و کاکائو موفق شود و در ترکیب ثابت قرار بگیرد. ادین ژکو (ولفسبورگ، 19) – بهترین بازیکن لیگ در فصل گذشته این فصل بهترین گل‌زن بندس‌لیگا شد. او 22 گل زد که بسیاری از آنها تماشایی بود و هفت پاس گل هم داد. کنترل توپ نرم و آرام او در ترکیب با قدرت بدنی بالایش از او بازیکنی شبیه به زلاتان ایبراهیموویچ ساخته که البته قدرت انفجاری بالاتری دارد. عجیب نیست که بهترین باشگاه‌های اروپا به دنبال او باشند. لیگ انگلیس دروازه‌بان: جو هارت (بیرمنگام سیتی) مانند همیشه دروازه‌بانان خوبی در لیگ برتر پیدا می‌شدند که از بین آنها یکی را انتخاب کنیم؛ ثبات و استمرار هارت او را فراتر از په‌په رینا (که درخشش او قابل انتظار بود)، ادوین فان‌درسار، مارک شوارتزر و براد فریدل قرار می‌دهد. مدافع راست:برانیسلاو ایوانوویچ (چلسی) مدت‌هاست مدافع راستی در لیگ برتر ندرخشیده، تا حدی که مدافع راست موقت چلسی توانست بهترین گزینه برای این پست شود. او از زمره بازیکنانی است که بیشترین پیشرفت را در لیگ داشته‌اند؛ قوی و تاثیرگذار است و کارایی او در حمله دارد مرتبا بیشتر می‌شود. مدافع میانی: ریچارد دان (استون ویلا) مدت‌ها بهترین بازیکن منچسترسیتی بود، اما پس از آن که در نهایت تعجب یک فصل بد را گذراند، سرانجام به او اجازه رفتن داده شد. به نظر می‌رسید او دوران اوج را پشت سر گذاشته، اما باشگاه جدیدش تفاوت را رقم زد. الکس و نمانیا ویدیچ هم می‌توانستند انتخاب شوند، اما دان نقش فرمانده خط دفاعی مستحکم استون ویلا را داشت و به همین دلیل برگزیده شد. مدافع میانی: مایکل داوسون (تاتنهام) انرژی و قدرت بدنی را به اجرا درآورد و تبدیل به رقیبی سرسخت برای تیم‌های روبرو شد. لدلی کینگ پیشرفت خوبی داشت، اما داوسون در تمام فصل عالی بود و انسجامی را به خط دفاعی تاتنهام بازگرداند که سال‌ها گم‌شده این تیم بود. آیا تفاوتی که او رقم زد باعث شد تاتنهام چهارم شود؟ مدافع چپ: پاتریس اورا (منچستر یونایتد) وقتی اشلی کول در یکی از بهترین دوران‌های زندگی ورزشی‌اش بود که دچار مصدومیت شد. اورا هم فوق‌العاده بود و او هم در خط دفاعی حضور داشت که اغلب بازیکنانش مرتبا مصدوم می‌شدند. او همچنان قدرت فوق‌العاده خود در این پست را به نمایش می‌گذارد، ضمن آن که از استقامت بسیار بالایی هم برخوردار است. بال راست: کریگ بلامی (منچسترسیتی) کارلوس توز بهترین بازیکن منچسترسیتی بود و بلامی تاثیرگذارترین آنها. او اغلب فصل را در کناره‌ها و دور از پست تخصصی‌اش گذراند، اما تلاش‌های فداکارانه او، استقامت فوق‌العاده‌اش، تکنیک عالی‌اش و غریزه هم‌چنان قدرتمند گل‌زنی‌اش باعث شد نفرت از او کار دشواری شود. تعجب نکنید! دیگر به سختی می‌توان از او متنفر بود. هافبک میانی: فرانک لمپارد (چلسی) یک فصل دیگر و یک آمار گل‌زنی خیره‌کننده دیگر. این بار او با وجود شروع آرامی که داشت، بسیار زهردار بود. بازی بی‌نقصش مانند همیشه دست کم گرفته شد و مانند همیشه به کار چلسی آمد. رفتار او در بدترین دوران چلسی در این فصل نشان می‌دهد که شخصیت و کیفیت او به عنوان یک بازیکن حرفه‌ای چگونه است. هافبک میانی:سسک فابرگاس (آرسنال) مصدومیت پایان فصل او را نابود ساخت و پایان فصل آرسنال را هم ویران کرد. فابرگاس در چند ماه اول فصل بسیار عالی بود و حتی بعد از آن هم به بازی در بالاترین استاندارد ادامه داد تا این که دچار شکستگی پا شد. بال چپ:فلوران مالودا (چلسی) با نمایش‌های جذابی که در چلسی داشت انرژی، قدرت و مهارت‌های بی‌پایان خود را نشان داد و گل‌های فراوانی هم ساخت و زد. ثبات مالودا باعث شد او را به لوکا مودریچ و گرت بیل ترجیح دهیم، بازیکنانی که در مقاطعی بیشتر درخشیدند اما درخشش آنها دائمی نبود. مهاجم:دیدیه دروگبا (چلسی) انگار باید در پایان هر فصل بنویسیم که کسی را با دروگبا نمی‌توان مقایسه کرد. قدرت، دریافت توپ و تمام‌کنندگی او به نحوی است که مدافعان حریف کاری از دستشان برنمی‌آید. او در تمام فصل نرخ بالای گل‌زنی خود را حفظ کرد و از بازیکنانی مانند دارن بنت و جرمین دفو که فراتر از حد خود ظاهر شدند بهتر بود. مهاجم:وین رونی (منچستر یونایتد) با تمام این حرف‌ها باید گفت که رونی را باید بازیکن فصل دانست. توز را در نظر بگیرید و او را به مراتب بهتر کنید تا به رونی برسید. یا به این فکر کنید که بازیکنی مانند فابرگاس در خط حمله قرار گرفته؛ البته رونی هم مانند فابرگاس مصدوم شد، هر چند مصدومیت او کوتاه‌مدت‌تر بود. گل‌های بسیاری زد و در تمام فصل عالی بود و تعداد پاس‌هایش شگفت‌انگیز بود. او در اوج بازی خود قرار دارد... آیا بازی او از این هم بهتر می‌شود؟ ایتالیا دروازه‌بان مارکو استوراری (سمپدوریا): فصل گذشته در حقیقت فصل خوبی برای دروازه‌بان‌های سری A نبود. تنها دو دروازه‌بان برای مدتی طولانی در فصل درخشیدند: مارکو استوراری از سمپدوریا و ژولیو سرجیو از رم که دروازه‌بان سمپدوریا به دلیل چندین نمایش فوق‌العاده‌اش انتخاب می‌شود. استوراری 33 ساله پس از آن که در ژانویه به صورت قرضی به سمپدوریا پیوست، یکی از ارکان کلیدی چهارم شدن سمپدوریا بود و نمایش تک‌نفره او در پیروزی دو بر یک در خانه رم فراموش‌نشدنی است. او خود را می‌تواند بداقبال بداند که نتوانست به عنوان ذخیره جیان‌لوییجی بوفون به جام جهانی برود. (رتبه کاسترول: 146) مدافعان لئوناردو بونوچی (باری): بی‌تردید شگفتی این فصل سری A بود. وقتی این مدافع میانی 23 ساله به عنوان بخشی از قرارداد انتقال دیه‌گو میلیتو و تیاگو موتا از اینتر به جنوا پیوست، کمتر کسی از او چیزی می‌دانست. او بلافاصله به باری رفت و قرارداد مالکیت او بین باری و جنوا تقسیم شد. بونوچی از آن هنگام بود که پدیده شد. زوج او با آندره‌آ رانوکیا درخشان بود، هر چند که رانوکیا در ژانویه دچار مصدومیت شد. بونوچی به حدی درخشان بوده که پس از اولین حضور در تیم ملی ایتالیا در ماه مارس، دعوت از او به جام جهانی ماه آینده قطعی به نظر می‌رسد (954). الساندرو نستا (میلان): این فصل دوباره متولد شد، در حالی که فصل پیش به دلیل مصدومیت تنها در 13 دقیقه پایانی آخرین بازی فصل به میدان رفته بود. نستا به بهترین فرم خود بازگشته و زوجی عالی در خط دفاعی با تیاگو سیلوا ساخت. این دو نفر در کنار رونالدینیو میلان را در کورس قهرمانی نگه داشتند، تا این که نستا در ماه مارس دچار مصدومیت از ناحیه تاندون زانوی راست شد و فصل برای او به پایان رسید. میلان بدون این بازیکن 34 ساله گل‌های زیادی دریافت کرد و در نهایت چنان از قافله عقب افتاد که به رتبه سوم رضایت داد. (116) والتر ساموئل (اینتر): اینتر فصل را در حالی به پایان برد که بهترین رکورد دفاعی را در سری A داشت و تنها 34 گل در 38 بازی دریافت کرد. این آمار درخشان بیشتر به دلیل حضور ساموئل و لوسیو در خط دفاعی بود. بازیکن آرژانتینی به این دلیل به تیم ما راه یافت که در بازی‌های داخلی فوق‌العاده بود، در حالی که بازیکن برزیلی بهترین بازی‌هایش را برای اروپا کنار گذاشته بود. در حال حاضر مدافعی بهتر از «دیوار» پیدا نمی‌کنید. (173) خاویر زانتی (اینتر): هر فصل همان حرف‌های همیشگی را درباره زانتی می‌نویسیم. این بازیکن 36 ساله با یک فصل بی‌نهایت موفقیت‌آمیز دیگر همچنان دارد قوانین فیزیک را نقض می‌کند. این بازیکن کهنه‌کار در مدت بسیاری از فصل در نقش مدافع چپ بازی کرد و بسیاری از بهترین بازیکنان جهان را از کار انداخت. او لیونل مسی را در مرحله نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا 180 دقیقه در حبس نگاه داشت. به راستی چطور شد که کاپیتان نراتزوری برای جام جهانی به تیم ملی آرژانتین دعوت نشد؟ (396) هافبک‌های میانی داوید پیزارو (رم): این شیلیایی ریزقامت بی چون و چرا بهترین هافبک سری A در این فصل بود. در فصلی که بازی دانیله دروسی فیزیکی‌تر بود تا این که چشم‌نواز باشد، پیزارو بود که کنترل خط میانی رم را در دست گرفت. این هافبک 30 ساله تبدیل به ژاوی خط میانی رم شد: سرعت بازی را دیکته کرد، توپ را به اطراف پخش کرد و با پاس‌های درخشانش موقعیت ساخت. تماشای بازی این جادوگر تکنیکی لذت فراوانی داشت. (414) وزلی اسنایدر (اینتر): سال‌ها بود – به ویژه بعد از کالچوپولی – که اینتر را محکوم می‌کردند که در خط میانی‌اش خلاقیت ندارد. این یکی از دلایل اصلی عدم موفقیت نراتزوری در لیگ قهرمانان در این مدت به شمار می‌رفت. اما آمدن این هلندی کوتاه‌قامت درخشش و زیبایی را به یک‌سوم‌های میانی و حمله اینتر آورد. او البته چند بار از مصدومیت رنج برد اما وقتی لازم بود عالی کار کرد. هشت گل در تمامی رقابت‌ها زد و پاس‌های گل فراوانی داد و نقش او در موفقیت اینتر حیاتی بود. (137) هافبک تهاجمی رونالدینیو (میلان): میلان در این فصل 60 گل در سری A زد. رونالدینیو در 27 گل تاثیر مستقیم داشت: 12 گل زد و 15 گل را پاس داد. این بازیکن 3 ساله بار دیگر به سطح جهانی بازگشته و از فوتبالش لذت می‌برد. نستا بار دفاع روسونری را در مدتی طولانی از فصل به دوش کشید و رونالدینیو همین کار را با حمله میلان کرد. افسوس که این نابغه خلاق را در تابستان در آفریقای جنوبی نخواهیم دید. (306) مهاجمان میرکو ووچینیچ (رم): فابریتسیو میکولی از پالرمو هم شایسته حضور در تیم فصل هست، اما چون رم در مکان دوم جدول قرار گرفت مجبوریم حداقل دو بازیکن از زرد و سرخ پوشان در تیم منتخب فصل قرار دهیم. او فصل را آرام آغاز کرد و حتی انتظار می‌رفت در مقطعی رم را ترک کند، اما این ستاره سابق لچه مرتبا بهتر و بهتر شد. ووچینیچ در غیاب توتی ستاره خط حمله رم بود و توانست به همراه توتی با 14 گل زده برترین برترین گل‌زن این فصل رم شود. او گل‌های بسیاری نیز ساخت. دیه‌گو میلیتو (اینتر): ماشین گل آرژانتینی را دیگر نمی‌توان دست‌ کم گرفته شده‌ترین مهاجم دنیا دانست. برعکس، او در فصل 10-2009 بهترین مهاجم دنیا بود. میلیتو با 22 گل دومین گل‌زن برتر سری A شد و در تمامی مراحل حذفی لیگ قهرمانان، مقابل زسکا مسکو، چلسی و بارسلونا گل زد. او گل قهرمانی اینتر در روز آخر مقابل سیه‌نا را هم به ثمر رساند، تنها گل اینتر در جام حذفی را زد و بارها و بارها ثابت کرد که مرد روزهای بزرگ است. اگر او به لیست 23 نفره تیم ملی آرژانتین راه پیدا نکند که احتمالا این طور هم می‌شود، جنجال بزرگی در راه خواهد بود. آنتونیو دی‌ناتاله (اودینزه): بهترین فصل دوران بازی خود را داشت و آمار خیره‌کننده 29 گل در 35 بازی را به ثبت رساند تا آقای گل شود. دی‌ناتاله بیش از نیمی از گل‌های اودینزه را زد و اگر این بازیکن ناپلی نبود، اودینزه احتمالا سقوط می‌کرد. سوال بزرگ این است که آیا این بازیکن 32 ساله می‌تواند فرم مهارناپذیرش را به جام جهانی هم ببرد؟ هر چه باشد، او تنها امید ایتالیایی‌ها به خلاقیت در حمله است. (43) لیگ اسپانیا دروازه‌بان ویکتور والدس (بارسلونا) – رتبه کاسترول: 237 والدس در این فصل تنها 24 گل دریافت کرد و به سومین جایزه زامورای خود رسید. فصل گذشته او می‌توانست به خط دفاعی بسیار مستحکم تیمش اتکا کند، ضمن آن که خط میانی هم اجازه نمی‌داد رقیبان کوچک‌ترین کاری با توپ انجام دهند، اما این دروازه‌بان 28 ساله در این فصل بارها و بارها مجبور شد توپ‌های خطرناکی را بگیرد که اگر گل می‌شدند نتیجه بازی عوض می‌شد. هر گاه که بارسا نیاز داشت او کاری باورنکردنی انجام دهد، این اتفاق می‌افتاد. مدافعان دنی آلوس (بارسلونا) – 16 این بازیکن جنگجوی برزیلی فصل را با آمار خوب 10 پاس گل به پایان رساند. او در جدول پاس گل در رده دوم قرار گرفت، در حالی که بدیهی بود رتبه اول به چه کسی می‌رسد: ژاوی! با آن که مرتبا به پیش می‌تاخت اما در دفاع هم همیشه حاضر بود و بخشی مهم از دفاع بارسا به شمار می‌رفت؛ او انرژی بی‌حد و حصری داشت که باعث می‌شد بتواند در سمت راست به پیش بتازد و برگردد. نونس (مایورکا) – 255 بی‌تردید نام او تاثیرگذارترین نام در این سیاهه نیست، اما این مدافع سرسخت پرتغالی یکی از دلایل اصلی موفقیت وحشتناک مایورکا در این فصل بود. چیزی نمانده بود تیم او به لیگ قهرمانان هم برسد. این مدافع 33 ساله سریع‌ترین و جوان‌ترین مدافع فوتبال اسپانیا نیست، اما با جای‌گیری‌هایی که از روی تجربه دارد و بازی‌خوانی‌اش این ضعف‌ها را جبران می‌کند. سرخیو راموس (رئال مادرید) – 48 او در این فصل به بهترین فرم خود بازگشته. او تحت هدایت مانوئل پلگرینی مرتبا در دو پست مدافع راست و مدافع میانی بازی کرد و یاد گرفت چطور تعادل بیشتری داشته باشد. وقتی این مدافع 24 ساله در قلب دفاع جا می‌گرفت مانند صخره‌ای برای مادریدی‌ها عمل می‌کرد و هر گاه مجوز به پیش تاختن را دریافت می‌کرد از آن بیشترین استفاده را داشت؛ چیزی که در چهار گل و پنج پاس گل او مشخص است. هافبک‌ها خسوس ناواس (سویا) – 184 این بال سرعتی مدت‌هاست با تکنیک و سرعتش طرفداران لالیگا را به وجد می‌آورد، و این فصل بازی او پا به مرحله جدیدی نهاد. این بازیکن 24 ساله پیش از این به شدت با دوری از خانه مشکل داشت، اما توانسته بر این مشکل فائق آید و بر خلاف سال‌های پیش ثبات خوبی داشته باشد. او در بازی آخر فصل سه پاس گل داد – که البته دو تای آنها غیرمستقیم بود – تا سویا به لیگ قهرمانان برسد. در کل او نه پاس گل داد که نشان می‌دهد دارد به بلوغ می‌رسد. ژاوی (بارسلونا) – 22 اگر تنها یک نفر باشد که بتواند رهبری ارکستر کلکسیون بهترین بازیکنان دنیا در این فصل را به عهده بگیرد، او بی‌تردید ژاوی است. اگر یک فوتبالیست وجود داشته باشد که با تمام وجود نیاز داشته باشید او را در کهکشان فوق ستاره‌هایتان قرار دهید، باید به سراغ استاد خط میانی بارسلونا بروید. 14 پاس گل او در لالیگا تنها نیمی از نبوغ او را نشان می‌دهد و باید خودتان بازی او را مشاهده کنید تا نیم دیگر نبوغ او را دریابید. اور بانه‌گا (والنسیا) – 255 این بازیکن آرژانتینی با نمایش‌های درخشانش همه را شگفت‌زده کرد. این هافبک سخت‌کوش که از محوطه جریمه خودی تا محوطه جریمه حریف را پوشش می‌دهد، نقشی کلیدی در برنامه‌های اونای امری داشت، چرا که می‌توانست به خوبی مالکیت توپ را از آن تیمش سازد و حملات را آغاز کند. او با هشت پاس گل، بهترین پاس‌دهنده تیمش شد. کریستیانو رونالدو (رئال مادرید) – 2 نشان داد ارزش پولی که برایش پرداخت شده و ارزش عنوان بسیار سنگین «گران‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال» را دارد. او در تنها 29 مسابقه‌ای که در اولین فصل حضورش در مادرید به میدان رفت 26 گل زد، و یک‌نفره با نمایش‌های الهام‌بخش و گل‌های حیاتی، مادرید را تا روز آخر در کورس قهرمانی نگه داشت. مهاجمان لیونل مسی (بارسلونا) – 1 آیا حرفی برای گفتن درباره لیونل مسی باقی مانده است؟ او 34 گل زد تا برای اولین بار آقای گل اسپانیا شود و جایزه پی‌چی‌چی را از آن خود سازد، و به رکورد رونالدو در بارسلونا در سال 1997 برسد. او همچنین با 68 امتیاز برنده توپ طلای اروپا شد، در حالی که نزدیک‌ترین رقیب او دیدیه دروگبا بود که 10 امتیاز کمتر داشت. مسی در این فصل از گروه «بهترین بازیکن دنیا» به گروه «بهترین بازیکن تاریخ» ارتقا یافت. گونسالو ایگواین (رئال مادرید) – 4 او تنها مهاجمی است که توانست در اواسط فصل به رکورد گل‌زنی بی‌رحم مسی نزدیک شود. او در برهه‌ای از فصل توانست 19 گل در 15 مسابقه لیگ بزند. ایگواین 27 گل زد و برای دومین بار متوالی بهترین گل‌زن مادریدی‌ها شد، هر چند که این فصل پنج گل بیشتر از فصل پیش به ثمر رساند. او در این فصل هم به پیشرفت چشمگیرش ادامه داد. داوید ویا (والنسیا) – 6 خط حمله پر از ستاره تیم ما با حضور بهترین مهاجم اسپانیایی فصل تکمیل می‌شود. ویا با 21 گل زده نقشی مهم در احیای والنسیا به عنوان یکی از بزرگان اسپانیا داشت؛ در حالی که والنسیا دو سال را در حواشی گذرانده بود. ویا در اوایل فصل بهترین گل‌زن اسپانیا بود و در 14 بازی 12 گل زده بود. ذخیره‌ها دودو آدواته (مایورکا) سزار آسپیلیکوئتا (اوساسونا) جرارد پیکه (بارسلونا) خاوی مارتینس (اتلتیک بیلبائو) گوتی (رئال مادرید) پدرو لئون (ختافه) دیه‌گو فورلان (اتلتیکو مادرید) /1029 1002

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 406]