بمباران شيميايي سردشت/ جنايتي هماهنگ از سوي صدام و غربي ها

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: سردشت بمباران شده بود، مردم پس از بمباران از پناهگاه‌ها خارج و براي ديدن مناطق بمباران شده و كمك به همنوعان خود عازم اين مناطق شدند و خوشحال بودند كه كشته و زخمي نداشتند؛ اما پس از مدتي بوي سير گنديده تمام فضاي شهر را فراگرفت. آنها كه در معرض مستقيم بمباران قرار گرفته بودند با چشم‌هايي كور و متورم و بدن‌هاي سوخته و تاول‌زده و تنگي نفس در حالي كه مرتب استفراغ مي‌كردند نمي‌دانستند تا چند ساعت ديگر زنده مي‌مانند؟ هواي مسموم همه جا پر شده بود. برخي به دستمال نمدار متوسل مي‌شدند تا شايد جلوي گازهاي شيميايي را بگيرند، اما هواي مسموم حتي تا زير پوستشان نفوذ كرده بود، از راه حلق گذشته، خونشان را آلوده كرده و سراسر زندگي‌شان را به سلطه خود درآورده بود. در اين حادثه كه روز بعد نيز تكرار شد، هواپيماهاي بمب‌افكن عراقي با بمب‌هاي شيميايي به 4نقطه پرازدحام و متراكم جمعيتي شهر سردشت حمله كردند و تمام مردم بي‌گناه آن شهر و اطراف آن را آماج گازهاي كشنده و دهشتناك شيميايي قرار دادند. در اين حمله، صدها تن به شهادت رسيدند و بيش از 8000 مصدوم و زخمي بر جاي ماند و همچنان هر ساله تعدادي از اين مصدومان به جمع شهدا مي‌پيوندند. ايران با اعزام مجروحان به كشورهاي اروپايي همچون آلمان و فرانسه (دو كشور از چند كشور توليدكننده بمب هاي شيميايي) در پي اثبات استفاده عراق از اين سلاح‌ها بود، ولي تا زماني كه جنگ ادامه داشت، هيچ كشوري آن را محكوم نكرد. به رغم ممنوعيت به‌كارگيري سلاح‌هاي شيميايي، عراق در جنگ تحميلي عليه ايران به طور مكرر از گازهاي ارگانوفسفره (عوامل اعصاب) و تاول‌زا (گاز خردل) استفاده كرد، اما هيچ برخورد جدي از سوي جامعه جهاني و سازمان ملل با رژيم بعثي عراق انجام نشد. پس از جنگ تحميلي نيز بسياري از شركت‌هايي كه زمان جنگ به صورت پنهاني در توليد سلاح‌هاي شيميايي و ارسال آن به عراق نقش داشتند، پس از مدتي تعطيل يا منحل شدند و ردپايي از خود به جاي نگذاشتند. ** تاريخچه استفاده جنگ افزارهاي شيميايي از سوي رژيم صدام عراق طي چند دوره مختلف در جنگ از جنگ‌افزارهاي شيميايي استفاده كرد. يكي از نمونه حملات شيميايي عراق، پس از عمليات بدر در زمستان سال 63 بود كه موجب شد تا جمهوري اسلامي ايران از سازمان ملل بخواهد كه يك هيات كارشناسي از منطقه بازديد كند. در پاسخ، دبيركل وقت سازمان ملل طرح 8 ماده‌اي خود را تهيه و به 2 كشور ايران و عراق ارائه كرد. در اين طرح پيش‌بيني شده بود كه 2 كشور با پذيرفتن كنوانسيون سلاح‌هاي شيميايي از ادامه حملات شيميايي جلوگيري كنند. درخواستي كه ايران آن را پذيرفت، ولي عراق آن را رد كرد. سال 1364 موج جديدي از حملات شيميايي از سوي رژيم بعثي عراق در مناطق عملياتي بدر و خيبر آغاز شد. در پي اين حملات، جمهوري اسلامي ايران بار ديگر از دبيركل خواست تا هيات كارشناسي ديگري به منطقه اعزام شود. نتيجه بازديد اين هيات و گزارش آن به شوراي امنيت، صدور بيانيه‌اي از طرف اين شورا بود كه در آن اتهام عراق مبني بر حمله شيميايي عليه نيروهاي ايراني تاييد شده بود. يكي ديگر از مقاطعي كه رژيم عراق به سلاح‌هاي شيميايي متوسل شد پس از عمليات ايران در منطقه فاو (20 بهمن 1364) در والفجر هشت بود كه در آن يكي از بي‌سابقه‌ترين حملات شيميايي توسط عراقي ها انجام شد. صداميان طي 15 روز با 7000 گلوله توپ و خمپاره حاوي مواد شيميايي و همچنين بمباران منطقه به وسيله بيش از هزار بمب شيميايي موجب شهادت 23 نفر و مجروح شدن 8477 نفر از رزمندگان ايراني شدند. در اين حملات، عوامل شيميايي جديدي چون گازهاي خفه‌كننده و سيانور به كار گرفته شد. پس از اين حملات، جمهوري اسلامي ايران از سازمان ملل خواست هياتي را براي تحقيق به محل اعزام كند و اين بار هشدار داد كه در صورت عدم اقدام اين سازمان، خود به مقابله به مثل خواهد برخاست. اين خواسته ايران موجب تصويب قطعنامه 582 شد كه تنها در بند 2 آن از به كارگيري سلاح‌هاي شيميايي در جنگ ايران و عراق اظهار تاسف شده بود. جنگ شيميايي سال 1365 شكل تازه‌اي به خود گرفت. در اين سال تعداد حملات شيميايي عراق به 79 مورد يعني 2 برابر سال قبل افزايش يافت. در اين سال، سلاح شيميايي به عنوان يك سلاح تهاجمي به كار رفت، در حالي كه قبلا تنها به عنوان يك راهبرد دفاعي از آن استفاده مي‌شد. محورهاي فاو، شهر مهران، حاج عمران عراق، منطقه شيخ صالح، جزيره مينو، خرمشهر و شلمچه در سال 65 شاهد حملات شيميايي عراق بودند. در پي اين حملات، جمهوري اسلامي ايران بار ديگر به دبيركل سازمان ملل شكايت كرد و در مقابل، دبير كل نيز طي بيانيه‌اي كاربرد سلاح‌هاي شيميايي را محكوم كرد. با آغاز عمليات نصر 4 در 7 تير 1366 عراق در يك حمله وحشيانه 7 نقطه شهر سردشت را با استفاده از گاز خردل بمباران كرد. با ادامه سكوت مجامع بين‌المللي ، در اسفندماه 66، فاجعه‌اي اتفاق افتاد كه همه جهانيان را تحت تاثير قرار داد و آن بمباران شيميايي حلبچه بود كه به مصدوم شدن بيش از 9000 نفر و كشته شدن نزديك به 5000 نفر منجر شد. در پي اين حادثه، حتي گاردين حمله شيميايي عراق به حلبچه را بزرگ‌ترين جنايت جنگي عراق خواند. در پي اين حمله، وزارت خارجه جمهوري اسلامي ايران از دبيركل سازمان ملل خواست هياتي را براي تحقيق به منطقه اعزام كند، ولي دبيركل اعلام كرد از آنجا كه حلبچه جزو قلمرو ايران نيست، منع حقوقي براي اين بازرسي وجود دارد. تا زماني كه جنگ تحميلي عراق عليه ايران ادامه داشت، هيچ كشوري اقدامات جنون آميز صداميان را محكوم نكرد تا اين‌كه بالاخره پس از جنگ تحميلي، قدرت‌هاي بزرگ وجود سلاح هاي كشتار جمعي را بهانه‌اي براي اشغال عراق و سرنگوني صدام عنوان كردند؛ سلاح‌هايي كه به وسيله همين قدرت‌هاي غربي در اختيار عراق قرار گرفت و غربي ها تا وقتي جنگ عليه ايران بود، نه تنها عراق را در استفاده از سلاح‌هاي شيميايي منع نكردند، بلكه در انتقال علمي و واگذاري مستقيم فناوري به آن از هيچ كوششي فروگذار نكردند. سال‌ها گذشت تا در دادگاهي بي‌صدا حسن المجيد، برادرزاده صدام معروف به علي شيميايي به خاطر اين جنايات به اعدام محكوم شد تا نتواند پرده از جنايات حاميان اصلي رژيم صدام يعني ايالات متحده و كشورهاي غربي بردارد. ** روزي براي پاسداشت‌ در سال 1381 به پيشنهاد ستاد مشترك نيروهاي مسلح و تصويب شوراي عالي انقلاب فرهنگي هشتم تير به عنوان روز مبارزه با سلاح‌هاي شيميايي و ميكروبي نام گرفت. هشتم تيرماه از آن نظر روز مبارزه با سلاح‌هاي شيميايي و ميكروبي نامگذاري شد كه روز يكشنبه، بعدازظهر 7 تير سال 1366 برابر با 28 ژوئن 1987 شهر سردشت با جمعيتي حدود 12هزار نفر با گاز خردل مورد حمله شيميايي قرار گرفت و تعدادي زيادي از هموطنان به شهادت رسيدند و تعداد زيادي نيز مجروح شدند. ياد شهداي گرانقدر جنگ تحميلي به ويژه شهداي شيميايي سردشت گرامي باد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 240]