سينما - دوره مكاتب بازيگري گذشته است

واضح آرشیو وب فارسی:ايران ورزشی: سينما - دوره مكاتب بازيگري گذشته است
سينما - دوره مكاتب بازيگري گذشته است

رضا كيانيان در جمع دانشجويان تئاتر:

رضا كيانيان معتقد است: كساني مي‌توانند تئاتر «تجربي» را اجرا كنند كه تمام تجربه‌هاي قبلي را پشت سر گذاشته باشند تا براساس آنها دست به تجربه‌هاي جديدي بزنند. اين بازيگر تئاتر، سينما و تلويزيون در جمع دانشجويان تئاتر گفت: هنرمندي كه آموزه‌هاي قبلي را مي‌داند با تجربه‌كردن شيوه‌هاي نوين، پنجره‌هاي جديدي را براي ادامه حيات آن هنر مي‌گشايد. او مبحث تجربه را در تئاتر به دو بخش تقسيم كرد و توضيح داد: وقتي استادان تئاتر دست به انجام تجربه مي‌زنند، نوآوري‌هايي را در شيو‌ه‌هاي اجراي تئاتر پديد مي‌آورند كه اين تجربه نو مي‌تواند درست يا نادرست باشد؛ اما در آثار دانشجويان، تجربه به معناي آموزش است. زيرا دانشجويان و هنرمندان جوان ابتدا بايد شيوه‌هاي پيشين را بياموزند، پس تعريف كارگاه تجربه براي دانشجويان بي‌معناست، زيرا دانشجو بايد ابتدا بياموزد و بعد آموزه‌هاي خود را اجرا كند تا درك درستي از آنها پيدا كند و زماني كه در تمام آموزه‌هايش پخته شد، مي‌تواند تجربه جديدي انجام دهد. او با اشاره به منسوخ‌شدن سيستم و مكتب‌هاي بازيگري تصريح كرد: ديگر نمي‌توان بازيگري را پيدا كرد كه پيرو مكتب خاصي باشد، چون دوره مكاتب گذشته است و درحال حاضر از دو دريچه مفهوم و تكنيك مي‌توان به آثار هنري توجه كرد؛ چرا كه برخي آثار بيشتر بر مفاهيم تكيه مي‌كنند و برخي ديگر تكنيك را مورد توجه قرار مي‌دهند. او سپس با تشريح سيستم بازيگري «استانيسلاوسكي» يادآوري كرد: شكل‌گيري مكتب استانيسلا‌وسكي با شكل‌گيري مكتب ناتورئاليسم همزمان بود. استانيسلاوسكي در برابر تئاتر سنتي كه درحال فساد بود، شورش كرد زيرا در تئاتر سنتي، تماشاگران براي ديدن برخي از بازيگران به تئاتر مي‌آمدند و ديدن خود نمايش برايشان مهم نبود و استانيسلاوسكي عليه اين سنت شورش كرد و تمام عناصر تئاتر را به اين سمت برد كه تماشاگر احساس كند با واقعيت روبه‌رو است و نه نمايش. او در اين شيوه به اين مرحله رسيد كه گويي ديواري ميان بازيگر و تماشاگر كشيده مي‌شد و تماشاگر از روزنه اين ديوار زندگي واقعي بازيگران را مي‌ديد و همين موضوع موجب طغيان شاگرد او، مه يرهولد شد. كيانيان درتوضيح اشكالات مكتب استانيسلاوسكي گفت: او تئاتر را از ذات تئاتر كه همان قرارداد ذاتي ميان بازيگر و تماشاگر است، دور مي‌كند و اين همان چيزي است كه مورد اعتراض مه‌ يرهولد قرار گرفت و زماني كه استانيسلاوسكي با نظرات درست شاگرد خود روبه‌رو شد؛ نظرات او را پذيرفت و اين چنين بود كه بازيگري پست‌مدرن بعد از استانيسلاوسكي كه شيوه مدرن را پايه‌گذاري كرده بود پايه‌ريزي شد. بازيگر «بازي استريندبرگ» با تشريح فطري‌بودن قرارداد ميان بازيگر و تماشاگر در هنر تئاتر اضافه كرد: اين قرارداد همان قرارداد بازي در دوران كودكي است كه روي صحنه تئاتر شكل پيچيده‌تري پيدا مي‌كند، بنابراين اگر مي‌خواهيم تئاتري باشيم بايد برمبناي قراردادهاي اوليه و اصلي تئاتر كار كنيم. به اعتقاد رضا كيانيان در بازيگري تجربي، بازيگر تصورات اوليه‌اي را كه در مورد نقش وجود دارد كنار مي‌زند تا به تصوير جديدي دست پيدا كند. بنابراين در بازيگري تجربي، بازيگر، تيپ‌هاي از پيش تعيين‌شده را به صورت شسته‌رفته‌شده اجرا مي‌كند، البته تماشاگر علاقه‌مند است همان تيپ‌هاي رايج را ببيند. براي او چندان خوشايند نيست كه عادات روزمره‌اش به هم بريزد اما بازيگر موفق كسي است كه اين عادات مرسوم را مي‌شكند و جلوه‌هاي نويني از يك نقش را در برابر تماشاگران نشان مي‌دهد و اين چنين است كه به هنرمندي آوانگارد تبديل مي‌شود، هرچند همين آوانگارديسم هم به‌زودي به سنت تبديل مي‌شود. وي افزود: همان‌گونه كه فرهنگ و وضعيت اجتماعي بر بازيگر تاثير مي‌گذارد، بازيگر هم سليقه‌ رايج مردم را تغيير مي‌دهد، او براي متفاوت‌كردن يك نقش، ابتدا به خودش رجوع مي‌كند. به گفته بازيگر «ازدواج آقاي مي‌سي‌سي‌پي» در بازيگري تئاتر آنچه بازيگر را از تكرار رها مي‌كند، تغيير تماشاگران و تغيير احوالات دروني بازيگر است. او تاكيد كرد: بازيگر در برخورد با نقش خود و تماشاگر نبايد كم‌فروشي كند، بلكه بايد همه آنچه را مي‌تواند انجام بدهد، درغير اين صورت نمي‌تواند اشتباهات خود را پيدا و اصلاح كند، بنابراين بازيگري كه بخشي از دانش خود را نگه مي‌دارد، به تماشاگرش بي‌احترامي كرده و جلوي رشد خود را گرفته است. نويسنده كتاب‌هاي «تحليل بازيگري» و «شعبده‌ بازيگري» درباره بازيگري مولف هم توضيح داد: مولف‌بودن از آن موضوعاتي است كه در سينماي ما تعريف نشده است، اما هركس در درون خود چيزي دارد كه اگر آن را كشف كند، يگانه و با ديگران متفاوت مي‌شود. او همچنين درباره مقوله الگو در بازيگري متذكر شد: بازيگري كه الگو دارد انتهايش مشخص است. او هرگز نمي‌تواند خود را بشناسد بلكه هميشه به الگويش مي‌نگرد، درصورتي كه ذات هنر دراين است كه هنرمند، خود را كشف كند.
چهارشنبه 29 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايران ورزشی]

[مشاهده در: www.iran-varzeshi.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 397]