برگزاري پنجمين جلسه «تبيين مباني باورهاي ديني و پاسخ به شبهات» در داكا

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: برگزاري پنجمين جلسه «تبيين مباني باورهاي ديني و پاسخ به شبهات» در داكا
گروه خبرنگاران افتخاري / دكتر سيد محمد رضا هاشمي: پنجمين جلسه «تبيين مباني باورهاي ديني و پاسخ به شبهات» شب گذشته به همت رايزني فرهنگي ايران در داكا برگزار شد.
به گزارش خبرنگار افتخاري خبرگزاري قرآني ايران(ايكنا) در داكا، در پنجمين جلسه نشست‌هاي تبيين مباني باورهاي ديني و رفع شبهات مختلف عقيدتي، كلامي و مانند ‏آن مبحث «شفاعت حقيقي و غيرحقيقي» و اهميت تبيين دقيق آن براي جلوگيري از سوء‌استفاده دشمنان با ‏استفاده از قرآن و حديث مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفت.‏

در اين جلسه «هاشمي» رايزن فرهنگي سفارت ج. ا. ايران در داكا و مدرس اين دوره در آغاز بحث ‏گفت: مبحث شفاعت يكي از مهم ترين مباحث كلامي، اعتقادي اسلامي است كه گاه مورد سوء‌استفاده ‏قرار گرفته و نگرش منفي برخي از افراد را به همراه داشته و دارد و لذا علما و متكلمان اصيل مسلمان بر آن ‏شده‌اند تا با تبيين صحيح اين موضوع، شفاعت حقيقي از غير حقيقي را مشخص كنند.‏

وي با بيان سوء‌استفاده‌اي كه از شفاعت به عنوان استثناء در قانون و نظام هستي مي‌شود شفاعت ‏حقيقي و صحيح را نه مستلزم استثناء و تبعيض و نه موجب نقض قانون و نظام هستي دانست و شفاعت صحيح ‏را با استناد به آيات و روايات زياد از اهل سنت و شيعيان به دو گونه تقسيم كرد: 1) شفاعت رهبري يا ‏شفاعت عمل و 2) شفاعت مغفرت يا شفاعت فعل

مدرس اين دوره در تبيين شفاعت رهبري (عمل) با استفاده از مبحث تجسم و تمثّل اعمال انسان در ‏قيامت به صورت عذاب اخروي، يادآور شد: انساني كه سبب هدايت فردي ديگر مي‏شود رابطه رهبري‏ و پيروي ‏در ميان آنان در رستاخيز به صورت عيني درمي‏آيد و «هادي» به‏ صورت پيشوا و امام، و «هدايت يافته» و يا ‏‏«گمراه شده» به صورت پيرو و مأموم ظاهر مي‌شود.‏

وي در استناد موضوع تجسم اعمال انسان‌ها در روز قيامت و تاثير «امام» و «واسطه» در هدايت به خير يا ‏گمراهي و ضلالت، به آيه «يوم ندعوا كل اناس بامامهم» (اسراء/71) و آيه «يقدم قومه يوم القيامة فاوردهم ‏النار»‏‎ ‎‏(هود/98)، اشاره و تصريح كرد: انساني كه «امام» و «قائد» مي‌شود ممكن است مصداق آيه «و منهم ائمه ‏يهدون الي الخير» شده و پيروان خود را به خير هدايت كند و يا ممكن است آنان را به شر و گمراهي بكشاند، ‏مانند فرعون كه در آيه «يقدم قومه يوم القيامة فاوردهم النار» از او به عنوان پيشقراول ورود پيروانش به ‏جهنم ياد مي‌شود. ‏

دكتر هاشمي درباره دومين نوع شفاعت صحيح يعني شفاعت مغفرت (عمل) گفت: اين نوع شفاعت ‏يعني وساطت «شفيع» در مغفرت و بخشش گناهان، كه اگر چه مبناي خاص وعميقي در معارف اسلامي ‏دارد، اما آماج ايرادهاي منتقدين قرار گرفته است. ‏

سخنران با بيان آيه «قل لله الشفاعة جميعا» اظهار كرد: براساس جريان رحمت سابقه پروردگار، شفاعت واقعي ‏به عنوان نوعي «رحمت» از آن خداست و از او شروع و به گناهكار ختم مي‌شود و بر اساس واقعيت مسلّم در ‏نظام هستي، رحمت خداوند اصالت دارد و غضب او «عَرَضي» است و هميشه آنچه اصالت دارد باعث جذب ‏عَرَضيّات مي‌شود.‏

رايزن فرهنگي در مورد رابطه مغفرت الهي با شفاعت گفت: مغفرت الهي نيز مانند هر رحمت ديگري ‏چون جزئي از جهان قانون‌مند است، از نظام وقانون برخوردار است و لذا همان گونه كه «وحي» به عنوان ‏نمودي از رحمت خداوندي بي‌واسطه انجام نمي‌گيرد بلكه از طريق جبرئيل بر قلب پيامبر نازل مي‌شود، ‏رحمت «مغفرت» نيز بي‌واسطه تحقق پيدا نمي‌كند و از طريق نفوس كامل و ارواح بزرگ اوليا و انبيا به ‏گنهكاران مي‌رسد.‏

مدرس سپس در باره شرايط شفاعت يا رحمت مغفرت ادامه داد: از نظر عقلي شرط مغفرت «قابليت داشتن» ‏پذيرنده‌ي مغفرت است و لذا در آيه 116 سوره نساء «ان الله لا يغفر ان يشرك به و يغفر ما دون ذلك لمن ‏يشاء»، «كفر به خدا و شرك» مانع مغفرت و عامل سلب قابليت پذيرنده به شمار آمده و در آيه 7 سوره غافر ‏‏«الذين يحملون العرش و من حوله يسبحون بحمد ربهم و يؤمنون به و يستغفرون للذين آمنوا ...»، نير «ايمان به ‏خدا» شرط اساسي لياقت براي كسب مغفرت الهي از سوي فرشتگان براي مؤمنان محسوب شده است.‏

دكتر هاشمي در ادامه گفت: از يك سو طبق آيه «قل لله الشفاعة جميعا»، خداوند واجب الوجود و ‏موثر محض است وتحت تاثير هيچ چيز قرار نمي‌گيرد و از سوي ديگر طبق آية «يا ايها الذين آمنوا اتقوا الله و ‏ابتغوا اليه الوسيلة»، خداوند خود دستور داده كه مردم به «وسيله» متوسل شوند و چون خداوند خالق سبب ‏است، و آن را سبب قرار داده و از بشر خواسته از وسائل و اسباب استفاده كند، پس توسل به هيچ وجه شرك ‏نيست بلكه اطاعت از دستور خدا بوده و عين توحيد است.‏

سخنران در ادامه اظهار كرد: شفاعت نه با توحيد عبادتي منافات دارد و نه با توحيد ذاتي، زيرا رحمت شفيع ‏چيزي جز پرتويي از رحمت خدا نيست و برانگيختگي شفاعت و رحمت هم از جانب خداست و آيات 43 و ‏‏44 سوره زمر «أَمِ اتخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ شفَعَاءَ قُلْ أَ وَ لَوْ كانُوا لا يمْلِكُونَ شيئاً وَ لا يعْقِلُونَ قُل لِّلَّهِ الشفَاعَةُ جَمِيعاً ‏لَّهُ مُلْك السمَاوَتِ وَ الأَرْضِ ثُمَّ إِلَيهِ تُرْجَعُونَ» نيز از انحراف مشركان در مساله شفاعت سخن به ميان مي‌آورد ‏تا به آنها ثابت كند مالك شفاعت همان مالك مرگ و حيات آدمي است، نه بتهاي فاقد شعور.‏

دكتر هاشمي در پايان با ذكرآيه «فلا تدعوا مع الله احدا» (سوره جن، 18) با بيان اينكه قرآن صريحا ‏انسان را از عبادت وپرستش غير خدا و ذكر نام كساني همراه نام خدا منع كرده است، گفت: استفاده از تعبير ‏‏«مع الله» نشان مي دهدكه اگر كسي كار خدا را از غير خدا بخواهد و او را مستقل در انجام كار بداند دچار ‏شرك شده است اما اگر همه قدرت‌ها را مخصوص خداوند بداند ولي معتقد باشد اولياي خدا به اذن و فرمان ‏او شفاعت مي‌كنند، اين عين توحيد است.‏

يادآور مي‌شود، تشكيل نشست‌هاي تبيين مباني باورهاي ديني و رفع شبهات مختلف عقيدتي، كلامي ‏و مانند آن از جمله برنامه‌‌هاي رايزني فرهنگي ج.ا.ايران در داكاست كه در راستاي پاسخ به درخواست‌هاي ‏برادران و خواهران ايماني براي ارتقاي سطح علمي آنان در باره اسلام و مباني عقيدتي است. ‏

همچنين، دوره «تبيين مباني باورهاي ديني» به عنوان يكي از دوره‌هاي آموزشي نوين رايزني فرهنگي براي تعدادي ‏از فرهيختگان داكا از قشرهاي مختلف طي چند ماه‌ اخير مورد توجه مخاطبان قرار گرفته و به تدريج تعداد ‏بيش‌تري را به سوي خود جلب كرده است.
يکشنبه 26 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]

[مشاهده در: www.iqna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 253]