آشنايي با فرهنگ ساكنان چكمه اروپا با لبخند موناليزا زير سايه برج پيزا

واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: آشنايي با فرهنگ ساكنان چكمه اروپا با لبخند موناليزا زير سايه برج پيزا
آزاده بابايي نژادايتاليا، با پايتخت باستاني خود، رم، با 60 ميليون جمعيت و با نقشه يي مشهور شبيه چكمه، از جذابيت هاي گردشگري بالايي برخوردار است.عشق زياد ايتاليايي ها به هنر زبانزد است. مشهور است كه آنها در هر حرفه يي كه نيازمند مهارت و ابتكار باشد، قابليت دارند. ايتاليايي ها به موزاييك سازي، پيكرتراشي آن هم با نقوش و اشكال پيچيده و ساختن ظروف سفالين و تهيه اثاث منزل، عشقي وافر دارند. همين ويژگي است كه آنها را از ساير اقوام و ملت هاي ديگر اروپا جدا ساخته است. ايتاليايي ها نيز مانند ايراني ها عادت دارند در كلام خود بسيار از ضرب المثل و جملات قصار استفاده كنند كه اين خود گوياي عمق علاقه آنها به ميراث ادبي كشورشان است.اما نكته جالب توجه ديگر، رابطه صميمانه عروس و مادر شوهر است. در ايتاليا خبري از رابطه شكراب عروس و مادرشوهر نمي توان يافت. هر دختر ايتاليايي كه به خانه بخت مي رود، مادر همسر خود را چون مادر خويش مي پندارد و سعي مي كند در امور خانه از او بيشتر كمك بگيرد تا مادر، اين رابطه صميمانه تا حدي است كه اگر عروس خانواده بخواهد براي خود خريد شخصي كند ترجيح مي دهد با مادر شوهر به بازار برود. طبق بررسي هاي انجام شده در اين كشور انتقال سينه به سينه اين فرهنگ موجب شده، كودكان از سلامت رواني بيشتري برخوردار باشند.تحصيلات دانشگاهي در ايتالياگنجايش پذيرش دانشگاه هاي ايتاليا نامحدود است و همه دارندگان گواهينامه پايان تحصيلات متوسطه در صورتي كه دوره پنج ساله دبيرستان را گذرانده باشند، مي توانند در دانشگاه نام نويسي كنند. تحصيلات دانشگاهي معمولاً چهار تا شش سال طول مي كشد. در اين كشور درجات و عنوان هاي اعطا شده توسط دانشگاه ها، انستيتوهاي پلي تكنيك و انستيتوهاي همرديف دانشگاه در ايتاليا جنبه نظري دارد و داوطلبان براي اشتغال به حرفه هاي مختلف مجبورند در امتحان دولتي شركت كنند.فرشته يي به نام بفاناكودكان ايتاليا با شخصيت بابانوئل آشنايي ندارند و عيد نوئل نزد آنها هيچ ارتباطي با گرفتن هدايا ندارد، آنها تنها در اين روز به ديد و بازديد يكديگر مي روند و از «پرزپيو» دوستان خود تعريف و تمجيد مي كنند.«پرزپيو» نمايشي است كه با اسباب بازي ترتيب يافته و آن را به «سن فرانسو» نسبت مي دهند كه نخستين بار دست به چنين ابتكاري زد. كودكان ايتاليايي اگرچه شخصيت «بابانوئل» را ندارند اما در عوض بفانا دارند. او يك فرشته زيباروي با موهاي بلند سپيد است كه براي بچه هاي خوب، اسباب بازي و براي بچه هاي شيطان و بازيگوش، سنگ و خاكستر مي آورد. اين فرشته زيبارو، روز ششم ژانويه به ديدار كودكان ايتاليايي مي آيد. اين هديه معمولاً چند فندق درشت هندي است تا آنها به بازي هاي مثل «كاس تلات نفر» يا «دژ كوچك» كه به گردوبازي بچه هاي ايراني شباهت دارد، سرگرم شوند.جشن انگورچينانيكي از بانشاط ترين جشن هاي مردم ايتاليا، جشن انگورچينان است كه در مراسم انگورچيني انجام مي گيرد. كارناوال وداع با گوشت از ديگر مراسم هاي مردم اين كشور است كه پيش از روزه بزرگ فرا مي رسد. در زمان برپايي مراسم روزه بزرگ (Lent)، مردم از خوردن گوشت امتناع مي ورزند. بد نيست بدانيد در ايتاليا ازدواج ها به آساني و با كمترين هزينه برگزار مي شود. همين علت باعث افزايش ميزان سفر دختران و پسران انگليسي شده است كه براي فرار از هزينه هاي سنگين ازدواج و روند طولاني آن در كشور خود، مراسم ازدواجشان را در ايتاليا برگزار مي كنند.ايتاليايي ها اجتماعي هستنددر ميان مردم اين كشور اروپايي، دست دادن رايج ترين روش خوشامدگويي و تبريك است. واژه Ciao (چاو) براي سلام و خداحافظي غيررسمي به كار مي رود. در ايتاليا گفتن عنوان شخصي بسيار مهم است، هرچند استفاده از اسم كوچك رايج تر است. ايتاليايي ها به نسبت ساير اهالي اروپا بسيار اجتماعي و خونگرمند، چه در خانه هايشان و چه در اماكن عمومي. ديد و بازديد از خانواده يا دوستان به خصوص در ايام تعطيل و يكشنبه ها بخش مهمي از زندگي ايتاليايي ها محسوب مي شود.فوتبال، رايج ترين سرگرميشب ها يا بعدازظهر يكشنبه ها، گشت و گذار در حومه چه در شهرها يا روستاها بسيار معمول است. يكشنبه ها اغلب ايتاليايي ها يا به حومه شهر مي روند يا براي ديدن رويدادهاي ورزشي به ورزشگاه ها سر مي زنند. در تابستان مردم به سواحل مي روند. دوچرخه راني، اتومبيلراني، اسكي و تنيس نيز از ورزش هاي رايج هستند. هرچند امروزه بسكتبال نيز بسياري از مردم را به خود جذب كرده است.با توجه به پيشينه تاريخ رومي كشور و نقش آن در سرعت بخشيدن به رنسانس، از اينكه هنر نقش مهمي در زندگي ايتاليايي ها بازي مي كند، جاي تعجب نيست. از اپرا گرفته تا موزه ها و گالري هاي فلورانس و رم. بسياري از ايتاليايي ها از رفتن به سينما لذت مي برند. هرچند توجه به سينما از آنچه كه در ميانه قرن بيستم بوده، كمتر شده است. آن زماني كه كارگرداناني مانند «فدريكو فليني» در اوج محبوبيت بودند. در سينماها محدوده گسترده يي از فيلم هاي ايتاليايي و خارجي به نمايش درمي آيند. فيلم هاي خارجي اغلب به زبان ايتاليايي دوبله مي شوند. تلويزيون بسيار محبوب و آمار خانواده هايي كه از دستگاه هاي ضبط ويدئو استفاده مي كنند، رو به افزايش است.ذائقه غذايي ايتاليايي ها بسيار شبيه ما ايراني هاست. امروزه انواع و اقسام غذاهاي ايتاليايي مثل پيتزا، لازانيا و پاستا در رستوران ها و مغازه هاي داراي غذاي آماده، پخت مي شود، البته اين ذائقه به استثناي نان هاي ايتاليايي است زيرا در ايتاليا نان ها بدون نمك درست مي شوند.برج كج پيزابرج زيباي پيزا كه برگرفته از نام معمارش «بونانو پيزانو» است، در نوع خود يكي از زيباترين اماكن ديدني ايتاليا به شمار مي رود. ساخت اين بنا به سال 1172 ميلادي بازمي گردد. زماني كه اهالي پيزا در اوج قدرت و پيروزي بودند و ساختمان هاي زياد بنا مي كردند تا از اين طريق شكوه و برتري سرزمين خود را به نمايش بگذارند. آنها 60 سكه طلا براي خريد سنگ زيربناي اين برج هزينه كردند و ساخت اين برج به روايتي از چهار آگوست 1172 آغاز شد. نخستين نشانه هاي كج شدن اين بنا زماني مشخص شد كه طول بناي آن هنوز از 10 متر تجاوز نمي كرد و احداث سومين طبقه آن تازه آغاز شده بود. در حالي كه سه طبقه بيشتر روي طبقه همكف ساخته نشده بود، ادامه ساخت آن تا سال 1319 ميلادي متوقف شد. سال بعد از آن مراحل تكميل اين بنا از سر گرفته شد و دو طبقه ديگر روي برج پيزا ساخته شد و سرانجام در سال 1350 ميلادي با نصب ناقوس بر بالاي اين برج، ساخت آن خاتمه يافت. زماني كه ساخت برج پيزا به اتمام رسيد، حدود 55 متر ارتفاع داشت و دو متر نيز نسبت به محور عمودي انحراف پيدا كرده بود. علت اصلي كج شدن برج پيزا به مكان يابي نادرست ساخت آن بازمي گردد. خاك زير برج پيزا را لايه هايي از جنس شن و خاك رس تشكيل مي دهد. به دليل استفاده از فونداسيون نامناسب و غلط، اين ساختمان به سمت جنوب متمايل شده است. برج زيباي پيزا در هشت طبقه و در ارتفاع 55 متر ساخته شده كه داراي 300 پله است. ضخامت پي هاي برج حدود پنج متر است. جالب است بدانيد به تازگي كارشناسان ايتاليايي اعلام كرده اند كه توانسته اند 300 سال به عمر برج كج پيزا اضافه كنند. به گفته «ميكله جاميونكوفسكي» رئيس كميته حفاظت از برج پيزا، روند دائمي كج شدن اين برج متوقف شده است. او مي گويد؛ «جدا از حركت هاي فصلي كه به صورت متناوب تكرار مي شوند، اين برج از سپتامبر 2003 تاكنون هيچ حركتي نداشته است.» به اعتقاد اعضاي اين كميته در حال حاضر اين برج به وضعيت تعادل ژئوتكنيكي رسيده است. جابه جايي دوره يي برج كه با مايل شدن آن به سمت غرب همراه است، بر اثر گرم شدن و افزايش طول آن در برابر تابش خورشيد با طول آفتاب آغاز مي شود و سپس با غروب خورشيد، برج به تدريج به موقعيت اوليه اش باز مي گردد. اهميت برج پيزا براي كشور ايتاليا تا حدي است كه از سال 1990 تاكنون حدود 15ميليون دلار صرف نگهداري آن كرده اند. سالانه هزاران جهانگرد از سراسر جهان براي ديدن اين برج كه در نوع خود داراي معماري منحصر به فردي است به ايتاليا سفر مي كنند. درحال حاضر حداكثر سي نفر بازديدكننده اجازه دارند همزمان داخل برج باشند و از پلكان مارپيچ آن بالا بروند. برج كج پيزا در 15دسامبر 2001 بعد از 11 سال بسته بودن بعد از مرمت هاي فراوان به روي مشتاقان گشوده شد. بهاي بليت ورودي آن نيز 14 دلار است. روزگاري نه چندان دور انحراف برج پيزا تا حدي بود كه خطر سقوط و ريزش، اين بنا را تهديد مي كرد و هيچ كس تصور نمي كرد روزي برسد كه براي اين انحراف تدبيري انديشه شود. مسوولان حفاظت از برج پيزا سالانه نامه هاي زيادي از سراسر جهان كه حاوي پيشنهاداتي براي حل انحراف برج پيزا بوده، دريافت مي كردند و همگان دوست داشتند اين برج 824ساله همچنان پابرجا بماند تا اينكه نهايتاً پروژه يي از سوي معماران و استادان فن كه در كار خود تبحر داشتند ارائه شد و بدين سان پايداري برج پيزا تا سيصدسال ديگر تضمين شد.موناليزا، خسته ولي مهربانيكي از زيباترين و پررمز و رازترين آثار هنري جهان «تابلوي لبخند ژوكوند» يا موناليزا اثر جاوداني «لئوناردو داوينچي» نقاش برجسته و شهير ايتاليايي است. در اين تابلو، داوينچي چهره يك زن خسته ولي مهربان را به تصوير كشيده كه با آن لبخند جادويي و پر راز خود قرن هاست كه اذهان مردم سراسر گيتي را به خود مشغول كرده است. در حال حاضر اين تابلو كه بيش از 500 سال قدمت دارد، در موزه لوور پاريس نگهداري مي شود و هرساله مشتاقان بسياري از سراسر جهان براي ديدن اين اثر هنري شگرف به فرانسه سفر مي كنند. ترسيم اين اثر كه در ابعاد 53 در 76 سانتي متر روي يك لوح چوبي نازك نقاشي شده به سال 1503 باز مي گردد كه طي آن داوينچي سه سال براي كشيدن آن وقت صرف كرد. گفته مي شود تابلوي موناليزا كه در فرانسه به لبخند ژوكوند مشهور است به احتمال قوي پرتره يي از «ليزا جرارديني» همسر «فرانسسو جيوكوندو» يك بازرگان گمنام فرانسوي باشد. اين شاهكار داوينچي با نمايش يك موضوع رئاليستي در مقابل يك منظره ايده آليستي با نورپردازي سرد، جاذبه گرم ايجاد كرده و پايه گذار استاندارد جديدي براي نقاشي چهره شده است. «سيسيله اسكايلرزا» مجموعه ساز موزه لوور در مورد تابلوي موناليزا مي گويد؛ اين نقاشي اثري از كنتراست ها است كه بسيار روحاني به نظر مي رسد. او مي افزايد؛ در اين نقاشي ليزا جرارديني فقط به ما نگاه نمي كند بلكه لبخند هم مي زند. اين تابلو شيوه يي غيرمعمول از نقاشي هاي قرن 15 و ابتداي قرن 16 ميلادي است كه در آن چهره ها با نگاهي به دوردست ها، ترسيم مي شدند. به گفته او اين اثر همچنين دستمايه آثار هنري و گرته برداري هاي بسياري از هنرمندان جهان از جمله آثار اندي وارهول هنرمند مطرح جنبش «پاپ آرت» در قرن بيستم بوده است. لئوناردو داوينچي در سال 1517 به همراه تابلوي موناليزا و به دعوت فرانسيس اول كه اين نقاشي را براي تزيين قصر «فونتين بلو» خريداري كرده بود، به فرانسه آمد. اين تابلوي زيبا در سال 1650 به موزه لوور منتقل شد. اما چندين بار محل نگهداري اين اثر تعويض شد تا اينكه در سال 1804 بار ديگر به لوور برده شد.بزرگ ترين آمفي تئاتر توحشكاليزيوم بزرگ ترين آمفي تئاتر و ورزشگاه روم باستان است كه دستور ساخت آن را «وسپاسيان» امپراتور روم در سال 70 ميلادي صادر كرد. در اين استاديوم وسيع تماشاگران رومي مي توانستند گلادياتورها و حيوانات وحشي را كه تا سر حد مرگ با هم مبارزه مي كردند، تماشا كنند. ساختمان بيضي شكل آن با ابعاد 189 در 159 متر طي 10 سال ساخته شد و قادر بود پنج هزار تماشاچي را در خود جاي دهد و به وسيله سايبان كرباسي بزرگي، آنها را از معرض تابش آفتاب محفوظ نگه دارد. جايگاه پلكاني شكل تماشاچيان روي تعداد زيادي طاق از جنس بتون اختراع شده توسط روميان، قرار داشت و براي اينكه روي سطح آن خوب صاف و محكم شود از آجر و سنگ نيز استفاده كرده بودند.در محيط داخلي ورزشگاه ميدان يا جايي كه مبارزه ها در آن انجام مي شد قرار داشت، كف چوبي آن به وسيله ماسه پوشيده شده بود تا خون هاي ريخته شده را جذب كند. براي برگزاري مسابقه هاي دريايي پهلواني، ميدان را پر از آب مي كردند. در زيرزمين مجموعه يي از اتاق ها، قفس ها و راهروها وجود داشت. گلادياتورها و حيوان ها قبل از ورود به ميدان در آنجا نگهداري مي شدند. درحال حاضر تنها يك سوم از بناي اين ساختمان باقي مانده است و آخرين مبارزه انجام شده در آن به سال 523 بعد از ميلادي بازمي گردد.
چهارشنبه 22 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: تابناک]

[مشاهده در: www.tabnak.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 536]