تصويرى اطمينان بخش از دوستى هاى نوجوانى

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: تصويرى اطمينان بخش از دوستى هاى نوجوانى
مرضيه مسگرزادهبه عقيده صاحبنظران، دوستى نوعى كشش متكى بر احساس منفعت يا عاطفه اى مشترك است. اساس اين مهرورزى، نسبت به ديگران، لذت بردن از دوستى و همكلامى با افرادى است كه در پيرامون ما هستند و يا حتى افرادى كه از ما فاصله دارند. دوستى رابطه اى مبتنى بر محبت بى آلايش و اساس آن، خشنود كردن و خشنود شدن است. براثر آن رغبتى ايجاد مى شود كه دوستان همديگر را پذيرفته و نسبت به هم محبت مى كنند، اما دوستى ها در سنين نوجوانى و جوانى معنايى خاص در آنها پيدا مى كنند به نحوى كه حس مشترك عاطفى و دوستى هاى عميق و واقعى ايجاد مى كند. از ديدگاه روانشناسى نوجوان در دوران بلوغ، ناخودآگاه تصوير ذهنى والدين را ترك كرده و يا به خاطر تحول ارزش ها، در برابر خانواده مى ايستد و در اين مسير به راه حل هاى مختلفى متوسل مى شود. گاهى جايگزينى براى والدين مى يابد و گاهى با شخصيت هايى همانندسازى مى كند و آنها را به عنوان الگو پذيرفته است. البته اغلب اين گونه همانندسازى ها به زودى تغيير مى كند.براى نوجوان، همانندسازى با كسى كه خود را در او مى يابد بسيار ارزشمند است. صاحبنظران عقيده دارند در دوره نوجوانى، دوست يك «من» ديگر است. غالباً در اين دوره، دوست صورت آرمانى به خود گرفته و مانند آئينه تصوير اطمينان بخش به نوجوان را به او بازمى گرداند. به همين علت، پيوندهاى دوستى در شخصيت نوجوان تأثير بسيار زيادى دارد و انقطاع اين پيوند، نوجوان را آشفته و نگران مى كند.كارشناسان معتقدند؛ دوستى هاى دوره نوجوانى، اغلب ميان دو نفر به وجود مى آيد كه گاهى موجب مختل شدن رشد اجتماعى آنها مى شود و پيوستن به گروه را دشوار مى كند. گاهى اين دوستى ها، چنان محكم مى شود كه جوان بازتاب خود (من آرمانى) را در دوستش مى بيند و تا هنگامى كه (دوست) را نه به خاطر وى، بلكه به علت تصويرى كه از خود در او مى جويد، دوست مى دارد از او چهره اى مطابق ميل خود، مى سازد. مفارقت و جدايى نيز به آسانى درمان پذير است، هر چند كه اين جدايى ها، در ابتدا سخت به نظر مى رسد، اما با جايگزينى فرد ديگرى درمان مى شود. اما بعضى اوقات دوستى ها جنبه انحصارى پيدا مى كنند كه موجب نگرانى والدين مى شود، به ويژه هنگامى كه دوستى نوجوان با آداب و سنن و رفتارهاى متعارف خانواده ها هماهنگى ندارد.روانشناسان براين باورند، دوستى دوره نوجوانى، صرف نظر از غناى معنوى كه براى جوان ايجاد مى كند و گذشته از نتيجه مطمئن كننده و امنيت دهنده آن موجب مى شود تا او بتواند بر تشويش ناشى از بلوغ چيره شود. در مجموع مى توان پيوندهاى دوستى دوران نوجوانى را به جايگاهى تعبير كرد كه فرد پيش از ورود به دنياى ناشناخته، زمانى را در آن جايگاه تأمل نموده و نيروى خود را ذخيره كرده و اعتمادش را تقويت مى كند. زيرا تمايل به همنوعان و محيط اجتماعى از علائم تغيير و تحولات دوره نوجوانى است. جوان به جامعه، آداب و رسوم و مقررات آن توجه دارد و در نتيجه از آنها با ميل و رغبت استقبال مى كند. به عقيده كارشناسان در برقرارى دوستى و ايجاد روابط فكرى، هيچ چيز شرط نيست، جز صفات يا حالات متشابه كه مى تواند وسيله وحدت فكرى و بهانه وحدت در هدف شود.• كارشناس آموزش و پرورش
سه شنبه 28 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]