- یوزارسیف وحواشی‌اش

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

فیلم "آل" به کارگردانی "بهرام بهرامیان" و تهیه‌کنندگی علی معلم و بازیکگری چهره معروق سریال حضرت یوسف ( ع ) مصطفی زمانی ، روز گذشته در سانس دوم سالن مطبوعات، به روی پرده رفت. "آل" که پیش از نمایشش به جهت سابقه "علی معلم" به عنوان تهیه کننده سینما و سردبیر مجله دنیای تصویر و گونه کمتر تجربه شده‌ و ورشکسته‌ دلهره در سینمای ایران، حواشی زیادی پیرامون خود داشت و خیلی‌ها برای تماشای فیلم کنجکاو بودند. به همین جهت جمعیت حاضر در سالن، به نسبت سانس های دیگر، بیشتر بود و جلسه پرسش و پاسخ فیلم هم بیشتر به طول انجامید. "آل" در مجموع فیلم شکست‌خورده‌ای است. مانند اغلب آثار ساخته‌ شده در قالب ژانر (و مخصوصا گونه‌هایی چون وحشت و دلهره) موفق به شاکله‌سازی و پیروی موفق از الگوهای مورد تبعیتش نمی‌شود. ولی ذکر چند نکته حاشیه‌ای درباره فیلم ضروری است. اول اینکه تلاش سازندگان فیلم، برای ساخت فیلمی در غالب ژانر وحشت، شجاعت خاصی می‌طلبد و ساخته شدت "آل" از این جهت قابل تحسین است. همانطور که "امیر پوریا"(بازنویس فیلمنامه)، در جلسه پرسش و پاسخ فیلم، به قبح هراس در فرهنگ کهن ما ایرانیان اشاره کرد و با ارجاع به ضرب‌المثل قدیمی "ترس برادر مرگ است"، عنوان کرد که چقدر ساخت فیلمی در غالب ژانر وحشت و دلهره در سینمای ایران ریسک پذیر است. زیرا تماشاگر ایرانی از در معرض هراس قرار گرفتن گریزان است و سختی چنین فیلم‌هایی برای مخاطب ایرانی دو چندان است. ژانری که در عین حال به جهت ماهیت رادیکال اجتماعی‌اش لازمه سینمای کشورهای در حال توسعه‌ای چون کشورمان است. صحبت پوریا درست است و به همین جهت زحمت سازندگان فیلم برای ساخت این فیلم(علی‌رغم اینکه خیلی امیدی به بازگشت کامل سرمایه‌اش نیست) قابل تقدیر است. هر چند فیلم موفق نمی‌شود به فیلمی موثر در غالب این ژانر تبدیل شود، استمرار در ساخت چنین فیلم‌هایی این امیدواری را می‌دهد که در آینده شاهد فیلم‌های استانداردی در ژانر وحشت باشیم. مسئله دوم، ساخت فیلم در قالب ژانری به طور کلی است. سینمای ما اصولا ژانرگریز است و مضمون‌گرا. شاید یکی از دلایل پناه بردن سینمای بدنه ما به آثار سخیف فیلمفارسی همین گریز عمومی از قالب‌ها باشد. معلم پیش از این هم با فیلم باز هم ناموفق "ازدواج به سبک ایرانی"، سعی کرد در گونه(کمدی-رمانتیک) کار کند. معلم خود در جلسه پرسش و پاسخ به این مسئله،‌به خوبی اشاره کرد. وی با تقسیم تولیدات سینمای ایران به سه بخش، 1)فیلم فارسی، 2)سینمایی که از سوژه‌های ملتهب و مقطعی استفاده می‌کند و فقط به توقیف شدن خود می‌بالد، 3)سینمای جشنواره‌ای،سعی ذر ارائه راه دیگر کرد، یعنی آثاری خوش ساخت برای تماشای عموم، که از ابتذال دوری می‌کند و در عین حال تماشاگرش را نیز نگه می‌دارد. بعد از گذر از چنین مرحله‌ای است، که می‌توان امید به ساخت آثار اندیشه‌ورز و متعهد داشت. معلم به عنوان تهیه‌کننده‌ای مستقل و متکی به بخش خصوصی، با تلاش در ارائه فیلم‌هایی خوش ساخت و آبرومند برای بدنه سینما(فیلم نامتعارف و زیبای گاوخونی به کنار)، از جمله کسانی است که به حلقه مفقوده سینمای ایران،‌یعنی ژانر و ساختارمندی توجه ویژه‌ای دارد و این همیتش قابل تحسین است. هر چند در تجربه‌اش در این عرصه ناموفق از آب درآمده باشد. /1001/

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 309]