ازدواج به سبک چینی

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
ازدواج به سبک چینی

وقتی با یک چینی در مورد سبک ازدواجشان حرف می‌زنی گمان می‌کنی در مورد یک ازدواج ایرانی صحبت می‌کند در حالی که او از آداب و رسوم خودشان می‌گوید. کشور پهناور چین سرزمین عجایب است؛ دیوار معروفش، شهر سوخته و هزاران بنای تاریخی و جاذبه مدرن توریستی همه ساله گردشگران زیادی را به سوی این سرزمین پهناور جذب کرده است.البته برگزاری مسابقات المپیک در این کشور بیش از گذشته نام چین را بر سر زبانها انداخت اما آنچه جذاب و قابل تامل است فرهنگ مردم این سرزمین است، فرهنگی که عجیب به سنت‌ها و فرهنگ ایرانی نزدیک است.شاید از نظر ذائقه غذایی، شکل ظاهری و مذهب تفاوت‌های فاحشی میان مردم ایران و چین باشد اما از نظر سنت‌ها، تشابهات جالب توجهی وجود دارد. شاید به وسعت همان جاده معروف ابریشم گویی رشته وصلی است میان ما و مردم سرزمین پهناور چین! "شاهون" یک بانوی 30 ساله چینی است که از ازدواج‌اش کمتر از یکسال می‌گذرد. او در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی شبکه ایران، وقتی از از آداب و رسوم ازدواج در چین که می‌گوید، انگار از سنت‌های ایرانی حرف می‌زند. چقدر این مراسم برای من آشناست. خواستگاری خانواده پسر از دختر، اجازه رسمی پدر و البته قلبی مادر برای ازدواج دختر؛ مراسم عقدکنان و عروسی، جمع کردن پول به عنوان هدیه برای عروس و داماد و حتی اختلافات قدیمی عروس مادر شوهر ...! شاهون درباره سنت ازدواج در کشورش می‌گوید: در چین ازدواج دختر باید با رضایت رسمی پدر و رضایت قلبی مادر باشد و این پسرها هستند که برای خواستگاری به همراه خانواده خود به خانه عروس می‌روند. پس از جلب رضایت خانواده و خود عروس، داماد باید هزینه مسکن و خرج مراسم ازدواج را بپردازد و عروس هم باید وسایل الکترونیکی خانه را خریداری کند؛ همان جهیزیه ایرانی‌ها. وی ادامه می‌دهد: روز عروسی داماد برای دیدن عروس در لباس و آرایش عروس باید پول بدهد (که ما در سنت ایرانی‌اش آن را رونما می‌خوانیم). موقع خداحافظی دختر از خانه پدرش، کلی گریه می‌کنیم چون در چین ما فقط می‌توانیم یک بچه داشته باشیم و پدر و مادر به فرزند خود خیلی دلبسته می‌شوند. این تعریف‌های شاهون نشان از گرمی روابط خانوادگی در چین دارد که گویی مثال قدیمی عمیق بودن روابط و احساسی بودن مردمان مشرق زمین را تایید می‌کند. شاهون، با همان زبان شیرینی که فارسی صحبت می‌کند، از روابط عروس و مادر شوهر در چین چنین تعریف می‌کند: در شهرهایی مثل شانگهای که هزینه خرید خانه بالاست گاه عروس مجبور می‌شود به خانه مادر داماد برود و زندگی کند و اینجاست که دعوای عروس و مادر شوهر بالا می‌گیرد (خودش حسابی می‌خندد). اگر عروس به آشپزی وارد نباشد، مادر شوهر ملامتش می‌کند که پسرش خوب پذیرایی نمی‌شود. اگر هم عروس زیادی به کار آشپزخانه دخالت کند باز هم مادر شوهر دلخور می‌شود که در کارهای آشپزخانه‌اش دخل و تصرف شده. گذشته از این حرف‌های شیرین شاهون که نیمی هم با شوخی و طنز بامزه خودش آمیخته بود، تعریف این سنتها لطف خاصی داشت. احساس نزدیکی عجیبی به مردم چین می‌کنی وقتی که می‌دانی در فرهنگ مردم این سرزمین هم اهمیت به نهاد خانواده، سنت ازدواج و پایبندی به اصولی خاص مشهود است. زنان چینی بسیار مبادی آداب و وفادار به همسرانشان هستند تا حدی که انگار واژه غیرت معادل چینی هم داشته باشد. حیف شد یادم رفت معادل چینی آن را از شاهون بپرسم. جالب‌تر از همه، چیزهایی بود که او از هخامنشیان و ساسانیان پرسید و گفت در دبیرستان‌های چین درباره تاریخ ایران چیزهایی به نوجوانان می‌آموزند. در دانشگاهی در شهر شانگهای زبان و ادبیات فارسی تدریس می‌شود و شنیدن همه این حرفها حس نزدیکی مردم این دو سرزمین را به هم بیشتر می‌کند؛ انگار این جاده ابریشم حکمت‌اش بیش از آن است که تاکنون خوانده و شنیده‌ایم. 27 دی‌ماه روز ملی چین و به قول شاهون نوروز چینی‌هاست. در واقع باید به همه چینی‌های مقیم ایران این روز را تبریک گفت و آرزو کرد احساس نزدیکی میان همه مردم دنیا تا جایی باشد که صلح در سرتا سر جهان برقرار باشد. جمهوری خلق چین با 9/6 میلیون کیلومتر مربع وسعت پس از روسیه و کانادا سومین کشور پهناور جهان بوده و با 25/1 میلیارد نفر سکنه پر جمعیت ترین کشور جهان است. این کشور از20 هزار کیلومتر مرز دریایی و 14هزار کیلومتر مرز زمینی برخوردار است.بیش از 92 درصد جمعیت به نژاد "هان" و 8 درصد باقیمانده به اقلیت‌های قومی نظیر زوانک، سانکو، طویی، مایو، یوگور، زحی، توجیا، مغول و تبتی تعلق دارد. زبان رسمی کشور، زبان ماندارین و بجز در برخی موارد زبان آموزشی مدارس نیز هست.این کشور سالانه از 9 درصد رشد جمعیتی برخودار است. 72 درصد از مردم در مناطق روستایی زندگی می‌کنند. کشور چین با 22 استان و 5 منطقه خود مختار کشوری در حال توسعه است.جمهوری خلق چین به 22 استان (به استثنای تایوان) و 5 منطقه خود مختار تقسیم شده است که دو منطقه آن مسلمان نشین است. چهار منطقه کشور نیز از شهرداری مستقل برخوردار است که تحت نظارت دولت مرکزی اداره می‌شوند. از جمله مناطق خود مختار این کشور می‌توان به مغولستان داخلی، گوانشی، چوانگ، سین کیانگونین و شیا خویی (دو منطقه مسلمان نشین) اشاره کرد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 247]