هنرى ميلر: غرب مقصر است

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: هنرى ميلر: غرب مقصر است
عليرضا سميعىهنرى ميلر آدم عجيبى بود. وقتى امريكا را به قصد فرانسه ترك كرد فقط ۵ دلار به همراه داشت و از اين بابت چندان نگران نبود. يكى از دلايل مهم ترك امريكا از سوى ميلر تنفر شديدى بود كه از همه چيز در امريكا داشت. او در جايى گفته است: «منفورترين شهر من نيويورك است» نيويورك جايى كه او در آن به سال ۱۹۱۵ به دنيا آمد. شهرى كه انسان هاى زيادى از هنرمند تا كاسب كار آرزوى وصال به آن را داشتند. ميلر نمى توانست آنها را درك كند پس به شهر روشنفكران اروپايى يعنى پاريس رفت و فقط وقتى بازگشت كه مجبور بود براى مراسم كفن و دفن پدر و قضاياى حقوقى مربوط به ارث دوباره راهى امريكا شود. ميلر از جهات ديگرى نيز منحصر به فرد بود به اين صورت كه سبك بسيار خاصى براى نوشتن داشت؛ سبكى كه بسيارى از منتقدان را عليه خود مى شوراند. او با نوشتن زندگينامه خود و چاپ آن به جاى رمان شهرت گرفت و تقريباً تمام آثار خود را به همين سياق پيش برد. همه كسانى كه آثار وى را مطالعه كرده اند در مورد عجيب بودن نوع نگارش و حتى نوع نگاه او حرف زده اند. ممكن بود او هر چيزى را چاپ كند يك بار در كتاب (مى گويم كتاب زيرا نمى دانم چه چيز ديگر بايد بگويم. زندگينامه رمان و يا ...) «آرامش در تبعيد» نامه اى كه به يك سرباز معمولى در جنگ جهانى دوم نوشته بود چاپ كرد. فقط خدا مى داند كه چه چيزهاى ديگرى را چاپ كرده يا تصميم به چاپ آن داشته است. او سعى دارد نشان بدهد كه در ماجراى جنگ جهانى دوم فقط آلمان نبود كه متجاوز شمرده مى شود، بلكه همه كشورهاى قدرتمند اروپايى در آن جنايت «دسته جمعى» شركت داشته اند.«ميلر» يك منتقد تمام عيار نسبت به اروپا و امريكا به شمار مى رفت. از جنگ منزجر بود و غرب را مقصر مى دانست. در كتاب «عصر آدمكش ها» جهانى را به تصوير مى كشد كه جانيان آن را هدايت مى كنند. خشونت كورى كه در مقابل چشم همگان پيش مى رود بدون آن كه بتوان متوقف اش كرد. از همه بدتر اين كه به قول ميلر: «ما به اين وحشى گرى دامن مى زنيم» در «اثر آدمكش ها» او زندگى خود، «آرتور رمبو» و «يوكوميشى ما» را به تصوير مى كشد؛ نمى توان به ضرس قاطع گفت كه خود و آن دو را مقايسه مى كند ولى شباهت هايى ميان آرتور رمبو و يوكوميشى ما مى بينيد. على رغم اين كه ميشى ما يك رمان نويس ژاپنى است و رمبو يك شاعر اما در عين حال زندگى آنها شباهت هاى عجيبى دارد. «رمبو» يك شاعر طغيانگر بود كه در جوانى شهرت گرفت. سپس پاريس را رها كرده به الجزاير رفت تا بعدها در قاچاق اسلحه و انسان شركت كند. زندگى ميلر نيز پست و بلند بسيار داشت. رنج بسيارى را تحمل مى كرد و سال ها درك نشد. ميلر در جايى مى گويد: «من طرفدار بالاترين حد آزادى براى انسان هستم. آنقدر آزاد كه انسان نمى تواند تصورش را بكند.» من با خود فكر مى كنم آيا همين آزادى بى حد و حصر نبود كه عصر حكومت آدمكش ها را به وجود آورد البته هنرى ميلر احتمالاً در اين مورد سكوت مى كند اما با نگاهى به زندگى او مى توان دريافت كه همه كسانى كه سبب رنج او مى شدند، آزادانه(!) چنين مى كردند.سال ها قبل شاعر آلمانى «بودلر» پيش بينى كرده بود كه زمانى فرا خواهد رسيد كه نوعى قيد و بند افراطى در درون آزادى، با صورت آزادى و به نام آزادى به وجود مى آيد. وضعيتى كه نويسنده هاى زيادى از كافكا و كامو در اروپا تا جان بارث و ديگران در امريكا آن را شرح داده اند. هنرى ميلر از جنگ متنفر بود. اما آيا مى توان بر روى تمام آن چيزهايى چشم پوشاند كه جنگ را مى افروزند.
شنبه 25 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 145]